Judith had een vraag wat separeren nou eigenlijk is.
Ik heb een stukje overgenomen vanuit wikipedia : bevindelijke gereformeerd...

De prediking is onderscheidend
De bevindelijk gereformeerden maken heel duidelijk onderscheid tussen echt en niet-echt geloof. Het echte geloof is een gave van de Heilige Geest. Niet alle kerkgangers echter hebben het ware geloof. Velen in de kerk hebben juist dit ware geloof niet. Zij worden aangespoord om daarom te bidden en daarnaar te zoeken. In de bevindelijk gereformeerde prediking wordt ronduit gesproken over de hemel en de hel. Alle ongelovigen worden gewaarschuwd voor de hel. Ook wordt ieder aangespoord om Jezus als christus door het geloof te aanvaarden. Wie Jezus door een waar geloof als Zaligmaker aanneemt die is behouden en komt in de hemel. De scheiding tussen echt en onecht komt in deze prediking heel nadrukkelijk naar voren. Men noemt dit onderscheid ook wel separerende prediking. Separeren doet men in de prediking ook tussen kinderen Gods, hen wordt het heil geschilderd en de kinderen des duivels, hen wordt de eeuwige pijn geschilderd.


De prediking spreekt van standenSlechts een minderheid van de gemeenteleden is echt kind van God. Tussen de kinderen van God is echter ook weer onderscheid in de mate waarin ze zijn gegroeid in het geloof. Sommigen zijn nog maar kort tot het geloof gekomen. Anderen hebben meer van het Evangelie mogen leren en hebben rijkere geestelijke ervaringen opgedaan. In de prediking worden deze onderscheidingen tussen Gods kinderen nauwkeurig benoemd en uitgewerkt. Men spreekt dan over standen in het geestelijke leven. Ook hier geldt weer, het maakt verschil in welke kerk je zit. In bepaalde Gereformeerde Gemeenten, vooral die onder invloed van dominee Aart Moerkerken staan, zal de standenleer uitvoerig worden besproken. In een Gereformeerde Bondsgemeente zal men standenleer helemaal niet tegenkomen. Binnen de Gereformeerde Gemeenten is er door sommigen felle kritiek geleverd op de standenleer. Dit resulteerde in publicaties van professor Johan Blaauwendraad (Het is ingewikkeld geworden en De leer tegen het licht) en in een dikke pil van de theoloog-filosoof Klaas van der Zwaag, een journalist van het Reformatorisch Dagblad (Afwachten of verwachten, de toe-eigening des heils in bijbels en theologisch perspectief).

Franny schreef:Judith had een vraag wat separeren nou eigenlijk is.
Ik heb een stukje overgenomen vanuit wikipedia : bevindelijke gereformeerd...

De prediking is onderscheidend
De bevindelijk gereformeerden maken heel duidelijk onderscheid tussen echt en niet-echt geloof. Het echte geloof is een gave van de Heilige Geest. Niet alle kerkgangers echter hebben het ware geloof. Velen in de kerk hebben juist dit ware geloof niet. Zij worden aangespoord om daarom te bidden en daarnaar te zoeken. In de bevindelijk gereformeerde prediking wordt ronduit gesproken over de hemel en de hel. Alle ongelovigen worden gewaarschuwd voor de hel. Ook wordt ieder aangespoord om Jezus als christus door het geloof te aanvaarden. Wie Jezus door een waar geloof als Zaligmaker aanneemt die is behouden en komt in de hemel. De scheiding tussen echt en onecht komt in deze prediking heel nadrukkelijk naar voren. Men noemt dit onderscheid ook wel separerende prediking. Separeren doet men in de prediking ook tussen kinderen Gods, hen wordt het heil geschilderd en de kinderen des duivels, hen wordt de eeuwige pijn geschilderd.


De prediking spreekt van standenSlechts een minderheid van de gemeenteleden is echt kind van God. Tussen de kinderen van God is echter ook weer onderscheid in de mate waarin ze zijn gegroeid in het geloof. Sommigen zijn nog maar kort tot het geloof gekomen. Anderen hebben meer van het Evangelie mogen leren en hebben rijkere geestelijke ervaringen opgedaan. In de prediking worden deze onderscheidingen tussen Gods kinderen nauwkeurig benoemd en uitgewerkt. Men spreekt dan over standen in het geestelijke leven. Ook hier geldt weer, het maakt verschil in welke kerk je zit. In bepaalde Gereformeerde Gemeenten, vooral die onder invloed van dominee Aart Moerkerken staan, zal de standenleer uitvoerig worden besproken. In een Gereformeerde Bondsgemeente zal men standenleer helemaal niet tegenkomen. Binnen de Gereformeerde Gemeenten is er door sommigen felle kritiek geleverd op de standenleer. Dit resulteerde in publicaties van professor Johan Blaauwendraad (Het is ingewikkeld geworden en De leer tegen het licht) en in een dikke pil van de theoloog-filosoof Klaas van der Zwaag, een journalist van het Reformatorisch Dagblad (Afwachten of verwachten, de toe-eigening des heils in bijbels en theologisch perspectief).

De omschrijving klopt wel min of meer, alhoewel het 'onderscheidende' karakter van de bevindelijk gereformeerde prediking van ouder datum is dan de uitwerking van de 'standen' in de prediking. Naar mijn gevoel werd die laatste categorie in al z'n diversiteit, rijkdom en verschil in beleving en bewoording lange tijd vooral naast de zondagse verkondiging toegepast. Logisch, omdat de bevindelijke prediking in feite twee plaatsen veronderstelt, waar God werkt. Dat is in de verkondiging (zeg maar: 's zondags) en daarbuiten, omdat het werk van God vooral als een uitoefening op het innerlijk, het hart wordt gezien (vandaar de term "de naprediker").

Nu de standen, dat wil zeggen die veelheid aan eigen ervaringen van innerlijke omgang met God, zo nadrukkelijk binnen de prediking worden gehaald, worden de subjectieve pesoonlijke bevindingen voor een deel geobjectiveerd. Ze worden in een officiële setting aan de gehele geloofsgemeenschap gemeld en ze krijgen daardoor een dwingender karakter. De beschrijving van de 'standen' gaan als voorbeeld, richtlijn of zelfs als kenmerk van het ware dienen. Zeer te betreuren naar mijn idee. De kracht en de eigen identiteit van de bevindelijk gereformeerden was nu juist altijd de eigen, persoonlijke worsteling met God en goddelijke zaken. Daarbij hoorden kleine, intieme bijeenkomsten (zoals de gezelschappen), die per plaats een heel eigen karakter konden hebben (vaak gegroepeerd rond het charisma of bediening van een enkele voorganger). In die kleine setting werd ook een eigen taal gesproken en kon de 'verborgen omgang' voorzichtig, maar heel indringend worden besproken.
Nu wordt het gesystematiseerd. Daarachter proef ik de wens om de bevindelijkheid ook dogmatisch op orde te krijgen. Wie dit wil doen en leerstellig iets wil vastleggen van die persoonlijke ervaringen van God in de ziel, moet onvermijdelijk sommige dingen goedkeuren en andere dingen afkeuren. Er ontstaat behoefte aan duidelijkheid en overzichtelijkheid. Uit angst te veel goed te keuren zal de balans dan wel doorslaan naar een streng regime. We komen dan ook gauw uit bij de gedachte, dat er maar weinigen zijn, die aan alle gesystematiseerde voorwaarden van het ware geloof (inclusief alle noodzakelijk te kennen en te doorleven standen) kunnen voldoen. Dat is altijd al het ideaal geweest: liever weinig écht werk, dan veel vals werk. Daarbij passen de recente toenaderingen tussen GG en GGiN ook goed. De GGiN kennen al zo'n waterdicht systeem, waarbij er geen ruimte meer is voor de onverwachte en direkte aanspraken, ervaringen of werkingen van God tijdens de verkondiging. Daar worden alleen de complete verhalen voor echt en waar aanvaard. Alles moet kloppen, omtrent alle geestelijke zaken (alle stukken, alle standen) moet bevinding zijn, wil het er voor kerk en gelovige "voor gehouden worden". In de praktijk komt dit neer op een volstrekte negatie van de 'gewone', 'reguliere' geloofservaringen van 'gewone' kerkmensen. Een mens in wie er al enig werk van God begonnen is wordt daarin vooralsnog niet bevestigd of aangespoord. De troost, de bemoedigingen, de beloften zijn er alleen voor hen die in principe al alles hebben. Geen oog voor het begin van de omgang van mens en God dus. Men 'laat het overwinteren', wat in de praktijk gewoon betekent, dat er een vast aantal mensen voor "waarachtig bekeerd" doorgaan, terwijl de meesten als niets-bezittend aan geestelijk leven worden gezien en aangesproken. het is alles of niets, verkoren, verworpen, eeuwig wel, eeuwig wee, levend of dood. Maar niemand is meer "mens van de weg", zoals vroege christenen ook wel werden genoemd. Gestadige opwas, eerste prille geloofsoefeningen, gevoed worden met melk...het komt allemaal niet aan de orde, omdat men het eerste begin zo wantrouwt: is het wel echt? De uitvlucht uit deze constante twijfel is het protocol. Dán weten we tenminste of iets echt is of niet! In ultieme vorm aanwezig in de GGiN, maar helaas, het sluipt er ook in bij de GG. We zeggen, dat we verkiezing en verantwoordelijkheid niet kloppend kunnen krijgen, maar we proberen het toch!

Wie verlost de GG van het ooit ingeslagen pad van de systematisering? Zowel ter rechter als ter linker zijde zie ik het gebeuren. Vanwege een gebrek aan macht weten de dominees ter linkerzijde niets of nauwelijks te veranderen, maar als zij meer in de melk te brokkelen zouden hebben, is er dan wel de garantie, dat de verschillen in beleving, zoals die onder al die kerkmensen te vinden zijn, mogen blijven bestaan? Of worden we dan onder de knoet van "geloof of ik schiet" gebracht, waarbij er geen plek meer is voor de worsteling om Gods aangezicht te ontmoeten in tijden van donkerheid? Dan komen we in hetzelfde schuitje te zitten als nu met die dogmatisch sluitstenen, die op elke individuele geloofsbeleving moeten passen. Oh, wee, als je een enigszins afwijkende ervaring hebt, een niet in het straatje passende uitspraak of een onbegrepen geloofsweg hebt afgelegd!

Kortom: volgens mij was er vroeger, vanuit een vrijere theologie en geloofsbeleving veel meer diversiteit in bevindelijke kring, dan nu. De identiteit wordt nu een zorgvuldig bewaakte bedrijfsstijl met bijbehorende protocollen en richtlijnen (voor werkelijk elk theologisch onderwerp, maar ook voor de levenstijl ed.). Daarmee kan wel het relatieve succes van uniformiteit worden bereikt. Het is een amerikaans aandoende kerkelijke bedrijfsvoering. Maar het ontbreken van het echte, onverwachte en vrije werk van de Geest (althans het herkennen daarvan) zou wel eens de prijs kunnen zijn, die betaald wordt voor het instandhouden van het instituut. We komen dan al weer gauw te spreken over vorm en inhoud. Waarvoor strijden we eigenlijk: voor een zuiver kerkinstituut met de goede belijdenisgeschriften, de juiste leerstellige punten op de i, de uitgebalanceerde standen-richtlijn, de draaiende organistie, maar zonder de inhoud van werkelijk tot een levendig geloof gekomen kerkleden? Ik hoor dat sommige zware dominees ook gewoon zo zeggen: " dat er maar zo weinig volk meer is en zo weinig doorbrekend werk".

Ik zou deze klacht maar eens afzetten tegenover de door mij genoemde ontwikkeling van objectivering en systematisering van de geloofsleer en de geloofspraktijk. Misschien wordt er hier en daar wel iets geestelijks over het hoofd gezien! Komt in de beste kringen voor: "eens brachten de moeders hun kinderen tot Jezus".

Vooralsnog heb ik het meeste op met de GG-predikanten, die de mensen in aanraking willen brengen met Gods welmenende aanbod van genade, mits zij zich ook maar niet op het duivelse pad van de systematisering begeven. Elke consequentie voert naar de duivel!

gravo

This wel nogal moeilijk..
Kmoet er is hard over nadenken, want...t dringt nog niet zo super tot me door, wat het nou precies is......
Maar wow, wat een uitleg!
Ik zal et nog is doorlezen, als ik wat meer tijd heb..waarschijlijk als ik terug ben uit eneland, of als ik vakantie heb.....

tja zeer diep en mooi verwoord.

Al kan gravo zo de politiek in, hoe hij veel zegt, en langzaam van de vraagstelling naar eigen mening over gaat, verpakt in mooi retoriek en woordkeuze.

Wie verlost de GG van het ooit ingeslagen pad van de systematisering?

Wie verlost de mens, elke kerk, elke beweging van God, van het insluipen van de farizeeer ziekte, eigen regels toevoegen en macht over het ''volk'' willen. (concillies, synodes en Sanhidran )

Gebeurde dat ook niet me de (algemene) katholieke kerk, tot luther ingreep?
(als je het mij vraagt begon de ellende al na het edict van milaan en toen het een staatsgeloof werd)


Wel moet er de rechte leer behouden worden. maar dat is geen menselijke dogma, hc of dortse leerregels (al ben ik het mee eens) maar Gods Woord rechtsreeks.

waarbij er geen ruimte meer is voor onverwachte en direkte aanspraken, ervaringen of werkingen van God. Daar worden alleen de complete verhalen vor echt en waar aanvaard.

Dat is jammer, al kan je er ook te ver mee gaan zoals in vele extreme pinksterkerken.
Dus.....Bijbels alles onderzoeken, de Geest gaat niet tegen de Bijbel in.


Separeren, ja goed, dat zal God ook doen, het kaf en koren.
Wij als christenen moeten zeker het verschil maken, en de waarheid prediken.

maar de duivel zal het ook zo willen, ''separate and destroy'' verdeel en heers, als een brullende leeuw zal hij de kerk willen verdelen.

We moeten de balans vinden tussen de eenheid van joh 17, getuigenis naar de wereld, en blind meegaan met de ''wereldkerk'' die de Bijbelse waarheid verlaat.


LASTIG!