Eerste liefde verlaten...

[Avi]

Wat is dat eigenlijk?

Ze zeggen wel eens: Ja, jij leeft nog in je eerste liefde. Dat neemt de Heere nog wel eens van je af want je vloeit door.

[Mister]

Wat is dat eigenlijk?

Ze zeggen wel eens: Ja, jij leeft nog in je eerste liefde. Dat neemt de Heere nog wel eens van je af want je vloeit door.

Ik geloof toch niet dat dit een Bijbeltekst is.

[-DIA-]

Wat is dat eigenlijk?

Ze zeggen wel eens: Ja, jij leeft nog in je eerste liefde. Dat neemt de Heere nog wel eens van je af want je vloeit door.

Dit moet doorleefd en persoonlijk gekend worden om daar iets van te zeggen.
Als je er iets met je onverlichte verstand over zegt zal je vast struiken, aangezien
je dan de bevinding niet kent...

Er zijn tegenwoordig nog wel vragen...
Vragen die best inhoud hebbem...
Vragen die beslist niet onbelangrijk zijn...

Alleen... De armoede van deze tijd is dat de goedertierene gaat ontbreken,
en dat de getrouwen zijn weinig geworden onder de mensenkinderen.

Ook in Jeremia's tijd was het droevig wat dat betreft.
In Jeremia 57 zegt hij:
De rechtvaardige komt om, en er is niemand, die het ter harte neemt;
en de weldadige lieden worden weggeraapt, zonder dat er iemand op let,
dat de rechtvaardige weggeraapt wordt voor het kwaad.

Ik hoop dat er nog mensen zijn die het antwoord recht kunnen geven!

[-DIA-]

Wat is dat eigenlijk?

Ze zeggen wel eens: Ja, jij leeft nog in je eerste liefde. Dat neemt de Heere nog wel eens van je af want je vloeit door.

Ik geloof toch niet dat dit een Bijbeltekst is.

Het komt uit Openbaring: Dit heb ik tegen u, dat gij uw eerste liefde verlaten hebt... etc.

[Da Capo]

Wat is dat eigenlijk?

Ze zeggen wel eens: Ja, jij leeft nog in je eerste liefde. Dat neemt de Heere nog wel eens van je af want je vloeit door.

Met de eerste liefde wordt dikwijls bedoelt de eerste (bewuste) liefdesbetrekkingen van de zondaar naar Christus toe. De tweede stuk "dat neemt de Heere nog wel eens af..." vind ik persoonlijk absoluut geen pastorale opmerking. Het komt inderdaad dikwijls voor dat men in de eerste liefde grote woorden in de mond neemt, zonder dat men iets van de diepte daarvan persoonlijk kent. Zoiets als grootspraak van een kind die denkt ook van alles te kunnen. Dat kind moet nog een hoop leren (met vallen en opstaan). Geestelijk is het net zoiets. Maar een kind kraak je toch ook niet op zo'n manier af? Die koester je, die begeleid je verder, blijf kort in de buurt voor het geval het echt mis dreigt te gaan. Geestelijke begeleiding zou op soort gelijke manier moeten gebeuren.
Die tweede opmerking (en soortgelijke opmerkingen) heb ik helaas ook veel horen bezigen. Nogmaals, niet pastoraal. Ik wenste dat al Gods kinderen in die eerste liefde bleven en dat deze zich alleen maar zou verdiepen.

[Johann Gottfried Walther]

Wat is dat eigenlijk?

Ze zeggen wel eens: Ja, jij leeft nog in je eerste liefde. Dat neemt de Heere nog wel eens van je af want je vloeit door.

Het gaat in Openbaring 2 vers 4 duidelijk over een zonde, zie vers 5 bekeert u!
Het niet meer leven bij/in de eerste liefde, is zonde, en zou God zonde werken?
Dat zij verre, als een mens niet meer in zijn eerst liefde leeft is dat schuld voor God.

[-DIA-]

Wat is dat eigenlijk?

Ze zeggen wel eens: Ja, jij leeft nog in je eerste liefde. Dat neemt de Heere nog wel eens van je af want je vloeit door.

Het gaat in Openbaring 2 vers 4 duidelijk over een zonde, zie vers 5 bekeert u!
Het niet meer leven bij/in de eerste liefde, is zonde, en zou God zonde werken?
Dat zij verre, als een mens niet meer in zijn eerst liefde leeft is dat schuld voor God.

Het zal waar zijn, maar echt, het zijn zeer grote zeldzaamheden als een kind van God
zijn/haar hele leven in de eerste liefde blijft. Ik heb er nogal veel over mogen horen,
maar slechts een enkeling viel het te beurt om in de eerste liefde te blijven. Een van
die zeldzaamhedem mag zeker Geesjen Pamans genoemd worden. Ze leefde in het
2e deel van de 18e eeuw, en woonde net over de grens in Duisland (Neuenhaus),
maar was bekend en geliefd door het volk in Nederland en (toen nog) in Duitsland.

Lees eens haar boek met de volgende lange titel:


Gods Genade Verheerlijkt
of echt verhaal van geestelijke zielsbevindingen
enz.
tot eer van God en stichting van de medemens
uitgegeven naar de Bentheimse kerkorde
door
Geesjen Pamnans
in leven lidmate der Gereformeerde Kerk te
Nienhuis (Neuenhaus) in het Graafschap Benheim.

[Avi]

Eigenlijk heb ik niet zo veel aan bevindelijke verhaaltjes.
Je zult maar een ècht je eerste Liefde verlaten hebben!

[Hendrikus]

zelden twee zó contrasterende reacties onder elkaar zien staan

[memento]

Wat is dat eigenlijk?

Ze zeggen wel eens: Ja, jij leeft nog in je eerste liefde. Dat neemt de Heere nog wel eens van je af want je vloeit door.

Het leven in "de eerste liefde", betekend in bevindelijk jargon dat een net-bekeerde zó overweldigd is door de genade van God, dat hij als het ware op een roze wolk verkeerd. Zó dankbaar is hij dan, dat hij zich voorneemt nooit meer te zondigen, en al de dagen van zijn leven door te brengen in dienst van God. Elke kerkdienst gevoelt Hij Gods bijzondere nabijheid, en elke keer Bijbellezen verwarmt zijn hart. De eerste liefde. Totdat, ja totdat, pats boem, opeens die gevoeligheid weg is. Wég is die eerste liefde. God lijkt mijlenver, en tot overmaat van ramp valt hij in de zonde, en bemerkt hij dat hij nog midden in de zonde ligt! Dit is de ervaring van veel (zo niet alle) van Gods kinderen.

Het is trouwens nuttig dat dit geleerd wordt. In de "eerste liefde" is een kind van God vaak overmoedig (in bevindelijk jargon: "doorvloeien"), en denkt hij de zonde wel de baas te kunnen, en denkt hij God "op zak" te hebben. Hij leeft uit het gevoel en uit bevinding. Uit een geestelijk aanschouwen. Maar het is goed, als hij leert uit het geloof te leven. Niet zien, en tóch geloven. Voorwaar een moeilijke les, waarin vele van Gods kinderen haast radeloos worden, en zich afvragen of het wel echt geweest is, en of God hen nu verlaten heeft, en of God nu toornig op hen is. Totdat God hen laat zien dat ze de verkeerde vragen stellen. Alsof God een God is, die liegen zal. Alsof Hij spreken zal, en het niet doen, alsof Hij zou laten varen het werk van Zijn handen. Dát is wat een kind van God leren moet: vertrouwen dat God het doen zal, ook al ziet hij er zelf geen gat in. Een levenslange les. Maar wel een heerlijke les, om steeds meer en meer te leren: "In de grootste smarten, blijven onze harten, in de Heer gerust"

----
PS> We moeten dít spreken over de eerste liefde, niet verwarren met het Bijbelse spreken over de eerste liefde. In [bijbel]Openbaring 2:1-7[/bijbel] gaat het over een ander soort verlaten van de eerste liefde, namelijk het weer terugvallen in de wereld van Gods volk. Zij dwaalden in leer (de dwaling der Nicolaïeten) en in levenswandel.

[Marnix]

Wat is dat eigenlijk?

Ze zeggen wel eens: Ja, jij leeft nog in je eerste liefde. Dat neemt de Heere nog wel eens van je af want je vloeit door.

Het gaat in Openbaring 2 vers 4 duidelijk over een zonde, zie vers 5 bekeert u!
Het niet meer leven bij/in de eerste liefde, is zonde, en zou God zonde werken?
Dat zij verre, als een mens niet meer in zijn eerst liefde leeft is dat schuld voor God.

Het zal waar zijn, maar echt, het zijn zeer grote zeldzaamheden als een kind van God
zijn/haar hele leven in de eerste liefde blijft. Ik heb er nogal veel over mogen horen,
maar slechts een enkeling viel het te beurt om in de eerste liefde te blijven.

Dat kan heel goed kloppen, maar daar moet je God nog niet de schuld van geven.

[Erasmiaan]

Wat is dat eigenlijk?

Ze zeggen wel eens: Ja, jij leeft nog in je eerste liefde. Dat neemt de Heere nog wel eens van je af want je vloeit door.

Het leven in "de eerste liefde", betekend in bevindelijk jargon dat een net-bekeerde zó overweldigd is door de genade van God, dat hij als het ware op een roze wolk verkeerd. Zó dankbaar is hij dan, dat hij zich voorneemt nooit meer te zondigen, en al de dagen van zijn leven door te brengen in dienst van God. Elke kerkdienst gevoelt Hij Gods bijzondere nabijheid, en elke keer Bijbellezen verwarmt zijn hart. De eerste liefde. Totdat, ja totdat, pats boem, opeens die gevoeligheid weg is. Wég is die eerste liefde. God lijkt mijlenver, en tot overmaat van ramp valt hij in de zonde, en bemerkt hij dat hij nog midden in de zonde ligt! Dit is de ervaring van veel (zo niet alle) van Gods kinderen.

Het is trouwens nuttig dat dit geleerd wordt. In de "eerste liefde" is een kind van God vaak overmoedig (in bevindelijk jargon: "doorvloeien"), en denkt hij de zonde wel de baas te kunnen, en denkt hij God "op zak" te hebben. Hij leeft uit het gevoel en uit bevinding. Uit een geestelijk aanschouwen. Maar het is goed, als hij leert uit het geloof te leven. Niet zien, en tóch geloven. Voorwaar een moeilijke les, waarin vele van Gods kinderen haast radeloos worden, en zich afvragen of het wel echt geweest is, en of God hen nu verlaten heeft, en of God nu toornig op hen is. Totdat God hen laat zien dat ze de verkeerde vragen stellen. Alsof God een God is, die liegen zal. Alsof Hij spreken zal, en het niet doen, alsof Hij zou laten varen het werk van Zijn handen. Dát is wat een kind van God leren moet: vertrouwen dat God het doen zal, ook al ziet hij er zelf geen gat in. Een levenslange les. Maar wel een heerlijke les, om steeds meer en meer te leren: "In de grootste smarten, blijven onze harten, in de Heer gerust"

----
PS> We moeten dít spreken over de eerste liefde, niet verwarren met het Bijbelse spreken over de eerste liefde. In [bijbel]Openbaring 2:1-7[/bijbel] gaat het over een ander soort verlaten van de eerste liefde, namelijk het weer terugvallen in de wereld van Gods volk. Zij dwaalden in leer (de dwaling der Nicolaïeten) en in levenswandel.

Hier val ik bovenop.

[Tiberius]

Volkomen met Memento's posting eens (behalve dande PS, want de Efezers haatten evengoed de werken van de Nicolaïeten).

[Avi]

Dus de eerste liefde verlaten is ongeveer vergelijkbaar aan Hooglied 2, toen de bruid haar bruidegom miste?
De weg terug is: boetvaardig komen tot Jezus?

[theoloog]

@ memento en avi

Het wordt lastig als tale Kanaäns invulling gaat geven aan bijbelse woorden. Je geeft het in je PS al aan memento. Zullen we het er gewoon bijbels bij houden dat iedere christen vanuit Gods liefde hoort te leven: Wij hebben Hem lief, omdat Hij ons eerst heeft lief gehad. Op het moment dat ik bij mezelf of bij een ander merk dat dit niet meer zo is, is er gebed en schuldbelijden nodig. Ik geloof namelijk dat God ons oproept om iedere dag uit Hem te leven. Op het moment dat je het denkt zelf te kunnen ga je onderuit.

Ik denk dat in gezelschapskringen teveel de mens centraal staat en niet Gods Geest van wie we allemaal afhankelijk zijn. En ik kan dus helemaal niets met een vrouw uit 1750 die zo'n beetje de enige is bij wie het dan voorkwam dat ze uit Gods liefde haar hele leven leefde. Dat suggereert dit nl. Misschien niet de bedoeling maar toch. Bijbels is het om niet te twijfelen en zoals het doopsformulier dat samenvat: als wij uit zwakheid in zonde vallen, moeten wij aan Gods genade niet vertwijfelen, nog in de zonde blijven liggen, overmits de doop een zegel en ontwijfelbaar getuigenis is dat Hij met ons een eeuwig verbond der genade opricht en ons tot Zijn kinderen en erfgenamen aanneemt. Dat is bijbels en dat hebben onze vaderen gewoon in navolging van de Schrift beleden.

Het hoort dus heel gewoon te zijn om dicht bij God te leven!!! Niet de ervaring van Gods kinderen is maatstaf, maar de Schrift.