Christiaan schreef:Zelf vindt ik het persoonlijke van die brieven zo mooi.
Zo voor die personen geschreven, een vrouw en kinderen en iemand die dwaalt. En een lof, klacht en een aanbevelling in de 3de brief. Aan het persoonlijke adres.

Synopsis: 2 Johannes

door: J.N. Darby

De tweede en de derde brief van Johannes leggen de nadruk op de waarheid. De tweede brief waarschuwt de gelovigen geen mensen te ontvangen, die de leer van Christus, d.i. de waar­heid betreffende de Persoon van Christus, niet brengen. De derde brief spoort de gelovigen aan, hen die deze leer wel brengen te ontvangen en verder te helpen. Bijgevolg leggen beide brieven (vooral de tweede) de nadruk op "de waarheid".
De apostel had de uitverkoren vrouwe, aan wie hij schreef, lief "in waarheid"; en ook allen die de waarheid kenden, had­den haar lief, en wel ter wille van de waarheid die in ons blijft en met ons zal zijn. Hij wenste haar Gods zegen toe in waarheid en in liefde. Hij verblijdde zich erover dat hij sommigen van haar kinderen had gevonden die in de waarheid wandelden (vs. 4).
Het was zijn verlangen dat er wederkerige lief­de zou zijn onder de christenen (vs. 5). Maar dit was de liefde, dat zij Zijn geboden bewaarden; want er waren veel verleiders uitgegaan in de wereld (vs. 6-7). Iedereen die verder ging en niet in de leer van Christus bleef, had God niet (vs. 9). Johannes besluit deze brief, waar­van wij bijna een volledige samenvatting hebben gegeven, met een vermaning voor deze vrouwe: in het geval dat er iemand bij haar kwam die deze leer niet bracht, mocht zij hem niet in huis ontvangen en evenmin tegen hem zeggen: “God zegene u” of: “God zij met u” of “Ik groet u”. Want door dat wel te doen, zou zij maken dat zij zelf gemeenschap had met het kwaad dat hij bedreef (vs. 10-11).
De valse leer die in die tijd verbreid werd, hield de loochening in van de waarheid dat Jezus Christus in het vlees gekomen is. Maar de apostel zegt heel in het algemeen, dat iedereen die verder gaat en niet in de leer van Christus blijft, God niet heeft. Wij leren in deze korte brief verscheidene belangrijke dingen. De opdracht van iemand die rondreisde en predikte, werd nooit in twijfel getrokken, maar de leer die hij bracht werd wél getoetst; als hij de gezonde leer bracht was hij welkom. Een vrouw die het Woord bezat – zoals o.a. in deze brief – was bekwaam om zijn leer te beoordelen en zij was ervoor verantwoordelijk dat te doen. Indien de leer betreffende de Persoon van Christus werd aangetast, moest men onverbid­delijk streng zijn. De deur moest gesloten worden voor iedereen die deze leer vervalste. Men moest zelfs niet tegen zo iemand zeggen: “Ik groet u”, want wie dat wel deed werd deelgenoot van zijn boze werken. Zo zou men behulpzaam zijn bij de bedriegerijen van de satan.
Bovendien: de schijnbare liefde, die de waarheid niet hand­haaft, maar zich aanpast aan wat de waarheid niet is, is niet de liefde die in overeenstemming is met God. Integendeel, het is de liefde misbruiken, als men de verleidingen van de boze voorthelpt. In de laatste dagen is de toetssteen van waarachtige liefde de handhaving van de waarheid. God wil dat wij elkaar liefhebben. Maar de Heilige Geest, door wiens kracht wij de goddelijke natuur hebben ontvangen, die de liefde van God in onze harten heeft uitgestort, is de Geest van de waarheid. En het is het werk van de Geest om Christus te verheerlijken. Het is dan ook onmogelijk dat een liefde, die een leer kan verdragen waardoor Christus vals wordt voorgesteld – en daar onverschillig voor blijft – uit de Hei­lige Geest kan zijn. Zo’n onverschil­ligheid kan nooit gelden als het bewijs van de goddelijke liefde.
Vers 8 stelt de leer van de beloning en van de kroon van de heerlijkheid, die de arbeider bezit in de vruchten van zijn dienst, in een helder licht. Deze tweede brief van Johannes waar­schuwt de christen voor alles wat verdacht is ten aanzien van de Persoon van Christus; en vermaant hem op dit punt onwrik­baar pal te staan.

Synopsis: 3 Johannes

door: J.N. Darby

Deze derde brief wekt de gelovige op, gastvrij te zijn voor de broeders die hij kent of voor vreemdelingen en hen met alle wel­willende zorg voort te helpen op hun reis wanneer zij weer ver­trekken; mits zij met de waarheid en ter wille van de waarheid komen, zonder een vast salaris te ontvangen of andere voor­zieningen te genieten. Blijkbaar ontving Gajus hen en was hij hun behulpzaam, zowel in zijn eigen huis als met het oog op hun reizen. Diótrefes had deze vreemdelingen echter niet lief, die zoals gezegd rondreisden zonder formele opdracht en zonder vaste bron van inkomsten. Zij waren uitgegaan voor de Naam van de Heer en hadden niets van de volken aangenomen (vs. 7). Als zij werkelijk uit liefde voor die Naam kwamen, deed men er goed aan hen te ontvangen.
Opnieuw dringt de apostel aan op de waarheid, als het ken­merk van de ware liefde. "(...) die ik liefheb in waarheid" (vs. 1), zegt hij tot Gajus. Hij had zich verblijd toen de broeders (ik denk degenen die Gajus in huis had opgenomen en op hun reis had voortgeholpen) getuigenis gegeven hadden van de waarheid die in hem was, daar hij metterdaad in de waarheid wandelde (vs. 3). De apostel had geen grotere blijdschap, dan wanneer hij hoorde dat zijn kinderen in de waarheid wandelden (vs. 4). Doordat zij hen ont­vingen die waren uitgegaan om de waarheid te prediken, hielpen zij de waarheid zelf; zij waren medearbeiders van de waarheid (vs. 8).
Diótrefes wilde hier niets mee te maken hebben; niet alleen wei­gerde hij deze rondreizende predikers op te nemen, maar hij wierp hen die dit wel wilden uit de gemeente (vs. 10). Hij eiste gezag voor zichzelf op (vs. 9). De apostel zou zijn werken in herinnering brengen. Het was de plicht van de gelovigen om goed te doen. "Wie goed doet, is uit God" (vs. 11).
Met betrekking tot de waarheid gaat Johannes zover, dat hij zegt dat door de waarheid zelf aan Demétrius getuigenis is ge­geven (vs. 12). Ik veronderstel dat hij de waarheid zelf had verbreid, en dat het een getuigenis was ten opzichte van Demétrius dat de waarheid overal – tenminste waar hij had gearbeid – was aangenomen en bevestigd.
De nadruk die de apostel voortdurend legt op de waarheid, als de toetssteen in de laatste dagen, is onze opmerkzaamheid waard; en dat geldt ook voor die rondreizende predikers. Deze namen niets aan van hen die tot de volken behoorden wan­neer zij uitgingen, daar zij het aan God overlieten ervoor te zorgen dat zij ontvangen werden door degenen wie de waarheid na aan het hart lag. De waarheid was zodoende hun enige ge­loofsbrief onder de christenen, en ook het enige middel waar­mee de apostel de gelovigen kon beschermen. Het schijnt dat ze van Joodse afkomst waren, want er staat: "zonder iets aan te nemen van hen die tot de volken behoren" (vs. 7). Zo maakt Johannes dus het onderscheid tussen de Joden en de volken. Ik merk dit op, omdat daardoor (als het zo is) de strekking van de woorden "(...) en niet voor onze (zonden) alleen" in 1 Johannes 2:2, eenvoudig en duidelijk wordt – wat niet voor iedereen het geval is. Evenals Paulus, maakt Johannes het onderscheid: ons, Joden, en u, volken; al zijn ze één in Christus.
Het valt ook op dat de apostel aan de gemeente schreef, en niet aan Diótrefes, die het hoofd ervan wilde zijn. Let erop dat deze voorganger, die graag de eerste wilde zijn, zich verzette tegen de woorden van de apostel; en dat de gemeente kennelijk niet geneigd was dit te doen. Gajus volhardde in zijn godvruchtige wandel; ondanks het ker­kelijk gezag dat Diótrefes (met welk recht of liever aangematigd recht ook) uitoefende, want hij wierp mensen uit de gemeente. Wanneer de apostel Johannes kwam, zou hij (evenals Paulus) zijn ware macht tonen. Hij kende zichzelf geen kerkelijk gezag toe om deze zaken door middel van een bevel in orde te brengen. Deze brieven zijn in dit opzicht heel leerzaam. Met betrekking tot hen die rondreisden om te prediken, was het enige middel dat hij gebruikte – zelfs als het een vrouw betrof – de aandacht te vestigen op de waarheid zelf. Alleen daarop berustte het gezag van een prediker; diens bevoegdheid was een andere zaak.
De apostel wist niets van een menselijk gezag dat hun opdracht zou wettigen, en bij gebreke waarvan die vals en onwettig zou zijn. De hele kwestie van het wel of niet opnemen van zulke predikers werd alleen beslist door de leer die zij brachten. De apostel bezat geen ander middel om het gezag van hun zending te beoordelen; en er was ook geen ander, want als het er ge­weest was, zou dat gezag van hem zijn uitgegaan. Dan had hij kunnen zeggen: "Waar zijn de bewijzen van hun zending?" Maar hij kende geen ander bewijs dan dit: Brengen zij de waarheid? Zo nee, groet hen dan niet. Maar als zij de waarheid wel brengen, zult u er goed aan doen hen te ontvangen, ondanks alle ‘Diótre­fessen’ in de wereld.

Robert schreef:Als je goed op de namen let is de kans groot dat het geen aan personen gerichte brieven zijn, maar dat de namen voor groepen staan.

Petrus Romanus schreef:Wat ik er o.a. van geleerd heb is, dat als je iemand in je eigen huis begroet, iemand die een andere leer uitdraagt dan dat Jezus Christus de Zoon is van de Levende God. Dat je dan medeschuldig bent aan zijn daden.

Petrus Romanus schreef:U kunt toch ook zelf lezen, ik heb hier de bewuste tekst voor u neergezet.
2. johannes.9
[9] Wie niet bij de leer van Christus blijft maar verder wil gaan, heeft God niet. Wie bij die leer blijft, heeft zowel de Vader als de Zoon. [10] Als er iemand bij u komt die deze leer niet uitdraagt, ontvang hem dan niet in uw huis en groet hem niet, [11] want wie zo iemand groet, is medeplichtig aan zijn kwalijke praktijken.
Dit is gesproken door de geliefde apostel van Jezus Christus.