Denkt iemend wel eens na over je begrafenis?
Heb je daar wensen voor of laat je het aan anderen over?
Voor een interessant artikel klik HIER
Nadenken over je begrafenis
-
Miscanthus
- Berichten: 5306
- Lid geworden op: 30 okt 2004, 14:38
- Locatie: Heuvelrug
Ja, ik denk er weleens over na. Eigenlijk zou ik gewoon een brief opstellen met daarin hoe mijn begravenis eruit zou zien.
Stel dat je plotseling uit het leven geroepen wordt, dan wordt er een begravenis voor je geregeld en stel dat er een dominee komt preken over jouw, die jouw totaal niet kent.
Het lijkt me vreselijk als een dierbare, bijv. mijn vader, in eens plotseling uit het leven word weggenomen en hij word begraven door een persoon die mijn vader niet eens kent en hij begint ineens over mijn vader te praten in zijn preek of op het graf.
Ik zou daar zitten met kromme tenen. (misschien klinkt dit allemaal erg platvloers, maar zo denk ik er wel over).
Stel dat je plotseling uit het leven geroepen wordt, dan wordt er een begravenis voor je geregeld en stel dat er een dominee komt preken over jouw, die jouw totaal niet kent.
Het lijkt me vreselijk als een dierbare, bijv. mijn vader, in eens plotseling uit het leven word weggenomen en hij word begraven door een persoon die mijn vader niet eens kent en hij begint ineens over mijn vader te praten in zijn preek of op het graf.
Ik zou daar zitten met kromme tenen. (misschien klinkt dit allemaal erg platvloers, maar zo denk ik er wel over).
-
limosa
Re: Nadenken over je begrafenis
ik had er nog niet over nagedacht maar zoals het in dat artikel wordt beschreven hoeft het voor mij in ieder geval niet, wát een poppekastMiscanthus schreef:Denkt iemend wel eens na over je begrafenis?
Heb je daar wensen voor of laat je het aan anderen over?
Voor een interessant artikel klik HIER
Walgen? Nog nooit een dierbare verloren wellicht?Matthijs schreef:hoe bedoel je dat er over jou gepreekt wordt?
Ik hoop maar dat er in alle eenvoudigheid veel opgeroepen wordt tot bekering en geloof, tot roem Zijner naam.
Ik walg van levensbeschrijvingen waarin vermeld wordt hoe goed en eerlijk de gestorvene wel niet geweest is in z'n leven.
Je hoeft de gestorvene niet op een voetstuk te zetten, maar het doet wel goed aan de na(ast)bestaanden als van hem of haar goed gesproken wordt.
Niet op een begrafenis.refo schreef:Walgen? Nog nooit een dierbare verloren wellicht?Matthijs schreef:hoe bedoel je dat er over jou gepreekt wordt?
Ik hoop maar dat er in alle eenvoudigheid veel opgeroepen wordt tot bekering en geloof, tot roem Zijner naam.
Ik walg van levensbeschrijvingen waarin vermeld wordt hoe goed en eerlijk de gestorvene wel niet geweest is in z'n leven.
Je hoeft de gestorvene niet op een voetstuk te zetten, maar het doet wel goed aan de na(ast)bestaanden als van hem of haar goed gesproken wordt.
Dan houden we geen levensbeschrijving, maar dan behoort de predikant de volle raad Gods te verkondigen.
Huh...?Matthijs schreef:Niet op een begrafenis.refo schreef:Walgen? Nog nooit een dierbare verloren wellicht?Matthijs schreef:hoe bedoel je dat er over jou gepreekt wordt?
Ik hoop maar dat er in alle eenvoudigheid veel opgeroepen wordt tot bekering en geloof, tot roem Zijner naam.
Ik walg van levensbeschrijvingen waarin vermeld wordt hoe goed en eerlijk de gestorvene wel niet geweest is in z'n leven.
Je hoeft de gestorvene niet op een voetstuk te zetten, maar het doet wel goed aan de na(ast)bestaanden als van hem of haar goed gesproken wordt.
Dan houden we geen levensbeschrijving, maar dan behoort de predikant de volle raad Gods te verkondigen.
Er mag toch wel in alle bescheidenheid achteraf over iemand's vruchten gesproken worden?
Als mensen een lichtend licht, of een zoutend zout geweest zijn, zijn dat gewoon goede voorbeelden hoor...
Hedendaagse bijbelstudie is voor een belangrijk deel het elimineren van theologische contradicties.
En wát als iemand géén vruchten gedragen heeft? Veelal wordt het dan maar in het midden gelaten, en 'hopen we het beste'. Oh, waar is de predikant die nog met bewogen scherpheid durft te stellen wat de realiteit is: de mens die jullie liefhadden is nu in de hel. En jij ook over een tijdje, als je je niet bekeerd! Of is dat te scherp voor onze reformatorische oren? Vinden we de hel te bizar om hardop over iemand te zeggen dat hij/zij daar is.Er mag toch wel in alle bescheidenheid achteraf over iemand's vruchten gesproken worden?
Oh, waar ik van walg is dat half-slappe christendom. Dat zegt te geloven in de hel, maar ondertussen niet wenst stil te staan bij het feit dat IK en JIJ daarheen gaan als we ons niet bekeren. Een christendom die gelooft in de hemel, maar niet durft uit te spreken dat iemand nu bij God is, zonder een flinke dosis twijfel erbij te doen.
Nee, de prediking bij een rouwdienst hoort de meest radicale te zijn die er is. Het gaat ook over het meest radicale onderwerp, de dood. De dood kunnen we niet nuanceren. De dood laat geen ruimte open voor misschientjes. Het is hemel of hel. En wee de predikant die afdoet van die scherpte, en die scherpte niet aangrijpt om zijn hoorders de ernst daarvan op t hard te drukken. Om ze voor de keuze te stellen: Kiest dan heden wie je dienen zult. Bekeer je en leef, of bekeer je niet en ga verloren. Opdat in het dodenhuis nog geestelijk leven geboren zou mogen worden...
---------------
Het kan natuurlijk zo zijn dat er twijfel bestaat over iemands geestelijke staat, namelijk dat hij/zij wel enige vruchten vertoont heeft (in onderscheid met de meeste andere kerkmensen), maar dat niet met volle zekerheid gezegd kan worden of dat geen vruchten van eigen akker waren. In zo'n geval kan er natuurlijk beter géén uitspraak gedaan worden over waar zo iemand nu is. Maar dat moet alleen geschieden als er grond is tot twijfel, en niet bij elk overleden gemeentelid. Daarbij moet die twijfel niet ertoe leiden, dat de scherpte uit de preek gaat, die de hoorders stelt voor een hemel of een hel.
Een radicale prediking is natuurlijk alleen maar goed, maar wanneer weet je zeker dat zo iemand dan niet goed terecht is? Ik vind het nogal cru om van de kansel te zeggen dat iemand in de hel is. Dat is een oordeel wat ons niet toekomt.memento schreef:En wát als iemand géén vruchten gedragen heeft? Veelal wordt het dan maar in het midden gelaten, en 'hopen we het beste'. Oh, waar is de predikant die nog met bewogen scherpheid durft te stellen wat de realiteit is: de mens die jullie liefhadden is nu in de hel. En jij ook over een tijdje, als je je niet bekeerd! Of is dat te scherp voor onze reformatorische oren? Vinden we de hel te bizar om hardop over iemand te zeggen dat hij/zij daar is.Er mag toch wel in alle bescheidenheid achteraf over iemand's vruchten gesproken worden?
Oh, waar ik van walg is dat half-slappe christendom. Dat zegt te geloven in de hel, maar ondertussen niet wenst stil te staan bij het feit dat IK en JIJ daarheen gaan als we ons niet bekeren. Een christendom die gelooft in de hemel, maar niet durft uit te spreken dat iemand nu bij God is, zonder een flinke dosis twijfel erbij te doen.
Nee, de prediking bij een rouwdienst hoort de meest radicale te zijn die er is. Het gaat ook over het meest radicale onderwerp, de dood. De dood kunnen we niet nuanceren. De dood laat geen ruimte open voor misschientjes. Het is hemel of hel. En wee de predikant die afdoet van die scherpte, en die scherpte niet aangrijpt om zijn hoorders de ernst daarvan op t hard te drukken. Om ze voor de keuze te stellen: Kiest dan heden wie je dienen zult. Bekeer je en leef, of bekeer je niet en ga verloren. Opdat in het dodenhuis nog geestelijk leven geboren zou mogen worden...
Een scherpe prediking kan net zo goed bij een begrafenis van iemand die wel goed weg is.
Hedendaagse bijbelstudie is voor een belangrijk deel het elimineren van theologische contradicties.
-
limosa
memento schreef: Nee, de prediking bij een rouwdienst hoort de meest radicale te zijn die er is. Het gaat ook over het meest radicale onderwerp, de dood. De dood kunnen we niet nuanceren. De dood laat geen ruimte open voor misschientjes. Het is hemel of hel. En wee de predikant die afdoet van die scherpte, en die scherpte niet aangrijpt om zijn hoorders de ernst daarvan op t hard te drukken. Om ze voor de keuze te stellen: Kiest dan heden wie je dienen zult. Bekeer je en leef, of bekeer je niet en ga verloren. Opdat in het dodenhuis nog geestelijk leven geboren zou mogen worden...
Waarom zou er op een begrafenis scherp gesproken moeten worden terwijl er in de wekelijkse preek over de bolletjes van de bekommerden geaaid wordt? Als er iemand verloren gaat mag dat gezegd worden maar mag ook de prediker het als een persoonlijk verlies zien, dat hij die ziel niet heeft kunnen behouden. Bij ons wordt in het gros van de prediking niet meer gesproken over de verlokkingen van de hemel en de verdoemenis van de hel. Laten ze zich daar maar eens zorgen over maken.
Ipv op een begrafenis de held uit te hangen.
Ik hoop van ganser harte dat die predikant nergens gevonden wordt. Om de eenvoudige reden dat het oordeel aan God is en niet aan de mens. De mens ziet aan wat voor ogen is, maar God ziet het hart aan. Dat is wat mij betreft realiteit.memento schreef:[ Oh, waar is de predikant die nog met bewogen scherpheid durft te stellen wat de realiteit is: de mens die jullie liefhadden is nu in de hel. En jij ook over een tijdje, als je je niet bekeerd! Of is dat te scherp voor onze reformatorische oren? Vinden we de hel te bizar om hardop over iemand te zeggen dat hij/zij daar is.
maar ik heb weleens een begravenis mee gemaakt waar iemand veel over de desbetreffende persoon vertelde, terwijl hij die niet eens kende. Hoe kan dat nou?Matthijs schreef:hoe bedoel je dat er over jou gepreekt wordt?
Ik hoop maar dat er in alle eenvoudigheid veel opgeroepen wordt tot bekering en geloof, tot roem Zijner naam.
Ik walg van levensbeschrijvingen waarin vermeld wordt hoe goed en eerlijk de gestorvene wel niet geweest is in z'n leven.
Om nu meteen te zeggeb: in een rouwdienst zal er dit en moet er dat. Kom op, zeg. Het is een volstrekte familiegebeurtenis waar de gemeente en de dominee ook is uitgenodigd. Je kunt daarom ook zeggen dat een rouwdienst volkomen overbodig is. In onze traditie zou dat wel een beetje saai staan, maar met familie en eventueel een geestelijk verzorger naar de begraafplaats. Een 'onze Vader' uitspreken is ruim voldoende. Hoeft er ook niemand meer te walgen.
-
Breekijzertje
Ik krijg de rillingen hiervan. Dit kan je niet menen memento!memento schreef:Oh, waar is de predikant die nog met bewogen scherpheid durft te stellen wat de realiteit is: de mens die jullie liefhadden is nu in de hel. En jij ook over een tijdje, als je je niet bekeerd! Of is dat te scherp voor onze reformatorische oren? Vinden we de hel te bizar om hardop over iemand te zeggen dat hij/zij daar is.