Afgelopen dinsdagavond ben ik naar Monarch (canada) in de uitgetreden kerk geweest omdat daar een dominee uit Nederland was die een hollandsedienst hield.
De dominee had ik nog nooit eerder gehoort.
De dominee ging tijdens het gebed heel erg langzaam bidden. Na afloop van de dienst vroeg ik aan mijn kameraden als ze ook wisten waarom de dominee zo langzaam bad. Ze wisten het niet waarom, maar ze zeiden dat er wel meer mensen waren die dit deden.
Misschien weten jullie het of misschien doen jullie thuis ook wel. Waarom doen jullie dat?
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet erg eerbiedig vindt.
bidden
-
matthijs019
-
wpv
Misschien dat de ds. dacht dat langzaam bidden eerbiediger is. En een klein beetje gelijk heeft hij wel. Als je hoort hoe sommige gebeden "afgeraffeld" worden...
En bij het langzame bidden dringen wel de woorden goed tot je door, hoewel er verschil is tussen langzaam en langzaam.
[Veranderd op 22/7/02 door wpv]
En bij het langzame bidden dringen wel de woorden goed tot je door, hoewel er verschil is tussen langzaam en langzaam.
[Veranderd op 22/7/02 door wpv]
-
matthijs019
-
david
Hoi Matthijs,Origineel geplaatst door matthijs019
Je moet het eigenlijk gewoon een keer horen. Hun stem maken ze ook anders..
Heel vreemd. Tijdens de preek doen ze wel weer normaal.
Maar goed ik wou dus eigenlijk waarom ze dat doen. Misschien dat ik er dan anders tegen aan kijk.
Ik herken wel wat je zegt. Je moet het inderdaad horen, want het is niet uit te leggen.
Voor zover ik weet, stamt het af van vroeger. Een bepaalde stroming ds. ging tamelijk verheven praten. Galmend en zangerig enzo. Op den duur werd elke nieuwe student die ds. wilde worden zo opgeleid, vooral omdat blijkbaar een paar 'grote' ds. deze gewoonte van bidden hadden.
Dus nu is het enigszins een statussymbool, om het zomaar eens te zeggen.
Maar het klinkt vreemd hè?
-
Jelle
Mijn mening is wel, doe maar gewoon dan doen we al gek genoeg.
Als we spreken tegen iemand dan gaan we ook niet ineens heeeel langzaam praten maar spreken we gewoon door.
En als de dominee preekt dan gaat hij ook gewoon door met spreken zoals hij gewoon ook doet.
Bij het bidden is het daarom vreemd dat men dan ineens denkt heel langzaam en soms ook nog met lange uithalen te moeten spreken.
Ik vind dat bijzonder irritant om aan te horen, mijn gedachte is dan gelijk, zo spreken we gewoon toch ook niet?
Doe gewoon, normaal. Een gebed afraffelen behoeven we ook niet, we gaan tenslotte toch ook niet in een snel tempo tegen iemand spreken.
Alhoewel, als ik in vervoering raak tijdens een gesprek komen de woorden toch wel wat sneller eruit.
Voor iedereen zal dit anders zijn.
Ik zal iets vertellen over mijn vader, en misschien dat ik mijn vader dus kan beoordelen vanuit twee kanten vandaan, ten eerste als kind en ten tweede als kerkganger.
Mijn vader was een vader net als elke andere vader met zijn goede en slechte eigenschappen, net als iedereen en niks anders.
Alleen als ik hem op de preekstoel zag en hoorde dan voelde ik dat ik ook iets van hem had overgenomen.
Als mijn vader preekte en hij was vol vuur in zijn preek dan merkte ik wel dat hij de ene keer wat zachter sprak en dan ineens weer harder. Dit was duidelijk te horen omdat mijn vader van zichzelf al een harde stem had.
En als hij dan vol vuur in zijn preek was sprak hij toch harder en sneller en de woorden drongen als het ware gewoon dieper mijn hart in, ik voelde zijn liefde voor Jezus als het ware mijn hart inslaan.
Ik voelde dan zo goed hoeveel hij er van hield om het Evangelie te verkondigen en die Rijke Christen aan een arme zondaar te verkondigen.
Dat waren de momenten waarop ik dacht: ik wil ook dominee worden en zo preken.
En in zijn gebed was hij gewoon net alsof hij gewoon met je sprak soms wel iets langzamer maar niet echt duidelijk en dat waardeerde ik altijd in hem, dan dacht ik je bent op de preekstoel net als thuis, en wij hoorden nog wel eens verschillende dominees preken waarvan we dachten, als ze bij ons thuis dan koffie kwamen drinken.: Zoals je daarnet in de kerk stond te galmen met lange halen en geroep van oooogg en oooohhhh en ga maar door, dan dacht ik dat doe je nu toch ook niet, doe gewoon, we begrijpen toch wel wat je zegt. En dan kan je honderde keer roepen oooocccch en weet ik veel maar je berijkt er niets meer mee als dat je gewoon zou spreken.
Daarom zeg ik: Dominee spreek maar gewoon en bidt maar gewoon, de Heere hoort het toch wel en we moeten maar niet proberen om door zoiets misschien wel overvroom over te komen,want dat is dan ook allemaal tot eigen eer.
[Veranderd op 22/7/02 door Jelle]
Als we spreken tegen iemand dan gaan we ook niet ineens heeeel langzaam praten maar spreken we gewoon door.
En als de dominee preekt dan gaat hij ook gewoon door met spreken zoals hij gewoon ook doet.
Bij het bidden is het daarom vreemd dat men dan ineens denkt heel langzaam en soms ook nog met lange uithalen te moeten spreken.
Ik vind dat bijzonder irritant om aan te horen, mijn gedachte is dan gelijk, zo spreken we gewoon toch ook niet?
Doe gewoon, normaal. Een gebed afraffelen behoeven we ook niet, we gaan tenslotte toch ook niet in een snel tempo tegen iemand spreken.
Alhoewel, als ik in vervoering raak tijdens een gesprek komen de woorden toch wel wat sneller eruit.
Voor iedereen zal dit anders zijn.
Ik zal iets vertellen over mijn vader, en misschien dat ik mijn vader dus kan beoordelen vanuit twee kanten vandaan, ten eerste als kind en ten tweede als kerkganger.
Mijn vader was een vader net als elke andere vader met zijn goede en slechte eigenschappen, net als iedereen en niks anders.
Alleen als ik hem op de preekstoel zag en hoorde dan voelde ik dat ik ook iets van hem had overgenomen.
Als mijn vader preekte en hij was vol vuur in zijn preek dan merkte ik wel dat hij de ene keer wat zachter sprak en dan ineens weer harder. Dit was duidelijk te horen omdat mijn vader van zichzelf al een harde stem had.
En als hij dan vol vuur in zijn preek was sprak hij toch harder en sneller en de woorden drongen als het ware gewoon dieper mijn hart in, ik voelde zijn liefde voor Jezus als het ware mijn hart inslaan.
Ik voelde dan zo goed hoeveel hij er van hield om het Evangelie te verkondigen en die Rijke Christen aan een arme zondaar te verkondigen.
Dat waren de momenten waarop ik dacht: ik wil ook dominee worden en zo preken.
En in zijn gebed was hij gewoon net alsof hij gewoon met je sprak soms wel iets langzamer maar niet echt duidelijk en dat waardeerde ik altijd in hem, dan dacht ik je bent op de preekstoel net als thuis, en wij hoorden nog wel eens verschillende dominees preken waarvan we dachten, als ze bij ons thuis dan koffie kwamen drinken.: Zoals je daarnet in de kerk stond te galmen met lange halen en geroep van oooogg en oooohhhh en ga maar door, dan dacht ik dat doe je nu toch ook niet, doe gewoon, we begrijpen toch wel wat je zegt. En dan kan je honderde keer roepen oooocccch en weet ik veel maar je berijkt er niets meer mee als dat je gewoon zou spreken.
Daarom zeg ik: Dominee spreek maar gewoon en bidt maar gewoon, de Heere hoort het toch wel en we moeten maar niet proberen om door zoiets misschien wel overvroom over te komen,want dat is dan ook allemaal tot eigen eer.
[Veranderd op 22/7/02 door Jelle]
-
Mirror
-
england
Hier in England hebben we er gelukkig niet zo'n last van... Maar ik weet wel dat een preekstem onwijs afleid... Jammer hoor!
Ik denk zeker met bidden dat er eerbied van uit moet gaan, maar om dan zo galmend te spreken..Is dat eerbied? Ik vraag me af of ze dat thuis ook zo doen in hun binnenkamer..vermoeiend hoor om een uur lang zo te praten...
Ik denk dat je wel kunt merken als iemand een leven dicht bij de Heere heeft. Kijk bijvoorbeeld naar Abraham als hij pleit voor Sodom en Gomorra... Ik kan me niet voorstellen dat hij daar ook tegen de Heere galmde...
Een grappige anekdote: Mijn broer was in een kerk waar de ouderling er nogal van hield om zo ouderwets mogelijk te bidden... Op een zondag bad hij voor een medebroeer die ongesteld op zijn bedje te neder lag... Vergat zeker dat hij het over medeBROEDER had...:!
Ik denk zeker met bidden dat er eerbied van uit moet gaan, maar om dan zo galmend te spreken..Is dat eerbied? Ik vraag me af of ze dat thuis ook zo doen in hun binnenkamer..vermoeiend hoor om een uur lang zo te praten...
Ik denk dat je wel kunt merken als iemand een leven dicht bij de Heere heeft. Kijk bijvoorbeeld naar Abraham als hij pleit voor Sodom en Gomorra... Ik kan me niet voorstellen dat hij daar ook tegen de Heere galmde...
Een grappige anekdote: Mijn broer was in een kerk waar de ouderling er nogal van hield om zo ouderwets mogelijk te bidden... Op een zondag bad hij voor een medebroeer die ongesteld op zijn bedje te neder lag... Vergat zeker dat hij het over medeBROEDER had...:!
-
Lecram
Gaat het erom dat het gezag er in 'KLINKT' of dat het gezag wordt BELEEFD? Mijn indruk is weleens dat men het doet om indruk te maken, zo van: wat kan die man mooi bidden. Wie krijgt dan de eer?Origineel geplaatst door Mirror
Ik houd er niet van als mensen heel overdreven bidden, maar anderzijds mag er ongetwijfeld iets van ontzag en eerbied in doorklinken. Wij zijn op de aarde, de voetbank Zijner voeten.
-
Mirror
Je hebt gelijk, het komt natuurlijk op de beleving aan. Maar ook nu geldt weer, iets wat niet getoond wordt, wordt zéér waarschijnlijk niet beleefd.Origineel geplaatst door LecramGaat het erom dat het gezag er in 'KLINKT' of dat het gezag wordt BELEEFD? Mijn indruk is weleens dat men het doet om indruk te maken, zo van: wat kan die man mooi bidden. Wie krijgt dan de eer?Origineel geplaatst door Mirror
Ik houd er niet van als mensen heel overdreven bidden, maar anderzijds mag er ongetwijfeld iets van ontzag en eerbied in doorklinken. Wij zijn op de aarde, de voetbank Zijner voeten.