wim schreef:Sorry. Die discussie heb ik gemist in dat topic. Dat ga ik dus nog maar ff lezen.

memento schreef:Ik vind deze uitspruik nogal verontrustend: theologie ontneemt eerder het zicht op God dan dat ze verheldert, vind ik, maar muziek overstijgt de theologie en is voor mij een belangrijke uitingsvorm voor mijn geloof.

Geloof is een zaak van het hoofd en het hart. Een focus op het gevoel (muziek) is m.i. erg gevaarlijk, en op zn minst erg eenzijdig.

memento schreef:Ik vind deze uitspruik nogal verontrustend: theologie ontneemt eerder het zicht op God dan dat ze verheldert, vind ik, maar muziek overstijgt de theologie en is voor mij een belangrijke uitingsvorm voor mijn geloof.

Geloof is een zaak van het hoofd en het hart. Een focus op het gevoel (muziek) is m.i. erg gevaarlijk, en op zn minst erg eenzijdig.

Kaw schreef:Ik zie het als een stukje organistverdwazing die je bij sommige zeer fantieke organisten kunt vinden.

Hendrikus schreef:

Kaw schreef:Ik zie het als een stukje organistverdwazing die je bij sommige zeer fantieke organisten kunt vinden.

Je vergeet iets te vermelden wat pas in je vervolg duidelijk wordt: 't is allemaal GKV-folklore wat je nu vertelt :mrgreen:

Op een zaterdagmiddag, ik was een beetje somber, liep ik door Utrecht. Op straat kwam ik Willem Barnard tegen. We praatten wat, en toen we afscheid namen, zei hij: zul je mooi spelen, morgen? Dat híj dat zei, daar werd ik helemaal vrolijk van. Hij vertegenwoordigt voor mij de kwaliteit en de diepgang van de kerkelijke traditie, hij met zijn onwillig profeetschap, kritisch, tegendraads – die bewonder en herken ik.

In zijn dagboeken schrijft hij „In mijn kerk zou er behoorlijk gezongen en gemusiceerd moeten worden, niet preuts, maar volbloedig; niet esthetiserend, maar stevig en gezond.”

Dat citaat heb ik gebruikt als motto voor mijn boek ’Kogels in de kerk’ en slaat ook op mijn kerkmuzikantschap.

De nieuwe trend van evangelische muziek, daar ben ik niet blij mee. Je hebt de oude variant – Leger des Heils, Johannes de Heer – en de moderne: popmuziek met Opwekkingslied en praiseband. ’Varkensdraf en zwijnenvoer’, noemt Barnard het. Het is muziek die niet iets aanreikt, maar opdringt. Emotie, ja. Natuurlijk is er behoefte aan emotie, en de traditionele kerkmuziek heeft dat lang genegeerd, maar wat ik nu hoor is verplatting, met de evangelische muziek als grote boosdoener. Ze zeggen dat het jongeren aanspreekt. Dat zeiden ze in de jaren zeventig ook over de beatmissen. Toch bleef de jeugd niet. Als je hart hebt voor jeugd, moet je ze volgens mij wat beters bieden dan popmuziek.

Voor elk wat wils, dat werkt niet. Een Bach-melodie, een Geneefse psalm en een Opwekkingslied in één kerkdienst? Vreselijk, alsof je biefstuk serveert met een stuk komkommer en een dot slagroom.

Je moet niet doen alsof alles maar hetzelfde is, low en high culture. Goede kerkmuziek wortelt in de klassieke muziek, is toegepaste kunst net als gebrandschilderde ramen of design. Het evangelische lied komt uit de volkscultuur, het is muzikaal fastfood. Voor kerkmuziek moet je smaak ontwikkelen en je zou denken dat kerkmensen dat vanzelf doen, maar als de kerkmuziek niet goed beoefend wordt, wordt die smaak ook niet gevormd. Weet u wat Willem Barnard schreef? „Als je eerlijk wilt zijn moet je het christenvolk zijn vet geven, want ze hebben geen smaak. Ze kunnen niet onderscheiden. En de voorgangers hebben het erbij laten zitten, ze hebben de mensen niet opgevoed.” De evangelische muziekcultuur is de onbetaalde rekening van de kerk.

Geef niet toe aan die tendens van oppervlakkige muziek. Zo’n project ’Psalmen van nu’, waarin ze oude psalmen op popmuziek zetten – ik word er niet vrolijk van. De teksten zijn trouwens wél goed. En Nederland Zingt van de EO is van een immense treurigheid en banaliteit.

Vernieuwen, dát moeten we. Muziek moet vleugels geven, bezieling bieden. Voor mij als componist geïnspireerd zijn Tom Löwenthal en Antoine Oomen inspiratiebronnen. Oomen is lang verguisd, en dat zijn ’De steppe zal bloeien’ laatst op nummer één van een favoriete liederenverkiezing eindigde, vind ik hoopvol. Al weet ik heel goed, dat als niet NCRV-luisteraars, maar EO’ers de top tien hadden opgesteld, het er heel anders had uitgezien.

Onlangs heb ik mijn zilveren jubileum als kerkmusicus gevierd.

Ik ben van kindsaf met muziek bezig geweest, maar ik wilde beslist niet in de voetsporen van mijn grootvader Jan Zwart en mijn vader Dirk Jansz Zwart treden. Dat heb ik nu opgelost door geen concerterend organist te worden, maar cantor-organist en componist van kerkmuziek. Het zit toch in je bloed en ik ben er inmiddels toch wel trots op een soort muzikale lijn voort te zetten.

Ik probeer ook wel muzikale bruggen te slaan tussen de traditionele kerkmuziek en de meer populaire muziek. Ik wil toegankelijke kerkmuziek schrijven die zoveel mogelijk mensen aanspreekt, maar zonder concessies te doen aan kwaliteit en muzikale inhoud. Het zou zonde zijn als we onze kerkmuziektraditie zomaar zouden inruilen voor de evangelische massacultuur. Misschien voer ik een achterhoedegevecht, maar ik kan niet anders. Zoals Barnard zegt: „je kunt voor je fatsoen geen rotzooi uitventen.”

En Nederland Zingt van de EO is van een immense treurigheid en banaliteit.

memento schreef:

En Nederland Zingt van de EO is van een immense treurigheid en banaliteit.

Kan iemand mij dat uitleggen? Ik heb weinig verstand van kerkmuziek, maar kan me niet indenken wat iemand tegen Nederland Zingt kan hebben. Massale samenzang, met een koor erbij en wat solisten, is toch prachtig?

memento schreef:Ik vind deze uitspruik nogal verontrustend: theologie ontneemt eerder het zicht op God dan dat ze verheldert, vind ik, maar muziek overstijgt de theologie en is voor mij een belangrijke uitingsvorm voor mijn geloof.

Geloof is een zaak van het hoofd en het hart. Een focus op het gevoel (muziek) is m.i. erg gevaarlijk, en op zn minst erg eenzijdig.