Inwendige roeping, geloof en rechtvaardiging gaan samen

[Zonderling]

Naar aanleiding van een ander topic plaats ik hier de volgende posting als start voor een nieuw topic.

De Heilige Geest gebruikt de uitwendige roeping als middel voor de inwendige. Daardoor gaan de oren horen wat hij zonder de inwendige roeping niet hoort, nl. zijn gescheiden staat van God.

Dit topic is de plaats niet om hierover te twisten, maar ik ben het hier niet mee eens. In de inwendige roeping wordt het verstand verlicht en de mens getrokken tot Christus. In dat ogenblik wordt het zaligmakend geloof gewerkt.

(Dat was de ook leer onzer vaderen zoals ik je met vele, vele bewijzen (gisteren nog gelezen in de Acta Dordtse Synode) zou kunnen aantonen. Ook de Westminster Confessie zegt dit zeer duidelijk.)

Dus de inwendige roeping leidt niet tot besef van de gescheiden staat van God, maar leidt onmiddellijk tot vereniging met Christus en in Christus tot een verzoende staat met God.

Zonderling

Zonderling,
Hiermee ben ik het eens. Christus gerechtigheid word toegerekend in de wedergeboorte. De mens word dan met Christus verenigd. Op deze wijze vind ik het echter ook definitie vormen aannemen. In deze bijdrage mis ik bevindelijke gang, die meestal spottend word begroet. Christus en Zijn gerechtigheid te kennen zijn niet de eerste vruchten van de wedergeboorte. Eerst word de scheiding ingeleefd. Eerst word schuld en zonde levend.
Maar hier scheiden blijkbaar onze wegen.
Ik had trouwens zelf al eens gezegd me niet meer in deze discussie te mengen. Die belofte heb ik verbroken, maar ga ik weer gestalte geven.

Inderdaad OP, hier scheiden onze wegen.

Het is overigens niet zo dat ik de bevindelijke gang mbt ellendekennis niet erken, integendeel. Aan de inwendige roeping gaat doorgaans al heel veel vooraf.

Christus en Zijn gerechtigheid te kennen zijn naar mijn overtuiging wél de eerste vruchten van de inwendige roeping en dit was ook de Reformatorische leer. Wanneer een mens in de inwendige roeping in een verzoende staat is gebracht door vereniging met Christus (wat je erkent), dan gaat een mens NIET MEER zijn 'gescheiden staat' inleven. Dat is een onmogelijke tegenstelling, Het is een blaam op het werk van de Heilige Geest omdat de Heilige Geest een mens dan zou overtuigen van iets wat NIET WAAR is (de mens is dan namelijk reeds met God verzoend zoals je zelf erkent).

Romeinen 5:1:

Wij dan gerechtvaardigd zijnde uit het geloof, hebben vrede bij God door onzen Heere Jezus Christus.

Romeinen 8:15:

Want gij hebt niet ontvangen den Geest der dienstbaarheid wederom tot vreze; maar gij hebt ontvangen den Geest der aanneming tot kinderen, door Welken wij roepen: Abba, Vader.

Kanttekening Romeinen 8:30 "dezen heeft Hij ook geroepen":

Namelijk tot het geloof en de gehoorzaamheid des geloofs door een krachtige roeping, vers 28.

Kanttekening Romeinen 1:6: “Onder welke gij ook zijt, geroepenen van Jezus Christus.”:

Dat is, die niet alleen uiterlijk door het Woord, maar ook door de kracht des Geestes van Christus inwendig tot de gemeenschap van Christus zijt geroepen en gekomen.

Tot de gemeenschap van Christus is wel iets heel anders dan tot de inleving van de gescheiden staat. (Het inleven van de gescheiden staat gaat aan de inwendige roeping vooraf, maar vólgt niet op de inwendige roeping.)

Leidse professoren, Polyander:

De bijzondere roeping is die, waardoor God enigen uit het gehele menselijke geslacht tot de bovennatuurlijke kennis van onze Verlosser Jezus Christus en tot het zaligmakend deelgenootschap aan Zijn weldaden uit de onreinheden van deze wereld uitroept door de bediening van het Evangelie en de kracht van de Heilige Geest. En daarom kan ze bovennatuurlijke en evangelische roeping genoemd worden.” (Synopsis, XXX.5.)

Idem:

De forma [eigenschap; letterlijk: vorm] der krachtdadige roeping, waardoor zij van de effectloze onderscheiden wordt, bestaat in de zaligmakende toepassing van deze weldaad, waardoor sommige zondaren uit de gemene natuur tot bijzondere genade, uit het gezelschap der ongelovigen tot de gemeenschap der gelovigen, en uit het rijk der duisternis tot het rijk van het eeuwige licht worden overgebracht.

Kanttekening Efeze 4:1: "Zo bid ik u dan, ik, de gevangene in den Heere, dat gij wandelt waardiglijk der roeping, met welke gij geroepen zijt." Bij de laatste woorden:

Namelijk, tot de gemeenschap van Christus, en derhalve ook tot de godzaligheid in Christus. De apostel spreekt hier niet alleen van de uitwendige, maar ook van de inwendige en krachtige roeping, waardoor zij tot het geloof in Christus gebracht waren, gelijk uit de volgende verzen blijkt.

Dordtse Synode, theologen uit Utrecht

Zo wanneer God de wil van de mens die nog niet wedergeboren is of die in de zonde dood is, wil wederbaren door Zijn Woord en de Heilige Geest, alsdan kan de wil die werking des wederbarenden Gods niet beletten. Want God werkt die wedergeboorte door Zijn almachtige kracht, door dewelke Hij de wederstand en de wederspannigheid, dewelke van de natuurlijke verdorvenheid van de mens anderszins zou voortkomen, verre te boven gaat. Niet dat God tot de wedergeboorte, bekering en geloof de wil tegen dank dwingt (want dat zou niet een bekering, maar een omkering van de wil wezen), maar door Zijn krachtige en genadige werking maakt Hij uit een niet-willende een willende, zodat deze niet alleen zich kan bekeren om te geloven, maar ook dadelijk zich bekeert en gelooft.” (Acta, blz. 806.)

Is er ook maar één citaat te geven uit de kanttekeningen of uit gezaghebbende bron uit de Reformatie en kort daarna (16e/17e eeuw) wat het bevestigt dat een mens ná de inwendige roeping zijn gescheiden staat gaat inleven? Ik ben naar zo'n citaat zeer benieuwd, maar ben ervan overtuigd dat zo'n citaat nérgens te vinden is.

M.vr.gr.,
Zonderling

[Afgewezen]

Zonderling,

Wat je schrijft, correspondeert wonderwel met het door mij in de andere topic geciteerde versje.
Ik denk idd. dat de inwendige roeping dáár plaatsvindt, waar ons oog geopend wordt voor het Evangelie van Jezus Christus, daar waar onze ziel verlost wordt en wij tot kinderen van God worden aangenomen.
Waar het anders gesteld wordt, bestaat bovendien het gevaar dat de bekering een onduidelijke, mistige zaak wordt. Er ontstaat gemis, mensen gaan roepen, ze gaan ‘iets’ van Christus zien, en van lieverlede zijn ze begenadigd. Daadwerkelijke verlossing is niet meer nodig, want ja, ze zijn toch al wedergeboren. Ze moeten alleen nog dieper wortelen en verder groeien enz.
Er is echter ook een andere kant, en die mis ik bij jou: oog voor het werk van de Geest in de verbreking van een zondaarshart, in datgene wat aan het geloof voorafgaat. Prof. Wisse zegt het zo: “Dat een van nature hard en verhard hart, hetwelk vijandig en afkerig tegenover God staat, week is gemaakt, zachtmoedig is geworden, gebroken en vol heimwee naar God, begint te wenen, o, is dat niet een klaar bewijs, dat de Heere een oog van genade op u laat rusten?”
Dit geheel buiten het genadeleven te plaatsen, is mijns inziens niet juist. Te zeggen dat dit dan ‘algemeen werk’ van de Heilige Geest is, lost het probleem ook niet op. Want welke status heeft het ‘algemene werk’ van de Heilige Geest dan in de bekering? Het is in feite een denkconstructie, bedoeld om dingen kloppend te krijgen. En misschien moeten we dat laatste maar gewoon niet proberen.

Gr.
Afgewezen

[Zonderling]

Zonderling,

Wat je schrijft, correspondeert wonderwel met het door mij in de andere topic geciteerde versje.
Ik denk idd. dat de inwendige roeping dáár plaatsvindt, waar ons oog geopend wordt voor het Evangelie van Jezus Christus, daar waar onze ziel verlost wordt en wij tot kinderen van God worden aangenomen.
Waar het anders gesteld wordt, bestaat bovendien het gevaar dat de bekering een onduidelijke, mistige zaak wordt. Er ontstaat gemis, mensen gaan roepen, ze gaan ‘iets’ van Christus zien, en van lieverlede zijn ze begenadigd. Daadwerkelijke verlossing is niet meer nodig, want ja, ze zijn toch al wedergeboren. Ze moeten alleen nog dieper wortelen en verder groeien enz.
Er is echter ook een andere kant, en die mis ik bij jou: oog voor het werk van de Geest in de verbreking van een zondaarshart, in datgene wat aan het geloof voorafgaat. Prof. Wisse zegt het zo: “Dat een van nature hard en verhard hart, hetwelk vijandig en afkerig tegenover God staat, week is gemaakt, zachtmoedig is geworden, gebroken en vol heimwee naar God, begint te wenen, o, is dat niet een klaar bewijs, dat de Heere een oog van genade op u laat rusten?”
Dit geheel buiten het genadeleven te plaatsen, is mijns inziens niet juist. Te zeggen dat dit dan ‘algemeen werk’ van de Heilige Geest is, lost het probleem ook niet op. Want welke status heeft het ‘algemene werk’ van de Heilige Geest dan in de bekering? Het is in feite een denkconstructie, bedoeld om dingen kloppend te krijgen. En misschien moeten we dat laatste maar gewoon niet proberen.

Gr.
Afgewezen

Afgewezen,

Dank je wel voor je reactie.

Denk niet dat ik geen oog heb of wil hebben voor de andere kant van de zaak, namelijk voor hetgeen aan de inwendige roeping voorafgaat. Ik heb dat in mijn openingsposting zelfs tot tweemaal toe benadrukt. Ik heb hier ook niet gesproken over 'algemeen werk'. Ik wil ook niet proberen alle dingen 'kloppend' te krijgen, al heb ik wel moeite met om de voorafgaande dingen reeds te bestempelen als zaligmakend.

Wél is voor mij onopgeefbaar de leer onzer vaderen dat de inwendige roeping dáár plaatsvindt waar de mens tot Christus geleid wordt, dadelijk het geloof ontvangt en dan ook de vergeving van zonden. En dan is zo iemand in Christus in een verzoende staat met God gebracht. Dan wordt ook de vrede ontvangen. Het 'inleven van een gescheiden staat' is er wel geweest, maar dán niet meer!

Met jou ben ik het in veel opzichten eens, maar ik vrees dat ik grote verschillen heb met vele anderen, óók met de hoofdstroming in het kerkgenootschap waartoe jij behoort. Daarom leek het mij goed om deze Reformatorische leer nog eens naar voren te brengen. Dit ook naar aanleiding van de posting van Oude Paden met wie ik op dit punt een wezenlijk verschil heb.

M.vr.gr.
Zondeling

[Octavius]

Een goede aanvulling uit de Dordtse Leerregels:
3/4-11. Voorts, wanneer God dit Zijn welbehagen in de uitverkorenen uitvoert, en de ware bekering in hen werkt, zo is het dat Hij niet alleen het Evangelie hun uiterlijk doet prediken, en hun verstand krachtiglijk door den Heiligen Geest verlicht, opdat zij recht zouden verstaan en onderscheiden die dingen, die des Geestes Gods zijn; maar Hij dringt ook in tot de binnenste delen des mensen met de krachtige werking van denzelfden wederbarenden Geest; Hij opent het hart, dat gesloten is; Hij vermurwt dat hard is; Hij besnijdt dat onbesneden is. In den wil stort Hij nieuwe hoedanigheden en maakt dat die wil, die dood was, levend wordt; die boos was, goed wordt; die niet wilde, nu metterdaad wil; die wederspannig was, gehoorzaam wordt; Hij beweegt en sterkt dien wil alzo, dat hij als een goede boom vruchten van goede werken kan voortbrengen.

Zonderling,

Wat je schrijft, correspondeert wonderwel met het door mij in de andere topic geciteerde versje.
Ik denk idd. dat de inwendige roeping dáár plaatsvindt, waar ons oog geopend wordt voor het Evangelie van Jezus Christus, daar waar onze ziel verlost wordt en wij tot kinderen van God worden aangenomen.
Waar het anders gesteld wordt, bestaat bovendien het gevaar dat de bekering een onduidelijke, mistige zaak wordt. Er ontstaat gemis, mensen gaan roepen, ze gaan ‘iets’ van Christus zien, en van lieverlede zijn ze begenadigd. Daadwerkelijke verlossing is niet meer nodig, want ja, ze zijn toch al wedergeboren. Ze moeten alleen nog dieper wortelen en verder groeien enz.
Er is echter ook een andere kant, en die mis ik bij jou: oog voor het werk van de Geest in de verbreking van een zondaarshart, in datgene wat aan het geloof voorafgaat. Prof. Wisse zegt het zo: “Dat een van nature hard en verhard hart, hetwelk vijandig en afkerig tegenover God staat, week is gemaakt, zachtmoedig is geworden, gebroken en vol heimwee naar God, begint te wenen, o, is dat niet een klaar bewijs, dat de Heere een oog van genade op u laat rusten?”
Dit geheel buiten het genadeleven te plaatsen, is mijns inziens niet juist. Te zeggen dat dit dan ‘algemeen werk’ van de Heilige Geest is, lost het probleem ook niet op. Want welke status heeft het ‘algemene werk’ van de Heilige Geest dan in de bekering? Het is in feite een denkconstructie, bedoeld om dingen kloppend te krijgen. En misschien moeten we dat laatste maar gewoon niet proberen.

Gr.
Afgewezen

Afgewezen,

Dank je wel voor je reactie.

Denk niet dat ik geen oog heb of wil hebben voor de andere kant van de zaak, namelijk voor hetgeen aan de inwendige roeping voorafgaat. Ik heb dat in mijn openingsposting zelfs tot tweemaal toe benadrukt. Ik heb hier ook niet gesproken over 'algemeen werk'. Ik wil ook niet proberen alle dingen 'kloppend' te krijgen, al heb ik wel moeite met om de voorafgaande dingen reeds te bestempelen als zaligmakend.

Wél is voor mij onopgeefbaar de leer onzer vaderen dat de inwendige roeping dáár plaatsvindt waar de mens tot Christus geleid wordt, dadelijk het geloof ontvangt en dan ook de vergeving van zonden. En dan is zo iemand in Christus in een verzoende staat met God gebracht. Dan wordt ook de vrede ontvangen. Het 'inleven van een gescheiden staat' is er wel geweest, maar dán niet meer!

Met jou ben ik het in veel opzichten eens, maar ik vrees dat ik grote verschillen heb met vele anderen, óók met de hoofdstroming in het kerkgenootschap waartoe jij behoort. Daarom leek het mij goed om deze Reformatorische leer nog eens naar voren te brengen. Dit ook naar aanleiding van de posting van Oude Paden met wie ik op dit punt een wezenlijk verschil heb.

M.vr.gr.
Zondeling

[freek]

We hebben het altijd over inwendige en uitwendige roeping. Maar volgens mij is er maar één roeping, waar op 2 manieren gehoor aan gegeven wordt: gehoorzaamheid of ongehoorzaamheid.

[Kaw]

We hebben het altijd over inwendige en uitwendige roeping. Maar volgens mij is er maar één roeping, waar op 2 manieren gehoor aan gegeven wordt: gehoorzaamheid of ongehoorzaamheid.

Pas op dat je niet de oprecht onbekeerde op de tenen trapt. Hij wil wel, maar hij kan het niet en dat heeft hij bevindelijk geleerd, maar nu moet God nog komen.

Oké, dat staat er wat aggresief, maar ze bestaan niet, dus niemand zal zich aangesproken hoeven voelen.

[Bert Mulder]

We hebben het altijd over inwendige en uitwendige roeping. Maar volgens mij is er maar één roeping, waar op 2 manieren gehoor aan gegeven wordt: gehoorzaamheid of ongehoorzaamheid.

Op die manier leg je wel vermogen in de mens, de vrije wil namelijk.

Verder zeg je dan ook, dat de mens niet DOOD is.

Vergelijk dit eens met de Dordtse Leerregels.

[Kaw]

We hebben het altijd over inwendige en uitwendige roeping. Maar volgens mij is er maar één roeping, waar op 2 manieren gehoor aan gegeven wordt: gehoorzaamheid of ongehoorzaamheid.

Op die manier leg je wel vermogen in de mens, de vrije wil namelijk.

Verder zeg je dan ook, dat de mens niet DOOD is.

Vergelijk dit eens met de Dordtse Leerregels.

Het is zo bijbels als wat om te spreken over aannemen of verwerpen van het evangelie. http://www.refoforum.nl/viewtopic.php?t ... c&start=30
Mijn reactie van 15 Okt 2007 02:24 pm. 4 bijbelteksten met geschiedenissen waar het gaat om aannemen of verwerping.

[freek]

We hebben het altijd over inwendige en uitwendige roeping. Maar volgens mij is er maar één roeping, waar op 2 manieren gehoor aan gegeven wordt: gehoorzaamheid of ongehoorzaamheid.

Op die manier leg je wel vermogen in de mens, de vrije wil namelijk.

Verder zeg je dan ook, dat de mens niet DOOD is.

Vergelijk dit eens met de Dordtse Leerregels.

Pardon, ik heb het helemaal niet gehad over een vrije wil. Ik had het over één roeping, waar op 2 manieren gehoor aan gegeven kan worden. Het onderscheid tussen inwendige en uitwendige roeping is - denk ik - alleen gemaakt om te verklaren waarom de één wel Gods roeping gehoorzaam is, en de ander niet.

[Octavius]

Hoe leg jij uit dat het werk der genade een eenzijdig werk van God is?

We hebben het altijd over inwendige en uitwendige roeping. Maar volgens mij is er maar één roeping, waar op 2 manieren gehoor aan gegeven wordt: gehoorzaamheid of ongehoorzaamheid.

Op die manier leg je wel vermogen in de mens, de vrije wil namelijk.

Verder zeg je dan ook, dat de mens niet DOOD is.

Vergelijk dit eens met de Dordtse Leerregels.

Pardon, ik heb het helemaal niet gehad over een vrije wil. Ik had het over één roeping, waar op 2 manieren gehoor aan gegeven kan worden. Het onderscheid tussen inwendige en uitwendige roeping is - denk ik - alleen gemaakt om te verklaren waarom de één wel Gods roeping gehoorzaam is, en de ander niet.

[Marnix]

We hebben het altijd over inwendige en uitwendige roeping. Maar volgens mij is er maar één roeping, waar op 2 manieren gehoor aan gegeven wordt: gehoorzaamheid of ongehoorzaamheid.

Op die manier leg je wel vermogen in de mens, de vrije wil namelijk.

Verder zeg je dan ook, dat de mens niet DOOD is.

Vergelijk dit eens met de Dordtse Leerregels.

Dat is niet helemaal juist geformuleerd. In deze redenering mis ik het belangrijkste feit in de geschiedenis van de in zonde gevallen mens. De dood van Jezus Christus en wat dat heeft gedaan met de staat van de mens zoals je die beschrijft. Daarmee is de mens natuurlijk nog niet levend, maar opent Hij wel de weg naar het leven. De redenering houdt dus niet in dat de mens niet dood is. Daarbij laat ik de rest maar even in het midden, daar begin ik nu niet even aan

[Zonderling]

We hebben het altijd over inwendige en uitwendige roeping. Maar volgens mij is er maar één roeping, waar op 2 manieren gehoor aan gegeven wordt: gehoorzaamheid of ongehoorzaamheid.

Op die manier leg je wel vermogen in de mens, de vrije wil namelijk.

Verder zeg je dan ook, dat de mens niet DOOD is.

Vergelijk dit eens met de Dordtse Leerregels.

Pardon, ik heb het helemaal niet gehad over een vrije wil. Ik had het over één roeping, waar op 2 manieren gehoor aan gegeven kan worden. Het onderscheid tussen inwendige en uitwendige roeping is - denk ik - alleen gemaakt om te verklaren waarom de één wel Gods roeping gehoorzaam is, en de ander niet.

Het gevaar van deze opvatting is wel degelijk dat daaruit zou volgen dat het onderscheid bepaald wordt aan de zijde van de mens. Terwijl de Gereformeerde belijdenis leert dat de inwendige (of effectieve) roeping een werk van God is. En deze inwendige roeping vindt niet plaats in degenen die niet tot geloof komen. Er is dus een onderscheid in de roeping zelf, náást het onderscheid dat daarmee gepaard gaat bij de mens.

Daarom dienen we wel degelijk vast te houden aan het onderscheid tussen uitwendige en inwendige roeping. Hoewel het twee delen genoemd mogen worden van één roeping, is er toch een wezenlijk onderscheid in de wijze van roeping.

Verder leerde de Synode van Dordrecht (en anderen) dat in de inwendige roeping sprake is van een zaligmakende verlichting van het verstand en een vernieuwing van de mens. Dat zijn zaken die niet afhangen van de mens, maar die liggen in de wijze van roeping zélf. Verder is de inwendige roeping onoverwinnelijk (of: onwederstandelijk), de uitwendige roeping is dat niet. Vandaar dat het onderscheid tussen uitwendige en inwendige roeping wel degelijk moet worden gemaakt.

De Schrift maakt het onderscheid ook.
- Velen zijn geroepen, maar weinigen uitverkoren.
- ...en die Hij geroepen heeft, dezen heeft Hij ook gerechtvaardigd...

Het eerste kan alleen slaan op de uitwendige roeping, het laatste heeft betrekking op de inwendige roeping.

Waar dan ook de Schrift dit onderscheid maakt, waarom zouden wij dat niet mogen maken?

Zonderling

[Zonderling]

Het ging mij in dit topic vooral om het verband tussen inwendige roeping, geloof en rechtvaardigmaking. En daarbij noemde ik de leer in de tijd van de Reformatie en kort daarna.

Nu enkele citaten van latere auteurs die hier geheel bij aansluiten, namelijk uit het werk 'De kennis der Zaligheid' door R. Erskine, E. Erskine en J. Fisher. Vraag en antwoord 32 van de (Kleine) Westminster Catechismus lichten zij in dit werk onder andere toe met de volgende vragen en antwoorden:

Vraag: Hoe zijn al deze weldaden [zoals eerder genoemd: rechtvaardiging, aanneming tot kinderen, heiligmaking, enz.] verbonden met de krachtdadige roeping?
Antwoord: Door een verbinding die in het eeuwige voornemen en in de eeuwige raad van God vastgesteld is, waarin al deze zegeningen of weldaden liefelijk aaneengeschakeld werden, Romeinen 8:30: "En die Hij te voren verordineerd heeft, dezen heeft Hij ook geroepen, en die Hij geroepen heeft, dezen heeft Hij ook gerechtvaardigd, en die Hij gerechtvaardigd heeft, deze heeft Hij ook verheerlijkt."

Vraag: Wat is het verband tussen de krachtdadige roeping en de rechtvaardiging?
Antwoord: In de krachtdadige roeping hebben zondaren, doordat zij door het geloof met Christus verenigd worden, gemeenschap met Hem in Zijn gerechtigheid tot rechtvaardiging, Filippenzen 3:9.

Vraag: Hoe is de aanneming tot kinderen verbonden met de krachtdadige roeping?
Antwoord: Uit kracht van de vereniging, die in de krachtdadige roeping plaatsvindt, staan de gelovigen in betrekking tot Christus, Die Zelf in een nieuwe verhouding staat tot God als Zijn Vader. Bijgevolg is God ook hun Vader in Hem, naar Johannes 20:17: "Ik vaar op tot Mijn Vader en uw Vader" en Efeze 1:3: "Gezegend zij de God en Vader van onze Heere Jezus Christus".

Vraag: Wat is het gezegende gevolg van deze verhouding, in welke Christus, als het Hoofd van het lichaam, staat tot God als Zijn Vader?
Antwoord: Dat wij door de Geest der aanneming God onze Vader mogen noemen; dankzij het recht dat wij hiertoe hebben door Jezus Christus, onze oudste Broeder, Romeinen 8:15: "Gij hebt ontvangen de Geest der aanneming tot kinderen, door Welke wij roepen: Abba, Vader."

Vraag: Hoe is het verband tussen de krachtdadige roeping en de heiligmaking?
Antwoord: Uit kracht van de vereniging die in de krachtdadige roeping plaatsvindt, staan de gelovigen in betrekking tot Christus als de God van hun sterkte, als hun levendmakend Hoofd dat hen voortdurend Zijn invloeden schenkt en Die daartoe hen van God geworden is tot heiligmaking, 1 Korinthe 1:30.