Dit gedicht heb ik alweer enige maanden geleden geschreven......................

De Levensherfst

De dageraad van het leven,
Gedrenkt in angst en bloed,
Brak aan, verwondering was verweven
Het leven, het vergde zoveel moed

Voorzichtig brak de lente aan
Het leven ontbotte aan de kale takken
Hoezeer ontbeerde ik de warmte, de maan
Was kil, de zon kon het niet uitvlakken

Binnen, tussen wat veilige muren moesten zijn
Alleen, temidden van velen,
Onderhevig aan giftig venijn
Dat ik met niemand kon delen

Aan het ontluiken van de zomer
De mooiste tijd van het leven
Was ik nog immer een dromer
Van wat het leven had kunnen geven

De zomer duurde te lang in mijn ogen
Veel waar ik in mijn hoop op koerste
Werd ik telkenmale in bedrogen
Mijn levenshoop omfloerste

Nu, in de aanvang van de herfstdagen
Nadat al mijn levensdromen allang zijn vervlogen
Is er het veelvuldig vragen
God, mijn God, wees met mij bewogen.

Met mijn levensliefde aan mijn zijde
Die ik eens ten huwelijk vroeg
Weten wij beide:
Uw genade is ons genoeg.