Geloofsvereniging met Christus; geleidelijk of ineens?

[Hugo]

Onlangs had ik een gesprek met iemand over het komen tot geloof. Waar we niet goed uitkwamen was de vraag of de vereniging door het geloof met de Heere Jezus iets is wat geleidelijk kan plaatsvinden. Dat je alleen door het geloof in Hem rechtvaardig voor God bent, lijkt me duidelijk. Bij de eerste geloofsoefening word je met Christus verenigd. Maar is die eerste geloofsoefening altijd iets van een bepaald ogenblik? Kan iedere gelovige het moment noemen dat hij/zij met Christus verenigd is? Of kan het ook zo zijn dat je steeds meer gaat zien van Christus en dat je jezelf hoe langer hoe meer gelovig aan Hem gaat overgeven? Ik denk dat dit vragen zijn waar veel mensen mee worstelen. Het is zo moeilijk als mensen je vragen hoe en wanneer je met Hem verenigd bent geworden en je moet zeggen: 'Dat weet ik allemaal niet precies. Hij werd me steeds dierbaarder en ik heb steeds meer de toevlucht tot Hem leren nemen.'

[Marco]

Hierover wordt op dit forum heel veel geworsteld. Maar laat dit vooropstaan: Als je in Hem gelooft, ben je te feliciteren.

Zelf ben ik van mening dat de Geest mensen op vele manieren tot geloof brengt, en dat dagelijks doet. Sommigen geleidelijk, anderen met een schok, weer anderen maken een aantal fasen mee voor ze Christus echt aannemen.

[Kaw]

Het is een totaalpakket. Op latere tijdstippen worden dingen misschien pas opgemerkt of verdiept, maar alles is al geschonken of vervuld op het moment dat de gelovige God aanroept, pleitende op het werk van Jezus Christus en smekende om vergeving. Het is je gegeven, omdat we weten dat God niet liegt en betrouwbaar is. Het is niet pas geschonken wanneer jij iets voelt waardoor je gerustgesteld ben. Dat zijn dingen om voor ogen te houden wanneer we over deze dingen spreken.

[Tiberius]

Zoals Brakel al aangeeft, is voor de meeste mensen die onder de waarheid leven, het uur der wedergeboorte niet of moeilijk aan te wijzen.
Wel is er altijd sprake van een groei (opwas) in het geloof. Dat kan niet anders. Dus dan komt overeen met jouw laatste opmerking.

[Hugo]

Bedankt voor jullie reacties.

Marco, je schreef: "Weer anderen maken een aantal fasen mee voor ze Christus echt aannemen." Maar sommige mensen weten dan wel te vertellen hoe/waar/wanneer ze Christus hebben aangenomen. Kan zelfs dat aannemen ook niet geleidelijk gaan?

Waar ik soms door in verwarring raak is het lezen van al die mensen in de Bijbel die tot geloof komen. Het is dan vaak een duidelijk benoembaar punt dat ze echt gaan geloven, dat ze de Heere Jezus door het geloof omhelzen. De Samaritaanse vrouw, Zacheus, Cornelius, de kamerling, enz.

[Kaw]

Bedankt voor jullie reacties.

Marco, je schreef: "Weer anderen maken een aantal fasen mee voor ze Christus echt aannemen." Maar sommige mensen weten dan wel te vertellen hoe/waar/wanneer ze Christus hebben aangenomen. Kan zelfs dat aannemen ook niet geleidelijk gaan?

Waar ik soms door in verwarring raak is het lezen van al die mensen in de Bijbel die tot geloof komen. Het is dan vaak een duidelijk benoembaar punt dat ze echt gaan geloven, dat ze de Heere Jezus door het geloof omhelzen. De Samaritaanse vrouw, Zacheus, Cornelius, de kamerling, enz.

Petrus? Timotheus? Sara?

[Hugo]

Volgens mij zijn Petrus, Timotheus en Sara mensen van wie niet echt beschreven staat hoe ze tot geloof zijn gekomen. Laat staan dat je weet of het geleidelijk of ineens gegaan is.

[Kaw]

Volgens mij zijn Petrus, Timotheus en Sara mensen van wie niet echt beschreven staat hoe ze tot geloof zijn gekomen. Laat staan dat je weet of het geleidelijk of ineens gegaan is.

Is het niet precies beschreven of is het bij hun niet gegaan volgens het 'boekje'? Volgens mij schrijft Brakel over Timotheus dat hij vanaf bewustwording gelovig was.

[Marco]

Bedankt voor jullie reacties.

Marco, je schreef: "Weer anderen maken een aantal fasen mee voor ze Christus echt aannemen." Maar sommige mensen weten dan wel te vertellen hoe/waar/wanneer ze Christus hebben aangenomen. Kan zelfs dat aannemen ook niet geleidelijk gaan?

Ik denk het wel. Ik vergelijk het een beetje met de liefde tussen man en vrouw. Sommigen kunnen tot op de plaats nauwkeurig vertellen waar en wanneer de liefde kwam, bij anderen kwam dat wat geleidelijker.

Waar ik soms door in verwarring raak is het lezen van al die mensen in de Bijbel die tot geloof komen. Het is dan vaak een duidelijk benoembaar punt dat ze echt gaan geloven, dat ze de Heere Jezus door het geloof omhelzen. De Samaritaanse vrouw, Zacheus, Cornelius, de kamerling, enz.

Van sommigen kennen wij de geschiedenis, van anderen niet. En van Cornelius wordt in Hand. 10:22 al getuigd dat hij van tevoren niet bepaald ongelovig was - als Jodengenoot of proseliet. De beweegredenen van de kamerling om naar Jeruzalem te reizen zijn ons ook niet bekend. Je kunt er dus niet te veel uit afleiden.

Overigens wordt door de hele Bijbel, in het OT misschien nog wel wat meer dan in het NT, de nadruk gelegd op de opvoeding in het geloof. Gedenkstenen moesten worden geplaatst, en als dan de kinderen zouden vragen: .. moest dat en dat gezegd worden. Zo ook het Pascha. Met Samuël als voorbeeld van iemand die van jongsaf de HEER heeft mogen kennen.

Laat je dus niet in verwarring brengen. Het kunnen vertellen van een bekeringsverhaal is geen eis. Het bekeerd-zijn wel.

[Zita]

Volgens mij zijn Petrus, Timotheus en Sara mensen van wie niet echt beschreven staat hoe ze tot geloof zijn gekomen. Laat staan dat je weet of het geleidelijk of ineens gegaan is.

Is het niet precies beschreven of is het bij hun niet gegaan volgens het 'boekje'? Volgens mij schrijft Brakel over Timotheus dat hij vanaf bewustwording gelovig was.

Onlangs hoorde ik een preek waarin duidelijk gemaakt werd dat Johannes de Doper al voor zijn geboorte was wedergeboren (vgl. Lukas 1:41). Hij kende al in de moederschoot de vreugde in God.

[Afgewezen]

In de topic 'Bij u is vergeving' heb ik een reactie gegeven, die ook in deze topic zou passen.
Kort gezegd komt mijn visie erop neer dat het geloof in Christus alles met zich meebrengt: vergeving, blijdschap, rust. En dat dit gebeurt op het moment dat de Heilige Geest het geloof ontsteekt in het hart (Ned. Gel. Bel. 22).
Immers, het geloof gelóóft toch de goede boodschap, het Evangelie?

[Hugo]

Maar het is dan wel de vraag of je zelf precies het moment weet dat de Heilige Geest het geloof ontsteekt. Ik geloof te mogen zeggen dat Hij dat geloof in mijn leven gewerkt heeft, maar ik heb het gevoel dat dat geloof heel geleidelijk 'gegroeid' is. Van Gods kant is dat natuurlijk een kwestie van 1 moment. Moet je voor jezelf ook dat moment weten?

[Marco]

Maar het is dan wel de vraag of je zelf precies het moment weet dat de Heilige Geest het geloof ontsteekt. Ik geloof te mogen zeggen dat Hij dat geloof in mijn leven gewerkt heeft, maar ik heb het gevoel dat dat geloof heel geleidelijk 'gegroeid' is. Van Gods kant is dat natuurlijk een kwestie van 1 moment. Moet je voor jezelf ook dat moment weten?

Nee.

[aritha]

Maar het is dan wel de vraag of je zelf precies het moment weet dat de Heilige Geest het geloof ontsteekt. Ik geloof te mogen zeggen dat Hij dat geloof in mijn leven gewerkt heeft, maar ik heb het gevoel dat dat geloof heel geleidelijk 'gegroeid' is. Van Gods kant is dat natuurlijk een kwestie van 1 moment. Moet je voor jezelf ook dat moment weten?

Nee.

Volgens mij ook niet.

[Tiberius]

Maar het is dan wel de vraag of je zelf precies het moment weet dat de Heilige Geest het geloof ontsteekt. Ik geloof te mogen zeggen dat Hij dat geloof in mijn leven gewerkt heeft, maar ik heb het gevoel dat dat geloof heel geleidelijk 'gegroeid' is. Van Gods kant is dat natuurlijk een kwestie van 1 moment. Moet je voor jezelf ook dat moment weten?

Nee.

Volgens mij ook niet.

Volgens Brakel ook niet.
Hij toont dat aan met een paar bijbelse voorbeelden, zoals Johannes de Doper, Timotheus.