Gisteren was ik wat aan het kletsen met een huisgenote, en het kwam op wat serieuze onderwerpen, o.a. het volgende:

Hoe ver moet een arts gaan in het proberen het leven te verlengen van een patient? Stel nu dat iemand kanker heeft en met chemo-kuren kan het leven menselijkerwijs nog een half jaar verlengd worden. Is de arts dan verplicht om deze chemokuur ook aan te raden? (En ben je naar God toe verplicht dit middel te gebruiken, als je zelf in deze uitzichtloze situatie zit?) Of kun je beter zeggen: Met pijnbestrijdingsmiddelen kun je nog een paar maanden leven en naar je sterven toeleven?

Hoe verhoudt dit zich tot euthenasie? Is de eed van een arts hier ook op van toepassing? Moeten we altijd alles doen om levens te verlengen? Ik weet dat het over dit soort onderwerpen makkelijk praten is, als je het niet echt van heel dichtbij kent, maar juist die huisgenote had een paar jaar geleden een jong meisje aan kanker zien overlijden, ook na uitputtende chemokuren.

Vaya con Dios,

parsifal

Mijn mening is dat je de middelen moet gebruiken die er zijn. D.w.z. als er bv voor een ziekte een medicijn is , dan moet je als dokter dit voorschrijven.

Maar wat als het gaat om levens te verlengen. Dat lijkt mij een heel moeilijk vraagstuk. Heb gelukkig nooit voor die beslissing gestaan. In theorie, met de techniek van heden ten dage, kan men een mens altijd wel in leven houden. Door hem/haar aan een machine te leggen die vitale onderdelen van het lichaam overnemen kan men het leven eindeloos rekken.
Maar jah, wanneer moet men beslissen of men, zoals het in de volksmond genoemd wordt, de stekker eruit trekt. Dat is heel moeilijk. Mijn mening is, dat zodra een persoon hersendood is het leven niet verder gerekt mag worden. Men kan en mag de stekker er niet uit trekken als de patient veel pijn heeft, of menselijkerwijs niet meer kan functioneren( in de trend van, "ze zou toch niet meer normaal kunnen functioneren".

Denk dat dit onderwerp veel discussie zal opleveren.


tukker

Ik denk dat het moeilijk is om hier een goed antwoord op te geven. Gelukkig heb ik nooit met deze beslissing te maken gehad. Ik denk dat het goed is dat je de middelen gebruikt die er zijn, maar ik denk ook dat het op een gegeven moment goed is dat je ze niet meer gebruikt. Na een aantal chemokuren is het lichaam vaak zover afgetakeld dat de patient er alleen maar zieker van wordt. Het lijden wordt dan ondraaglijk, en de kans is vaak maar klein dat de kuur ook aan slaat. Ik denk dat je dan als patient mag weigeren om een nieuwe kuur te ondergaan.
Ik vind dat je als arts een patient altijd moet wijzen op de middelen die er zijn. De patient heeft namelijk zelf het recht om te beslissen wat hij wel of niet wil (Wet Geneeskundige Behandelings Overeenkomst). Hij moet de patient vrij laten in zijn keuzes.

Moeilijk hoor, ik hoop niet dat ik hier ooit van dichtbij mee te maken krijg.