Onderschatting van de genademiddelen

[Dathenum]

Uit het Reformatorisch Dagblad van gisteren:

In een tweede lezing stond dr. Masters stil bij het gevaar van hypercalvinisme. Een zogenaamde ”alles op één moment”-visie op de bekering leidt niet alleen tot lijdelijkheid van de hoorders, maar ook van de predikant. „In deze visie ligt de nadruk op de eenmalige, onmiddellijke inwerking van God in de zondaar, zowel in de zondekennis als in het komen tot het geloof in Christus.”

Een toeleidende weg, een dagelijkse vernieuwing van het geloof en het gebruik van de middelen (zoals de prediking) verdwijnen dan naar de achtergrond. Daarentegen benadrukte dr. Masters dat „de prediking een deel van Gods instrumentarium is om van zonden te overtuigen en om het Evangelie te openbaren.”

Bron: http://www.refdag.nl/artikel/1266973/„Christen+moet+zich+niet+laten+intimideren”.html

Het bovenstaande stukje stemde mij tot nadenken. Onderschatten wij niet de genademiddelen, en zijn wij misschien niet te veel gericht op het buitengewone? God maakt immers gebruik van de genademiddelen, en werkt over het algemeen middelijkerwijs (hetgeen het buitengewone uiteraard niet uitsluit). God was bij Jesaja niet in de grote wind, niet in de aardbeving of in het vuur, maar in het suizen van de zachte stilte (1 Koningen 19).

Dit topic gaat dus over de genademiddelen, en hoe wij die waarderen. Gelieve ontopic te blijven.

[refo]

De ”alles op één moment”-visie-aanhangers zijn niet bereid hierover na te denken. Het zijn vooral de anti-arminianen die zo gaan denken. Het is in feite een steeds krampachtiger contra-remonstrantisme geworden. In 1618-19 werden al de mogelijkheden van de mens zelf ontkent. Die mens leefde in ieder geval nog wel. Nu zijn we aangeland in het denkbeeld dat de dominee in wezen tegen lijken preekt, totdat het eens mocht komen staan te gebeuren.

Vorige week stond op de achterkrant een stukje van ds JMD de Heer. Die haalde tekst aan van: wend u naar Mij toe. De uitleg was eigenlijk: vraag er maar veel om. Daar gaat het ook mis. God staat te nodigen en de mens wordt aangespoord om er om te vragen. Het ligt klaar en je kunt het opeisen. De enige voorwaarde is dat je mens bent.

[Dathenum]

Refo,

Het zijn vooral de anti-arminianen die zo gaan denken.

Ben ik niet met je eens. Peter Masters is ook absoluut geen arminiaan. Gezond calvinisme gaat normaliter ook samen met een welgemeend aanbod van genade, en een juiste visie op de genademiddelen.

Laten we echter zoals ik aangaf focussen op hoe we de genademiddelen moeten zien (theoretisch en in de praktijk, onderschatten we de genademiddelen en zijn we te veel gericht op het bijzondere?), en niet voor de zoveelste keer ontaarden in fel anti-hypercalvinistische en daarop volgende felle tegenreacties.

[Afgewezen]

Het bovenstaande stukje stemde mij tot nadenken. Onderschatten wij niet de genademiddelen, en zijn wij misschien niet te veel gericht op het buitengewone? God maakt immers gebruik van de genademiddelen, en werkt over het algemeen middelijkerwijs (hetgeen het buitengewone uiteraard niet uitsluit). God was bij Jesaja niet in de grote wind, niet in de aardbeving of in het vuur, maar in het suizen van de zachte stilte (1 Koningen 19).

Dathenum, wat bedoel jij precies met het 'buitengewone'? Het lijkt me goed dat helder te hebben vóór we verder praten.

[Miscanthus]

.....hoe we de genademiddelen moeten zien (theoretisch en in de praktijk, onderschatten we de genademiddelen en zijn we te veel gericht op het bijzondere

jouw vraag heeft natuurlijk alles te maken met hypercalvinisme. Alleen het Woord is niet genoeg, alleen geloof is niet genoeg, er moet nog iets bij komen.
De Heere wil door Woord en sacrament ons bekeren, bewegen, versterken en onderwijzen. Ze hebben slechts hun nut als het geloof daarbij komt.

[Dathenum]

Het bovenstaande stukje stemde mij tot nadenken. Onderschatten wij niet de genademiddelen, en zijn wij misschien niet te veel gericht op het buitengewone? God maakt immers gebruik van de genademiddelen, en werkt over het algemeen middelijkerwijs (hetgeen het buitengewone uiteraard niet uitsluit). God was bij Jesaja niet in de grote wind, niet in de aardbeving of in het vuur, maar in het suizen van de zachte stilte (1 Koningen 19).

Dathenum, wat bedoel jij precies met het 'buitengewone'? Het lijkt me goed dat helder te hebben vóór we verder praten.

Met het "buitengewone" bedoel ik een direct merkbare, liefst krachtdadige ervaring in ons, waarbij de genademiddelen en het eenvoudige en hartelijke rusten op God's belofte in Christus in meer of mindere mate buiten beeld raken.

[Afgewezen]

Met het "buitengewone" bedoel ik een direct merkbare, liefst krachtdadige ervaring in ons, waarbij de genademiddelen en het eenvoudige en hartelijke rusten op God's belofte in Christus in meer of mindere mate buiten beeld raken.

Ik vrees dat hier toch dingen tegenover elkaar gesteld worden die ten diepste geen tegenstelling vormen.
Een direct merkbare ervaring in ons zal nooit worden gewerkt buiten de genademiddelen en zal tot gevolg hebben een eenvoudig en hartelijk rusten op Gods belofte in Christus.

[refo]

Het bovenstaande stukje stemde mij tot nadenken. Onderschatten wij niet de genademiddelen, en zijn wij misschien niet te veel gericht op het buitengewone? God maakt immers gebruik van de genademiddelen, en werkt over het algemeen middelijkerwijs (hetgeen het buitengewone uiteraard niet uitsluit). God was bij Jesaja niet in de grote wind, niet in de aardbeving of in het vuur, maar in het suizen van de zachte stilte (1 Koningen 19).

Dathenum, wat bedoel jij precies met het 'buitengewone'? Het lijkt me goed dat helder te hebben vóór we verder praten.

Met het "buitengewone" bedoel ik een direct merkbare, liefst krachtdadige ervaring in ons, waarbij de genademiddelen en het eenvoudige en hartelijke rusten op God's belofte in Christus in meer of mindere mate buiten beeld raken.

Als je bekeringsgeschiedenissen leest zie je inderdaad wel eens iets 'krachtdadigs'. Maar of je dat nu als kenmerk moet zien? Ik vraag me dat af. Bij Paulus is het duidelijk. Dat was ook wel heel bijzonder als bekeringsmethode (za'k maar zeggen). . Maar verder zie je het in de Bijbel nauwelijks.

[Afgewezen]

1. Opvallend is dat de Bijbel niet vaak beschrijft 'wat er in een mens omgaat' wanneer er een bekeringsgeschiedenis wordt verhaald.
2. De Bijbel roept op tot bekering, maar biedt niet allerlei bekeringsblauwdrukken.
3. De Bijbel geeft ook aan wat bekering is. En als je dat leest, moet het toch duidelijk worden dat dit geen gebeurtenis is die zo'n beetje ongemerkt aan je voorbijgaat. Van dood levend worden, van blind ziende worden, van vijand van God vriend van God worden - dat is nogal wat. Lijkt me nogal ingrijpend.

[elbert]

Het heeft Gode behaagd, door de dwaasheid van de prediking, zalig te maken, die geloven. 1 Kor. 1:21.

Als we dit gaan onderschatten, doen we dat tot ons eigen verlies.

Ik zie trouwens raakvlakken met een ander topic.

[rekcor]

1. Opvallend is dat de Bijbel niet vaak beschrijft 'wat er in een mens omgaat' wanneer er een bekeringsgeschiedenis wordt verhaald.
2. De Bijbel roept op tot bekering, maar biedt niet allerlei bekeringsblauwdrukken.
3. De Bijbel geeft ook aan wat bekering is. En als je dat leest, moet het toch duidelijk worden dat dit geen gebeurtenis is die zo'n beetje ongemerkt aan je voorbijgaat. Van dood levend worden, van blind ziende worden, van vijand van God vriend van God worden - dat is nogal wat. Lijkt me nogal ingrijpend.

ad 3. Klopt. Je ziet tot je eigen verbazing dat je God wilt dienen, Hem groot wilt maken, niet meer zelf in het middelpunt wilt staan. Daarnaast zie je steeds meer gaven in je leven groeien en bloeien: blijdschap, vrede, lankmoedigheid, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtmoedigheid, enzovoort. Aan de andere kant zie je de oude mens in jezelf, die zich met hand en tand tegen dit alles tracht de verzetten...

[Marnix]

Het heeft Gode behaagd, door de dwaasheid van de prediking, zalig te maken, die geloven. 1 Kor. 1:21.

Als we dit gaan onderschatten, doen we dat tot ons eigen verlies.

Ik zie trouwens raakvlakken met een ander topic.

Precies. Mensen worden zelden zomaar bekeerd. De prediking is een manier die veel wordt gebruikt. Vaak zijn bijzondere dingen iets die niet los staan van prediking maar bijvoorbeeld daarna plaatsvinden. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, zoals Paulus... Het is mogelijk zonder prediking te gaan geloven, maar het is niet een veel voorkomend iets

[Afgewezen]

1. Opvallend is dat de Bijbel niet vaak beschrijft 'wat er in een mens omgaat' wanneer er een bekeringsgeschiedenis wordt verhaald.
2. De Bijbel roept op tot bekering, maar biedt niet allerlei bekeringsblauwdrukken.
3. De Bijbel geeft ook aan wat bekering is. En als je dat leest, moet het toch duidelijk worden dat dit geen gebeurtenis is die zo'n beetje ongemerkt aan je voorbijgaat. Van dood levend worden, van blind ziende worden, van vijand van God vriend van God worden - dat is nogal wat. Lijkt me nogal ingrijpend.

ad 3. Klopt. Je ziet tot je eigen verbazing dat je God wilt dienen, Hem groot wilt maken, niet meer zelf in het middelpunt wilt staan. Daarnaast zie je steeds meer gaven in je leven groeien en bloeien: blijdschap, vrede, lankmoedigheid, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtmoedigheid, enzovoort. Aan de andere kant zie je de oude mens in jezelf, die zich met hand en tand tegen dit alles tracht de verzetten...

Dat vind ik toch wel erg vreemd. Je moet God, om hem te willen dienen en groot te maken, toch eerst kennen? En kennen is hier wat anders dan 'over Hem gehoord hebben uit de Bijbel'? Dat is wel een voorwaarde voor het kennen, maar niet het kennen zelf.
Verder, tegen Marnix, het gaat erom dat we boodschap van het Evangelie kennen. Anders kunnen we die ook niet geloven. Dáár is de prediking voor.

[Marnix]

1. Opvallend is dat de Bijbel niet vaak beschrijft 'wat er in een mens omgaat' wanneer er een bekeringsgeschiedenis wordt verhaald.
2. De Bijbel roept op tot bekering, maar biedt niet allerlei bekeringsblauwdrukken.
3. De Bijbel geeft ook aan wat bekering is. En als je dat leest, moet het toch duidelijk worden dat dit geen gebeurtenis is die zo'n beetje ongemerkt aan je voorbijgaat. Van dood levend worden, van blind ziende worden, van vijand van God vriend van God worden - dat is nogal wat. Lijkt me nogal ingrijpend.

ad 3. Klopt. Je ziet tot je eigen verbazing dat je God wilt dienen, Hem groot wilt maken, niet meer zelf in het middelpunt wilt staan. Daarnaast zie je steeds meer gaven in je leven groeien en bloeien: blijdschap, vrede, lankmoedigheid, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtmoedigheid, enzovoort. Aan de andere kant zie je de oude mens in jezelf, die zich met hand en tand tegen dit alles tracht de verzetten...

Dat vind ik toch wel erg vreemd. Je moet God, om hem te willen dienen en groot te maken, toch eerst kennen? En kennen is hier wat anders dan 'over Hem gehoord hebben uit de Bijbel'? Dat is wel een voorwaarde voor het kennen, maar niet het kennen zelf.
Verder, tegen Marnix, het gaat erom dat we boodschap van het Evangelie kennen. Anders kunnen we die ook niet geloven. Dáár is de prediking voor.

Klopt. Maar kan het ook zijn dat iemand juist door iets wat hij/zij meemaakt gaat geloven in God... en daardoor geprikkeld raakt Hem te leren kennen? Een vriendin van me had niemand in de omgeving die in God geloofde en over Hem vertelde... toch had ze altijd het idee dat God moest bestaan. Ze kende God niet, wist alleen de definitie ervan. Op een gegeven moment maakte ze iets droevigs mee, bad ze tot God, en er gebeurde iets wonderlijks. Daardoor is ze via internet gaan zoeken met mensen die haar daarbij konden helpen en kwam ook weer op een wonderlijke manier bij mij uit (via een chatbox van een jeugdkerk in Zwolle... die site had ze een vriend van me die een collega van haar bleek zien bezoeken waarna we ontdekten dat we 200 meter van elkaar afwonen). Ze wist al zeker dat God bestond en dat ze Hem wilde volgen, maar kende Hem nog niet. Natuurlijk is de kennis noodzakelijk als je op langere termijn gaat kijken, maar ik heb toen wel geleerd dat geloof zonder kennis kan bestaan... en besef ook dat het zonder kennis niet kan blijven bestaan. En tja, wat zeg je dan tegen zo iemand? Ga Hem eerst maar leren kennen voordat je begint met dienen? Nee, dan kan je beiden, zoals alle oprechte christenen: Hem dienen en elke dag weer meer van Hem leren.

[Afgewezen]

Ze wist al zeker dat God bestond en dat ze Hem wilde volgen, maar kende Hem nog niet. Natuurlijk is de kennis noodzakelijk als je op langere termijn gaat kijken,

Het is heel mooi als iemand God gaat zoeken. Maar zoeken is nog geen kennen. "En dit is het eeuwige leven, dat zij U kennen, en Jezus Christus, Die Gij gezonden hebt."
En wat voor die vriendin van jou geldt, Marnix, geldt ook voor jou en mij. Ook wij kennen van nature God niet.