Ik las pas een stukje van professor G. Wisse waarin deze termen werden gebruikt:
Slaafse vrees uit angst voor de straf
Knechtelijke vrees uit hoop op loon
Kinderlijke vrees uit liefde tot God

Kennen we deze termen en hoe staan we daar tegenover?

Kunnen de eerste 2 vormen ons bedriegen voor de eeuwigheid?

Zomaar een paar vragen om te overdenken en jullie mening hierover te vernemen.

De tekst uit Hebreeën 2 zegt hier volgens mij ook wat over:
En verlossen zou al degenen, die met vreze des doods, door al hun leven, der dienstbaarheid onderworpen waren.

Slaafse vrees uit angst voor de straf
Knechtelijke vrees uit hoop op loon
Kinderlijke vrees uit liefde tot God

Soms is het een mix, maar kinderlijke vrees voert de boventoon als ik op mijn plaats ben.

Avi schreef:Slaafse vrees uit angst voor de straf
Knechtelijke vrees uit hoop op loon
Kinderlijke vrees uit liefde tot God

Soms is het een mix, maar kinderlijke vrees voert de boventoon als ik op mijn plaats ben.

Misschien ben ik mis; maar bij knechtelijke wil denk ik altijd aan de gewilligheid van de Heere Jezus om te lijden en te sterven om zo Gods toorn te dragen een de zaligheid van Zijn kinderen te verwerven.

de knechtelijke vrees kende ik ook nog niet.
Valt ook wel een beetje onder de slaafse vrees, is mijn gevoel.
Een dienstknecht heeft vaak ook een positieve betekenis in de Bijbel. Helaas dat het woord dienen niet meer zo geliefd is in het algemeen.

Slaafse vrees uit angst voor de straf
Knechtelijke vrees uit hoop op loon
Kinderlijke vrees uit liefde tot God

Kennen we deze termen en hoe staan we daar tegenover?

Kunnen de eerste 2 vormen ons bedriegen voor de eeuwigheid?

Ik ken de slaafse vrees en de kinderlijke vreze van God. De knechtelijke vrees vind ik wat vreemd. Vrees uit hoop op loon? Valt dat onder "vrees" dan?

Maar goed, wat de laatste vraag betreft: Wie slaafse vrees kent, kent Christus niet. Wie wil werken voor zijn loon kent de genade van Christus waardoor alles verdiend is niet. De vrees zelf bedriegt je niet voor de eeuwigheid maar het feit dat je Hem dan niet als verlosser kent.

Slaafse vrees uit angst voor de straf: Denk aan Judas en alle mensen van nature. Adam, waar zijt gij?
Knechtelijke vrees uit hoop op loon: Denk aan de farizeeen en alle mensen van nature. Eigengerechtigheid opbouwen in de gestalte van een vroom godsdienstig mens.
Kinderlijke vrees uit liefde tot God: Na ontvangen genade: Hem liefhebben boven alles.

Marnix schreef: Maar goed, wat de laatste vraag betreft: Wie slaafse vrees kent, kent Christus niet. Wie wil werken voor zijn loon kent de genade van Christus waardoor alles verdiend is niet. De vrees zelf bedriegt je niet voor de eeuwigheid maar het feit dat je Hem dan niet als verlosser kent.

Ik ben het met je eens dat slaafse en knechtelijke vrees niet voortvloeit uit de kennis aan Christus.
Maar ik geloof wel dat je jezelf ermee kan bedriegen.

Smytegelt schreef:Slaafse vrees uit angst voor de straf: Denk aan Judas en alle mensen van nature. Adam, waar zijt gij?
Knechtelijke vrees uit hoop op loon: Denk aan de farizeeen en alle mensen van nature. Eigengerechtigheid opbouwen in de gestalte van een vroom godsdienstig mens.
Kinderlijke vrees uit liefde tot God: Na ontvangen genade: Hem liefhebben boven alles.

Kan de knechtelijke vrees niet zijn: God proberen te dienen omdat je in de hemel wilt komen (en dus niet om de Heere Zelf)?

Zita schreef:

Smytegelt schreef:Slaafse vrees uit angst voor de straf: Denk aan Judas en alle mensen van nature. Adam, waar zijt gij?
Knechtelijke vrees uit hoop op loon: Denk aan de farizeeen en alle mensen van nature. Eigengerechtigheid opbouwen in de gestalte van een vroom godsdienstig mens.
Kinderlijke vrees uit liefde tot God: Na ontvangen genade: Hem liefhebben boven alles.

Kan de knechtelijke vrees niet zijn: God proberen te dienen omdat je in de hemel wilt komen (en dus niet om de Heere Zelf)?

Ja, en het is zelfs zo dat alle mensen dat als vanzelf doen. Dat zie je in de Roomse kerk, bij de moslims, de remonstranten enz. Via het werkverbond proberen de hemel te verdienen en daarbij de dode natuur niet kennen die nooit in staat is om zo volmaakt te leven dat de hemel er mee verdiend zou kunnen worden.
Wie daar achter komt zal om genade bidden. In die weg wordt kinderlijke vrees gewerkt, geboren en beleefd.

Smytegelt schreef:Dat zie je in de Roomse kerk, bij de moslims, de remonstranten enz.

En helaas ook in onze Reformatorische gezindte, in de hoop dat de Heere ons zal bekeren. Het zit o zo diep in ons mensen.

J.C. Philpot schreef:

Smytegelt schreef:Dat zie je in de Roomse kerk, bij de moslims, de remonstranten enz.

En helaas ook in onze Reformatorische gezindte, in de hoop dat de Heere ons zal bekeren. Het zit o zo diep in ons mensen.

Het is nog erger: er zijn er (ook in onze gezindte) die verwarren slaafse of knechtelijke vrees met kinderlijke vrees en denken bekeerd te zijn.

artistiek schreef:

J.C. Philpot schreef:

Smytegelt schreef:Dat zie je in de Roomse kerk, bij de moslims, de remonstranten enz.

En helaas ook in onze Reformatorische gezindte, in de hoop dat de Heere ons zal bekeren. Het zit o zo diep in ons mensen.

Het is nog erger: er zijn er (ook in onze gezindte) die verwarren slaafse of knechtelijke vrees met kinderlijke vrees en denken bekeerd te zijn.

Dat moet een zwaar leven zijn: leven zonder de liefde en zonder genade waarin genade ook echt vrijspraak is!

artistiek schreef:Het is nog erger:

Ik weet niet of het 1 erger is als het ander, onbekeerd is onbekeerd. Het is in ieder geval beide erger dan dat je nergens van zou weten: Christus verkondigt te hebben gekregen, maar in ongeloof en onbekeerlijkheid verhard. Zoals in Job 21 staat: Wijk van ons, want aan de kennis Uwer wegen hebben wij geen lust. Wat is de Almachtige, dat wij Hem zouden dienen? En wat baat zullen wij hebben, dat wij Hem aanlopen zouden?

Een ieder onderzoeke zichzelf.