verlangen naar het behoud van de naaste

[gravo]

Mogen we het gegeven, dat iemand ernaar verlangt, dat vele mensen behouden en zalig worden, zien als een gave van God aan zo iemand?

En mogen we dan ook concluderen, dat zo iemand een waar geloof heeft? Immers, hij is eenswillend met God, die wil dat alle mensen zalig worden.
Ook is er kennelijk een nieuw levensbeginsel in zo iemand aanwezig. Hij haat niet langer God en zijn naaste, maar vervult de wet van God, door God lief te hebben boven alles en zijn naaste als zichzelf. Dat zou een natuurlijk mens toch nooit doen.

Kan iemand, die daarentegen dood ligt in de zonde wel verlangen naar behoud en zaligheid van vele mensen?

gravo

[Gabrielle]

Kan iemand, die daarentegen dood ligt in de zonde wel verlangen naar behoud en zaligheid van vele mensen?

gravo

Dit is toch zeer opmerkelijk, hoe kun je je nu druk maken over het zieleheil van je naaste , als je je over je eigen ziel niet bekommerd.
Dat kan echt niet, je zou niet moeten rusten voor je je eigen ziel veilig hebt gesteld, denk dan pas aan een ander

Heilig egoïstisme mag

[Miscanthus]

Oorspronkelijk gepost door GabrielleHeilig egoïstisme mag

Waar staat dat? Ik geloof er nix van. Liefde is het kenmerk. Het zal iig geen egoisme blijven.

[gravo]

Oorspronkelijk gepost door Gabrielle

Kan iemand, die daarentegen dood ligt in de zonde wel verlangen naar behoud en zaligheid van vele mensen?

gravo

Dit is toch zeer opmerkelijk, hoe kun je je nu druk maken over het zieleheil van je naaste , als je je over je eigen ziel niet bekommerd.
Dat kan echt niet, je zou niet moeten rusten voor je je eigen ziel veilig hebt gesteld, denk dan pas aan een ander

Heilig egoïstisme mag

Zou de eigenlijke vrucht van het nieuwe leven niet kunnen zijn, dat we niet meer zo bezig zijn met onszelf of onze eigen zaligheid (!), maar dat we juist oog krijgen voor de nood en dood van anderen en ons in dienstbetoon, zelfverloochening en barmhartigheid op de naaste concentreren?

De paradoxale term 'heilig egoïsme' is kennelijk nodig om enerzijds de ik-gerichtheid te veroordelen, maar om het anderzijds ook alleen maar te kunnen hebben over ons eigen behoud.

Leren we niet van Jezus, dat we onszelf uit liefde voor de ander moeten overgeven? Is het najagen van onze eigen persoonlijke zaligheid nu wel de ware navolging van Jezus? Het klinkt zo weinigbelovend voor anderen. Is de praktijk in ons leven dan niet, dat we ons hele leven op zoek zijn naar zelfbehoud en dat onze naaste er maar bekaaid vanaf komt? En geven we bij dit laten wachten van onze naasten niet heimelijk God de schuld? Het behaagde Hem immers niet om ons eerst te redden, zodat ook de naasten tevergeefs moeten wachten op ons dienstbetoon?

Zomaar wat kanttekeningen bij 'heilig egoïsme mag'.

gravo

[Gerrie]

Oorspronkelijk gepost door gravo
Leren we niet van Jezus, dat we onszelf uit liefde voor de ander moeten overgeven? Is het najagen van onze eigen persoonlijke zaligheid nu wel de ware navolging van Jezus? Het klinkt zo weinigbelovend voor anderen. Is de praktijk in ons leven dan niet, dat we ons hele leven op zoek zijn naar zelfbehoud en dat onze naaste er maar bekaaid vanaf komt? En geven we bij dit laten wachten van onze naasten niet heimelijk God de schuld? Het behaagde Hem immers niet om ons eerst te redden, zodat ook de naasten tevergeefs moeten wachten op ons dienstbetoon?

Gravo,
Zou je willen dat mensen zich eerst geven voor anderen en dan pas voor zichzelf het heil gaan zoeken?

Het dienstbaar zijn aan anderen is trouwens ook iets dat niet-christenen doen (artsen zonder grenzen b.v. zijn toch niet allemaal christen?).

De oproep is bijbels om je roeping en verkiezing vast te maken (voor jezelf met name).

Wel heb je een punt, dat sommigen hun hele leven bezig zijn met hun eigen zaligheid. En dan klinkt het bijbelwoord: "zoekt eerst het Koninkrijk van God..." en dat is m.i. meer dan het zoeken van eigen zaligheid.

[Barryvrouw]

Oorspronkelijk gepost door Gabrielle

Kan iemand, die daarentegen dood ligt in de zonde wel verlangen naar behoud en zaligheid van vele mensen?

gravo

Dit is toch zeer opmerkelijk, hoe kun je je nu druk maken over het zieleheil van je naaste , als je je over je eigen ziel niet bekommerd.
Dat kan echt niet, je zou niet moeten rusten voor je je eigen ziel veilig hebt gesteld, denk dan pas aan een ander

Heilig egoïstisme mag

Jaren geleden heb ik die laatste uitspraak gehoord tijdens een preek. Me altijd bij gebleven. De uitspraak is juist. Het kan niet anders.

[Miscanthus]

Heilig egoisme

Oorspronkelijk gepost door BarryvrouwJaren geleden heb ik die laatste uitspraak gehoord tijdens een preek. Me altijd bij gebleven. De uitspraak is juist. Het kan niet anders.

Ik blijf het een rare uitspraak vinden. Kom, ga met ons en doe als wij. Maar aangaande mij en mij huis, wij zullen de Heere dienen. Gezinnen werden gedoopt, een volk verkoren, God werkt niet zo individueel als wij soms menen. Dat denken we in deze geindividualiseerde samenleving steeds meer. We geloven daarentegen in de gemeenschap der heiligen. Geloven doe je niet in je eentje, maar met al de heiligen.
Onze zaligheid gaat niet ten koste van een ander of zo.

[memento]

Elk kind van God zal, zeker als zijn geloof in beoefening is, verlangen naar zaligheid van zijn naaste. Met name van degenen die zo iemand lief en dierbaar zijn. Ja, zélfs van je vijanden. Wie dicht bij Jezus leeft, is altijd gunnend. Maar ook scherp!

Soms zucht een christenmens wel eens. Hij kan een ander niet bekeren. Hoe graag hij wil. Hoe graag hij t de ander gunt. We moeten leren ook die zaken over te geven in Gods hand. Nee, niet met de armen over elkaar, absoluut niet! Maar doen hetgeen wij kunnen, in bidden, vermanen, het wijzen op Christus. Wij moeten zaaien, maar de groei moeten we aan God over laten. Dat is misschien wel moeilijk, maar geeft een rust in de ziel.

[gravo]

Oorspronkelijk gepost door Gerrie

Oorspronkelijk gepost door gravo
Leren we niet van Jezus, dat we onszelf uit liefde voor de ander moeten overgeven? Is het najagen van onze eigen persoonlijke zaligheid nu wel de ware navolging van Jezus? Het klinkt zo weinigbelovend voor anderen. Is de praktijk in ons leven dan niet, dat we ons hele leven op zoek zijn naar zelfbehoud en dat onze naaste er maar bekaaid vanaf komt? En geven we bij dit laten wachten van onze naasten niet heimelijk God de schuld? Het behaagde Hem immers niet om ons eerst te redden, zodat ook de naasten tevergeefs moeten wachten op ons dienstbetoon?

Gravo,
Zou je willen dat mensen zich eerst geven voor anderen en dan pas voor zichzelf het heil gaan zoeken?

Het dienstbaar zijn aan anderen is trouwens ook iets dat niet-christenen doen (artsen zonder grenzen b.v. zijn toch niet allemaal christen?).

De oproep is bijbels om je roeping en verkiezing vast te maken (voor jezelf met name).

Wel heb je een punt, dat sommigen hun hele leven bezig zijn met hun eigen zaligheid. En dan klinkt het bijbelwoord: "zoekt eerst het Koninkrijk van God..." en dat is m.i. meer dan het zoeken van eigen zaligheid.

Ik blijf het een moeilijk punt vinden. De zaligheid is mijns inziens nu net, dat de relatie met God (en zo ook met onze naasten) hersteld wordt. Dat de verschrikkelijke kloof tussen God en mens wordt overbrugd. Het erge van die kloof is precies de eenzaamheid, het niet gekend worden, het geen Vader hebben en het er alleen voor staan. God heeft juist oog voor degenen, die geen helper hebben, de weduwe en de wees. Juist in de verlossing uit hun uitzichtsloze positie (zonder familie, zonder vrienden, zonder relaties) ligt hun behoud. Zaligheid wordt toch ook verstaan als het terugkomen bij God (de verloren zoon, die herenigd wordt met zijn Vader?).
Ik vind dat toch een bijbelse notie, die een heel andere sfeer oproept dan een strikt, voor eigen gebruik bedoeld, persoonlijk heil.
Wie verlost is, is ook verlost van zijn op-zichzelf-gericht zijn. Verlossing is altijd verlossing tot een nieuw leven, een leven van gemeenschap en delen (vroege kerk!), van verzoening en hereniging met voormalige vijanden, van opgenomen worden in het huisgezin Gods, van het broeder en zuster van elkaar worden, van het 'kinderen Gods genaamd worden'. Kortom: het zijn allemaal beelden van een volk (!), dat gered wordt. En zo ziet de hemel er ook uit: als een vaderhuis met vele woningen: een stad van vrede, vol van gezamenlijk gezang (zingen is per definitie niet een individueel gebeuren).

Echt, we zullen om de zaligheid te verstaan, nu reeds oor en oog voor onze naaste moeten hebben. We zijn niet op weg naar een persoonlijk geluk. We zijn op weg naar een Koninkrijk van vrede en gerechtigheid. Egoïsme kan nooit een juiste voorbereiding zijn op het verkrijgen van die zaligheid. Alsof we van Jezus leren, dat het toch om onszelf en niet om God zou gaan.
We moeten Gods geopenbaarde wil niet al te gemakkelijk over het hoofd zien:
God zegt: 'opdat Mijn Huis vol worde" Het gaat God kennelijk om een volle hemel. Alleen omdat er ook anderen zullen zijn, zal de zaligheid ervaren worden.

Ik begrijp best wat er hier wringt. Dat is namelijk de vaak voor lief genomen zgn 'onbekeerde tijd'. Die tijd moet dan op één of andere manier religieus of geestelijk gevuld worden. En dan ontstaan er allerlei vormen van zoeken, verlangen, smekingen of bekommernis om het eigen heil. Maar om het maar even hard te zeggen: men is en blijft in deze 'onbekeerde tijd' gewoon zichzelf. Het heilige egoïsme is volgens mij gewoon normaal, menselijk egoïsme: ik wil ook naar de hemel, ik wil ook eeuwig leven, ik wil ook zalig worden.
Jammer, maar juist door de nadruk op die lange voorberedingstijd vóór de eigenlijke en daadwerkelijke bekering, ontstaan er van die witwas-praktijken. Dan wordt ons zoeken en maar niet vinden, ons smeken, klagen, roepen en verlangen enz. tot iets heiligs gemaakt. En lijken het schreden voorwaarts te zijn.
Maar waar het aan ontbreekt, is nu juist de overgave aan de zaligheid, die reeds present is. Wie oren heeft hore. De deuren staan wagenwijd open. Sla niet langer acht op je eigen begeerte of je eigen behoeften, maar sla acht op zo'n grote zaligheid. Juist de wolk van getuigen: al die andere gelovigen, de mensen die zich in geloof reeds over hebben gegeven moedigen je hierbij aan. Doe het niet alleen! Spreek met hen, die de Weg (misschien ook op aanraden van anderen) zijn gegaan. Spiegel je aan anderen, zondaren wellicht, die ook mochten komen. Wees ervan overtuigd, dat God in heggen en sloppen zoekt, als het zo uitkomt. Kijk eens goed naar de christelijke gemeenschap en vraag je af: is dit geen teken voor mij om me daar ook bij aan te sluiten. Roept het geen hartstochtelijk geloof op? En kom je niet tot de conclusie: 'Ja, dit is het! Ik hoef niet verder te zoeken. Proef je niet het diepe geheim, de kern van wat er schuilt achter al die technische termen als roeping, wedergeboorte, bekering, geloof, namelijk de oprecht gemeende liefde van God voor de wereld. Zó lief heeft Hij de wereld gehad....
Dan is er geen enkel obstakel om te beantwoorden aan de oproep: geloof en leef. Ga dan gelovend tot Christus en zeg : 'mijn Here en mijn God'. En val in de armen van Hem, die je al van ver zag aankomen. En laat je last bij Hem achter, je angst om niet bekeerd te worden, je geforceerde pogingen om toch een plekje in de hemel te bemachtigen.
Die overgave zelf is de zaligheid. Je eerste ontmoeting met Gods liefde in Christus. Het is de eerste liefde, die je altijd bij zal blijven. Je denkt niet aan later, aan de toekomstige hemel. Nee je belandt ter plekke in de hemel. Het is hier en nu. Je komt thuis en herkent Zijn stem. En je leert je nieuwe broeders en zusters kennen. Het is het gelukkigste moment, dat je kunt meemaken. Die zaligheid en die nieuwe familie worden je nooit meer afgenomen.

gravo

[Gerrie]

Ik licht er maar even een zin uit:

Oorspronkelijk gepost door gravo
Kijk eens goed naar de christelijke gemeenschap en vraag je af: is dit geen teken voor mij om me daar ook bij aan te sluiten. Roept het geen hartstochtelijk geloof op? En kom je niet tot de conclusie: 'Ja, dit is het! Ik hoef niet verder te zoeken. Proef je niet het diepe geheim, de kern van wat er schuilt achter al die technische termen als roeping, wedergeboorte, bekering, geloof, namelijk de oprecht gemeende liefde van God voor de wereld. Zó lief heeft Hij de wereld gehad....

Gravo,
Wil je dit citaat nog eens overlezen en dan kijken of het wel klopt.
Leren we vanzelf door naar de christelijke gemeente te gaan?
Zien we daar niet vaak mensen met vergissingen. En is ons oog van nature niet gesloten voor alle goede dingen, die God wil geven?
De Heere wil wel de kerkdienst gebruiken als middel, maar vanzelfsprekend is het niet.
Ik heb een beetje het gevoel dat je in je laatste posting wat afreageert op een bepaalde prediking.

[Miscanthus]

Oorspronkelijk gepost door Gerrie
Ik licht er maar even een zin uit:

Oorspronkelijk gepost door gravo
Kijk eens goed naar de christelijke gemeenschap en vraag je af: is dit geen teken voor mij om me daar ook bij aan te sluiten. Roept het geen hartstochtelijk geloof op? En kom je niet tot de conclusie: 'Ja, dit is het! Ik hoef niet verder te zoeken. Proef je niet het diepe geheim, de kern van wat er schuilt achter al die technische termen als roeping, wedergeboorte, bekering, geloof, namelijk de oprecht gemeende liefde van God voor de wereld. Zó lief heeft Hij de wereld gehad....

Gravo,
Wil je dit citaat nog eens overlezen en dan kijken of het wel klopt.
Leren we vanzelf door naar de christelijke gemeente te gaan?
Zien we daar niet vaak mensen met vergissingen. En is ons oog van nature niet gesloten voor alle goede dingen, die God wil geven?
De Heere wil wel de kerkdienst gebruiken als middel, maar vanzelfsprekend is het niet.
Ik heb een beetje het gevoel dat je in je laatste posting wat afreageert op een bepaalde prediking.

Ik vind het zwak dat je de posting van Gravo nu in een verkeerd licht wilt plaatsen door:
te sugereren dat Gravo zich vergist,
te suggereren dat Gravo stelt dat e.e.a "vanzelf" gaat
te suggereren dat Gravo zich afreageert en dus met frustratie zit.

Ik zie en proef dat Gravo wijst op de Liefde van God voor een verloren geslacht en dat dat soms te merken en te voelen is. 1Jo 4:21 En dit gebod hebben wij van Hem, [namelijk] dat die God liefheeft, ook zijn broeder liefhebbe. Waar dit praktijk is.

[Gabrielle]

Oorspronkelijk gepost door Gerrie

Oorspronkelijk gepost door gravo
Leren we niet van Jezus, dat we onszelf uit liefde voor de ander moeten overgeven? Is het najagen van onze eigen persoonlijke zaligheid nu wel de ware navolging van Jezus? Het klinkt zo weinigbelovend voor anderen. Is de praktijk in ons leven dan niet, dat we ons hele leven op zoek zijn naar zelfbehoud en dat onze naaste er maar bekaaid vanaf komt? En geven we bij dit laten wachten van onze naasten niet heimelijk God de schuld? Het behaagde Hem immers niet om ons eerst te redden, zodat ook de naasten tevergeefs moeten wachten op ons dienstbetoon?

Gravo,
Zou je willen dat mensen zich eerst geven voor anderen en dan pas voor zichzelf het heil gaan zoeken?

Het dienstbaar zijn aan anderen is trouwens ook iets dat niet-christenen doen (artsen zonder grenzen b.v. zijn toch niet allemaal christen?).

De oproep is bijbels om je roeping en verkiezing vast te maken (voor jezelf met name).

Oei, wat een reakties op dat ene zinnetje van mij, heilig egoïsme mag.

Gerrie, jij hebt het begrepen, wat ik bedoelde.

Hoe kun je je druk maken over de zaligheid van een ander, terwijl je zelf Christus niet kent.

Zorg eerst voor je eigen ziel, en dan , ( het kan niet anders) de ziel van een ander.

Juist als je zelf Gods liefde hebt geproefd, Hem kent, dan wil je toch dat iedereen dat ook kent ?

[Miscanthus]

Oorspronkelijk gepost door Gabrielle

Oorspronkelijk gepost door Gerrie

Oorspronkelijk gepost door gravo
Leren we niet van Jezus, dat we onszelf uit liefde voor de ander moeten overgeven? Is het najagen van onze eigen persoonlijke zaligheid nu wel de ware navolging van Jezus? Het klinkt zo weinigbelovend voor anderen. Is de praktijk in ons leven dan niet, dat we ons hele leven op zoek zijn naar zelfbehoud en dat onze naaste er maar bekaaid vanaf komt? En geven we bij dit laten wachten van onze naasten niet heimelijk God de schuld? Het behaagde Hem immers niet om ons eerst te redden, zodat ook de naasten tevergeefs moeten wachten op ons dienstbetoon?

Gravo,
Zou je willen dat mensen zich eerst geven voor anderen en dan pas voor zichzelf het heil gaan zoeken?

Het dienstbaar zijn aan anderen is trouwens ook iets dat niet-christenen doen (artsen zonder grenzen b.v. zijn toch niet allemaal christen?).

De oproep is bijbels om je roeping en verkiezing vast te maken (voor jezelf met name).

Oei, wat een reakties op dat ene zinnetje van mij, heilig egoïsme mag.

Gerrie, jij hebt het begrepen, wat ik bedoelde.

Hoe kun je je druk maken over de zaligheid van een ander, terwijl je zelf Christus niet kent.

Zorg eerst voor je eigen ziel, en dan , ( het kan niet anders) de ziel van een ander.

Juist als je zelf Gods liefde hebt geproefd, Hem kent, dan wil je toch dat iedereen dat ook kent ?

kan me niet voorstellen dat Gravo dat bedoelde. Zonder geloof is het onmogelijk God te behagen. Daarom kan het oprecht liefhebben van de ander pas als we vernieuwd zijn en Zijn liefde voor ons kennen en aanvaarden.

verder vind ik dat Gerrie de prediking van het Woord te klein maakt. Het behaagt God door de dwaasheid der prediking zalig te maken, die geloven.
Gravo bedoelt die gemeente waar je smaakt en ziet dat de Heere goed is.(Ps 34)

[Adorote]

Oorspronkelijk gepost door Gabrielle

Oorspronkelijk gepost door Gerrie

Oorspronkelijk gepost door gravo
Leren we niet van Jezus, dat we onszelf uit liefde voor de ander moeten overgeven? Is het najagen van onze eigen persoonlijke zaligheid nu wel de ware navolging van Jezus? Het klinkt zo weinigbelovend voor anderen. Is de praktijk in ons leven dan niet, dat we ons hele leven op zoek zijn naar zelfbehoud en dat onze naaste er maar bekaaid vanaf komt? En geven we bij dit laten wachten van onze naasten niet heimelijk God de schuld? Het behaagde Hem immers niet om ons eerst te redden, zodat ook de naasten tevergeefs moeten wachten op ons dienstbetoon?

Gravo,
Zou je willen dat mensen zich eerst geven voor anderen en dan pas voor zichzelf het heil gaan zoeken?

Het dienstbaar zijn aan anderen is trouwens ook iets dat niet-christenen doen (artsen zonder grenzen b.v. zijn toch niet allemaal christen?).

De oproep is bijbels om je roeping en verkiezing vast te maken (voor jezelf met name).

Oei, wat een reakties op dat ene zinnetje van mij, heilig egoïsme mag.

Gerrie, jij hebt het begrepen, wat ik bedoelde.

Hoe kun je je druk maken over de zaligheid van een ander, terwijl je zelf Christus niet kent.

Zorg eerst voor je eigen ziel, en dan , ( het kan niet anders) de ziel van een ander.

Juist als je zelf Gods liefde hebt geproefd, Hem kent, dan wil je toch dat iedereen dat ook kent ?

Gabrielle je bent een verademing-----------:u:u:u