Drs. I.A. Kole : Oproep tot eenheid gereformeerde gezindte !

[Wilhelm]

Nog onverminderd reden tot wenen


Verdeeldheid gereformeerde gezindte onheilig en verwerpelijk

Het naast elkaar voortleven van de reformatorische kerken is onheilig en verwerpelijk, stelt drs. I. A. Kole. Hij bezocht een bijeenkomst over de dialoog tussen de Protestantse Kerk in Nederland en de pink­stergemeenten en voelde zich verlegen over de kerkelijke ver­deeldheid in de gereformeerde gezindte.

„Het elkaar onderling zo fel be­strijden, terwijl ons volk in god­deloosheid wegzinkt, moest ons met schaamte vervullen.”
Ds. A. Vergunst schreef deze woorden in 1973 in De Waar­heidsvriend in een artikel on­der de titel: ”Quis non fleret?” (Wie zou niet wenen?).
Vijfendertig jaar later heeft het artikel helaas niets aan ac­tualiteit verloren. „Van tijd tot tijd wordt wel lippendienst aan deze kerkelijke eenheid bewe­zen, maar in de praktijk komt er weinig van openbaar”, aldus ds. Vergunst.
De kerkelijke verdeeldheid en de gevolgen daarvan maken de kerk lamgeslagen naar buiten toe. Want wie vertegenwoordi­gen we eigenlijk? Dat wordt al­leen maar erger nu christenen een steeds kleinere minderheid vormen in de samenleving, waarin wel steeds meer plaats komt voor religie, maar dan vaak niet verbonden aan de kerk als instituut. We maken zelf wel uit hoe we het besef vormgeven dat er meer moet zijn dan wat we zien.
Verder is de verdeeldheid schadelijk voor de van elkaar afgeraakte delen van de kerk. Ik beperk me nu tot de rech­terflank van de gereformeerde gezindte. De onderlinge ver­vreemding en het daardoor ontstane isolement en soms scherpe tegenstellingen zorgen voor een krachtige bevordering van een ‘eigen’ identiteit van de verschillende delen van de genoemde gezindte.
Bepaalde aspecten van Gods waarheid worden overbelicht, evenals sommige door de tradi­tie bepaalde gewoonten. Ieder heeft zijn eigen specialiteiten. Deze verdeeldheid, die de laat­ste jaren alleen maar toeneemt, is zonde voor God en daarom onheilig en verwerpelijk.
De kerkelijke verdeeldheid gaat ook ten koste van de ko­mende generatie. Juist de jon­geren moeten ons ter harte gaan. De band met de kerk als instituut is bij hen flinterdun. Ze willen weten wat de dienst van de Heere in de praktijk in­houdt. Ze binden zich meer aan personen dan aan instituten, wat te zien is aan allerlei inter­kerkelijke bijeenkomsten.
Echtheid
Jongeren voelen goed aan of we lijden onder de verdeeldheid in en tussen de kerken. Ze zijn moe van discussies over wat nu wel of niet mag en ontwijkende antwoorden op de vraag wat het betekent een kind van God te zijn. Ze vragen om echtheid als het gaat om de blijdschap van het leven met de Heere, de God van het genadeverbond. Durven we ons kwetsbaar op te stellen en te spreken over de zorg en de leiding van God in ons eigen leven?
Vrijdag was ik aanwezig op een bijeenkomst waarin een begin van een dialoog ontstond tussen de Protestantse Kerk in Nederland en de Vereniging van Pinksterkerken en Evange­liegemeenten. Er werden veel goede woorden over en naar el­kaar gezegd, maar de verschil­len over wezenlijke zaken als de waarde van het verbond, de kinderdoop, het ambt, het belij­den van de kerk en het ontdek­kende en toepassende werk van de Heilige Geest zullen wel vlug zichtbaar worden. De verschil­len zijn niet allemaal te verkla­ren uit cultuurverschillen!
In de discussie miste ik de aandacht voor de catechese, het jeugdwerk en de relatie met het onderwijs. Want jongeren die de Heere vrezen vormen de toekomst van de kerk. Maar ik voelde ook de verlegenheid over een aantal kerken die dicht bij elkaar staan, maar zo gemakke­lijk naast elkaar voortleven, nu we juist schouder aan schouder zouden moeten staan.
We kunnen niet volstaan met het zoeken van de geestelijke eenheid van gereformeerde be­lijders. Die hoort een kerkelijk vervolg te krijgen. Wij zijn de zorg voor en om elkaar kwijt. In de jaren zeventig was er veel meer onderlinge uitwisseling en gezamenlijk optrekken, bij­voorbeeld door deelname aan interkerkelijke bezinningsbij­eenkomsten waarin we de zor­gen deelden, onder meer ten aanzien van ethische kwesties.
Toch doen we veel samen op het gebied van onderwijs, poli­tiek en maatschappelijke en so­ciale zorg. Vervolgde christenen hebben een vaste plaats in de gebeden. We voelen ons meer verbonden met christenen op grote afstand dan met de chris­tenen in de eigen straat!
Laten we elkaar ontmoeten, zodat we weten wat we aan elkaar hebben. Laten we ook goed luisteren naar jongeren. Laten we lijden aan de kerk en zorgen dat we er niet ziek van worden.
Ootmoed
Zou God naar een woord van A. Kuyper Zijn kinderen bij elkaar moeten slaan? Laten we denken aan het apostolisch woord: Als er enig beroep op ons gedaan mag worden in Christus, indien er enige gemeenschap is des Geestes, laten we dan eensge­zind zijn. Of zou van de kerken niet gelden: in ootmoed achte de een de ander uitnemender dan zichzelf en ieder lette niet slechts op zijn eigen belang, maar ook op dat van anderen (Fil. 2).
„De Gereformeerde Gezind­heid kan werkelijkheid zijn wanneer die gezindheid in ons is die ook in Christus Jezus was. Hier ligt ten diepste de schuld en de crisis van de Gerefor­meerde Gezindte. Hier ontvan­gen we ook het enige uitzicht. (...) In het kruis van Christus ligt het zwaarste oordeel over de Gereformeerde Gezindte. In dat kruis ligt ook haar enige hoop” (dr. W. van ’t Spijker).

De auteur is secretaris van het Contactorgaan Gereformeerde Gezindte (COGG).

Mooi artikel !

[Gabrielle]

Hij legt de vinger op de zere plek.

[refo]

Ik weet niet of ds Vergunst in de Waarheidsvriend schreef. Volgens 'Neem de wacht des Heeren waar' staat dat het artikel 'Quis non fleret' in 'Tien keer gereformeerd' is verschenen en in een boekje van de Jeugdbond.

[Ander]

'k Vind het maar een vrij vaag stuk. Dus van die vinger en die zere plek zie ik weinig.
Gods ware volk ontmoet en erkent elkaar over kerkmuren heen hoor. Waar zijn ze gebleven?
Gods volk van onze dagen strijdt maar wat om de leer. Is het dan nog wel Gods volk?

[Tiberius]

Ik weet niet of ds Vergunst in de Waarheidsvriend schreef. Volgens 'Neem de wacht des Heeren waar' staat dat het artikel 'Quis non fleret' in 'Tien keer gereformeerd' is verschenen en in een boekje van de Jeugdbond.

"Neem de wacht des Heeren waar" meldt op bladzijde 332 het volgende over dit artikel:

2.2. Uit De Waarheidsvriend, 60e jrg. no. 25; eveneens in De Saambinder, 50e jrg. no. 40; ook in De Gereformeerde Gezindte en wij, uitgave Bond van Jeugdverenigingen der Gereformeerde Gemeenten, 1974, blz. 3-7; eveneens in Tien keer gereformeerd, Kampen z.j., blz. 22-28.

[refo]

Ik weet niet of ds Vergunst in de Waarheidsvriend schreef. Volgens 'Neem de wacht des Heeren waar' staat dat het artikel 'Quis non fleret' in 'Tien keer gereformeerd' is verschenen en in een boekje van de Jeugdbond.

"Neem de wacht des Heeren waar" meldt op bladzijde 332 het volgende over dit artikel:

2.2. Uit De Waarheidsvriend, 60e jrg. no. 25; eveneens in De Saambinder, 50e jrg. no. 40; ook in De Gereformeerde Gezindte en wij, uitgave Bond van Jeugdverenigingen der Gereformeerde Gemeenten, 1974, blz. 3-7; eveneens in Tien keer gereformeerd, Kampen z.j., blz. 22-28.

Ik zie het. Op pag 329 staat het anders.

[refo]

'k Vind het maar een vrij vaag stuk. Dus van die vinger en die zere plek zie ik weinig.
Gods ware volk ontmoet en erkent elkaar over kerkmuren heen hoor. Waar zijn ze gebleven?
Gods volk van onze dagen strijdt maar wat om de leer. Is het dan nog wel Gods volk?

Dit is eveneens een vaag stuk.

Het theorieboekje, zeg maar.
In 1953 heeft 'Gods volk' een nieuwe kerk gestart. En in 1980 weer.
In deze tijd is 'Gods ware volk', hoe ook gedefnieerd, individualistischer dan ooit.
En dat is logisch, want er is teveel mystiek in de leer geslopen. En dan herken je elkaar niet meer.

[Tiberius]

Ik weet niet of ds Vergunst in de Waarheidsvriend schreef. Volgens 'Neem de wacht des Heeren waar' staat dat het artikel 'Quis non fleret' in 'Tien keer gereformeerd' is verschenen en in een boekje van de Jeugdbond.

"Neem de wacht des Heeren waar" meldt op bladzijde 332 het volgende over dit artikel:

2.2. Uit De Waarheidsvriend, 60e jrg. no. 25; eveneens in De Saambinder, 50e jrg. no. 40; ook in De Gereformeerde Gezindte en wij, uitgave Bond van Jeugdverenigingen der Gereformeerde Gemeenten, 1974, blz. 3-7; eveneens in Tien keer gereformeerd, Kampen z.j., blz. 22-28.

Ik zie het. Op pag 329 staat het anders.

Inderdaad, ja. (Ook maar weer even naar de boekenkast gelopen)

[Mister]

Gods volk van onze dagen strijdt maar wat om de leer. Is het dan nog wel Gods volk?

Wat denk je zelf? Dat er afval der heiligen is?

[Zita]

ik vind het een wat warrig stuk. Een paar voorbeeldjes:
-Het zoeken naar geestelijke eenheid dient een kerkelijk vervolg te krijgen. Dan vertelt hij enigszins nostalgisch wat er in de jaren '70 gebeurde, maar maakt niet echt duidelijk wat daarvan nu de invulling zou moeten zijn.
-De verschillen tussen PKN en evangelischen (enerzijds en de rechterflank van de gereformeerde gezindte anderzijds?, of PKN enerzijds en evangelischen anderzijds?) zijn niet cultureel, dus inhoudelijk en wezenlijk. Dat blijkt ook uit de voorbeelden die hij daarbij noemt. Dus geen eenheid?
Ik snap dus niet wat zijn punt is. Ziet hij werkelijk geestelijke eenheid? Zo ja, wat moet er dan mee gebeuren?

Ik vind het zorgelijk dat ook drs. Kole zo weinig hoop heeft voor de oudere generatie. Onlangs hoorde ik kand. Van den Brink daarover ook krasse woorden spreken. Is het werkelijk zo dat er zo weinig geestelijk leven is bij de 30+'ers? Is het dan wel goed dat zoveel gemeentelijk werk gericht is op de jongeren? Zouden gemeenten niet juist ontzettend hard aan het werk moeten bij de generatie waarover zij grote zorgen heeft? (offtopic, ik weet het)

[Wilhelm]

'k Vind het maar een vrij vaag stuk. Dus van die vinger en die zere plek zie ik weinig.
Gods ware volk ontmoet en erkent elkaar over kerkmuren heen hoor. Waar zijn ze gebleven?
Gods volk van onze dagen strijdt maar wat om de leer. Is het dan nog wel Gods volk?

Met je eerste zin ben ik het niet eens, maar verder raak je denk ik wel een punt.
Juist de lauwheid en de dorheid doet elk kerkverband krampachtig pogen om toch maar het eigene van hun kerkverband strikt vast te houden.
En zo is er een praktijk ontstaan , dat je vaak de felste discussies en meningsverschillen hebt met hen die je het meest nabij staan. Dat zie je geregeld op het forum ook terug.

Maar juist de jeugd prikt daar doorheen, zij worden geconfronteerd met de wereld op een wijze waar de ouderen vaak in de praktijk verder vanaf staan.
Daarom kan ik de noodschreeuw van de jeugd wel begrijpen , dat we meer en meer moeten zoeken naar eenheid in kerkelijk opzicht, een eenheid die op school onderling vaak wel gevonden kan worden.
De gereformeerde gezindte wordt steeds kleiner, de theologische verschillen worden menigmaal steeds meer uitvergroot, en ondertussen maakt de wereld zich op , om de verdeelde kerk niet meer te tolereren.

Juist de ontwikkelingen buiten de kerk, zouden ons de noodzaak van eenheid moeten laten zien.

[Tiberius]

Gods volk van onze dagen strijdt maar wat om de leer. Is het dan nog wel Gods volk?

Wat denk je zelf? Dat er afval der heiligen is?

Nee, die is er niet. Wel verval. En de grote verdeeldheid is er een symptoom van.
Maar dat zal veranderen: Efraim zal Juda niet benijden, en Juda zal Efraim niet benauwen.

Overigens vind ik het ook een wat wollig stuk, maar de bedoeling is wel helder.

[Tiberius]

Ik vind het zorgelijk dat ook drs. Kole zo weinig hoop heeft voor de oudere generatie. Onlangs hoorde ik kand. Van den Brink daarover ook krasse woorden spreken. Is het werkelijk zo dat er zo weinig geestelijk leven is bij de 30+'ers?

Dat er weinig hoop is voor de oudere generatie, durf ik zo niet te zeggen.
Wel constateer ik bij jongeren (zonder de grens nu zo bij de 30 te leggen) een opleving. Ik ben zelf actief in het jeugdwerk en dan merk ik dat vaak in gesprekken met jongeren.

[memento]

1. Het grote probleem is dat iedereen het eigene van zijn kerkverband en zijn leer ziet als normatief voor de rest.
2. Ik zie wel mogelijkheden voor eenheid, zeker als ik kijk naar de jeugd, waar zowel enthousiasme is, als meer bekering (in vergelijking met de oudere generatie) plaats vindt. Het grote gevaar wat ik hierbij zie is dat enthousiasme doorslaat in geesteloos activisme. Ook zie ik het gevaar dat belangrijke theologische verschillen te makkelijk opgegeven worden als niet relevant. Alhoewel ik die reactie wel begrijp: veel jeugd is het tot op de letter verdedigen van "eigen leer" vaak zat.
3. Als er ooit eenheid gaat komen, dan zal dat leiden tot nieuwe scheuren. CGK BWP, HHK, links-GG, rechts-GB en enkele (V)OGG zullen elkaar kunnen vinden, en midden/rechts-GG, GGiN en de overige OGG's vormen ook een blok. De kans dat die 2 blokken ooit tot elkaar komen acht ik erg klein, beiden verdedigen het eigene, bij het ene blok gelegen in de Bijbel en de Gereformeerde traditie als norm, het andere blok met de gezelschaps-bevinding en de Nadere Reformatie (de lijn Comri, Smijtegelt), en eigen predikanten (Kersten, Moerkerken, Malan) als norm. Het enige wat die 2 blokken bind is de beleefde bevinding, maar ook die binding is slechts voor de goede verstaander, die de eenheid van de beleefde zaak ziet, dóór de verschillende bewoordingen heen.

[Gian]

Al zou de gereformeerde gezindte één zijn is dat nog een eenheid in verscheidenheid.