Column - Twee heren dienen!?



Stomverbaasd was de journalist. En dat was iets wat hem in zijn loopbaan niet veel overkwam. Hoe dat zo kwam? Wel, het begon met het lezen van de Bijbel. Niet uit persoonlijke interesse, maar om zich te verdiepen in de belevingswereld van de bevindelijk-gereformeerden. Daar wilde de journalist namelijk een serie artikelen over gaan schrijven.

Veel in het Boek vond hij onbegrijpelijk. Wat hij wel begreep was dat de Bijbel telkens sprak over twee categorieën mensen. Hij las over godvrezenden en goddelozen, rechtvaardigen en onrechtvaardigen, kinderen van het Licht en kinderen van de Duisternis, goeden en bozen, schapen en bokken, geestelijk levenden en geestelijk doden, gelovigen en ongelovigen. Twee soorten mensen dus, dat was duidelijk. Met ondermeer dat bijbelse gegeven ging de journalist op weg om bevindelijk-gereformeerde gelovigen te interviewen.

Eerst kwam de journalist terecht bij een politieke partij. Een partij die ervan overtuigd is dat God alle eer behoort toe te komen en dat bijbelse waarden en normen goed zijn voor iedereen.

Vervolgens bezocht hij interkerkelijke comités t.b.v. het behoud en de verspreiding van een vertaling van Gods Woord, reformatorische zangkoren, verenigingen die zich richten op het behoud van bepaalde facetten van Gods geboden, schrijvers van boeken over het bevindelijke leven, leider van jeugdverenigingen, bevindelijk-gereformeerde gemeenteraadsleden, enzovoorts.

Hij ontmoette, op allerlei niveaus, veel aardige en integere mensen. Mensen die goed konden uitleggen waar ze voor stonden. Mensen met principes en overtuigingen. Kortom, mensen met hart voor hun zaak.

Een van de vragen die de journalist altijd stelde was de volgende: Hoe ervaart u het om als gelovige, als kind van God, voor uw Vader in de hemel hier op aarde bezig te zijn?

Wel, het stellen van déze vraag, en de gesprekken die daar op volgden, waren nu de oorzaak van zijn verbazing. Zeker, hij sprak met mensen die, met meer of minder vrijmoedigheid, konden getuigen van het werk van God in hun leven. Op hèn werd de journalist bijna jaloers, al zou hij dat niet toegeven. Maar die andere antwoorden….

Er waren er velen die schrokken van zijn, wel heel persoonlijke, vraag en zeiden: Kind van God? Gelovige? Nee, dat kan ik niet van mezelf zeggen. Daar moet je bekeerd voor zijn…

Maar, zo vroeg de journalist dan verbaasd verder, hoe zit dat dan? Want dan bent u toch eigenlijk ook een òngelovige, in wezen niet anders dan ik, een vijand van God? Tenminste, dat zegt de Bijbel, het Boek waar u toch van kaft tot kaft in gelooft? Hoe kan een ongelovige dan het geloof verdedigen en aanprijzen? Hoe kan een god-loze andere goddelozen oproepen om God te dienen? Een onverzoende zondaar andere zondaren oproepen om Gods geboden te gehoorzamen? Een blinde andere blinden willen leiden? Niemand kan toch twee heren dienen..?

Na die vragen bleef het stil.

Soms kwam er wel een antwoord, maar dat leek dan meer op een verontschuldiging. Of het was een ingewikkelde theologische verhandeling om de situatie goed te praten. Maar zodra de journalist ze weer confronteerde met de Bijbel, de twee soorten mensen en vervolgens die persoonlijke vraag, bleef het meestal stil. Ook mensen die hoge en leidinggevende posities binnen reformatorische stichtingen innamen moesten soms zwijgen. Schokkend, vond de journalist.

Enige tijd later verschenen de artikelen. Ze gingen over een groep mensen, die onder de Nederlandse bevolking bekend staan als zware gelovigen. Maar die bij nader inzien helemaal niet zo gelovig bleken te zijn.

Velen van hen zijn ook geen kinderen van God, zo schreef de auteur. Velen van hen zijn ook gewoon ongelovig, net zoals ik en de rest van Nederland. Weliswaar op een wat andere manier. Misschien zelfs een wat nettere manier van ongeloof, maar toch... Niet zo werelds god-loos, maar reformatorisch god-loos.

De kop boven de artikelenreeks vatte zijn conclusies kort en bondig, en een tikkeltje ongenuanceerd samen: BEHOUDEND, MAAR NIET BEHOUDEN – Over gelovigen zonder geloof.

NB Dit is een denkbeeldig verhaal. De verwarring bij ‘outsiders’, als je dit wilt uitleggen, echter niet, net zomin als de opmerkingen van de Heere Jezus (‘niemand kan twee heren dienen’ en ‘een kwade boom kan geen goede vruchten voorbrengen’, enz.) en de, vanuit God bezien, twee soorten mensen in de Bijbel.

Een lezenswaardige column die ik over de mail kreeg. Mijns inziens wordt hier de tragiek van onze gezindte getekend. Het doet me denken aan een boekje door een journalist geschreven (Langs 's Heeren wegen, of iets dergelijks). Een man zit daar vol verve tegenover een nietkerkelijke journalist zijn ongelovige staat te verdedigen.

Inderdaad: schokkend.

Heel indringend wordt hier de vinger gelegd bij de worsteling over de toeëigening van het geloof.
Terecht wordt gezegd in de toelichting: ...vanuit God bezien... Laten we daar niet teveel in wroeten.

Die journalist is uit belangstelling de bijbel gaan lezen. Dat is mooi! Het heeft hem veel vragen opgeleverd, zo lezen we. We lezen echter niets van nood, aan welke kant sta ik. Ja, hij weet met zijn verstand aan de verkeerde kant. Misschien dat hij, wanneer hij die nood in zijn hart voelde, begrip kreeg voor de terughoudendheid die hij tegenkwam.

Stof voor een vervolg misschien?

problemen krijg je snel als je de Heere Jezus vervangt door ons geloof als grond voor de zaligheid. Op zo'n moment krijg je ook veel begrip voor de terughoudendheid. En ja ik ben daar ook vaak te terughoudend in. Ik begrijp en zie mijzelf ook vaak problemen met toe-eigening. Dat probleem is er echter wel voornamelijk als ik kijk naar mezelf, naar mijn geloof, naar mijn heiliging, niet als ik kijk naar de Heere die at met de hoeren en tollenaren, de Heere die kwam om de gevangenen vrijheid te verkondigen en de doden op te wekken.

Moet ik echt begrip hebben voor mensen die denken dat ze niet dood genoeg zijn om door de Heere geholpen te kunnen worden? Of mensen die denken dat ze niet geholpen kunnen worden als ze alleen maar erkennen dat ze in de boeien liggen maar het niet echt voelen? Beledigen die mensen de Heere Jezus niet?

Ik hou niet zo van die zogenaamde echtgebeurde niet echtgebeurde verhalen.

Nu een echte uit mijn eigen pot: Ik ben van oorsprong GKV. Ik vond niet zoveel geestelijke aansluiting in de kerk. De dominee begreep me niet wanneer ik het had over de strijd tegen de zonde en dat ik soms verlangde om te mogen sterven het het kruis van zelfverloochening te mogen afleggen. De ouderling begreep me niet wanneer ik mijn zorgen uitsprak over mijn leeftijdsgenootjes en hun vaak lege gewoontegeloof. Je geloofd dus ga je naar de kerk en bid je voor het slapen gaan het onze vader. Omdat je geloofd en naar de kerk gaat, ga je naar de hemel. Dat was min of meer hun logica. Zonde, het wonder van Christus' verlossingswerk en het uitzien naar de nieuwe hemel en nieuwe aarde mistte.

Ik was op zoek naar een goedkope vakantie. Ik vond 2 partijen die goedkope all-in vakanties aanboden en christelijk waren. Youth for Christ en Daniël :mrgreen: Omdat ik me wat ongemakkelijk voel om te swingen en te springen ben ik voor het Daniëlkamp gegaan. In mijn omgeving kon ik een aantal nette jongeren die ook wel eens mee gingen en ik vond ze aardig dus ik dacht: yep, dat doe ik.

De vakantie was super. Erg veel plezier gehad en ik had het idee dat ik in een groep heiligen vol liefde en goedheid was beland. Het was voor mij een openbaring.

Ik was daarom ook overtuigd dat dit wel hele gelovige mensen moesten zijn. Ze droegen zoveel vrucht van liefde naar elkaar toe en ze waren zo netjes in bijv. hun taalgebruik dat ik vast een hoop van hun kon leren. Ongeveer de 3e bijbelstudie (het viel me op dat ze erg naam&feit-achtig bleven) gebruikte ik de kans om het volgende te vragen: "Ik heb het idee dat bekering bij jullie een hele belangerijke rol in neemt in het geloof. Bij ons (de GKV) is dat ook wel zo, maar wel een andere namelijk een dagelijks buigen in verootmoediging tot God om vergeving te vragen voor de zonde die je hebt gedaan. Ik heb min of meer opgevangen dat het bij jullie een eenmalige gebeurtenis is?" Een stilte volgt. De jeugd staart wat ongemakkelijk voor zich uit. De leiding kijkt wat verschrikt elkaar aan. Één persoon van de leiding (achteraf was hij bekeerd) trekt zijn stoutste schoenen aan en begint te vertellen over dat we van nature allemaal in zonde liggen, dat er oprechte droefheid naar God moet komen over die zonde en dat God dan in een weg van smeking en ootmoed een mens kan bekeren. Deze theorie was nieuw voor mij, maar ik herkende dat wel opzichzelf. Ook bij mij was het gegaan in een weg van Godsgemis en een diep bezef dat ik God had verlaten. Ik vroeg door over hun beleving van deze zaken en de man die het lef had om te antwoorden begon enthousiaster te worden en er ontstond een mooi gesprek, totdat een meisje in huilen uitbarste en een jongen vroeg of we er over op wilden houden, want we waren immers op vakantie? Ik schrok daar intens van. Ik heb toen die man achteraf gevraagd wat ik fout had gedaan en hij vertelde openhartig over de problemen die er zijn omtrent dit onderwerp en dat het niet aan mij lag. Hij vond het juist fijn. Later die week kwam een jongen bij mij die met me wilde praten. Hij gaf aan dat hij dacht dat hij ook bekeerd was, maar dat hij daar niet over durfde te praten. Hij wist dat zijn moeder elke avond in tranen voor hem bad, maar tegelijk durfde hij niet te vertellen wat hij mocht getuigen. Ik vroeg waarom? Maar hij kon me het niet goed uitleggen. Nu achteraf herken ik dingen dat hij bijv. bang was dat men hem niet geloofde en dat hij dan een stempel kreeg waar hij bang voor was. Een jongen uit de GGiN kwam me vertellen dat hij zich zorgen maakte om mij en dat het niet goed kon zitten. De rest van de groep gaven me te kennen om dat met een korreltje zout te nemen. Hij is een beetje vreemd. Laat maar praten. Overtuigd dat dit zo was heb ik hem laten praten. Daar heb ik achteraf spijt van. Zo vaak lukt dat niet om inhoudelijk over het geloof te praten met iemand uit de GGiN. De rest van de groep was 100% gesloten. Ze beschouwden zich ongelovig en ik vond dat ongelooflijk. Ik kwam wijzer thuis, maar het heeft 2 jaar geduurd voordat ik snapte wat er daar gebeurd was en hoe het precies zat.

vinden we dit wel zo schokkend? Dit wordt vaak genoeg aangekaart maar er verandert niets... bij de kerkmensen niet, bij de prediking niet. Iedereen weet van die grote groep niet behouden behoudenden. En ieder gaat rustig zo verder... of praat het goed. Wordt er kritiek geleverd, dan wordt het afgeserveerd. Ja het is erg maar dat ligt aan die mensen zelf, smal is de weg en eng de poort en weinigen zijn er die daardoor ingaan.

Deze column verwoordt precies de zorgen die ik omtrend sommige kerken heb. En het wordt volgens mij nauwelijks meer schokkend gevonden als veel kerkleden zich geen kind van God mogen noemen. Er zijn zelfs voorbeelden dat men het schokkender vindt dat er meer mensen aan het avondmaal gaan deelnemen dan dat men zou vinden als het er minder zouden zijn. Moet je nagaan.... soms zijn we echt totaal de weg kwijt. Of de Weg.

En Kaw, eigenlijk snap ik het nog steeds niet echt... ben er wel wat meer van gaan begrijpen maar echt snappen....? Nee.

Marnix schreef:En Kaw, eigenlijk snap ik het nog steeds niet echt... ben er wel wat meer van gaan begrijpen maar echt snappen....? Nee.

Ze zoeken zekerheid in bevinding. That's all.

Kaw schreef:Ik hou niet zo van die zogenaamde echtgebeurde niet echtgebeurde verhalen.

Nu een echte uit mijn eigen pot: Ik ben van oorsprong GKV. Ik vond niet zoveel geestelijke aansluiting in de kerk. De dominee begreep me niet wanneer ik het had over de strijd tegen de zonde en dat ik soms verlangde om te mogen sterven het het kruis van zelfverloochening te mogen afleggen. De ouderling begreep me niet wanneer ik mijn zorgen uitsprak over mijn leeftijdsgenootjes en hun vaak lege gewoontegeloof. Je geloofd dus ga je naar de kerk en bid je voor het slapen gaan het onze vader. Omdat je geloofd en naar de kerk gaat, ga je naar de hemel. Dat was min of meer hun logica. Zonde, het wonder van Christus' verlossingswerk en het uitzien naar de nieuwe hemel en nieuwe aarde mistte.

Ik was op zoek naar een goedkope vakantie. Ik vond 2 partijen die goedkope all-in vakanties aanboden en christelijk waren. Youth for Christ en Daniël :mrgreen: Omdat ik me wat ongemakkelijk voel om te swingen en te springen ben ik voor het Daniëlkamp gegaan. In mijn omgeving kon ik een aantal nette jongeren die ook wel eens mee gingen en ik vond ze aardig dus ik dacht: yep, dat doe ik.

De vakantie was super. Erg veel plezier gehad en ik had het idee dat ik in een groep heiligen vol liefde en goedheid was beland. Het was voor mij een openbaring.

Ik was daarom ook overtuigd dat dit wel hele gelovige mensen moesten zijn. Ze droegen zoveel vrucht van liefde naar elkaar toe en ze waren zo netjes in bijv. hun taalgebruik dat ik vast een hoop van hun kon leren. Ongeveer de 3e bijbelstudie (het viel me op dat ze erg naam&feit-achtig bleven) gebruikte ik de kans om het volgende te vragen: "Ik heb het idee dat bekering bij jullie een hele belangerijke rol in neemt in het geloof. Bij ons (de GKV) is dat ook wel zo, maar wel een andere namelijk een dagelijks buigen in verootmoediging tot God om vergeving te vragen voor de zonde die je hebt gedaan. Ik heb min of meer opgevangen dat het bij jullie een eenmalige gebeurtenis is?" Een stilte volgt. De jeugd staart wat ongemakkelijk voor zich uit. De leiding kijkt wat verschrikt elkaar aan. Één persoon van de leiding (achteraf was hij bekeerd) trekt zijn stoutste schoenen aan en begint te vertellen over dat we van nature allemaal in zonde liggen, dat er oprechte droefheid naar God moet komen over die zonde en dat God dan in een weg van smeking en ootmoed een mens kan bekeren. Deze theorie was nieuw voor mij, maar ik herkende dat wel opzichzelf. Ook bij mij was het gegaan in een weg van Godsgemis en een diep bezef dat ik God had verlaten. Ik vroeg door over hun beleving van deze zaken en de man die het lef had om te antwoorden begon enthousiaster te worden en er ontstond een mooi gesprek, totdat een meisje in huilen uitbarste en een jongen vroeg of we er over op wilden houden, want we waren immers op vakantie? Ik schrok daar intens van. Ik heb toen die man achteraf gevraagd wat ik fout had gedaan en hij vertelde openhartig over de problemen die er zijn omtrent dit onderwerp en dat het niet aan mij lag. Hij vond het juist fijn. Later die week kwam een jongen bij mij die met me wilde praten. Hij gaf aan dat hij dacht dat hij ook bekeerd was, maar dat hij daar niet over durfde te praten. Hij wist dat zijn moeder elke avond in tranen voor hem bad, maar tegelijk durfde hij niet te vertellen wat hij mocht getuigen. Ik vroeg waarom? Maar hij kon me het niet goed uitleggen. Nu achteraf herken ik dingen dat hij bijv. bang was dat men hem niet geloofde en dat hij dan een stempel kreeg waar hij bang voor was. Een jongen uit de GGiN kwam me vertellen dat hij zich zorgen maakte om mij en dat het niet goed kon zitten. De rest van de groep gaven me te kennen om dat met een korreltje zout te nemen. Hij is een beetje vreemd. Laat maar praten. Overtuigd dat dit zo was heb ik hem laten praten. Daar heb ik achteraf spijt van. Zo vaak lukt dat niet om inhoudelijk over het geloof te praten met iemand uit de GGiN. De rest van de groep was 100% gesloten. Ze beschouwden zich ongelovig en ik vond dat ongelooflijk. Ik kwam wijzer thuis, maar het heeft 2 jaar geduurd voordat ik snapte wat er daar gebeurd was en hoe het precies zat.

Hulde voor jou Kaw,de Genade heeft jou al in de Eeuwigheid geplaatst,heerlijk.

AD MAJOREM DEI GLORIAM.

Adorote schreef: Hulde voor jou Kaw,de Genade heeft jou al in de Eeuwigheid geplaatst,heerlijk.

AD MAJOREM DEI GLORIAM.

Hulde voor mij? AD MAJOREM DEI GLORIAM. Hou het daar maar bij.

Kaw schreef:

Marnix schreef:En Kaw, eigenlijk snap ik het nog steeds niet echt... ben er wel wat meer van gaan begrijpen maar echt snappen....? Nee.

Ze zoeken zekerheid in bevinding. That's all.

Klopt, maar dan snap ik nog niet hoe ze het allemaal op basis van de Bijbel in stand kunnen houden... dat sommigen zekerheid zoeken in bevinding en desnoods tot de dood toe onzeker blijven. Maar ja, de manier waarop blijft wat dubieus vind ik.

Marnix schreef:

Kaw schreef:

Marnix schreef:En Kaw, eigenlijk snap ik het nog steeds niet echt... ben er wel wat meer van gaan begrijpen maar echt snappen....? Nee.

Ze zoeken zekerheid in bevinding. That's all.

Klopt, maar dan snap ik nog niet hoe ze het allemaal op basis van de Bijbel in stand kunnen houden... dat sommigen zekerheid zoeken in bevinding en desnoods tot de dood toe onzeker blijven. Maar ja, de manier waarop blijft wat dubieus vind ik.

Voor hun is geloof ook bevinding. En dat is natuurlijk óók waar. Zondag 1. Daar draait het dan om zoals Parsifal het zelf ook al opmerkte.

Klopt maar als je bevestiging in verkeerde manieren van bevinding gaat zoeken blijft enige troost ver te zoeken omdat men die daardoor niet ervaart.