Het woord principe, het wordt binnen onze kringen overal voorgeplakt en voorgebruikt.
Wanneer noem je iets principieel, dit doe je toch alleen als je er echt niet af kan stappen. Bijvoorbeeld principieel tegen zondag niet 2x naar de kerk, ik noem maar een zijstraat.
Tegenwoordig zet men overal, ook voor niet principiele zaken, het woord principieel ervoor. Hierdoor wordt dit wordt een lege huls. Principieel betekend mij inziens niet opgeefbaar.
Dus bijvoorbeeld in de discussie over medezeggingsraden op school, dan noemen directies dit een principieel standpunt, maar als het daalijk ingevoerd wordt, dan gebeurt het gewoon, lekker principieel...
Als we principieel gebruiken in ons taalgebruik, moet dit alleen over de niet opgeefbare dingen gaan, anders wordt het een lege huls en dat lijkt me niet ten goede te komen voor onze gezindte.
Principe
De VanDale:
prin·ci·pe (het ~, ~s)
1 grondoorzaak, werkend beginsel => princiep
2 grondstelling, grondbeginsel => beginsel
3 stelregel => grondregel, grondstelling, princiep
Lijkt me duidelijk. Principe is een breed inzetbaar woord. Overal waarop je met Paulus kan zeggen: 'Wij hebben zulk een gewoonte niet, noch de gemeeente des Heere'
prin·ci·pe (het ~, ~s)
1 grondoorzaak, werkend beginsel => princiep
2 grondstelling, grondbeginsel => beginsel
3 stelregel => grondregel, grondstelling, princiep
Lijkt me duidelijk. Principe is een breed inzetbaar woord. Overal waarop je met Paulus kan zeggen: 'Wij hebben zulk een gewoonte niet, noch de gemeeente des Heere'
Ik denk dat je er dan meteen acheraan kunt vragen:
Waarom dan??
Vaak kunnen ze het niet uitleggen.
Verder heeft iedereen natuurlijk een andere "grondstelling". Wel vind ik dat je als je iets uit principe doet, je het uit moet kunnen leggen naar de buitenwereld toe.
En toch denk ik dat je in uiterste gevallen je principes opzij mag zetten.
Bijv. mijn vader wil niet dat zijn kinderen met een broek in huis komen.
Vervolgens is die een dochter kwijt.
Ik denk dat je dan een duidelijk signaal afgeeft van je principes, maar dat je daarmee een dochter kwijt raakt, is niet wat de Heere vraagt denk ik. Durf eens je principes op zei te zetten en niet ten koste van alles vast te houden.
Aan de andere kant:
moet je wel je principes volhouden, want daarmee kom je geloofwaardiger over t.o. de buitenwereld dan dat je zegt principes te hebben en er vervolgens een aantal niet handhaaft.
Soms best moeilijk.
groetjes vlinder
Waarom dan??
Vaak kunnen ze het niet uitleggen.
Verder heeft iedereen natuurlijk een andere "grondstelling". Wel vind ik dat je als je iets uit principe doet, je het uit moet kunnen leggen naar de buitenwereld toe.
En toch denk ik dat je in uiterste gevallen je principes opzij mag zetten.
Bijv. mijn vader wil niet dat zijn kinderen met een broek in huis komen.
Vervolgens is die een dochter kwijt.
Ik denk dat je dan een duidelijk signaal afgeeft van je principes, maar dat je daarmee een dochter kwijt raakt, is niet wat de Heere vraagt denk ik. Durf eens je principes op zei te zetten en niet ten koste van alles vast te houden.
Aan de andere kant:
moet je wel je principes volhouden, want daarmee kom je geloofwaardiger over t.o. de buitenwereld dan dat je zegt principes te hebben en er vervolgens een aantal niet handhaaft.
Soms best moeilijk.
groetjes vlinder
Een lepel vol vriendelijkheid helpt de ander om de waarheid te slikken.
Ik heb een keer geleerd dat een principe rechtstreeks van de Bijbel komt. Dus: uit principe doden we niet, stelen we niet, houden we de zondag in ere.
Maar we zijn niet in principe tegen de tv, of tegen een lange broek voor vrouwen. Dat zijn standpunten, want aan verandering onderhevig. Daar kun je over tien jaar best heel anders over denken.
Je houdt met deze redenering weinig principes over... wel veel standpunten!
Inderdaad noemt men alles een principe.
(we hebben gelijk gepost, Vlinder, anders zou ik die lange broek niet genoemd hebben denk ik)
Je kunt je ook nog afvragen wat je met principes/standpunten doet. Zijn die alleen voor jezelf of ook voor je partner/kinderen? En tot hoe lang moeten de kinderen dan jouw principes/standpunten gehoorzamen?
[Aangepast op 17/6/05 door Marjan]
Maar we zijn niet in principe tegen de tv, of tegen een lange broek voor vrouwen. Dat zijn standpunten, want aan verandering onderhevig. Daar kun je over tien jaar best heel anders over denken.
Je houdt met deze redenering weinig principes over... wel veel standpunten!
Inderdaad noemt men alles een principe.
(we hebben gelijk gepost, Vlinder, anders zou ik die lange broek niet genoemd hebben denk ik)
Je kunt je ook nog afvragen wat je met principes/standpunten doet. Zijn die alleen voor jezelf of ook voor je partner/kinderen? En tot hoe lang moeten de kinderen dan jouw principes/standpunten gehoorzamen?
[Aangepast op 17/6/05 door Marjan]
Be yourself, there are plenty of others.
-
MS
Een principe kan ook iets zijn wat niet direct op de bijbel terug te voeren is. Bv: Ik ben tegen de loterij, niet omdat de Schrift mij dat verbiedt, maar omdat ik vindt dat het me doet begeren.En je moet je principes altijd kunnen uitleggen(mee eens Vlinder), maar als ze bijbels zijn kan dat.
Christelijke principes berusten bijna allen op een bepaalde traditie. Door de tijd heen hebben mensen zich afgevraagd hoe ze nu zo christelijk mogelijk kunnen leven, en kwamen toen tot bepaalde keuzes, of beter gezegd: tot een bepaalde grondhouding.
Zo zijn bv heel veel principes binnen onze kringen gegrond op het grondbeginsel van de 'calvinistische soberheid'. En als we daarnaar kijken zien we ook het grote probleem van onze dagen. Men heeft wel de 'principes' overgenomen, maar men kent vaak de grondgedachte niet meer. De principes zijn verwaterd tot verplichte gewoonten.
Wat we nodig hebben is dat we weer serieus gaan kijken, bezinnen, op hoe wij (jij en ik) weer zo christelijk mogelijk kunnen leven. Het is een slecht teken als dát niet meer voor ons leeft...
-
Leonius
Maar dan zijn het geen principes meer, maar verplichtingen. Als je echt principes hebt, dan moet je daarnaar handelen ook, en daar zeker niet van afwijken, behalve nadat je overtuigd bent van het tegendeel door gegronde argumenten. Dus een vader die als principe heeft: bij mij geen broek in huis, die moet daar gewoon aan vasthouden, wil hij tenminste nog geloofwaardig zijn. Die dochter die daar anders over denkt: prima, maar die heeft zich gewoonweg te schikken naar de regels van thuis, en zint ze dat niet, dan doet ze dat later maar.Men heeft wel de 'principes' overgenomen, maar men kent vaak de grondgedachte niet meer. De principes zijn verwaterd tot verplichte gewoonten.
Gr.,
Dat is de theorie... maar de praktijk is wel wat weerbarstiger hoor. Dit is wel makkelijk geredeneerd. Als je vasthoudt aan je standpunten kan dat er dus op uitlopen dat je je kind van je vervreemdt. Moet dat dan? Moet ik met het mes op tafel eisen dat mijn zoon niet naar een café gaat? En wat doe ik als hij toch gaat? Hem het huis uitschoppen?Oorspronkelijk gepost door LeoniusMaar dan zijn het geen principes meer, maar verplichtingen. Als je echt principes hebt, dan moet je daarnaar handelen ook, en daar zeker niet van afwijken, behalve nadat je overtuigd bent van het tegendeel door gegronde argumenten. Dus een vader die als principe heeft: bij mij geen broek in huis, die moet daar gewoon aan vasthouden, wil hij tenminste nog geloofwaardig zijn. Die dochter die daar anders over denkt: prima, maar die heeft zich gewoonweg te schikken naar de regels van thuis, en zint ze dat niet, dan doet ze dat later maar.Men heeft wel de 'principes' overgenomen, maar men kent vaak de grondgedachte niet meer. De principes zijn verwaterd tot verplichte gewoonten.
Gr.,
Be yourself, there are plenty of others.
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Bijv. mijn vader wil niet dat zijn kinderen met een broek in huis komen.
Vervolgens is die een dochter kwijt.
Ik denk dat je dan een duidelijk signaal afgeeft van je principes, maar dat je daarmee een dochter kwijt raakt, is niet wat de Heere vraagt denk ik. Durf eens je principes op zei te zetten en niet ten koste van alles vast te houden.
Vreemd misschien maar hier heb ik geen goed gevoel bij. Zouden er geen situaties zijn waarbij ik als vader mijn dochter in huis wil houden mét een lange broek? Ik denk het wel, er is tenslotte een liefdesband tussen vader en kind, toch? Mag ik deze vraag dan ook andersom stellen: zou er geen situatie zijn waar ik als dochter bij mijn vader wil blijven én een rok draag omdat ik weet dat ik hem pijn doe als ik binnen een broek aanheb?
Een liefdesrelatie tussen mensen is wederzijds en is ontvangen en gevend. We mogen liefde geven en we mogen liefde ontvangen.
Vervolgens is die een dochter kwijt.
Ik denk dat je dan een duidelijk signaal afgeeft van je principes, maar dat je daarmee een dochter kwijt raakt, is niet wat de Heere vraagt denk ik. Durf eens je principes op zei te zetten en niet ten koste van alles vast te houden.
Vreemd misschien maar hier heb ik geen goed gevoel bij. Zouden er geen situaties zijn waarbij ik als vader mijn dochter in huis wil houden mét een lange broek? Ik denk het wel, er is tenslotte een liefdesband tussen vader en kind, toch? Mag ik deze vraag dan ook andersom stellen: zou er geen situatie zijn waar ik als dochter bij mijn vader wil blijven én een rok draag omdat ik weet dat ik hem pijn doe als ik binnen een broek aanheb?
Een liefdesrelatie tussen mensen is wederzijds en is ontvangen en gevend. We mogen liefde geven en we mogen liefde ontvangen.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Soms verkillen liefdesverhoudingen dóór het erop na houden van teveel principes. Niet omdat de principes het probleem zijn, maar het probleem zit m in de principe-steller, de ouder. Er zijn twee dingen waar kinderen erg op letten:
Vreemd misschien maar hier heb ik geen goed gevoel bij. Zouden er geen situaties zijn waarbij ik als vader mijn dochter in huis wil houden mét een lange broek? Ik denk het wel, er is tenslotte een liefdesband tussen vader en kind, toch? Mag ik deze vraag dan ook andersom stellen: zou er geen situatie zijn waar ik als dochter bij mijn vader wil blijven én een rok draag omdat ik weet dat ik hem pijn doe als ik binnen een broek aanheb?
Een liefdesrelatie tussen mensen is wederzijds en is ontvangen en gevend. We mogen liefde geven en we mogen liefde ontvangen.
1. Zijn de ouders zelf consequent (zo niet, dan is alle respect voor de principes weg)
2. Hebben we de principes 'omdat het zo hoort', of doen we ze uit liefde tot God en onze naaste. Een (echt) verdrietige pappa of mamma maakt meer indruk bij kinderen dan een boze pappa of mamma.
Voor mij is het ook een standpunt, maar er zijn mensen voor wie het een principe is. Zij hanteren de stelling dat het tegen Gods gebod is. Of wij het daar nu mee eens zijn of niet, we moeten dat wel respecteren.Geen broek voor vrouwen is m.i. een standpunt en daarom blijft de mogelijkheid tot wijziging open staan. Zonder dat dit je geloof aantast.
[Aangepast op 17/6/2005 door memento]
Het begint wat persoonlijk te worden, maar ik ga toch wat meer zeggen. Ik merk namelijk bij een van mijn kinderen dat de houding meer is: ik ga mijn gang, en als jullie dat niet willen is dat heel jammer maar ik ga toch mijn gang. En met die verkeerde dingen valt het wel mee, en als jullie je zorgen maken is dat jullie fout.
Dat is een stukje karakter, en een stukje tijdgeest, en een deel ligt aan vrienden. En mijn kind is zeker niet de enige, ik hoor dit meer van ouders. Mijn kind is zeker de ergste nog niet.
Dat is een stukje karakter, en een stukje tijdgeest, en een deel ligt aan vrienden. En mijn kind is zeker niet de enige, ik hoor dit meer van ouders. Mijn kind is zeker de ergste nog niet.
Be yourself, there are plenty of others.
Dan zou ik proberen de discussies te beperken tot de echt relevante zaken. Dus tot de principiële dingen en niet je eigen standpunt koste wat kost opdringen.Oorspronkelijk gepost door Marjan
Het begint wat persoonlijk te worden, maar ik ga toch wat meer zeggen. Ik merk namelijk bij een van mijn kinderen dat de houding meer is: ik ga mijn gang, en als jullie dat niet willen is dat heel jammer maar ik ga toch mijn gang. En met die verkeerde dingen valt het wel mee, en als jullie je zorgen maken is dat jullie fout.
Dat is een stukje karakter, en een stukje tijdgeest, en een deel ligt aan vrienden. En mijn kind is zeker niet de enige, ik hoor dit meer van ouders. Mijn kind is zeker de ergste nog niet.
Maar waar ligt het onderscheid.
