In de afgelopen jaren heb ik verschillende malen in de prediking gehoord dat een mens moet komen op het punt:
Zijt Gij met mijn doem gediend,
zoek Uw eer,
ik heb 't verdiend.

Een mens moet dan zo eenswillend worden met de wil van God, zo werd dan gezegd, dat men het ermee eens is, als men verloren zou gaan.

Ik vroeg me af: Is dat Bijbels te staven? En verder: Vraagt de Heere dat van ons? Of kan en mag de doorleving van totale onwaardigheid toch altijd gepaard gaan met het smeekgebed van de tollenaar: Wees mij de zondaar genadig.

Luther schreef:In de afgelopen jaren heb ik verschillende malen in de prediking gehoord dat een mens moet komen op het punt:
Zijt Gij met mijn doem gediend,
zoek Uw eer,
ik heb 't verdiend.

Een mens moet dan zo eenswillend worden met de wil van God, zo werd dan gezegd, dat men het ermee eens is, als men verloren zou gaan.

Ik vroeg me af: Is dat Bijbels te staven? En verder: Vraagt de Heere dat van ons? Of kan en mag de doorleving van totale onwaardigheid toch altijd gepaard gaan met het smeekgebed van de tollenaar: Wees mij de zondaar genadig.

God rechtvaardig verklaren wanneer Hij ons verloren laat gaan is iets anders dan gewillig te zijn om verloren te gaan.
Het eerste is nodig, het tweede niet.

Het woord 'eens zijn met' is dubbelzinnig. Wanneer je bedoelt: 'eens dat God dit rechtvaardig doen kan', dan is het juist en waar. Wanneer je bedoelt: 'eens zijn met daadwerkelijk verloren te gaan', dan is niet waarachtig.

De kwestie is uitgebreid besproken door o.a. Jacobus Koelman in zijn voorrede van het boek van Thomas Hooker 'De ware zielsvernedering en heilzame wanhoop'.

Oa deze vraag komt ook aan de orde in deze lezing :



http://www.refdag.nl/multimedia/677/Haa ... einen.html

Hooker en Sheppard worden nog aangehaald, deze stelden het bijna zo, maar werden gecorrigeerd door andere puriteinen.

Zonderling schreef:God rechtvaardig verklaren wanneer Hij ons verloren laat gaan is iets anders dan het eens te zijn om verloren te gaan.
Het eerste is nodig, het tweede niet.

Kun je dat eerste nog wat uitwerken?
M.a.w.: wat bedoel je precies?

Luther schreef:

Zonderling schreef:God rechtvaardig verklaren wanneer Hij ons verloren laat gaan is iets anders dan het eens te zijn om verloren te gaan.
Het eerste is nodig, het tweede niet.

Kun je dat eerste nog wat uitwerken?
M.a.w.: wat bedoel je precies?

Kort dan:

* Een mens moet overtuigd worden van zijn zonden zodanig dat hij ziet en erkent dat God rechtvaardig zou zijn wanneer hem nimmer genade zou worden bewezen. Dan ziet de mens af van alle eigengerechtigheid en geeft God de eer. Dan is het louter genade indien hij ooit gezaligd wordt.

* Zo'n overtuigde zal echter niet zover komen dat hij zegt of ondervindt ook werkelijk gewillig te zijn om eeuwig verloren te gaan. Deze gewilligheid zou betekenen dat hij ook afziet van de aangeboden verlossing in Christus. Dit is het niet waar de mens gebracht moet worden. De mens moet gebracht worden tot het geloof, de erkenning en omhelzing van de aangeboden zaligheid. Niet het ongeloof en de omhelzing van zijn verdoemenis.

Z.

staat er een voorbeeld van iemand in de Bijbel die zoiets zegt?
de moordenaar bijvoorbeeld aan het kruis zegt wel: wij toch rechtvaardig, wij ontvangen straf waardig hetgeen wij gedaan hebben. maar vraagt toch ook: gedenk mijner....

Luther schreef:In de afgelopen jaren heb ik verschillende malen in de prediking gehoord dat een mens moet komen op het punt:
Zijt Gij met mijn doem gediend,
zoek Uw eer,
ik heb 't verdiend.

Een mens moet dan zo eenswillend worden met de wil van God, zo werd dan gezegd, dat men het ermee eens is, als men verloren zou gaan.

Ik vroeg me af: Is dat Bijbels te staven? En verder: Vraagt de Heere dat van ons? Of kan en mag de doorleving van totale onwaardigheid toch altijd gepaard gaan met het smeekgebed van de tollenaar: Wees mij de zondaar genadig.

Mijn inziens is dit niet Bijbels. Want de eer van de Koning bestaat uit de veelheid van Zijn onderdanen. God nodigt ja smeekt een ieder het leven te zoeken. Want Hij wil niet dat er een verloren gaat. Dat is allemaal in tegenspraak met een dergelijke beleving.

Het gaat er om dat een zondaar niets meer in zichzelf heeft en alleen mag pleiten op het werk van Christus. Ja als Hij op dat punt komt dan zal hij zeggen: Wees mij de zondaar genadig. Want in zichzelf vindt hij niets dat hij kan aandragen omdat hij het waardig is.....zelfs geen beleven van: Ik zoek nu alleen u eer en ben er nu diep genoeg doorheen gegaan.

Want als een dergelijke beleving een norm wordt dan wordt dat een grond en de enige grond is het bloed van Christus.

Echter ik zal niet ontkennen dat een individu het zo kan beleven..... dat als hij zichzelf ziet en overweldigd wordt door de goedheid, grootheid, majesteit van God en Christus gaat schitteren dat zelfs zijn eigen behoud naar de achtergrond gaat en alleen maar kan uitroepen: Uw naam moet eeuwig eer ontvangen.

Maar dit is geen norm. Want er staat ook: Vliedt dan de toekomende toorn..... dit wordt gesproken tot de zondaar met het oog op zijn behoud.

Wel zal een zondaar zeggen dat God rechtvaardig de zonden straft. Ook zijn zonden

Van wie is deze dichtregel eigenlijk?

God is rechtvaardig als hij mij verwerpt "Uw doen is rein, Uw vonnis gans rechtvaardig".
Maar dat wil niet zeggen dat ik ermee instem om verloren te gaan.

Het genoemde vers is onbijbels:
Zijt Gij met mijn doem gediend, zoek Uw eer, ik heb 't verdiend.

Ja ik verdien dat, dat klopt.
Maar God heeft Zijn eer verbonden aan de zaligheid van zondaren.
Hij wordt geëerd in het gelovig aannemen van Hem en Zijn beloften.
Hij is niet gediend met mijn doem, maar met mijn zaligheid.

Ik zat gister in het boek van C. Harinck (de toeleidende weg tot Christus) te lezen. Hij gaat ook op deze vraag in. Als ik het goed begrijp verwerpt hij deze stelling.

Zoals Zonderling het zegt, daar kan ik het mee eens zijn. De zondaar komt in het stuk van zalig worden aan Gods kant. Dat er nog wat op volgt, dat is zeker waar. Daarom is het niet goed om dit regeltje alleen uit een preek te halen.

Overigens moet je wel heel goed oppassen om dit niet verkeerd te gebruiken.

Het oordeel van ds Harinck over de diepte van de zondekennis

Is dat wellicht anders met hiervoor beschreven zgn. ervaring van de zondaar van Goede Vrijdag? Zeker niet. “De gedachte, dat het in de rechtvaardiging met ons moet gaan zoals het met Christus ging op Goede Vrijdag en Pasen, vindt geen steun in de Schrift. Deze gedachte moet dus als onbijbels worden afgewezen. Gelijkvormigheid aan Christus’ dood en opstanding kent de Schift alleen wat betreft de heiligmaking van Gods kinderen,” aldus ds Harinck, p. 56. En enkele bladzijden verder: “Wat de liefde tot Gods deugden betreft, kunnen wij zeggen, dat wij in de Schrift wel uitspraken van zondaren vinden, die Gods straffen billijken en aanvaarden, maar daar niet vinden dat van hen geëist wordt Gods eer liever te hebben dan hun zaligheid. Zo’n voorbeeld staat niet in de Schrift. … God eist geen keus van Zijn volk tussen Zijn eer en hun zaligheid. Ten diepste is het een oneigenlijke tegenstelling,” p. 58, 59. Dus kort en goed, geen resignatio ad infernum.[7] Want hoewel velen hier bereidwilliger schijnen te zijn dan de Heiland in de hof, Die droevig en zeer beangst bad of deze drinkbeker van Hem voorbij mocht gaan, merkt ds Harinck terecht op, dat dit “ook eigenwillige godsdienst [is] en in de grond een handhaving van het ‘ik’,” p. 98.

uit: Waar staan de Gereformeerde Gemeenten?

– wie zijn historie vergeet, is gedoemd haar over te doen –

(slot)

door mr A.A. Bart

De stokbewaardergeschiedenis wordt vaak ge- en misbruikt om allerlei kenmerken aan te wijzen of juist te ontkrachten.

We wéten gewoon veel te veel over de bekeringsweg. Gaandeweg zijn er allerlei onderscheidingen en fijnmazige beschrijvingen gemaakt.

De geschiedenis van de stokbewaarder is helder: Schrik van rondom. Ontsnapte gevangenen = de doodsstraf volgens het Romeinse soldatenrecht. Uitweg: zelfmoord. Maar dan komt het evangelie: doe uzelf geen kwaad!! We zijn er allemaal nog!
Maar blijkbaar heeft Paulus meer gezegd (sterven = God ontmoeten, of woorden van die strekking), want er volgt: lieve heren wat moet ik doen opdat ik zalig worde? En dan het antwoord van Paulus.
De hele 'kerkdienst' bestaat uit 1) het aanzeggen van het oordeel. 2) het verkondigen van het heil in Christus als oplossing voor dat specifieke concrete geval 3) het gelovig aanvaarden van dat heil. *)
Niemand die zich bijzonder druk maakte over: a)aanbod van genade b)ontdekkend licht van Gods Geest c)was die stokbewaarder algemeen of bijzonder geroepen. d) zou de stokbewaarder eventueel zijn verdoemenis rechtvaardigen

Men zou u bevreemd aankijken als je er een opmerking over zou maken. Natuurlijk zit het allemaal goed, want al die Goederen zijn bij de Prijs begrepen. En Paulus had het de hele dag druk met dopen. Nounou, laat het eerst maar eens overwinteren en overzomeren.

*) Ik hoor veel 'rechtzinnige' preken waar deze drie momenten ontbreken.

Zonderling schreef:

Luther schreef:

Zonderling schreef:God rechtvaardig verklaren wanneer Hij ons verloren laat gaan is iets anders dan het eens te zijn om verloren te gaan.
Het eerste is nodig, het tweede niet.

Kun je dat eerste nog wat uitwerken?
M.a.w.: wat bedoel je precies?

Kort dan:

* Een mens moet overtuigd worden van zijn zonden zodanig dat hij ziet en erkent dat God rechtvaardig zou zijn wanneer hem nimmer genade zou worden bewezen. Dan ziet de mens af van alle eigengerechtigheid en geeft God de eer. Dan is het louter genade indien hij ooit gezaligd wordt.

* Zo'n overtuigde zal echter niet zover komen dat hij zegt of ondervindt ook werkelijk gewillig te zijn om eeuwig verloren te gaan. Deze gewilligheid zou betekenen dat hij ook afziet van de aangeboden verlossing in Christus. Dit is het niet waar de mens gebracht moet worden. De mens moet gebracht worden tot het geloof, de erkenning en omhelzing van de aangeboden zaligheid. Niet het ongeloof en de omhelzing van zijn verdoemenis.

Z.

Mooie post, helder!

Erasmiaan schreef:Van wie is deze dichtregel eigenlijk?

Van Reijer Pothoven.