Vraag maar aan wat predikanten of pastoraal werkers: Meestal worden die er pas bij gehaald als de keuze om te scheiden al gevallen is (ook al wordt dat vaak dán nog niet uitgesproken). En meestal heeft men ook al een religieus argument om dat te rechtvaardigen, zoals een (verkrachte uitleg van een) Bijbeltekst, of soms zelfs beroept men zich erop dat de Geest hen toestemming heeft gegeven.Zita schreef:Ik weet natuurlijk niet bij hoeveel echtscheidingen jij vanaf het eerste gevoel van ontevredenheid over het huwelijk op de hoogte gesteld en geraadpleegd wordt, maar het lijkt een beetje alsof je wel heel snel (of heel makkelijk) oordeelt. Mensen komen met hun plannen voor echtscheiding pas naar buiten als ze zelf al een heel traject hebben afgelegd. En ik kan me werkelijk niet voorstellen dat gelovigen, of op z'n minst mensen die trouw naar de kerk komen, zich absoluut niet afvragen wat God in dit geval zou willen.memento schreef:Ach, in praktisch alle gevallen is het besluit om te gaan scheiden al lang genomen, voordat de vraag gesteld wordt: Wat wil God eigenlijk in zo'n geval. Vervolgens zoekt men hun handelen met de meest creatieve Schrift-uitleggingen te rechtvaardigen (soms is men zelfs zo blasfemisch, dat men durft te zeggen: de Geest heeft me geopenbaard dat ik mag scheiden), in plaats van dat men zich wil laten corrigeren door de duidelijke regels van de Schrift.
En gelovigen met een slecht* huwelijk hebben: Ik geloof daar niet zo in**. Want als men elkaar binnen de band van het huwelijk niet kan dienen, wat moet er dan van het dienen van God (en de naasten) terecht komen?
----
* Een slecht huwelijk is wat anders dan een moeilijk huwelijk.
** Ik zeg niet dat het niet voor kan komen, maar dan is dat wel door geestelijk verval, en niet wanneer men als gelovige leeft uit het geloof.