Oorspronkelijk gepost door Pim
Wat is jullie mening/ervaring over de relatie tussen geloof en gevoel?

Hebben die iets met elkaar te maken?

Zo ja, hoe? En hoe onderscheid je geestelijke gevoelens van niet-geestelijke gevoelens?

Zo nee, waarom hebben geloof en gevoel niets met elkaar te maken?

Oorspronkelijk gepost door Pim
Ik denk ook dat er een relatie bestaat tussen geloof en gevoel.

Maar wanneer is een gevoel geestelijk? Dus onder welke voorwaarden kan je uit je gevoelens bemerken dat je een levende relatie hebt met God?

Oorspronkelijk gepost door Pim
Ik denk ook dat er een relatie bestaat tussen geloof en gevoel.

Maar wanneer is een gevoel geestelijk? Dus onder welke voorwaarden kan je uit je gevoelens bemerken dat je een levende relatie hebt met God?

Oorspronkelijk gepost door Miscanthus

Oorspronkelijk gepost door Pim
Ik denk ook dat er een relatie bestaat tussen geloof en gevoel.

Maar wanneer is een gevoel geestelijk? Dus onder welke voorwaarden kan je uit je gevoelens bemerken dat je een levende relatie hebt met God?

Ik denk: liefde tot God en verbrokenheid onder Zijn goedheid ten opzichte van onze verdorvenheid.

Aan gevoel gaat kennis vooraf. Als we van geestelijke gevoelens willen spreken moet er sprake zijn van een gevoel wat ontstaat uit kennis van Jezus Christus en Zijn deugden; Liefde, genade waarheid, barmhartigheid, almacht en nog oneindig veel meer.... De harde schijf van de server zou alles niet kunnen bevatten)

Oorspronkelijk gepost door limosa

Oorspronkelijk gepost door Miscanthus

Oorspronkelijk gepost door Pim
Ik denk ook dat er een relatie bestaat tussen geloof en gevoel.

Maar wanneer is een gevoel geestelijk? Dus onder welke voorwaarden kan je uit je gevoelens bemerken dat je een levende relatie hebt met God?

Ik denk: liefde tot God en verbrokenheid onder Zijn goedheid ten opzichte van onze verdorvenheid.

Aan gevoel gaat kennis vooraf. Als we van geestelijke gevoelens willen spreken moet er sprake zijn van een gevoel wat ontstaat uit kennis van Jezus Christus en Zijn deugden; Liefde, genade waarheid, barmhartigheid, almacht en nog oneindig veel meer.... De harde schijf van de server zou alles niet kunnen bevatten)

vraag kan zijn hoe je kunt weten dat dat gevoel zijn oorsprong heeft in het geloof, zou je zo'n gevoel ook kunnen hebben zonder geloof?

Oorspronkelijk gepost door memento
Het mooiste voorbeeld van hoe geloof werkt is liefde. Net zoals in de liefde is gevoel een onderdeel. Vertrouwen is een ander onderdeel. Mekaar kennen ook. Overgave ook.

We moeten oppassen dat we niet op één van die eigenschappen onevenwichtig veel aandacht gaan vestigen. Dat leidt tot achteruitgang is de relatie. Leven vanuit je gevoel geeft onzekerheid, want de ene keer ervaar je de nabijheid en liefde van God sterkter dan een andere keer. De wetenschap dat God Zijn kinderen nooit loslaat, het vertrouwen dat Hij dat echt niet doen zal, in volledige overgave, geeft een zekerheid die het gevoel alleen ons niet geven kan.

Jezus vat de boodschap van de wet en de profeten ook zó samen: Heb God lief boven alles, en je naaste als jezelf. Liefde tot God, dat is de basis. Dat moet de wortel zijn van ons 'geloofsgevoel'. Alle gevoel wat niet daaruit voortkomt, kan veel zijn (zoals bv zelfmedelijden, hoogmoed of emotionaliteit), maar is geen 'geloofsgevoel'.

Gevoel drijft op ervaringen (bevinding, als je wilt). Het is heel rijk en onuitdrukkelijk fijn om iets van God te ervaren. Maar die momenten duren niet altijd, het gewone leven gaat door. Als wij altijd in die tere bevindingen zouden leven, zijn wij geheel ongeschikt voor dit aardse leven. Daarom geeft de goede wijze God die momenten bij tijden, naar dat Zijn kinderen nodig hebben, naardat zij dragen kunnen.

Toch heeft het gevoel ook een heel belangrijke plaats in het geloofsleven. Nu zijn al Gods kinderen verschillend. Verschillende karakters, de één is niet zo snel emotioneel, de ander heel vaak. Toch is hier een schone eenheid: zij allen kennen dat wonderlijke gevoel van dat de Heere tot hén spreekt. Die diepe ontroering in de geest. Niet in woorden uit te drukken. Een stukje hemel op aarde, van die momenten die hun naar de eeuwigheid doen verlangen. Verlangen om eeuwig bij Hem te zijn, verlost van dit zondige lichaam.

Geloven, dat is het échte leven. Dat is écht genieten. De wereld kan je hoogstends een prettig gevoel geven, een gevoel van geluk. Maar door het geloof hebben wij het echte geluk. Dat gaat verder dan een gevoel alleen. Dat leert ons uitroepen met de apostel: Christus is ALLES. Hij is alles, beter kan ik het niet zeggen.

Als wij altijd in die tere bevindingen zouden leven, zijn wij geheel ongeschikt voor dit aardse leven[/b]

(...)1 zinnetje waar ik een verklaaring bij zou willen

Als wij altijd in die tere bevindingen zouden leven, zijn wij geheel ongeschikt voor dit aardse leven[/b]

Volgens mij... als je continu voelt dat God aan je zijde is... dat je het leven JUIST wél kan leven...

Wat me nu te binnenschiet..., we benaderen 'gevoel' momenteel heel positef..., maar wat dacht je van negatieve gevoelens? Zoals berouw, afkeer, woede (op jezelf, een ander of God), verdriet (door de telkens terugkerende zonden etc.) dit voel je ook als je gelooft!

Maar of je kan stellen, als je niets (niet veel) voelt of je dan niet goed gelooft... vind ik een linke zaak!

Oorspronkelijk gepost door memento

(...)1 zinnetje waar ik een verklaaring bij zou willen

Als wij altijd in die tere bevindingen zouden leven, zijn wij geheel ongeschikt voor dit aardse leven[/b]

Volgens mij... als je continu voelt dat God aan je zijde is... dat je het leven JUIST wél kan leven...

Soms heeft een gelovige wel eens van die momenten dat hij zóveel op Christus mag zien, zó dicht bij Hem is, dat dat het enige is waar hij mee bezig is, wat hem bezet houdt. In de kerk onder een preek, of thuis bij het lezen van de Schrift, of bij het lezen van een boek, of als iemand een keer vrijmoedigheid heeft om goed over de Heere te spreken. Alsof alles om je heen even wegvalt. Alsof de hemel opengaat...

Als al je aandacht op Hem gevestigd is, dan is er geen aandacht meer voor aardse zaken, zoals werk. Dan zou je t liefste los willen van de tijd, om eeuwig bij Hem te zijn.

Maar zoals de ouden zeiden: Dat zijn uurtjes van korte duurtjes. De hemel gaat weer dicht, en de andere ochtend loopt de wekker gewoon weer af. Maar Gods kind mag vrolijk verder door dit leven, vol nieuwe kracht, vol nieuwe moed. Oh, dan kan satan misschien in vol ornaad tegen je ten strijde trekken. Misschien wint hij, en neemt hij al je troost je weer af. Treur niet! De hemel zal weer opengaan. Nu wordt het steeds weer bevochten, strax zullen wij voor eeuwigheid in die heerlijkheid zijn, zonder aanvechtingen, zonder dat die vrede, die heerlijkheid ons ooit afgenomen zal kunnen worden. Eeuwig dicht bij Hem!

Wat me nu te binnenschiet..., we benaderen 'gevoel' momenteel heel positef..., maar wat dacht je van negatieve gevoelens? Zoals berouw, afkeer, woede (op jezelf, een ander of God), verdriet (door de telkens terugkerende zonden etc.) dit voel je ook als je gelooft!

Sommige 'negatieve' gevoelens horen ook bij het geloof. Zoals berouw, haat en afkeer tegen de zonde en tegen je zondige ik, verdriet dat je de Heere weer 'teleur' heb moeten stellen, dat je wéér bent gevallen in zonde. Hoe meer we op Jezus mogen zien, des te meer pijn ons dat doet. Pijn omdat God zo goed voor ons is, en wij zo slecht voor Hem blijven...

Dat is nu juist het geheim van het geloof. Steeds weer op nieuw jezelf verliezen in Hem. Steeds weer met lege handen aan Zijn voeten te komen. Maar de negatieve gevoelens zullen altijd overwonnen worden door de positieve. De troost is altijd groter dan de ellende, Zijn heerlijkheid altijd groter dan mijn onwaardigheid, Zijn liefde altijd groter dan mijn ontrouw!

Maar of je kan stellen, als je niets (niet veel) voelt of je dan niet goed gelooft... vind ik een linke zaak!

Altijd gevoelen kan niet. Well moeten we voorzichtig zijn als nooit gevoelen. Geloof zonder gevoel kan niet. Wie nooit Jezus gezien heeft, heeft het leven niet. En ik kan me niet voorstellen dat we er koud onder blijven als Hij tot je spreekt. Dat doet iets met je, dat raakt je tot in het diepst van je wezen.

Oorspronkelijk gepost door Lizzy
Op huisbezoek krijg ik weleens het gevoel dat je gevoel niets met het geloof te maken heeft, maar dat je alleen een ziel hebt.

Met alles wat je meemaakt kun je ziel en lichaam niet scheiden in dit leven. Je kan op je gevoel alleen niet leven, dat niet maar beleving is toch ook gevoel en daar hoor je Gods kinderen vaak over.