Uitstraling

[Mahalia]

Hi,

Ook hier heb ik even een vraag cq opmerking:

Hoe komt het nu dat de kinderen van de Heere of mensen die de Heere echt van harte zoeken, dat zij dat zo verbergen voor een ander? Natuurlijk, iedereen heeft zijn eigen karakter.. maar er is zegt men toch een heel erge terugtrekking van kinderen van de Heere en dat is niet goed.

Hebben jullie dat ook en hoe komt dat dan?

Als je over de Heere Jezus leest in de Bijbel, dan heeft de Heere dat helemaal niet. En zijn kinderen lijken toch al een beetje op Hem omdat ze al een beetje iets hebben gekregen van het nieuwe leven?

Misschien is dit een heel moeilijke vraag.

Hartelijke groet,

[refo]

Wát verbergen ze dan voor een ander?

Of liever: wát zouden ze moeten laten zien?

[Alexander CD]

Hi,

Ook hier heb ik even een vraag cq opmerking:

Hoe komt het nu dat de kinderen van de Heere of mensen die de Heere echt van harte zoeken, dat zij dat zo verbergen voor een ander? Natuurlijk, iedereen heeft zijn eigen karakter.. maar er is zegt men toch een heel erge terugtrekking van kinderen van de Heere en dat is niet goed.

Hebben jullie dat ook en hoe komt dat dan?

Als je over de Heere Jezus leest in de Bijbel, dan heeft de Heere dat helemaal niet. En zijn kinderen lijken toch al een beetje op Hem omdat ze al een beetje iets hebben gekregen van het nieuwe leven?

Misschien is dit een heel moeilijke vraag.

Hartelijke groet,

Christenen staan in de wereld en de wereld heeft een sterke antichristelijke mening die op allerlei manier veelvuldig op ons afkomt, krant, radio, tv, werk en school, als je nog geloofd dan ben je ouderwets, niet wijs, niet van deze tijd.
Bijv, wij Christenen mogen niet denken dat God homofilie een gruwel vindt want de homo kan er niks aan doen dat hij zo geschapen is. hetzelfde geld voor abortus, de mens,centraal stellen in plaats van God, leven alsof er geen God is
Om daar stand te houden en niet toe te geven aan wereldse drang, mag deze christen wel sterk staan in het geloof en daar ontbreekt het vaak aan, er is te veel onzekerheid, ben ik wel een kind van God vraag de kerkganger zich af.
Het hoofdthema in de eredienst van veel bevindelijk gereformeerde kerken is, bekeert u, en de nadruk ligt mijns inziens te weinig op de levensheiliging en het leven met God.
Als je baas iedere dag zegt, je doet het niet goed je moet je werk beter afleveren dan geeft dat onzekerheid.
Zo is het ook als de dominee in bijna iedere preek zegt bekeert u, u moet niet gelijk menen dat deze beloften voor u zijn, je moet je eerst bekeren, dan ervaar je niet dat je Gods kind bent maar je staat er nog buiten.
Deze bekeringsdrang in de kerk is volgens mij de oorzaak van onzekerheid en ook dat vele het in de evangelische hoek gaan zoeken, waar een ander uiterste geldt, je bent altijd een kind van God.
Ik denk dat het welgemeendaanbod van genade de hoofdoorzaak is van deze kerkelijke bekeringsdrang.
Troost, troost Mijn volk zegt God door de profeet Jesaja, die troost en de geloofszekerheid zal meer gepredikt moeten worden.
In de prediking zal de dominee ervan uitmoeten gaan dat er gelovigen in de kerk zitten die in hun geloof opgebouw moeten worden.
Er zijn zoveel voorbeelden in de bijbel, denk aan Jacob niet de beste broeder maar hoe God hem, zegent, hem vast houdt, hem wijst op zijn tekortkomingen en hem liefheeft, zo'n God hebben we, maar we kennen Hem vaak niet meer zo.

[Medereiziger]

Christenen staan in de wereld en de wereld heeft een sterke antichristelijke mening die op allerlei manier veelvuldig op ons afkomt, krant, radio, tv, werk en school, als je nog geloofd dan ben je ouderwets, niet wijs, niet van deze tijd.

Misschien wel zo eerlijk om daar bij te vermelden dat dat je persóónlijke ervaring is.


Om daar stand te houden en niet toe te geven aan wereldse drang, mag deze christen wel sterk staan in het geloof en daar ontbreekt het vaak aan, er is te veel onzekerheid, ben ik wel een kind van God vraag de kerkganger zich af.[/quote]En dát is, volgens mij, nu juist de vraag. Hoé komt een kerkganger zo onzeker?

Deze bekeringsdrang in de kerk is volgens mij de oorzaak van onzekerheid en ook dat vele het in de evangelische hoek gaan zoeken, waar een ander uiterste geldt, je bent altijd een kind van God.

Beetje een kortzichtige conclusie die je hier maakt. Wanneer men het in een progressievere hoek zoekt, zijn daar meer voor de hand liggende motieven aan te verbinden.

[albion]

Ik citeer hier Wilhelmus a Brakel (het heeft verder niets met de vorige quotes te maken, maar ik weet ook niet waar ik het moet plaatsen, daarom maar onder uitstraling, want dit moet een waar christen toch wel uitstralen, hoewel ik dit ongelooflijk moeilijk vind).

Een mens is van nature een doornstruik, die men niet kan aanraken zonder zich te kwetsen. Maar God, Die de mens wederbaart naar het beeld van de zachtmoedige Jezus, geeft hem een zachtmoedig hart. Daarom telt de apostel onder de vruchten van de Geest ook de zachtmoedigheid.
Een zachtmoedig mens is bij allen bemind en zal als zachtmoedige door niemand gehaat worden. Wel zal hij door sommigen bespot worden. Hij heeft God gekozen tot zijn deel. Hij ziet dat alles van de wereld ijdelheid is. Hij weet dat iemand alleen spreken of doen kan wat God gebiedt. Hij vertrouwt op God. Daarom is zijn hart bezadigd en rustig. Valt iemand op hem aan met daden en woorden, dan is hij als een vlak strand waar woeste baren spelend aflopen. Hij is buigzaam en hij gaat zover met de ander mee als hij van God doen mag. De zachtmoedige hoort graag het oordeel van de ander. Men kan heel makkelijk met hem omgaan. Hij kan makkelijk van zijn recht afstaan en ongelijk verdragen. Hij wil zich ook niet wreken, maar hij doet alsof het hem niet aangedaan was. Hij kan ook makkelijk ongelijk vergeven.
We hebben iets genoemd van zachtmoedigheid. Een spiegel om daarin uzelf eens te bekijken, hoe dicht u erbij komt of hoever u er vandaan bent. Onderzoek uw hart eens.

[freek]

Ik citeer hier Wilhelmus a Brakel (het heeft verder niets met de vorige quotes te maken, maar ik weet ook niet waar ik het moet plaatsen, daarom maar onder uitstraling, want dit moet een waar christen toch wel uitstralen, hoewel ik dit ongelooflijk moeilijk vind).

Een mens is van nature een doornstruik, die men niet kan aanraken zonder zich te kwetsen. Maar God, Die de mens wederbaart naar het beeld van de zachtmoedige Jezus, geeft hem een zachtmoedig hart. Daarom telt de apostel onder de vruchten van de Geest ook de zachtmoedigheid.
Een zachtmoedig mens is bij allen bemind en zal als zachtmoedige door niemand gehaat worden. Wel zal hij door sommigen bespot worden. Hij heeft God gekozen tot zijn deel. Hij ziet dat alles van de wereld ijdelheid is. Hij weet dat iemand alleen spreken of doen kan wat God gebiedt. Hij vertrouwt op God. Daarom is zijn hart bezadigd en rustig. Valt iemand op hem aan met daden en woorden, dan is hij als een vlak strand waar woeste baren spelend aflopen. Hij is buigzaam en hij gaat zover met de ander mee als hij van God doen mag. De zachtmoedige hoort graag het oordeel van de ander. Men kan heel makkelijk met hem omgaan. Hij kan makkelijk van zijn recht afstaan en ongelijk verdragen. Hij wil zich ook niet wreken, maar hij doet alsof het hem niet aangedaan was. Hij kan ook makkelijk ongelijk vergeven.
We hebben iets genoemd van zachtmoedigheid. Een spiegel om daarin uzelf eens te bekijken, hoe dicht u erbij komt of hoever u er vandaan bent. Onderzoek uw hart eens.

Zachtmoedigheid is idd niet de gemakkelijkste vrucht..

[Luther]

Christenen staan in de wereld en de wereld heeft een sterke antichristelijke mening die op allerlei manier veelvuldig op ons afkomt, krant, radio, tv, werk en school, als je nog geloofd dan ben je ouderwets, niet wijs, niet van deze tijd.

Ach, is dat nu echt zo erg? De Heere Jezus heeft dat immers voorzegt: In de wereld zult gij verdrukking hebben, maar hebt goede moed, Ik heb de wereld overwonnen. Dan kan het best moeilijk zijn, maar het geeft ook een grote rust.
Tegelijkertijd zou ik willen opmerken dat een nauw leven met de Heere altijd gemengd is met liefde. Als het goed is, zal de wereldling dit bij ons opmerken. Sommigen dingen die wij nu onder verdrukking zouden schuiven, zijn wellicht meer een reactie op onze liefdeloosheid.

Bijv, wij Christenen mogen niet denken dat God homofilie een gruwel vindt want de homo kan er niks aan doen dat hij zo geschapen is. hetzelfde geld voor abortus, de mens,centraal stellen in plaats van God, leven alsof er geen God is

Jammer dat je dit zo verwoordt. Zeker,voor de Heere is de zonde van homosexualiteit een gruwel. Maar de homosexuele medemens (dus met de geaardheid, zonder de daad) is niet zondiger dan een ander. Niet om daarmee de zonde te bagatelliseren, maar het is in deze discussie niet zinvol om deze jongeren en ouderen, die met hun geaadheid worstelen, in een hoek te zetten.

Om daar stand te houden en niet toe te geven aan wereldse drang, mag deze christen wel sterk staan in het geloof en daar ontbreekt het vaak aan, er is te veel onzekerheid, ben ik wel een kind van God vraag de kerkganger zich af. Het hoofdthema in de eredienst van veel bevindelijk gereformeerde kerken is, bekeert u, en de nadruk ligt mijns inziens te weinig op de levensheiliging en het leven met God.

Inderdaad gaat er om dat we vast staan, zoals Paulus schrijft aan Efeze: 13 Daarom neemt aan de gehele wapenrusting Gods, opdat gij kunt wederstaan in den bozen dag, en alles verricht hebbende, staande blijven. 14 Staat dan, uw lenden omgord hebbende met de waarheid, en aangedaan hebbende het borstwapen der gerechtigheid; 15 En de voeten geschoeid hebbende met bereidheid van het Evangelie des vredes;16 Bovenal aangenomen hebbende het schild des geloofs, met hetwelk gij al de vurige pijlen des bozen zult kunnen uitblussen. 17 En neemt den helm der zaligheid, en het zwaard des Geestes, hetwelk is Gods Woord.
Maar Alexander, ik hoop toch wel dat je met mij van mening bent, dat de weldaad van het geloof niet met de geboorte aan elk gedoopt kind wordt meegegeven. Als de verbondskinderen in Israël zich beroemen, zegt Johannes de Doper ook dat God uit deze stenen wel Abraham kinderen kan verwekken. Er moet inderdaad een wonder van wedergeboorte en levendmaking plaats vinden. De eis en de roep komen tot ons: Bekeert u en gelooft het Evangelie. En nog wil de Heere daarmee doorgaan.

Als je baas iedere dag zegt, je doet het niet goed je moet je werk beter afleveren dan geeft dat onzekerheid. Zo is het ook als de dominee in bijna iedere preek zegt bekeert u, u moet niet gelijk menen dat deze beloften voor u zijn, je moet je eerst bekeren, dan ervaar je niet dat je Gods kind bent maar je staat er nog buiten.

Wat voor prediking wil jij dan Alexander? Een prediking waarin nog vermogens in de mens gelegd worden? Een prediking waarin op basis van het verbondsteken de verbondsweldaden als vanzelfsprekend worden gezien? Nee toch! Ik meen uit andere postings een ander geluid van je te horen. Is het niet zo dat de mens eerst juist leert geheel erbuiten te staan, zonder God te leven, maar ook dat dat nu anders moet worden?

Deze bekeringsdrang in de kerk is volgens mij de oorzaak van onzekerheid en ook dat vele het in de evangelische hoek gaan zoeken, waar een ander uiterste geldt, je bent altijd een kind van God.

Wat een zalige drang: bekeringsdrang. Wee de prediker die niet begaan is met het eeuiwg heil van zijn hoorders! Een rechte dienaar van het Woord zal toch niet rusten voordat er nog één gemeentelid onbekeerd over de wereld gaat.

Ik denk dat het welgemeendaanbod van genade de hoofdoorzaak is van deze kerkelijke bekeringsdrang.

Inderdaad, er is een welmenend onvoorwaardelijk aanbod van genade met bevel van bekering en geloof: Een ieder die in de gekruiste Christus gelooft, die zal zalig worden. En die belofte van het Evangelie moet aan allen zonder onderscheid gepredikt worden.

Troost, troost Mijn volk zegt God door de profeet Jesaja, die troost en de geloofszekerheid zal meer gepredikt moeten worden.

Hoe kan er troost gepredikt worden aan hen die geen troost nodig hebben? Aan hen die niet weten (met zondag 1 van de HC) dat ze met lichaam en ziel het eigendom van CHristus zijn?

In de prediking zal de dominee ervan uitmoeten gaan dat er gelovigen in de kerk zitten die in hun geloof opgebouw moeten worden.
Er zijn zoveel voorbeelden in de bijbel, denk aan Jacob niet de beste broeder maar hoe God hem, zegent, hem vast houdt, hem wijst op zijn tekortkomingen en hem liefheeft, zo'n God hebben we, maar we kennen Hem vaak niet meer zo.

Dan krijg je oppervlakkige prediking, waarbij alle hoorders kinderen Gods zijn, waarin alle ernst verdwenen is.

[memento]

Ik citeer hier Wilhelmus a Brakel (het heeft verder niets met de vorige quotes te maken, maar ik weet ook niet waar ik het moet plaatsen, daarom maar onder uitstraling, want dit moet een waar christen toch wel uitstralen, hoewel ik dit ongelooflijk moeilijk vind).

Een mens is van nature een doornstruik, die men niet kan aanraken zonder zich te kwetsen. Maar God, Die de mens wederbaart naar het beeld van de zachtmoedige Jezus, geeft hem een zachtmoedig hart. Daarom telt de apostel onder de vruchten van de Geest ook de zachtmoedigheid.
Een zachtmoedig mens is bij allen bemind en zal als zachtmoedige door niemand gehaat worden. Wel zal hij door sommigen bespot worden. Hij heeft God gekozen tot zijn deel. Hij ziet dat alles van de wereld ijdelheid is. Hij weet dat iemand alleen spreken of doen kan wat God gebiedt. Hij vertrouwt op God. Daarom is zijn hart bezadigd en rustig. Valt iemand op hem aan met daden en woorden, dan is hij als een vlak strand waar woeste baren spelend aflopen. Hij is buigzaam en hij gaat zover met de ander mee als hij van God doen mag. De zachtmoedige hoort graag het oordeel van de ander. Men kan heel makkelijk met hem omgaan. Hij kan makkelijk van zijn recht afstaan en ongelijk verdragen. Hij wil zich ook niet wreken, maar hij doet alsof het hem niet aangedaan was. Hij kan ook makkelijk ongelijk vergeven.
We hebben iets genoemd van zachtmoedigheid. Een spiegel om daarin uzelf eens te bekijken, hoe dicht u erbij komt of hoever u er vandaan bent. Onderzoek uw hart eens.

Ik wil deze wijze woorden van Brakel onderstrepen! Een ware bekering heeft ook, ja juist met name, dit soort praktische kenmerken. En dit soort kenmerken maakt ook jaloers.

[Jongere]

Het is ook één van de moeilijkste eigenschappen. Mozes is veertig jaar getraind in zachtmoedigheid achter de schapen nadat hij een man doodsloeg. Hij wordt zeer zachtmoedig genoemd, meer dan alle mensen op aarde. En toch verliest hij zichzelf in een ogenblik van drift en mag Kanaän niet in.

Dit is toch echt de kern van het stukje:

Maar God, Die de mens wederbaart naar het beeld van de zachtmoedige Jezus, geeft hem een zachtmoedig hart.

Zonder Gods wederbarende Geest die transformeert tot Christus' beeld is er voor ons geen beginnen aan. Alleen in Christus leren we ware zachtmoedigheid. Hij deed Zijn mond niet open en schold niet weder. Hij heeft Zijn rug gegeven aan degenen die Hem slaan. Ja, Hij bad voor de overtreders. Alleen Hem navolgend kunnen wij zachtmoedig zijn, zelfs bidden voor moordenaars als we gedood worden, zoals Stefanus deed.

[freek]

Ik citeer hier Wilhelmus a Brakel (het heeft verder niets met de vorige quotes te maken, maar ik weet ook niet waar ik het moet plaatsen, daarom maar onder uitstraling, want dit moet een waar christen toch wel uitstralen, hoewel ik dit ongelooflijk moeilijk vind).

Een mens is van nature een doornstruik, die men niet kan aanraken zonder zich te kwetsen. Maar God, Die de mens wederbaart naar het beeld van de zachtmoedige Jezus, geeft hem een zachtmoedig hart. Daarom telt de apostel onder de vruchten van de Geest ook de zachtmoedigheid.
Een zachtmoedig mens is bij allen bemind en zal als zachtmoedige door niemand gehaat worden. Wel zal hij door sommigen bespot worden. Hij heeft God gekozen tot zijn deel. Hij ziet dat alles van de wereld ijdelheid is. Hij weet dat iemand alleen spreken of doen kan wat God gebiedt. Hij vertrouwt op God. Daarom is zijn hart bezadigd en rustig. Valt iemand op hem aan met daden en woorden, dan is hij als een vlak strand waar woeste baren spelend aflopen. Hij is buigzaam en hij gaat zover met de ander mee als hij van God doen mag. De zachtmoedige hoort graag het oordeel van de ander. Men kan heel makkelijk met hem omgaan. Hij kan makkelijk van zijn recht afstaan en ongelijk verdragen. Hij wil zich ook niet wreken, maar hij doet alsof het hem niet aangedaan was. Hij kan ook makkelijk ongelijk vergeven.
We hebben iets genoemd van zachtmoedigheid. Een spiegel om daarin uzelf eens te bekijken, hoe dicht u erbij komt of hoever u er vandaan bent. Onderzoek uw hart eens.

Ik wil deze wijze woorden van Brakel onderstrepen! Een ware bekering heeft ook, ja juist met name, dit soort praktische kenmerken. En dit soort kenmerken maakt ook jaloers.

Ik denk dat juist dit ons getuigenis naar de wereld moet zijn. Grote woorden - zelfs als ze je innerlijke drijfveer betreffen - maken nooit zoveel indruk als dit.

[Avi]

Die zachtmoedigheid van Mozes...zucht, daar kan ik niet aan tippen.
Het is een heel gevecht om tegen humeurzonden te vechten.

[helma]

Die zachtmoedigheid van Mozes...zucht, daar kan ik niet aan tippen.
Het is een heel gevecht om tegen humeurzonden te vechten.

Leert van Mij...dat Ik zachtmoedig ben
O Zoon maak ons Uw beeld gelijk...

[memento]

Die zachtmoedigheid van Mozes...zucht, daar kan ik niet aan tippen.
Het is een heel gevecht om tegen humeurzonden te vechten.

Bewustwording is de eerste stap naar verbetering...

[Avi]

Die zachtmoedigheid van Mozes...zucht, daar kan ik niet aan tippen.
Het is een heel gevecht om tegen humeurzonden te vechten.

Bewustwording is de eerste stap naar verbetering...

Wat een zweverige woorden allemaal .

[memento]

Die zachtmoedigheid van Mozes...zucht, daar kan ik niet aan tippen.
Het is een heel gevecht om tegen humeurzonden te vechten.

Bewustwording is de eerste stap naar verbetering...

Wat een zweverige woorden allemaal .

Daar is niets zweverigs aan hoor. Veel mensen leven nog in de waan dat ze zachtmoedig genoeg zijn. De bewustwording dat dat niet zo is, dwingt een keuze af: accepteren dat het nu eenmaal zo is, of er bewust wat aan gaan doen.

Zeker als het gaat om zachtmoedigheid, is dat iets wat slechts bereikt kan worden door bewuste keuzes (van een ziel die door het werk van de Heilige Geest de noodzaak van zachtmoedigheid heeft leren inzien, en in Zijn kracht*). Door veel zachtmoedig te handelen (actus) wordt dit op den duur een gewoonte (habitus).

Het helpt om hier heel praktisch mee om te gaan, en bij alles waar je dreigt boos om te worden, te vragen:
1. Is dit het waard om boos om te worden?
2. Lost het wat op om boos te worden?

En voorderest: In alle gevallen waarin het een kleine moeite is om mensen te helpen of blij te maken, dus zonder dat je er iets voor op hoeft te offeren: Niet over nadenken, maar gewoon doen!

En zo zijn er nog veel meer handvaten te verzinnen. De bottom-line is: Zachtmoedigheid komt je niet aanwaaien, maar vereist training. Veel training, als je kijkt naar Mozes (40 jaar)

---------
* Ik zeg dit van de Heilige Geest er bewust bij. Tenzij Hij werkt in het hart, wordt het helemaal niets. Maar omgedraait mag een gelovige nooit afzien van praktisch handelen, in de illusie dat de Heilige Geest deze geestelijke kwaliteiten, zoals zachtmoedigheid, wel even in hem werken zal. De mens, en zeker de wedergeboren mens, is hier zelf verantwoordelijk voor, en heeft zelf dus ook de plicht om alles te doen wat hij kan (gaande in Gods inzettingen, en in afwachting van Gods zegen).