D.V. 20 September 2008 zal er weer een bewaar het pand ontmoetingsdag plaatsvinden op Urk. De sprekers voor deze dag zijn:

Ds. K. Hoefnagel uit Katwijk aan zee
Ds. L.W. van der Meij uit Driebergen
Ds. M.A. Kempeneers uit Elburg


Deze dag zal worden gehouden in de Eben Haezer kerk op Urk en is zeker een aanrader.

ronald1980 schreef:D.V. 20 September 2008 zal er weer een bewaar het pand ontmoetingsdag plaatsvinden op Urk. De sprekers voor deze dag zijn:

Ds. K. Hoefnagel uit Katwijk aan zee
Ds. L.W. van der Meij uit Driebergen
Ds. M.A. Kempeneers uit Elburg


Deze dag zal worden gehouden in de Eben Haezer kerk op Urk en is zeker een aanrader.

Je mist er nog 1, er zijn er altijd 4. 's morgens 2 en 's middags 2 en ik ben even kwijt wie er na ds Kempeneers hoopt te spreken.

Dank je. Ik heb het even nagekeken en dat moet Ds. A.A. Egas zijn uit Middelharnis.

Behoort dit topic niet thuis in het forum 'Prikbord'?

D.V. zaterdag 14 september 2013 in de CGK Kerk op Urk Almerelaan 1a
Thema: Heidelberger Catechismus.
Sprekers:
's morgens
1. ds A van Heteren over "Troost"
2. ds A.J.T. Ruis over "Ellende"

's middags
3. ds W.E. Klaver over "Verlossing"
4. ds K. Hoefnagel over "Dankbaarheid"

Mooi dat op deze dag er ook twee jonge predikanten spreken.

Komt allen!!!

huisman schreef:D.V. zaterdag 14 september 2013 in de CGK Kerk op Urk Almerelaan 1a
Thema: Heidelberger Catechismus.
Sprekers:
's morgens
1. ds A van Heteren over "Troost"
2. ds A.J.T. Ruis over "Ellende"

's middags
3. ds W.E. Klaver over "Verlossing"
4. ds K. Hoefnagel over "Dankbaarheid"

Mooi dat op deze dag er ook twee jonge predikanten spreken.

Komt allen!!!

Inderdaad, huisman. Ik ben er blij mee.
Wij hopen ook te gaan.

Het is een leerzaam en voedinggevend aan het geloofsleven dat dit thema over de drie stukken die gekend dienen te worden tot zaligheid
aandacht wordt gegeven op genoemde ontmoetingsdag in Urk.

Ik wens ter voorbereiding voor degenen die deze dag hopen te bezoeken, (maar ook voor de thuisblijvers)
een stukje ter informatie aan te bieden wat Johannes Calvijn hierover schreef:

CALVIJN EN DE DRIE STUKKEN.
Calvijn legt in zijn werken alle nadruk op de prediking en de beleving van de drie stukken. Hoor maar!
In zijn antwoord aan Kardinaal Sadolet, vertaald voorkomend in het boek:
De Kerk van Christus en de kerk van Rome,( uitgeverij. Bredéris boekhandel, 1925).
Zo legt Calvijn daar tegen over Rome sterke nadruk op, als hij zegt op p. 37:

Als gij in de Catechismus, die ik voor de inwoners van Geneve heb geschreven, toen ik hun herder was,
slechts één blik had geworpen, zouden drie woorden voldoende zijn om u te doen verstommen.
Ik wil u echter hier kort aantonen, hoe wij daarover denken.
Ten eerste, laten wij de mens aanvangen met de zelfkennis.
Niet lichtvaardig of oppervlakkig echter; maar hij moet zijn geweten voor God''s rechterstoel brengen
en wanneer hij dan overtuigd is van zijn zondige toestand, zal hij ook
de gestrengheid bedenken van het vonnis, dat over alle zondaren geveld is.
Zo valt hij, vernietigd en verslagen over zijn ellende, ootmoedig voor God neer,
laat alle zelfvertrouwen varen, en spreekt zijn ganse verlorenheid uit.

Dan (vervolgens) wijzen wij hem op de enige grond van behoud: de barmhartigheid Gods, zoals zij ons in Christus is geopenbaard,
want alles, wat tot ons heil dient, is in Hem vervuld.
Dewijl dan alle sterfelijke mensen voor God als zondaren veroordeeld liggen, noemen wij Christus onze enige Gerechtigheid.
Met Zijn gehoorzaamheid heeft Hij onze overtredingen uitgedelgd door Zijn offerande God''s toorn verzoend,
met Zijn bloed onze smetten uitgewist, door Zijn kruis onze vloek opgeheven, door Zijn dood voor ons genoeg gedaan.
Zo voltrekt zich, volgens onze lering, de verzoening des mensen met God; niet door enige verdienste,
niet door de waarde van onze werken, doch alleen door vrije genade. Dewijl wij echter Christus in het geloof omhelzen
en in gemeenschap met Hem treden, noemen wij dat naar de wijze der Schrift: rechtvaardiging door het geloof.

Niet minder duidelijk spreekt bij in zijn verzoekschrift aan Keizer Karel V, als hij in hetzelfde werk als straks, op p. 142 onderwijst:
Het tweede en voornaamste deel der Christelijke religie hebben wij hierin vervat,
dat de mensen zullen we ten, waarin zij hun zaligheid hebben te zoeken.
De kennis tot onze zaligheid heeft drie trappen.
Ten eerste, moeten wij uitgaan van het besef onzer eigen ellende, welk besef ons zover moet brengen,
dat wij, als dood zijnde, in allen dele, de moed geheel opgeven. Dit heeft plaats wanneer ons aangewezen wordt
de oorspronkelijke ten verderfelijke verdorvenheid onzer natuur, die een bron van alle kwaad is, die in ons verwekt mistrouwen,
weerspannigheid tegen God, hovaardij, gierigheid, kwade lusten en allerlei begeerlijkheid, die ons van
alle oprechtheid en rechtvaardigheid aftrekt en ons onder het juk der zonde gevangen houdt.
Dusdoende worden een ieder zijn zonden ontdekt. Opdat hij, beschaamd geworden over hun schandelijkheid, gedrongen worde,
zichzelven te mishagen, en zich, met al wat hij bezit, als niets te achten.
Dan ook wordt zijn geweten gedagvaard voor Gods rechterstoel, opdat hij, zijn doemwaardigheid erkend hebbende,
en als ontvangen hebbende de tijding van zijn eeuwige dood voor Gods gramschap leert beven.
Dit is de eerste trap, om tot de zaligheid te komen: dat de mens in zichzelf verslagenen ontsteld zijnde,
aan alle steun van het vlees vertwijfelt, en nochtans zich niet verhard tegen het oordeel Gods;
maar dat hij, bevende en benauwd zijnde, in smartelijke verzuchting naar genezing zich uitstrekt.

Van deze eerste trap moet hij vorderen naar de tweede, het welk plaats heeft, als hij,
door de gerechtigheid van Christus opgeheven zijnde, weer tot zichzelf komt.
Want de mens, die zich zodanig vernedert heeft als beschreven is, blijft niet anders over, dan dat hij zich wendt tot Christus,
om door Zijn genade van zijn ellende verlost te mogen worden.
Zulk een zoekt nu in Christus zijn zaligheid: hij verstaat Zijn kracht en heerlijkheid. Dat wil zeggen:
hij erkent Christus als de enige Hoge priester, door Wien wij met de Vader worden verzoend;
hij neemt Zijn 'dood aan als de enige offerande, waardoor onze zonden worden geboet, aan Gods eis is voldaan,
en de ware en volkomen gerechtigheid is verworven. Eindelijk erkent hij, dat het Gods genadegift alleen is,
welke hem rechtvaardig stelt voor God, zodat hij haar kracht niet deelt tussen Christus en zichzelf.
Van deze trap moeten wij opstijgen tot de derde, te weten, dat wie in de genade van Christus en
in de vrucht van Zijn dood en opstanding grondig onderwezen is, zich op Hem met een vast en zeker vertrouwen verlaat,
en zeker weet, dat Christus hem zó toebehoort, dat hij in Hem bezit de gerechtigheid en het leven.

Inderdaad, zo zegt hij op p. 172, verschillen wij, gelijk ik gezegd heb, van anderen alleen hierin,
dat wij de mens van zijn armoede en krachtloosheid overtuigen, en hem vermanen tot ware ootmoedigheid,
opdat bij, zijn zelfvertrouwen geheel verliezende, in God alleen moge rusten.
Zo ook wekken wij hem op tot dankbaarheid, opdat bij alles, wat bij aan goeds bezit,
aan Gods goedheid toeschrijve, gelijk het in werkelijkheid ook alles van Hem afdaalt.

Nu wie zou nu nog durven beweren, dat bij Calvijn de leer van de drie stukken, waarbij die van de ellende vooropgaat, niet voorkomt?
En zo zegt hij ook in zijn voorrede aan de koning van Frankrijk vóór de Institutie o.a.:

Want wat komt toch met het geloof beter en meer overeen, dan hetgeen wij bekennen,
te weten, dat wij van alle deugd ontbloot zijn, opdat wij van God mogen bekleed worden?
Dat wij van alle goed ledig zijn, opdat wij van Hem worden vervuld?
Dat wij zijn dienstknechten der zonde, opdat wij van Hem verlost worden?
Dat wij blind zijn, opdat Hij ons verlichte? Dat wij kreupel zijn, opdat Hij ons stuurt en geleidt?
Dat wij zwak zijn, opdat wij van Hem worden opgehouden en hersteld?
Dat wij ons alle stof, om in onszelf te roemen, onttrekken, opdat Hij alleen in roem en heerlijkheid uitsteekt en wij in Hem roemen mochten? ....
Wat is er wederom, dat meer met geloof overeenkomt, dan dat men God alsdan als een genadig,
en goedertieren Vader voorstelt, wanneer men Christus voor een Broeder en Verzoener erkent,
dan dat men alle goede voorspoedige dingen zekerlijk verwacht van Hem wiens onuitsprekelijke liefde
zich zover en wijd heeft uitgestrekt dat Hij Zijn eigen Zoon niet gespaard, maar voor ons tot de dood overgeleverd heeft, Rom. 8:32,
dan dat men zich in een zekere verwachting der zaligheid en des eeuwigen levens gerust neder ligt,
wanneer men bedenkt dat Christus ons van de Vader gegeven is, in Wien zodanige schatten verborgen zijn?


Hier zien we het dat ook wij er zo aanstonds ontledigt worden van alle eigengerechtigheid,
opdat de ware ve vulling komt uit Christus, wat ook weer een doorgaand werk der genade is ter zaligheid.

SecorDabar schreef:Het is een leerzaam en voedinggevend aan het geloofsleven dat dit thema over de drie stukken die gekend dienen te worden tot zaligheid
aandacht wordt gegeven op genoemde ontmoetingsdag in Urk.

Ik wens ter voorbereiding voor degenen die deze dag hopen te bezoeken, (maar ook voor de thuisblijvers)
een stukje ter informatie aan te bieden wat Johannes Calvijn hierover schreef:

CALVIJN EN DE DRIE STUKKEN.
Calvijn legt in zijn werken alle nadruk op de prediking en de beleving van de drie stukken. Hoor maar!
In zijn antwoord aan Kardinaal Sadolet, vertaald voorkomend in het boek:
De Kerk van Christus en de kerk van Rome,( uitgeverij. Bredéris boekhandel, 1925).
Zo legt Calvijn daar tegen over Rome sterke nadruk op, als hij zegt op p. 37:

Als gij in de Catechismus, die ik voor de inwoners van Geneve heb geschreven, toen ik hun herder was,
slechts één blik had geworpen, zouden drie woorden voldoende zijn om u te doen verstommen.
Ik wil u echter hier kort aantonen, hoe wij daarover denken.
Ten eerste, laten wij de mens aanvangen met de zelfkennis.
Niet lichtvaardig of oppervlakkig echter; maar hij moet zijn geweten voor God''s rechterstoel brengen
en wanneer hij dan overtuigd is van zijn zondige toestand, zal hij ook
de gestrengheid bedenken van het vonnis, dat over alle zondaren geveld is.
Zo valt hij, vernietigd en verslagen over zijn ellende, ootmoedig voor God neer,
laat alle zelfvertrouwen varen, en spreekt zijn ganse verlorenheid uit.

Dan (vervolgens) wijzen wij hem op de enige grond van behoud: de barmhartigheid Gods, zoals zij ons in Christus is geopenbaard,
want alles, wat tot ons heil dient, is in Hem vervuld.
Dewijl dan alle sterfelijke mensen voor God als zondaren veroordeeld liggen, noemen wij Christus onze enige Gerechtigheid.
Met Zijn gehoorzaamheid heeft Hij onze overtredingen uitgedelgd door Zijn offerande God''s toorn verzoend,
met Zijn bloed onze smetten uitgewist, door Zijn kruis onze vloek opgeheven, door Zijn dood voor ons genoeg gedaan.
Zo voltrekt zich, volgens onze lering, de verzoening des mensen met God; niet door enige verdienste,
niet door de waarde van onze werken, doch alleen door vrije genade. Dewijl wij echter Christus in het geloof omhelzen
en in gemeenschap met Hem treden, noemen wij dat naar de wijze der Schrift: rechtvaardiging door het geloof.

Niet minder duidelijk spreekt bij in zijn verzoekschrift aan Keizer Karel V, als hij in hetzelfde werk als straks, op p. 142 onderwijst:
Het tweede en voornaamste deel der Christelijke religie hebben wij hierin vervat,
dat de mensen zullen we ten, waarin zij hun zaligheid hebben te zoeken.
De kennis tot onze zaligheid heeft drie trappen.
Ten eerste, moeten wij uitgaan van het besef onzer eigen ellende, welk besef ons zover moet brengen,
dat wij, als dood zijnde, in allen dele, de moed geheel opgeven. Dit heeft plaats wanneer ons aangewezen wordt
de oorspronkelijke ten verderfelijke verdorvenheid onzer natuur, die een bron van alle kwaad is, die in ons verwekt mistrouwen,
weerspannigheid tegen God, hovaardij, gierigheid, kwade lusten en allerlei begeerlijkheid, die ons van
alle oprechtheid en rechtvaardigheid aftrekt en ons onder het juk der zonde gevangen houdt.
Dusdoende worden een ieder zijn zonden ontdekt. Opdat hij, beschaamd geworden over hun schandelijkheid, gedrongen worde,
zichzelven te mishagen, en zich, met al wat hij bezit, als niets te achten.
Dan ook wordt zijn geweten gedagvaard voor Gods rechterstoel, opdat hij, zijn doemwaardigheid erkend hebbende,
en als ontvangen hebbende de tijding van zijn eeuwige dood voor Gods gramschap leert beven.
Dit is de eerste trap, om tot de zaligheid te komen: dat de mens in zichzelf verslagenen ontsteld zijnde,
aan alle steun van het vlees vertwijfelt, en nochtans zich niet verhard tegen het oordeel Gods;
maar dat hij, bevende en benauwd zijnde, in smartelijke verzuchting naar genezing zich uitstrekt.

Van deze eerste trap moet hij vorderen naar de tweede, het welk plaats heeft, als hij,
door de gerechtigheid van Christus opgeheven zijnde, weer tot zichzelf komt.
Want de mens, die zich zodanig vernedert heeft als beschreven is, blijft niet anders over, dan dat hij zich wendt tot Christus,
om door Zijn genade van zijn ellende verlost te mogen worden.
Zulk een zoekt nu in Christus zijn zaligheid: hij verstaat Zijn kracht en heerlijkheid. Dat wil zeggen:
hij erkent Christus als de enige Hoge priester, door Wien wij met de Vader worden verzoend;
hij neemt Zijn 'dood aan als de enige offerande, waardoor onze zonden worden geboet, aan Gods eis is voldaan,
en de ware en volkomen gerechtigheid is verworven. Eindelijk erkent hij, dat het Gods genadegift alleen is,
welke hem rechtvaardig stelt voor God, zodat hij haar kracht niet deelt tussen Christus en zichzelf.
Van deze trap moeten wij opstijgen tot de derde, te weten, dat wie in de genade van Christus en
in de vrucht van Zijn dood en opstanding grondig onderwezen is, zich op Hem met een vast en zeker vertrouwen verlaat,
en zeker weet, dat Christus hem zó toebehoort, dat hij in Hem bezit de gerechtigheid en het leven.

Inderdaad, zo zegt hij op p. 172, verschillen wij, gelijk ik gezegd heb, van anderen alleen hierin,
dat wij de mens van zijn armoede en krachtloosheid overtuigen, en hem vermanen tot ware ootmoedigheid,
opdat bij, zijn zelfvertrouwen geheel verliezende, in God alleen moge rusten.
Zo ook wekken wij hem op tot dankbaarheid, opdat bij alles, wat bij aan goeds bezit,
aan Gods goedheid toeschrijve, gelijk het in werkelijkheid ook alles van Hem afdaalt.

Nu wie zou nu nog durven beweren, dat bij Calvijn de leer van de drie stukken, waarbij die van de ellende vooropgaat, niet voorkomt?
En zo zegt hij ook in zijn voorrede aan de koning van Frankrijk vóór de Institutie o.a.:

Want wat komt toch met het geloof beter en meer overeen, dan hetgeen wij bekennen,
te weten, dat wij van alle deugd ontbloot zijn, opdat wij van God mogen bekleed worden?
Dat wij van alle goed ledig zijn, opdat wij van Hem worden vervuld?
Dat wij zijn dienstknechten der zonde, opdat wij van Hem verlost worden?
Dat wij blind zijn, opdat Hij ons verlichte? Dat wij kreupel zijn, opdat Hij ons stuurt en geleidt?
Dat wij zwak zijn, opdat wij van Hem worden opgehouden en hersteld?
Dat wij ons alle stof, om in onszelf te roemen, onttrekken, opdat Hij alleen in roem en heerlijkheid uitsteekt en wij in Hem roemen mochten? ....
Wat is er wederom, dat meer met geloof overeenkomt, dan dat men God alsdan als een genadig,
en goedertieren Vader voorstelt, wanneer men Christus voor een Broeder en Verzoener erkent,
dan dat men alle goede voorspoedige dingen zekerlijk verwacht van Hem wiens onuitsprekelijke liefde
zich zover en wijd heeft uitgestrekt dat Hij Zijn eigen Zoon niet gespaard, maar voor ons tot de dood overgeleverd heeft, Rom. 8:32,
dan dat men zich in een zekere verwachting der zaligheid en des eeuwigen levens gerust neder ligt,
wanneer men bedenkt dat Christus ons van de Vader gegeven is, in Wien zodanige schatten verborgen zijn?


Hier zien we het dat ook wij er zo aanstonds ontledigt worden van alle eigengerechtigheid,
opdat de ware ve vulling komt uit Christus, wat ook weer een doorgaand werk der genade is ter zaligheid.

Bedankt voor deze posting en ik hoop je op Urk te ontmoeten !

Benieuwd hoeveel woorden er nodig zijn om de mensen op deze dag te doen verstommen.

PvS schreef:Benieuwd hoeveel woorden er nodig zijn om de mensen op deze dag te doen verstommen.

Wat is dat nu weer voor een rare opmerking.

Afgewezen schreef:

PvS schreef:Benieuwd hoeveel woorden er nodig zijn om de mensen op deze dag te doen verstommen.

Wat is dat nu weer voor een rare opmerking.

Gaat terug op de woorden van Calvijn uit SecorDabar's post

Als gij in de Catechismus, die ik voor de inwoners van Geneve heb geschreven, toen ik hun herder was,
slechts één blik had geworpen, zouden drie woorden voldoende zijn om u te doen verstommen.

Ook PvS van harte welkom op deze dag om daarna je vraag zelf te beantwoorden.

Ik ben nog nooit op een ontmoetings- of zendingsdag geweest.
De drukte in ons gezin liet dat echt niet toe.
Maar het trekt mij ook niet zo.
Ben ik (vrijwel) de enige hier?

Mara schreef:Ik ben nog nooit op een ontmoetings- of zendingsdag geweest.
De drukte in ons gezin liet dat echt niet toe.
Maar het trekt mij ook niet zo.
Ben ik (vrijwel) de enige hier?

Leg uit: Waarom zou jou deze BhP dag niet trekken. Ik begrijp uit vele postings van jou dat je het erg jammer vindt dat veel BhP predikanten in jouw gemeente niet welkom zijn. Nu heb je de kans ze te beluisteren.

Ik beluister hen regelmatig via internet, en ik lees het krantje.
Maar ik zie mezelf niet zo'n hele dag elders in het land.
Wat voegt zo'n dag nu echt toe?
Wat kun je er in de praktijk mee?

Mara schreef:Ik beluister hen regelmatig via internet, en ik lees het krantje.
Maar ik zie mezelf niet zo'n hele dag elders in het land.
Wat voegt zo'n dag nu echt toe?
Wat kun je er in de praktijk mee?

1. Het gehoorde is stichtelijk,leerzaam en onder de werking van Gods Geest zal het doen wat God behaagd.
2. Het is ook een dag van ontmoeting met mensen uit diverse gemeenten en er mogen soms verrassende gesprekken zijn.
3. Het gehoorde kan en moet zeker in praktijk gebracht worden. Het gaat dit keer over de drie stukken die gekend moeten worden om zalig te worden. Daar kan je in de praktijk veel mee en zo'n dag voegt veel toe.