Beste Bart (RK of niet
)
Hartelijk dank voor je openhartige vraag. Het is duidelijk dat je een enorme honger hebt naar het doen van Gods wil. Daarin ben je velen een voorbeeld, mij niet uitgezonderd! Wat dat aan gaat, en dat heb ik ook in andere postings gezegd, hoef je je voor mij niet te verontschuldigen dat je Rooms Katholiek bent. Jouw motivatie en enthousiasme (in de vorm van worsteling met Gods wil/Woord) dwingen bij mij respect af, en ik ben serieus vereerd dat wij elkaar broeders in Christus mogen zijn!
Nu even naar je vraag. Ik ben niet alwetend, gelukkig, maar ik heb wel een mening
Als ik je verhaal lees lees ik over dezelfde worstelingen die ik ook heb, maar dan in een ietwat andere setting.
Sta me toe twee dingen te onderscheiden uit jouw laatste posting: ten eerste het jezelf helemaal overgeven aan God, in je denken, doen, zijn en laten en de confrontatie die dat oplevert met je omgeving (de zo-genaamde wereld). Ten tweede het overgeven zelf, het antwoorden van Zijn geklop op de deur.
Laat ik beginnen met de tweede. Ik denk dat die tekst heel veel zegt over hoe God kijkt naar ons en ons beoordeeld. In Openbaringen staat een zelfde soort tekst precies andersom: Jezus die zegt 'ik klop op je deur en doe open.'
God heeft ons allemaal 'uitverkoren', of te wel: God houdt van ons allemaal evenveel en wil dat wij Hem gaan eren, wat zoveel inhoud als Hem liefhebben boven alles en onze naaste als onszelf. Dat houdt weer in dat we ons aan Zijn geboden houden, niet uit dwang vanuit die geboden, of de angst gestraft te worden, of niet gered te zijn, maar vanuit liefde voor Hem.
Het jezelf helemaal overgeven aan Hem (op de deur kloppen en Hem zoeken en zo) is inderdaad niet makkelijk. Het is een geloofskwestie (Hebr. 11:1 zegt wat voor soort geloof) en dat betekent dat het voelt als een stap in het duister: je gelooft in een zekerheid die er met je menselijke zintuigen niet lijkt te zijn. En toch is dat wat God van je vraagt, zo'n stap in het duister te zetten.
Wat betekent dat praktisch? In woorden heel simpel: Heb Hem lief boven alles (dus boven je cariere, boven je geld, boven je auto, boven je man of vrouw of kinderen, boven je kerk of parochie, boven alles --> wat niet inhoud dat je het vorige moet laten gaan, integendeel, dat mag je houden, maar het moet je niet controleren, in bedwang houden, God moet belangrijker zijn in je leven. Waarom? Al het aardse verdwijnt uiteindlijk, is in principe niets meer dan een illusie, een realistische 3D-film, en geeft geen zekerheid. Alleen Jezus (God) is de Weg, de Waarheid en het Leven). Naast het liefhebben boven alles betekent een volledige overgave aan Hem het liefhebben van je naaste als je zelf. Ook de atheisten, ook de anders-gelovende, ook de moslims, ook Saddam, ook Bush, ook je irritante buurvrouw, allemaal. Je moet bereid zijn in een eventuele confrontatie hen de overwinning te schenken, hen het gelijk te geven. Dat is wat nederigheid is: niet jezelf wegcijferen maar de ander boven je eigen trotsheid uit respecteren. Dat is dan ook hetgene waar je jouw overgave aan God het meest praktisch ziet.
Ik kom hier automatisch bij het eerste punt van jouw posting: je omgeving die lacht om jouw beslissingen en jouw geloof. Dat is moeilijk, dat maakt jou aan het twijfelen, bang, en geeft je een minderwaardigheidsgevoel. Dat minderwaardigheidsgevoel, waardoor ontstaat dat? Ik denk dat een minderwaardigheidsgevoel alleen kan ontstaan doordat je jezelf met anderen vergelijkt en jezelf buiten proporties wegcijfert. Daardoor ga je twijfelen en wordt je heen en weer geslingerd met de gedachte wie er nu gelijk heeft. Dat is weer dat stukje geloof, dat risico.
Maar je moet jezelf niet vergelijken met de rest van de wereld. Laat hun lachen, het enige wat pijn kan doen is je trotsheid (als die gekrenkt wordt ontstaat er dat minderwaardigheidsgevoel). Leg die trotsheid naast je neer en wees bereid uitgelachen te worden. Jij hebt jou zekerheid in het geloof, in God. Hij is in jouw, het is Hem die ze uitlachen. Hij is jouw 'burcht', jouw rots. Je bent wie je bent in Hem, snap je? Je bent niet wie je bent in vergelijking met de mensen om je heen. Je bent wie je bent in en door Hem. Dat bedoelde ik ook met die nederigheid en het de overwinning schenken aan je naaste, of zelfs vijand: lach met ze mee, vanuit hun punt is het ook zotheid. Vraag is naar hun 'geloof'. Ook zij hebben liefde nodig en zekerheid, die ze toch ergens vandaan moeten halen. Vraag 's waar ze dat dan vandaan halen, en hoe echt en hoe zeker dat dan is? Geld? Kan wegvallen. Baan? Je bent zo ontslagen. Vrouw? 1 op de 3 huwelijken strand. Het is jouw kennis van God en Zijn eeuwige onvoorwaardelijke (Je hoeft er niets voor te doen) liefde voor jou wat jou basis is als je je volledig overgeeft aan Hem. Wordt je uitgelachen? Raak je aan het twijfelen? Keer dan terug naar Hem en vergeef hen die de oorzaak er van zijn. In Hem kun je niet gekwetst worden, omdat je liefhebt en vergeeft, ongeacht de pijn. De pijn is alleen pijn aan jouw menselijke zelf, je trotsheid, je zelfbeeld, etc. Tuurlijk doet dat pijn, maar je moet weten dat het slechts uiterlijkheden zijn die je moet kunnen loslaten. Dat is nederigheid, dat is liefde, dat is overgave. En dat is een hele stap, een groeiproces. Gelukkig dat God in Zijn Woord beloofd je te helpen hiermee.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt, Bart.