Geka schreef:Prima, je mening is helder; maar dan komt je eerdere opmerking over je instemming met de Erskines en het door hen verwoordde recht van toegang me toch merkwaardig over.
Geef dan gewoon aan dat je anders denkt dan hen.
Is het zo belangrijk om precies hetzelfde als de Erskines te denken? Het onderscheid dat zij maken tussen recht van toegang en recht van bezit onderschrijf ik. Moet ik dan dús alles wat zij in hun preken en verhandelingen ooit gezegd hebben, ook onderschrijven?
Geka schreef:Jij noemt het een mededeling: als dit...dan dat. De DLR noemen eerst de belofte: het 'dan dat' is voor alle mensen, indien zij althans geloven. Alle nadruk ligt op de belofte van God waarin niemand buitengesloten wordt.
Eerlijk gezegd onbegrijpelijk dat je moeite hebt met dit erfgoed van de gereformeerde theologie. Hoe komt dat toch?
Ten tijde van de Dordtse synode zijn we al wat verder in de ontwikkeling van de gereformeerde orthodoxie. Kan het zijn dat men het onbekommerde spreken over de belofte, zoals dat in de Reformatie gebeurde, al een beetje heeft losgelaten en daarom voor deze omschrijving kiest?
Marnix schreef:En God luisterde toch.
Zeker. Maar het was wel Mozes die pleitte.
memento schreef:En zónder te pleiten op die beloften valt er niet te voldoen aan die eis.
Geka, wellicht lees jij de Erskines vanuit een bepaalde invalshoek.
Zie onderstaand citaat:
Zeker is dat Kok zich wel eens van merkwaardige uitdrukkingen heeft bediend. Dat neemt niet weg dat hij in de benadering van Steenblok terecht een gevaar voor de kerken zag. Kok beriep zich graag op de geschriften van de Erskines. Ik merk daarbij op dat in deze geschriften enerzijds de scherpte van de wet meer naar voren komt dan in de preken van Kok, maar ook dat de zondaar nog nadrukkelijker dan bij Kok het geval is aangespoord wordt om onmiddellijk tot Christus te vluchten. Kok gebruikte uitdrukkingen als het historisch geloof productief maken ter verkrijging van het zaligmakend geloof en werkzaam worden met de beloften.
"Als ik het goed begrijp, mag ik het van jou dus niet eens zijn met de onderscheiding tussen recht van bezit en recht van toegang? Omdat ik bezwaren heb tegen het 'aan het werk zetten' van de onbekeerde mens? "
Dan begrijp je me niet goed. Ik vraag je alleen om praktisch aan te geven hoe jij het door jouw als rechtzinnig beleden onderscheid in de praktijk van prediking en pastoraat ziet functioneren. En zoals eerder gezegd: dat lijkt me een legitieme vraag wanneer je zegt het in dit opzicht met de Erskines eens te zijn. En tot nu toe zie ik in je praktische opmerkingen in het topic op geen enkele manier het beleden onderscheid naar voren komen; althans wanneer het gaat om het recht van toegang.
"Ik heb moeite met de formulering van Dordt omdat het lijkt of men voorzichtiger formuleert dan ten tijde van de Reformatie. Dat heeft niets te maken met het feit dat de belofte van het Evangelie aan allen moet worden verkondigd etc. De vraag is: wat bedoelt de DL met de belofte van het Evangelie? Hetzelfde als wat bijv. Calvijn ermee bedoelde? Dat betwijfel ik. Maar blijkbaar lukt het me niet duidelijk te maken waar het precies om gaat. Dus kunnen we dit punt wellicht beter laten rusten."
Ja, ik denk dat we dit beter kunnen laten rusten. Ik zie echt geen verschuiving tussen het beloftebegrip van Calvijn en Dordt. Dordt is wat dat betreft voluit reformatorisch. Wel zie ik een verschuiving tussen Calvijn, Dordt enerzijds en sommige delen van de gereformeerde gezindte anno Domini 2006 anderzijds. En dan zijn we weer bij de discussie terug.
"Geka, wellicht lees jij de Erskines vanuit een bepaalde invalshoek.
Zie onderstaand citaat: "
Ik ken het artikel van De Vries waaruit je citeert. Laat ik helder zijn: ik ben het met De Vries eens. De Erskines en Boston hebben een scherper wetsprediking dan bij Kok te vinden is, zondermeer.
Maar dat is geen argument voor deze discussie. Laat het waar zijn dat de wetsprediking bij de genoemden veel sterker naar voren komt, als het gaat over de prediking van de beloften kon Kok zich wel volledig terecht op de Erskines beroepen.
En voor de helderheid: als het gaat om een evenwichtige prediking, hebben de Schotten mijn voorkeur boven Kok. Anderzijds: Kok is niet geschorst vanwege het niet preken van de wet, maar vanwege de vereenzelviging van belofte en aanbod. En wat DAT betreft kan Kok zich geheel terecht op de Schotten beroepen.
En dat ik de Erskines vanuit een bepaalde invalshoek lees acht ik niet bewezen. En nu recht op de man af: kun je werkelijk de hier geplaatste preek van Ralph Erskine over de woorden "Doe gelijk Gij gesproken hebt" voor 100% onderschrijven?
Geka schreef:En dat ik de Erskines vanuit een bepaalde invalshoek lees acht ik niet bewezen.
Het is ook maar een vraag. Ik proef het er wel een beetje in, want wat bedoel je met de ‘praktijk van prediking en pastoraat’ in dezen?
Geka schreef:En nu recht op de man af: kun je werkelijk de hier geplaatste preek van Ralph Erskine over de woorden "Doe gelijk Gij gesproken hebt" voor 100% onderschrijven?
Ik houd niet zo van deze mes-op-de-keel-zetmethodes. Ik vind het ook nogal veel gevraagd om een preek voor 100% te moeten onderschrijven. Overigens bespeur ik in deze preek niets van het activisme dat ik zo hier en daar op deze topic wél ben tegengekomen.
Wat jou betreft, ik keek toch wel aan tegen deze uitspraak:
….op de beloften te pleiten en deze zo pleitend door het geloof in Christus te omhelzen; en daarmee deel te krijgen, een recht van bezit, aan de belofte en haar vervulling.
Als je daar hetzelfde mee bedoelt als Erskine in zijn preek, is daar natuurlijk niets mis mee. Maar je formulering vind ik op zijn minst vreemd: de beloften pleitend door het geloof in Christus te omhelzen. Wat bedoel je daar nu concreet mee?
Afgewezen schreef:
Zeker. Maar het was wel Mozes die pleitte.
Daar gaat het even niet om... je zei dat het geen zin heeft om te pleiten op wat God je beloofd heeft... als je in onbekeerde staat heeft. Het volk Israel zondigt zwaar..... Maar Mozes pleit toch op wat God beloofd heeft op dat volk dat als een stel heidenen om een gouden kalf staan te springen. Het gaat niet om het pleiten in de eerste plaats maar om de beloften waarop hij pleit.
Do not waste time bothering whether you ‘love’ your neighbor; act as if you did. As soon as we do this we find one of the great secrets. When you are behaving as if you loved someone, you will presently come to love him."
Geka schreef:In die zin brengt Afgewezen zich in een onmogelijke positie door inhoudelijk alleen op jouw lijn over de beloften te willen spreken, maar theoretisch toch de Erskines zegt te onderschrijven.
Het is toch op zijn minst vreemd dat je dat vervolgens in ds. Vergunst weer waardeert! Maar afgezien daarvan, is mijn positie zo onmogelijk niet. Heel kort gezegd: Wat is de grond van mijn geloof? Antwoord: de belofte van het Evangelie, of het aanbod van genade of hoe je het ook noemen wilt.
Wat is hier ‘onmogelijk’ aan?
Geka schreef:Laten we ons zonder beschuldigingen tot de feiten beperken: in de genoemde preek (en dat is voor mij de kern!) roept Erskine alle hoorders zonder onderscheid op om te pleiten op Gods beloften. Daarbij worden nadrukkelijk ook de absolute beloften aangeboden aan allen die het Evangelie horen, als een grond om te geloven.
Ik ben het niet met je eens. Degenen die Erskine aanspreekt in zijn prediking zijn op de een of andere manier toch al heilbegerig. En zoals Erskine het woord pleiten hier gebruikt, zie ik het als een ‘smeken op grond van’. Dat is toch anders dan wat ik hier en daar tegengekomen ben: als je nu maar de middelen waarneemt, de Bijbel leest en veel bidt, dan doet God wel wat Hij beloofd heeft. Of: je moet maar veel ‘werkzaam’ zijn met de beloften.
Het is mij niet duidelijk hoe jij hier precies in staat. Het kan best zijn dat wij het meer eens zijn dan het op het eerste gezicht leek.
Geka schreef:Vervolgens geef je geen instemmend, maar een ontwijkend antwoord. Op zich veelzeggend. In die ontwijking ligt tevens weer een verkapte beschuldiging aangezien je een wig lijkt te willen drijven tussen enerzijds Erskine en anderzijds diegenen die zich hier op hem beroepen maar tegelijkertijd jouw visie niet delen. De laatsten zijn weer op de grote hoop van het activisme terecht gekomen.
Wat ik mij afvraag, Geka, is of wij nu slechts onenigheid hebben over de terminologie of dat er sprake is van een wezenlijk verschil in inzicht tussen jou en mij. Dat krijg ik niet helder.
Geka schreef:Wil je werkelijk beweren dat de tegenstemmen die Erskine hier naar voren brengt om de grootste der zondaren te bewegen tot geloof in werkelijkheid de omstandigheden zijn die vereist worden als voorwaarde voor het pleiten op de genoemde beloften?
Ik heb het idee dat we een beetje langs elkaar heen praten. Ik heb ook niet voor niets de vraag gesteld: zijn we het nu eens of niet?
Het lijkt me niet zinvol om ons in dit kader aan een analyse van de Erskines, noch van ds. Vergunst te wagen, want dan verdwalen we in een veelheid van feiten en interpretaties.
Maar als ik de door jou aangehaalde passages van de preek lees, dan kan het haast niet anders, of Erskine richt zich daarin tot mensen die zich op de een of andere manier van hun situatie bewust zijn. En, zoals ik al zei, bij Erskine lees ik het pleiten meer als een ‘smeken op grond van’.
Maar afgezien van de vraag of mijn interpretatie van Erskine juist is, mijn punt ligt hier: we moeten een onbekeerde niet in de waan brengen dat hij vanuit zijn eigen dode natuur een claim kan leggen op Gods beloften, in de zin van: ik bid toch om bekering, dan zal God mij wel horen.
Dat dit een spanning met zich meebrengt, is waar. Want ja, een onbekeerde moet toch wel ‘iets’ doen, nietwaar? Ja, dat moet hij ook. Hij moet alles op alles zetten om verlost te worden. Ik krijg die spanning niet weg, ik krijg dat niet kloppend. Maar ik denk eigenlijk dat we niet zo ons best moeten doen om onbekeerden aan het werk te zetten. Het Woord moet gepredikt worden en dan zal God voor de uitwerking zorgen.
"Maar afgezien van de vraag of mijn interpretatie van Erskine juist is, mijn punt ligt hier: we moeten een onbekeerde niet in de waan brengen dat hij vanuit zijn eigen dode natuur een claim kan leggen op Gods beloften, in de zin van: ik bid toch om bekering, dan zal God mij wel horen.
Dat dit een spanning met zich meebrengt, is waar. Want ja, een onbekeerde moet toch wel ‘iets’ doen, nietwaar? Ja, dat moet hij ook. Hij moet alles op alles zetten om verlost te worden. Ik krijg die spanning niet weg, ik krijg dat niet kloppend. Maar ik denk eigenlijk dat we niet zo ons best moeten doen om onbekeerden aan het werk te zetten. Het Woord moet gepredikt worden en dan zal God voor de uitwerking zorgen."
1) Wat betreft de Erskines: de interpretatie dat Erskine hier alleen zondaren zou beschrijven die zich op een of andere wijze van hun gebrek bewust zijn, en daarmee zouden voldoen aan de voorwaarden om op de beloften te mogen pleiten; wil ik met kracht verwerpen. Als er 1 gedachte is die hemelsbreed van de Erskines verwijderd is, is het deze wel. Beter geen Evangelie dan een voorwaardelijk Evangelie, was het woord van Ralph Erskine.
2) We moeten een dode zondaar inderdaad niet in de waan brengen dat hij VANUIT ZIJN EIGEN DODE NATUUR een claim kan leggen op Gods beloften. Geheel mee eens. Vanuit onze dode natuur hebben we alleen recht op Gods rechtvaardige straf op onze zonde, laat het helder zijn dat ik het hierin volledig met je eens ben. En voor de heidenen valt er dan verder niets meer te zeggen; Gods oordeel is volkomen rechtvaardig wanneer Hij laat in de door ons zelf gekozen doodstaat.
En toch, toch komt diezelfde God tot ons in de prediking van het Evangelie met de Boodschap dat er bij Hem genade is, in een weg van recht. Genade, alleen om Jezus wil. En op grond van Jezus algenoegzame offer SCHENKT de Heere in de bediening van het Evangelie aan elke toehoorder het recht van toegang om tot de beloften te gaan. Dat betekent niet dat tot elke hoorder zonder meer wordt gezegd dat God hem zal zaligen, maar dat betekent dat de Heere de belofte aanbiedt aan elke hoorder als een grond van het geloof. Een ieder tot wie de nodiging komt en het bevel om te geloven, mag tot de belofte vluchten als de dichtsbijzijnde grond van het geloof, zo waren de woorden van Erskine. Daarom zei hij ook dat de belofte zich even ver uitstrekt dan het gebod om te geloven.
Toch moet er meer gezegd worden: want het recht van toegang tot de beloften is duidelijk onderscheiden van het bezit van de belofte.
Het bezit van de belofte is verbonden aan het ontvangen van de beloofde goederen in de gemeenschap met Christus; dat bezit van de belofte is er alleen in de weg van wedergeboorte en geloof in Christus. Wie onder het aanbod van genade leeft, leeft onder de geopende toegang tot Gods beloften. Maar wie doorleeft in ongeloof zal zijn Adamsverantwoordelijkheid enorm verzwaren door de schuld van de verachting en verwerping van Gods welmenend aangeboden beloften.
"Want ja, een onbekeerde moet toch wel ‘iets’ doen, nietwaar? Ja, dat moet hij ook. Hij moet alles op alles zetten om verlost te worden. Ik krijg die spanning niet weg, ik krijg dat niet kloppend. Maar ik denk eigenlijk dat we niet zo ons best moeten doen om onbekeerden aan het werk te zetten. Het Woord moet gepredikt worden en dan zal God voor de uitwerking zorgen."
Hier begin ik je probleem dacht ik een beetje te vatten. Ik probeer aan te geven tot waar ik je volg en waar niet.
Inderdaad, een onbekeerde moet alles doen. Hij moet worden opgeroepen tot geloof, tot bekering, en tot gebed. Hij moet er alles en alles aan doen om verlost te worden. Ik wil daar geen millimeter vanaf doen.
Maar, als het daadwerkelijk tot geloof en bekering mag komen, als het daadwerkelijk tot een bevindelijke verlossing in Christus komen mag; is dat niet omdat de dode zondaarsnatuur uit de natuur tot de genade geklommen is door het werk. Maar alleen doordat de Heere Zijn Heilige Geest gaf in het leven van zo'n zondaar.
En die Geest werkt niet langs, niet zonder; maar juist door dat zoeken, kloppen, vragen en pleiten heen het geloof. Het is het middel wat de Heilige Geest gebruiken wil. Dat sluit de opdracht en inspanning van onze zijde geheel in; terwijl het tegelijkertijd alle verdienstelijkheid van de dode natuur ten enenmale uitsluit.
En daarom zou ik wel de onbekeerden aan het werk willen zetten. Probeer maar om je te bekeren, probeer maar om te geloven. Niet omdat ik het beveel, maar omdat de Heere het beveelt in Zijn rechtvaardige eis. Wee hem, die iets van Gods rechtvaardige eis tot geloof en bekering af wil doen met een beroep op de doodstaat van de mens. Juist die eis zal ons in het licht van onze doodstaat doen zien dat God rechtvaardig is en blijft in Zijn eis; en zal ons laten zien dat er van onze zijde geen weg is om zalig teworden ondanks als ons pogen, zoeken en vragen. En juist in die weg wil de Heilige Geest het geloofsoog openen voor Hem Die Zelf de Weg is, door Wie verloren zondaren komen tot de Vader om Zijn vergevende liefde te mogen kennen.
"Het Woord moet gepredikt worden en dan zal God voor de uitwerking zorgen"
Inderdaad, maar dan het gehele Woord. Eis en belofte. Wet en Evangelie. Zowel de noodzaak van wedergeboorte alsook de oproep tot bekering en geloof. Bekeert u, bekeert u; zo is de oproep van de Schrift op welhaast elke bladzijde. Die oproep veronderstelt geen krachten in de Adamsnatuur, maar niettemin is ze volmaakt rechtvaardig en ernstig. En tegen iemand die direct met zijn Adamsnatuur als excuus komt zou ik willen zeggen: ga het maar eens proberen, ga maar proberen je te bekeren, de zonde te laten en te haten, te geloven in Christus Jezus; je zal er vanzelf wel achterkomen dat het van onze kant onmogelijk is.
En als we die onmogelijkheid werkelijk gaan doorleven, dan staan we niet meer zo snel met het excuus van onze doodstaat klaar, omdat we dan ten volle beseffen dat ook dat onze schuld predikt voor God die Zijn eis van bekering ten volle rechtvaardig op ons leven legt. Wie zo in de benauwdheid komt van temoeten en niet te kunnen, die zal ook op Gods tijd ervaren dat er toch zaligheid mogelijk is door een Ander; op Zijn verdienste.
En zo zorgt God voor de uitwerking. Dat gaat niet buiten de mens om, dat gaat niet buiten de middelen om; maar dat sluit wel ten enemale alle verdienstelijkheid ervan uit.
Geka schreef:Inderdaad, een onbekeerde moet alles doen. Hij moet worden opgeroepen tot geloof, tot bekering, en tot gebed. Hij moet er alles en alles aan doen om verlost te worden. Ik wil daar geen millimeter vanaf doen.
Maar, als het daadwerkelijk tot geloof en bekering mag komen, als het daadwerkelijk tot een bevindelijke verlossing in Christus komen mag; is dat niet omdat de dode zondaarsnatuur uit de natuur tot de genade geklommen is door het werk. Maar alleen doordat de Heere Zijn Heilige Geest gaf in het leven van zo'n zondaar.
En die Geest werkt niet langs, niet zonder; maar juist door dat zoeken, kloppen, vragen en pleiten heen het geloof. Het is het middel wat de Heilige Geest gebruiken wil. Dat sluit de opdracht en inspanning van onze zijde geheel in; terwijl het tegelijkertijd alle verdienstelijkheid van de dode natuur ten enenmale uitsluit.
En daarom zou ik wel de onbekeerden aan het werk willen zetten. Probeer maar om je te bekeren, probeer maar om te geloven. Niet omdat ik het beveel, maar omdat de Heere het beveelt in Zijn rechtvaardige eis. Wee hem, die iets van Gods rechtvaardige eis tot geloof en bekering af wil doen met een beroep op de doodstaat van de mens. Juist die eis zal ons in het licht van onze doodstaat doen zien dat God rechtvaardig is en blijft in Zijn eis; en zal ons laten zien dat er van onze zijde geen weg is om zalig teworden ondanks als ons pogen, zoeken en vragen. En juist in die weg wil de Heilige Geest het geloofsoog openen voor Hem Die Zelf de Weg is, door Wie verloren zondaren komen tot de Vader om Zijn vergevende liefde te mogen kennen.
Zoals jij het hier stelt, ben ik het er geheel mee eens.
Wat jij doet, is de spanning doorbreken: probeer toch maar om je te bekeren. En dat is terecht. Het kan niet en toch moet het. En al doen we het helemaal fout, God doet wonderen op het gebed.
Maar op die manier heb je ook geen sluitend verhaal: ik doe het mijne, en God doet dan wat Hij beloofd heeft. Want dat geeft in deze situatie geen pas.
Ik hoop dat je mijn punt in dezen óók begrijpt.
"Zoals jij het hier stelt, ben ik het er geheel mee eens."
Laat ik eerst stellen het te waarderen om herkenning te vinden.
"Wat jij doet, is de spanning doorbreken: probeer toch maar om je te bekeren. En dat is terecht. Het kan niet en toch moet het. En al doen we het helemaal fout, God doet wonderen op het gebed."
De spanning doorbreken...ik denk er nog over na. Doe ik dat werkelijk in mijn betoog? Ik herken me wel in deze zin: Het kan niet en toch moet het. Volgens mij geeft die uitspraak alleen twee zijden van de Schrift door en doorbreekt geen spanning. En herkenning ook in deze: God doet wonderen op het gebed. Is dat de spanning doorbreken? Lees je goed? Op het gebed, niet om het gebed. Elke vorm van verdienstelijkheid is uitgesloten. Maar anderzijds: niet zonder het gebed. Omdat God Zichzelf naar Zijn wil verbonden heeft aan de middelen die Hij ons geeft. En die wil Hij ook zegenen, niet omdat wij zo goed bidden, niet omdat wij door het onze te doen als het ware God zover krijgen dat Hij het Zijne doet; maar omdat de Heere Zelf het gebruik van de middelen wil zegenen, er zelfs Zijn belofte voor geeft: Klopt, en u ZAL opengedaan worden, zoekt en gij ZULT vinden? Waarom zo vast en zeker ZAL en ZULT? Omdat wij kloppen en zoeken en zo het onze doen? Nee, maar omdat de Heere in de weg van ons kloppen en zoeken Zijn genade wil schenken. En achteraf zal Hij ons dan wel laten zien dat het ook Zijn werk was dat we gingen kloppen en zoeken.
De spanning doorbreken is:
1) God eist bekering en wij kunnen ons bekeren
2) Wij kunnen ons niet bekeren en God eist het ook niet van ons
Het zal duidelijk zijn dat ik geen van beide onderschrijf.
Waarom dan al dat aan het werk zetten door te zeggen dat je het toch maar moet proberen? Omdat heel veel van onze zogenaamde excuses dat we ons niet kunnen bekeren slechts de bladeren zijn waarmee we de werkelijkheid van onze ONWIL om ons te bekeren willen verbergen. Zijn we aan die schuld ook al ontdekt?
En daarnaast: wat is het heilzaam om werkelijk voor GODS aangezicht te leren belijden dat we ons echt niet bekeren kunnen, ondanks al onze pogingen te leven tot Gods eer. En wie dat voor Gods aangezicht belijdt, zal niet voortdurend met zijn onmacht tegen mensen lopen roepen alsof God degene is Die hem maar niet wil bekeren terwijl hij zo gewillig is..; maar zal tot God roepen in de nood. Vertel zo iemand maar eens dat het toch begrijpelijk is dat hij zich niet bekeren kan omdat hij immers een Adamskind is?
Hij zal antwoorden dat ons deelgenootschap aan Adam SCHULD is, geen soort noodlot! En dat Gods eis van bekering volkomen rechtvaardig is. En zo blijft de nood, tenzij God een wonder doet en de Weg opent in Christus en het geloof werkt wat de toevlucht nemen mag tot die heerlijke Zaligmaker Die in Evangelische beloften de meest goddeloze roept: Komt, koopt zonder geld en zonder prijs.
Zo geloof ik dat de Heere werkt; en dan hoeven we niets af te doen van de oproep, van het bevel en de nodiging tot het geloof. Maar wat is het nodig dat Gods rechtvaardige eis ons op het hart gebonden wordt. Dan verstommen al onze vrome en schijnrechtzinnige redeneringen, maar dan lopen we de Heere aan bij dagen en bij nachten; dan kunnen we niet rusten voordat Hij in onze nood de weg in Christus opent. En laat iemand ons afhouden om te bidden, te zoeken en te pleiten; we kunnen niet anders: kom ik om dan kom ik om, maar ik zal tot de Koning gaan. Waarom dan? Omdat ik uit het Evangelie gehoord heb dat er bij Hem niet alleen rechtvaardigheid is, maar ook genade te verkrijgen is. En dat verbrak mijn hart, zijn nodiging in het Evangelie, en daarom met de knechten van Benhadad met de koorden om de hals toch tot de Koning: wij hebben gehoord dat U een goedertieren Koning bent.
Kijk, dat is het pleiten op Gods beloften. En kom nou toch aub niet direct met de kille puur redenerende mededeling dat zo iemand toch al een bekeerde is, een wedergeborene of weet ik niet wat en daarom op de belofte pleiten mag. Dat is toch zo'n geredeneer he. Weet je wat het is? Vraag het maar: Een goddeloze, niets meer; een schuldige en verlorene en helwaardige. En omdat het Evangelie spreekt over genade voor goddelozen, niet voor bekeerde zondaren, niet voor wedergeboren zondaren, niet voor berouwvolle zondaren; maar voor ellendige, doemwaardige zondaren; juist daarom kan het nog. Dat is de grond van het geloof. En juist daarom geeft het Evangelie hoop voor doodschuldigen: Komt, koopt zonder geld en zonder prijs, wijn en melk. Die tot Mij komt, hoe slecht, hoe goddeloos, hoe ellendig, hoe verdorven en helwaardig dan ook; die zal Ik toch geenszins uitwerpen. Waarom dan niet? Omdat Christus uitgeworpen is, toen Hij op Golgotha hing tussen de aarde die Hem niet moest, en de hemel Die zich voor Hem sloot; omdat Hij hing in de brandende toorn van God. Maar nu laat God in het Evangelie horen dat er voor goddelozen zaligheid is, alleen om Jezus wil. En juist daarom zal ik tot de Koning gaan, omdat Hij gekomen om te zoeken en zalig te maken wat verloren is.
"Maar op die manier heb je ook geen sluitend verhaal: ik doe het mijne, en God doet dan wat Hij beloofd heeft. Want dat geeft in deze situatie geen pas.
Ik hoop dat je mijn punt in dezen óók begrijpt."
Ik denk dat ik je wel begrijp, maar niet je gedachten deel. Je hebt blijkbaar een grote angst dat het gebruik van de middelen en het aansporen daartoe leiden zal tot een soort verdienstelijkheid van de kant van de mens. Wij doen het onze, en dan (pas) doet God het Zijne.
Weet je, we redeneren veel te veel. God eist geloof en bekering van ons, dat is Zijn geopenbaarde wil. Hoe zwaar weegt die ons eigenlijk? En Hij biedt ons in alle ernst en welmenendheid Zijn genade aan.
Waar Gods eis gaat wegen, zal er geen middel onbenut gelaten worden. En waar de Heere Zijn belofte vervult en op het zoeken, op het bidden, op het noodgeschrei grote wonderen doet en het waarmaakt dat wie zoekt zal vinden, en wie klopt zal worden opengedaan; daar zal degene die mocht vinden en het wonder van Gods genade mag ervaren de eerste zijn om helemaal van zichzelf af te wijzen, met Jesaja helemaal in te stemmen als die belijdt dat de Heere gevonden wordt van hen die nooit naar Hem gezocht hebben, en zal hij met David mogen zingen: door U, door U alleen.
Is dat spanning, is dat tegenstrijdig? In onze natuurlijke ogen wel ja. Maar dat is nu juist het heilgeheim wat God Zijn vrinden toont, in de verborgen omgang met Hem, naar Zijn vreeverbond.
Geka schreef:Inderdaad, een onbekeerde moet alles doen. Hij moet worden opgeroepen tot geloof, tot bekering, en tot gebed. Hij moet er alles en alles aan doen om verlost te worden. Ik wil daar geen millimeter vanaf doen.
Maar, als het daadwerkelijk tot geloof en bekering mag komen, als het daadwerkelijk tot een bevindelijke verlossing in Christus komen mag; is dat niet omdat de dode zondaarsnatuur uit de natuur tot de genade geklommen is door het werk. Maar alleen doordat de Heere Zijn Heilige Geest gaf in het leven van zo'n zondaar.
En die Geest werkt niet langs, niet zonder; maar juist door dat zoeken, kloppen, vragen en pleiten heen het geloof. Het is het middel wat de Heilige Geest gebruiken wil. Dat sluit de opdracht en inspanning van onze zijde geheel in; terwijl het tegelijkertijd alle verdienstelijkheid van de dode natuur ten enenmale uitsluit.
En daarom zou ik wel de onbekeerden aan het werk willen zetten.
Probeer maar om je te bekeren, probeer maar om te geloven. Niet omdat ik het beveel, maar omdat de Heere het beveelt in Zijn rechtvaardige eis. Wee hem, die iets van Gods rechtvaardige eis tot geloof en bekering af wil doen met een beroep op de doodstaat van de mens. Juist die eis zal ons in het licht van onze doodstaat doen zien dat God rechtvaardig is en blijft in Zijn eis; en zal ons laten zien dat er van onze zijde geen weg is om zalig teworden ondanks als ons pogen, zoeken en vragen. En juist in die weg wil de Heilige Geest het geloofsoog openen voor Hem Die Zelf de Weg is, door Wie verloren zondaren komen tot de Vader om Zijn vergevende liefde te mogen kennen.
Zoals jij het hier stelt, ben ik het er geheel mee eens.
Wat jij doet, is de spanning doorbreken: probeer toch maar om je te bekeren. En dat is terecht. Het kan niet en toch moet het. En al doen we het helemaal fout, God doet wonderen op het gebed.
Maar op die manier heb je ook geen sluitend verhaal: ik doe het mijne, en God doet dan wat Hij beloofd heeft. Want dat geeft in deze situatie geen pas.
Ik hoop dat je mijn punt in dezen óók begrijpt.
Volgens mij neemt God die spanning juist weg door die bekering wel mogelijk te maken en te werken. Daarom denk ik dat als we ons proberen te bekeren, het juist wel kan. Omdat Hij het mogelijk maakt en de Geest geeft aan wie Hem daarom vragen. En op het moment dat we dat proberen heeft God de eerste stap al gezet, anders zouden we dat nooit willen.
Do not waste time bothering whether you ‘love’ your neighbor; act as if you did. As soon as we do this we find one of the great secrets. When you are behaving as if you loved someone, you will presently come to love him."
