Maar bij U is vergeving...

[aritha]

Hoe ervaar je vergeving?

Is het iets wat je eenmalig 'heftig' meemaakt en verder meer een weten dat de Heere je genadig is en steeds weer je zonden vergeeft.

Hoe ervaren jullie dat eigenlijk?

[Afgewezen]

Hoe ervaar je vergeving?

Is het iets wat je eenmalig 'heftig' meemaakt en verder meer een weten dat de Heere je genadig is en steeds weer je zonden vergeeft.

Hoe ervaren jullie dat eigenlijk?

Het is iets wat je eenmalig heftig meemaakt en wat je daarna steeds weer nodig hebt.
Die keuze zit niet bij je poll.

[aritha]

Dus een soort crisiservaring. Dat bedoel je.
Daarna ervaar je het niet als een wonder maar is het meer gewoonte-vergeving.

Klinkt een beetje raar maar ik bedoel...hoe ervaar je vergeving eigenlijk?

[freek]

Waar is die zogeheten 'crisiservaring' eigenlijk op gebaseerd? Op het verhaal van de 3000 pinkster-bekeerlingen en de stokbewaarder?

[jmpavo]

Klinkt een beetje raar maar ik bedoel...hoe ervaar je vergeving eigenlijk?

Ik vind het helemaal niet raar klinken om zoiets te vragen. Veel mensen hebben de mond vol van van alles en nog wat, zonder in de praktijk te beseffen wat het eigenlijk is waar ze over praten. Daarom vind ik het goed om daarover na te denken.

Vergeving ervaar ik als vrede en rust in mijn hart, als ik met beven mijn zonden aan de Heere belijd. Want ik weet en mag pleiten op Zijn belofte dat Hij mijn zonden vergeeft, als ik ze aan Hem belijd (1 Joh. 1:9).
Die vrede en rust komt in mijn hart, doordat ik weet dat mijn zonden door Gods vergeving weg zijn (bedekt; Rom. 4:7). En dan ben je echt gelukkig (zalig).

[Afgewezen]

Dus een soort crisiservaring. Dat bedoel je.
Daarna ervaar je het niet als een wonder maar is het meer gewoonte-vergeving.

Klinkt een beetje raar maar ik bedoel...hoe ervaar je vergeving eigenlijk?

Zeg het maar. Wat mij betreft, ik kan me goed vinden in het versje:

Jezus roept zondaars, zo riep Hij ook mij,
o blijde stond, o blijde stond.
'k Had lang gezocht, maar opeens werd ik vrij,
toen 'k door 't gelove Hem vond.

[Rens]

de stokbewaarder?

wasda????? :shock:

[aritha]

de stokbewaarder?

wasda????? :shock:

hihi...de opasser. Hij bewaart de mannen die met hun voeten in een blok hout zitten zodat ze niet weg kunnen toch? Maar dat wis-jij wel?

[aritha]

Kan het ook zijn dat mensen niet weten dat hun zonden vergeven zijn terwijl het toch zo is?

Omdat ze het niet durven te geloven.

En dat er daarna licht over opgaat, om het zo maar eens te zeggen en ze steeds zekerder van worden: Hij heeft ook al mijn zonden weggedaan.

[freek]

Kan het ook zijn dat mensen niet weten dat hun zonden vergeven zijn terwijl het toch zo is?

Omdat ze het niet durven te geloven.

En dat er daarna licht over opgaat, om het zo maar eens te zeggen en ze steeds zekerder van worden: Hij heeft ook al mijn zonden weggedaan.

Ja dat denk ik wel. Of het niet meer durven geloven, als gevolg van allerlei omstandigheden. Daarom moet de 'vergeving der zonden' gepreekt worden aan een ieder die gelooft. En in die prediking werkt God met kracht.

In onze kerken wordt dat vaak anders gezien. Niet al Gods kinderen zijn daar als het ware aan toe. Er moet naar toegewerkt worden door de Geest om op dat puntje te komen.

Volgens mij draait hier de hele discussie om, die er op dit vlak is.

[jmpavo]

Als we eerlijk zijn naar elkaar, dan zal iedereen van wie de zonden zijn vergeven, dit weten, of ze het geloven is wat anders.

De Bijbel spreekt er heel duidelijk over of je kunt weten dat je zonden vergeven zijn. Ik noemde al 1 Joh. 1:9: als je je zonden belijdt, dan mag je weten dat ze vergeven zijn. En iedereen weet of hij zijn zonden werkelijk beleden heeft of niet. Of dat hij slechts in gebed opzegt wat hij over de zondige natuur van de mens heeft geleerd. Dat is geen belijden. Maar als je zonden je verdriet en pijn doen en je ze niet wilt doen, maar er tegen wilt vechten en je brengt je zonden vanuit zo'n houding naar God toe, dan is dat belijden en mag je weten dat je zonden vergeven zijn, omdat God dat Zelf in Zijn Woord zegt.

Maar als je altijd hebt gehoord dat je een speciale ervaring moet krijgen vóórdat je mag geloven dat je zonden vergeven zijn, dan zul je er inderdaad moeite mee hebben om te geloven dat je zonden vergeven zijn. De bijbelse volgorde is echter: éérst geloven en dán vrede in je hart. Niet andersom. En dat je mág geloven dat je zonden vergeven zijn als je je zonden oprecht voor de Heere belijdt, staat in Gods Woord en dat mag voldoende zijn om alle predikers de mond te snoeren die zeggen dat dit niet voldoende is.

Het zal duidelijk zijn dat het 'licht' waar je over spreekt, Aritha, alleen opgaat en steeds hoger klimt, naarmate je meer verworteld raakt in de heilige Schrift zelf en je daaraan vastklamt, wat alle mensen er ook over zeggen.

Kan het ook zijn dat mensen niet weten dat hun zonden vergeven zijn terwijl het toch zo is?

Omdat ze het niet durven te geloven.

En dat er daarna licht over opgaat, om het zo maar eens te zeggen en ze steeds zekerder van worden: Hij heeft ook al mijn zonden weggedaan.

Ja dat denk ik wel. Of het niet meer durven geloven, als gevolg van allerlei omstandigheden. Daarom moet de 'vergeving der zonden' gepreekt worden aan een ieder die gelooft. En in die prediking werkt God met kracht.

[Afgewezen]

Als we eerlijk zijn naar elkaar, dan zal iedereen van wie de zonden zijn vergeven, dit weten, of ze het geloven is wat anders. quote]De Bijbel spreekt er heel duidelijk over of je kunt weten dat je zonden vergeven zijn. Ik noemde al 1 Joh. 1:9: als je je zonden belijdt, dan mag je weten dat ze vergeven zijn. En iedereen weet of hij zijn zonden werkelijk beleden heeft of niet. Of dat hij slechts in gebed opzegt wat hij over de zondige natuur van de mens heeft geleerd. Dat is geen belijden. Maar als je zonden je verdriet en pijn doen en je ze niet wilt doen, maar er tegen wilt vechten en je brengt je zonden vanuit zo'n houding naar God toe, dan is dat belijden en mag je weten dat je zonden vergeven zijn, omdat God dat Zelf in Zijn Woord zegt.

Dit klopt. Maar dit geldt de gelovige.

Maar als je altijd hebt gehoord dat je een speciale ervaring moet krijgen vóórdat je mag geloven dat je zonden vergeven zijn, dan zul je er inderdaad moeite mee hebben om te geloven dat je zonden vergeven zijn. De bijbelse volgorde is echter: éérst geloven en dán vrede in je hart. Niet andersom.

Nu maak je een karikatuur van de werkelijkheid. De werkelijkheid is dat een ongelovige tot geloof moet komen. Dat is wat jij 'die speciale ervaring' noemt die je 'moet krijgen'. Dat tot geloof komen wordt ervaren als dat je zonden je worden vergeven. Hoe dat komt? Doordat je dán pas de boodschap van vergeving, van bevrijding gelooft. En dat is een geweldige ervaring. Daarom klopt de tegenstelling 'eerst geloven, dán vrede hebben' feitelijk niet. Als je tot geloof komt, ervaar je meteen de vrede in je hart, omdat het dan vlak is tussen God en je ziel.

En dat je mág geloven dat je zonden vergeven zijn als je je zonden oprecht voor de Heere belijdt, staat in Gods Woord en dat mag voldoende zijn om alle predikers de mond te snoeren die zeggen dat dit niet voldoende is.

Zoals gezegd, dit geldt de gelovigen. En de predikers, wie volgens jou de mond gesnoerd moet worden, doelen op de overgang van ongelovig naar gelovig (al zullen er velen die stellen dat er ook al sprake is van geloof vóórdat het licht opgaat in je leven, maar dat is een andere kwestie).

Het zal duidelijk zijn dat het 'licht' waar je over spreekt, Aritha, alleen opgaat en steeds hoger klimt, naarmate je meer verworteld raakt in de heilige Schrift zelf en je daaraan vastklamt, wat alle mensen er ook over zeggen.

Ik weet niet zo goed wat ik me hierbij voor moet stellen. Als Christus in je leven komt, gaat dat toch niet geleidelijk? De mensen die door Christus genezen werden, kwamen toch ook niet geleidelijk tot het besef: o ja, ik geloof nu toch echt dat ik genezen ben, wat fijn! Nee, dat was een ervaring.

[jmpavo]

Als we eerlijk zijn naar elkaar, dan zal iedereen van wie de zonden zijn vergeven, dit weten, of ze het geloven is wat anders. quote]De Bijbel spreekt er heel duidelijk over of je kunt weten dat je zonden vergeven zijn. Ik noemde al 1 Joh. 1:9: als je je zonden belijdt, dan mag je weten dat ze vergeven zijn. En iedereen weet of hij zijn zonden werkelijk beleden heeft of niet. Of dat hij slechts in gebed opzegt wat hij over de zondige natuur van de mens heeft geleerd. Dat is geen belijden. Maar als je zonden je verdriet en pijn doen en je ze niet wilt doen, maar er tegen wilt vechten en je brengt je zonden vanuit zo'n houding naar God toe, dan is dat belijden en mag je weten dat je zonden vergeven zijn, omdat God dat Zelf in Zijn Woord zegt.

Dit klopt. Maar dit geldt de gelovige.

Dat ben ik met je eens, maar ook voor ongelovigen geldt Gods Woord dat God de zonden aan hen vergeeft als zij die oprecht voor Hem belijden.

Maar als je altijd hebt gehoord dat je een speciale ervaring moet krijgen vóórdat je mag geloven dat je zonden vergeven zijn, dan zul je er inderdaad moeite mee hebben om te geloven dat je zonden vergeven zijn. De bijbelse volgorde is echter: éérst geloven en dán vrede in je hart. Niet andersom.

Nu maak je een karikatuur van de werkelijkheid. De werkelijkheid is dat een ongelovige tot geloof moet komen. Dat is wat jij 'die speciale ervaring' noemt die je 'moet krijgen'. Dat tot geloof komen wordt ervaren als dat je zonden je worden vergeven. Hoe dat komt? Doordat je dán pas de boodschap van vergeving, van bevrijding gelooft. En dat is een geweldige ervaring. Daarom klopt de tegenstelling 'eerst geloven, dán vrede hebben' feitelijk niet. Als je tot geloof komt, ervaar je meteen de vrede in je hart, omdat het dan vlak is tussen God en je ziel.

Helaas geen karikatuur, want ik ben het meerdere keren tegengekomen. Let wel: ik zeg niet dat je dit 'overal' hoort, maar ik zei: 'als je altijd hebt gehoord ...'. En het is wat je soms van de kansel te horen krijgt.
Verder ben ik het helemaal eens met wat je zegt over het tot geloof komen van een ongelovige. In feite zeg je precies hetzelfde als ik: je ervaart pas dat je zonden zijn vergeven als je de boodschap van vergeving, van bevrijding, niet alleen hoort, maar ook gelooft. Ik heb niet de indruk willen wekken dat er tijd moet zitten tussen het geloof en de vrede in je hart. Het is meer bedoeld als logische volgorde, zoals je ook zegt dat een spijker pas het hout ingedreven wordt als je er met een hamer op slaat, terwijl het eigenlijk zo is, dat op het moment dat je met de hamer op de spijker slaat, de spijker in het hout gedreven wordt. Maar 'éérst' moet je met de hamer slaan. Op diezelfde manier zul je de boodschap van vergeving 'éérst' moeten geloven om die vrede in je hart te ervaren. En dat is precies wat ik zei.

En dat je mág geloven dat je zonden vergeven zijn als je je zonden oprecht voor de Heere belijdt, staat in Gods Woord en dat mag voldoende zijn om alle predikers de mond te snoeren die zeggen dat dit niet voldoende is.

Zoals gezegd, dit geldt de gelovigen. En de predikers, wie volgens jou de mond gesnoerd moet worden, doelen op de overgang van ongelovig naar gelovig (al zullen er velen die stellen dat er ook al sprake is van geloof vóórdat het licht opgaat in je leven, maar dat is een andere kwestie).

Hierin kan ik niet met je meegaan: waarom geldt alleen voor gelovigen dat hun zonden vergeven worden als zij die voor God belijden?
Dit geldt absoluut ook voor ongelovigen. Niet in de zin dat wanneer ze gestolen hebben en dat voor God belijden en ondertussen toch Christus als Zaligmaker blijven verwerpen, dat zij dan vergeving ontvangen. Want - zoals gezegd - dit is geen oprecht belijden! Als een ongelovige zijn zonden oprecht belijdt, staan de zonden van ongeloof, ongehoorzaamheid, hoogmoed en ik-gerichtheid op de eerste plaats.
En dát is juist het evangelie, dat voor zulke mensen vergeving te vinden is bij God, dankzij en langs het kruis van Christus.

Het zal duidelijk zijn dat het 'licht' waar je over spreekt, Aritha, alleen opgaat en steeds hoger klimt, naarmate je meer verworteld raakt in de heilige Schrift zelf en je daaraan vastklamt, wat alle mensen er ook over zeggen.

Ik weet niet zo goed wat ik me hierbij voor moet stellen. Als Christus in je leven komt, gaat dat toch niet geleidelijk? De mensen die door Christus genezen werden, kwamen toch ook niet geleidelijk tot het besef: o ja, ik geloof nu toch echt dat ik genezen ben, wat fijn! Nee, dat was een ervaring.

Wat je je hierbij moet voorstellen (althans, zo heb ik het bedoeld), is het volgende: Aritha vroeg of het mogelijk was dat mensen vergeving van zonden hadden ontvangen, maar dit nog niet (durven) geloven. Ik denk dat dit in de praktijk helaas voorkomt en dat zij zo in onwetendheid zijn of gehouden worden. In dat geval moet je de Bijbel gaan lezen en zul je - naarmate je meer in de Bijbel leest en ontdekt - steeds beter gaan beseffen dat het op geloof aankomt, totdat je op een gegeven moment die bijbelse boodschap in geloof durft te aanvaarden. En dat zal ongetwijfeld een bevrijdend moment zijn, ervaring zo je wilt.

[aritha]

Wat je je hierbij moet voorstellen (althans, zo heb ik het bedoeld), is het volgende: Aritha vroeg of het mogelijk was dat mensen vergeving van zonden hadden ontvangen, maar dit nog niet (durven) geloven. Ik denk dat dit in de praktijk helaas voorkomt en dat zij zo in onwetendheid zijn of gehouden worden. In dat geval moet je de Bijbel gaan lezen en zul je - naarmate je meer in de Bijbel leest en ontdekt - steeds beter gaan beseffen dat het op geloof aankomt, totdat je op een gegeven moment die bijbelse boodschap in geloof durft te aanvaarden. En dat zal ongetwijfeld een bevrijdend moment zijn, ervaring zo je wilt.

Ik ben blij met dit antwoord. Zo is het precies bij mij ook gegaan
Ik vraag me trouwens af of bij jouw Afgewezen de 'Zon' er ineens was in volle glorie. Of dat 'hij' geleidelijk op kwam.

Keur je het laatste af omdat het bij jou niet zo ging?
Het zeker een bevrijdend moment wanneer je in het volle Licht van de Zon der Gerechtigheid mag koesteren.
Ik noem het alleen geen crisiservaring.

[Afgewezen]

Maar 'éérst' moet je met de hamer slaan. Op diezelfde manier zul je de boodschap van vergeving 'éérst' moeten geloven om die vrede in je hart te ervaren. En dat is precies wat ik zei.

Ik denk dat wij toch een verschillende taal spreken, jmpavo.

Ik vraag me trouwens af of bij jouw Afgewezen de 'Zon' er ineens was in volle glorie. Of dat 'hij' geleidelijk op kwam.
Keur je het laatste af omdat het bij jou niet zo ging?
Het zeker een bevrijdend moment wanneer je in het volle Licht van de Zon der Gerechtigheid mag koesteren.
Ik noem het alleen geen crisiservaring.

Of ik iets al of niet afkeur, is niet zo belangrijk. Belangrijker is of er je ermee voor God kunt bestaan.
Maar ik heb inderdaad niet de indruk dat we op één lijn zitten.

Ik denk dat dit ook een van de bronnen van de verdeeldheid op het forum is!