Heel eenvoudig, wat is genade?
En wanneer en hoe krijg je genade bij God?
Is gratie en genade ongeveer hetzelfde?
M.vr.gr.
Matthijs
Genade
Matthijs, ik denk dat je vraag wat te algemeen is. Net als op de vraag wat is een band kan je hier vele uiteenlopende antwoorden op krijgen.
Maargoed, wat is genade. De Van Dale geeft als antwoord:
1 vergevensgezinde barmhartigheid => clementie
2 [rel.] bovennatuurlijke hulp die God de mens ter wille van Christus verleent om zijn eeuwige bestemming te bereiken
3 vergiffenis
Terwijl Van Dale voor gratie geeft:
3 kwijtschelding van een door rechterlijk vonnis opgelegde straf => begenadiging, remissie
Is het hetzelfde? Beslis zelf...
Binnen de theologie maken we onderscheid in genade. Zelf hanteer ik de volgende 3-deling:
1. Algemene genade, waaronder alles valt wat God doet ter verzorging van de mens, en in het bijzonder de becherming van de mens tegen zichzelf, nl. dat hij zich zou uitleven in de zonde, en daarmee zijn leven zou maken tot een hel. Deze genade schenkt God aan een ieder mens
2. Bijzondere algemene genade, nl. de prediking van het evangelie. Niet iedereen krijgt de blijde boodschap te horen, en niet allen die het verkondigen nemen het aan.
3. Bijzondere genade, nl. de genade die een mens tot bekering brengt, en bekeerd zijnde, behoed voor afval.
Velen op dit forum, die het niet met mijn stelling eens zijn dat de weg van ontdekking aan eigen onmacht valt binnen de bekering, zullen er dus nog een 4e soort genade aan toevoegen, nl:
4. Bijzondere toeleidende genade, nl. de genade die een mens ontdekt aan zonde en schuld, de mens wijst op zijn verlorenheid buiten Christus, en de mens uitdrijft tot het ware aannemen van Christus door het geloof. Deze genade word alleen hen geschonken die bekeerd zullen worden!
Maar, om terug te keren naar de vraag, wat is genade. M.i. zijn de volgende kenmerken onmisbaar bij een bijbels begrip van het woord genade:
1. Het is onverdient. De mens heeft in het paradijs Gods volle toorn verdient. Alles wat hij meer krijgt dan dat is genade. Gij zult daarvan niet eten; zo zij het aardrijk om uwentwil vervloekt (Gen 3:17)
2. Het is vrijmachtig. God is niemand verantwoording schuldig van wie Hij welke genade toebedeeld. Zult gij ook Mijn oordeel te niet maken? Zult Gij Mij verdoemen, opdat gij rechtvaardig zijt (Job 40:3). Alhoewel God van eeuwigheid heeft besloten wie Hij bekeringsgenade schenkt, geldt dat een ieder die zich bekeerd en het evangelie gelooft zalig zal worden.
3. Het is onvoorwaardelijk. God schenkt genade niet om iets in de mens. Maar als Hij het schenkt, dan stelt Hij geen voorwaarden. De enige voorwaarden die Hij stelt zijn onze algemene verplichtingen, nl. bekeerd u en gelooft het evangelie.
4. Het is niet vrijblijvend. God heeft, in Zijn onmeetbare goedheid, Zichzelf kenbaar gemaakt, ja, zelfs aan de blindste heidenen, doormiddel van Zijn wet die Hij hen heeft gedrukt in het geweten. Daarom dan is een ieder verantwoordelijk te handelen naar de genade die hij heeft ontvangen, de heiden in het zoeken naar de God die hem van zoveel gunsten voorziet, de christen in het zoeken van een God die hem Zijn rijke evangelie voorhoud. Want wee degene die het evangelie veracht, Ik zeg u, dat het dien van Sodom verdragelijker wezen zal in dien [oordeels]dag (Luk 10:12)
Maargoed, wat is genade. De Van Dale geeft als antwoord:
1 vergevensgezinde barmhartigheid => clementie
2 [rel.] bovennatuurlijke hulp die God de mens ter wille van Christus verleent om zijn eeuwige bestemming te bereiken
3 vergiffenis
Terwijl Van Dale voor gratie geeft:
3 kwijtschelding van een door rechterlijk vonnis opgelegde straf => begenadiging, remissie
Is het hetzelfde? Beslis zelf...
Binnen de theologie maken we onderscheid in genade. Zelf hanteer ik de volgende 3-deling:
1. Algemene genade, waaronder alles valt wat God doet ter verzorging van de mens, en in het bijzonder de becherming van de mens tegen zichzelf, nl. dat hij zich zou uitleven in de zonde, en daarmee zijn leven zou maken tot een hel. Deze genade schenkt God aan een ieder mens
2. Bijzondere algemene genade, nl. de prediking van het evangelie. Niet iedereen krijgt de blijde boodschap te horen, en niet allen die het verkondigen nemen het aan.
3. Bijzondere genade, nl. de genade die een mens tot bekering brengt, en bekeerd zijnde, behoed voor afval.
Velen op dit forum, die het niet met mijn stelling eens zijn dat de weg van ontdekking aan eigen onmacht valt binnen de bekering, zullen er dus nog een 4e soort genade aan toevoegen, nl:
4. Bijzondere toeleidende genade, nl. de genade die een mens ontdekt aan zonde en schuld, de mens wijst op zijn verlorenheid buiten Christus, en de mens uitdrijft tot het ware aannemen van Christus door het geloof. Deze genade word alleen hen geschonken die bekeerd zullen worden!
Maar, om terug te keren naar de vraag, wat is genade. M.i. zijn de volgende kenmerken onmisbaar bij een bijbels begrip van het woord genade:
1. Het is onverdient. De mens heeft in het paradijs Gods volle toorn verdient. Alles wat hij meer krijgt dan dat is genade. Gij zult daarvan niet eten; zo zij het aardrijk om uwentwil vervloekt (Gen 3:17)
2. Het is vrijmachtig. God is niemand verantwoording schuldig van wie Hij welke genade toebedeeld. Zult gij ook Mijn oordeel te niet maken? Zult Gij Mij verdoemen, opdat gij rechtvaardig zijt (Job 40:3). Alhoewel God van eeuwigheid heeft besloten wie Hij bekeringsgenade schenkt, geldt dat een ieder die zich bekeerd en het evangelie gelooft zalig zal worden.
3. Het is onvoorwaardelijk. God schenkt genade niet om iets in de mens. Maar als Hij het schenkt, dan stelt Hij geen voorwaarden. De enige voorwaarden die Hij stelt zijn onze algemene verplichtingen, nl. bekeerd u en gelooft het evangelie.
4. Het is niet vrijblijvend. God heeft, in Zijn onmeetbare goedheid, Zichzelf kenbaar gemaakt, ja, zelfs aan de blindste heidenen, doormiddel van Zijn wet die Hij hen heeft gedrukt in het geweten. Daarom dan is een ieder verantwoordelijk te handelen naar de genade die hij heeft ontvangen, de heiden in het zoeken naar de God die hem van zoveel gunsten voorziet, de christen in het zoeken van een God die hem Zijn rijke evangelie voorhoud. Want wee degene die het evangelie veracht, Ik zeg u, dat het dien van Sodom verdragelijker wezen zal in dien [oordeels]dag (Luk 10:12)
Kun je stellen dat gratie de profane vorm van genade is??
Allebei iets wat je krijgt en niet verdiend dus.
Gratie wordt door de wereldlijke overheid verleent en Genade door God geschonken.
Of is dat wat te kort door de bocht??
[Aangepast op 1/7/04 door Margriet]
Allebei iets wat je krijgt en niet verdiend dus.
Gratie wordt door de wereldlijke overheid verleent en Genade door God geschonken.
Of is dat wat te kort door de bocht??
[Aangepast op 1/7/04 door Margriet]
Christian faith has to do less with what you know and more with whom you know, namely God and God in Christ. Rev. Martin E Marty
Met deze stelling heb ik moeite. Want eigelijk stel je daarmee dat de zondekennis van Ezau en Judas gelijk met de zondekennis die een waarachtige bekering tot gevolg heeft. En als dát zo is, waarom komt Petrus dan wel terecht, en een Judas niet?De van zonde overtuigende werkingen van de Heilige Geest door de wet, die aan de wedergeboorte voorafgaan, vallen onder wat jij Gods algemene bijzondere genade noemt. Bij sommigen worden ze gevolgd door wederbarende (bijzondere) genade in de weg van wedergeboorte en geloof; bij sommigen niet.
Nee, ik geloof dat als God een mens bekeerd, Hij dat van begin tot eind gepland heeft, en ook zal volvoeren. Zo'n iemand krijgt een speciale behandeling. God zélf werkt in hem zulke indrukken van zonde en ellende dat hij niets anders kan dan bij Christus komen. God gebruikt daarvoor de algemene genade (want het zijn de goedertierenheden des Heeren die tot bekering leiden), en de bijzondere algemene genade (want het evangelie is een kracht Gods tot zaligheid), maar maakt door Zijn Geest deze algemene middelen effectief.
Hier vind ik toch, vooral door het woordgebruik, dat er een verkeerde suggestie gegeven wordt.Nee, ik geloof dat als God een mens bekeerd, Hij dat van begin tot eind gepland heeft, en ook zal volvoeren. Zo'n iemand krijgt een speciale behandeling. God zélf werkt in hem zulke indrukken van zonde en ellende dat hij niets anders kan dan bij Christus komen. God gebruikt daarvoor de algemene genade (want het zijn de goedertierenheden des Heeren die tot bekering leiden), en de bijzondere algemene genade (want het evangelie is een kracht Gods tot zaligheid), maar maakt door Zijn Geest deze algemene middelen effectief.
Het klinkt wel héél erg efficient en koel om 21e eeuwse woorden als: "van het begin tot het eind gepland heeft" te gebruiken. Lijkt bekering hiermee niet erg machinaal te worden? En voedt dat niet de gedachte dat verkiezing niet zozeer met innerlijke bewegingen van barmhartigheid te maken heeft, maar meer het het goed aansturen van een projekt. Een beetje zoals maatregelen in het bedrijfsleven worden uitgevoerd: efficient, functioneel, hard. Dan begint de belijdenis van de uitverkiezing toch wel erg te lijken op onze eigen kille uitsluitingsmaatschappij, waarin onzekerheid over het eigen lot velen verlamt van angst. Immers, is men arm , zwak of kan men maatschappelijk niet mee, dan is er weinig hoop. Deze sfeer mag er niet rond Gods verkiezende liefde komen te hangen vind ik. En dat van die "speciale behandeling" vind ik ook wat al te VIP-achtig klinken.
Hoewel ik wel begrijp wat er bedoeld wordt, voel ik in het gebruikte taalgebruik toch een afstand groeien tot de eigenlijke bijbelse betekenissen.
[Aangepast op 2/7/04 door gravo]
[Aangepast op 2/7/04 door gravo]
Er is een heel groot probleem met wat jij zegt. Nl, dat de Arminiaan dat ook zegt. Die zegt nl. dat de algemene genade alle hoorders roept, maar dat alleen zij komen die besluiten te geloven.Ook mee eens. Maar hou je ook vast dat ook de algemene werkingen van Gods Geest door God bestuurd en door God zelf gewerkt worden ? Hetgeen jij stelt hoeft toch niet in tegenspraak te zijn met hetgeen ik verwoord heb?
Wat wel een mogelijkheid is, is om onderscheid te maken tussen effectieve en niet-effectieve roeping als algemene bijzondere genade. In dat geval zou je correct kunnen zeggen dat de toeleidende weg daaronder valt. Echter, laat ons dan wel heel duidelijk erin zijn dat het bij de effectieve roeping gaat om bijzonder toegepaste genade, en dus dat het enkel de bijzondere leiding van de Geest is die er voor zorgt dat die genade in ons effectief word
1. Soortgelijke, in jouw oren misschien machinaal klinkende termen en uitdrukkingen, kom je ook tegen als je een Engelse oudvader leest.Hoewel ik wel begrijp wat er bedoeld wordt, voel ik in het gebruikte taalgebruik toch een afstand groeien tot de eigenlijke bijbelse betekenissen.
2. Het gaat erom of we de waarheden die we geloven weten uit te drukken in de taal van nu. We leven tenslotte niet honderden jaren geleden. Laten we de woorden eenvoudig houden; de inhoud is al moeilijk zat...
[Aangepast op 3/7/2004 door memento]
-
Zeeuw
Memento,
De door mij gemaakte opmerkingen gingen niet over de roeping, maar over hetgeen hier aan vooraf gaat: de voorbereidende werkingen van Gods Geest Die overtuiging van zonde werkt door de wet. Mijn stellig was dat deze overtuigingen het niet-zaligmakende werk van Gods Geest is, wat niet altijd zal leiden tot wedergeboorte en geloof in Christus. En dit geheel naar Gods Raad.
De (inwendige) roeping is daarentegen door het Evangelie, zij is zaligmakend en wederbarend; zij leid tot een onmiddelijk "antwoord" wanneer het geloof op Christus roepstem in het Evangelie tot Hem komt en met Hem verenigt word tot rechtvaardiging en heiliging.
Voor de duidelijkheid: bij de inwendige roeping spreken we wel degelijk over bijzondere zaligmakende genade.
Wat de arminianen leren over de roeping als algemene genade, heeft hier daarom mi niet veel mee te maken.
Als ik je goed begrepen heb maak je onderscheid tussen de overtuigingen van Gods Geest in de uitverkorenen, die tot geloof in Christus komen, en de overtuigingen van hen die nooit tot Christus komen.
Op grond waarvan meen je dit onderscheid in de overtuigingen op zichzelf aan te kunnen brengen ?
Daar ging het me om. Ben benieuwd naar je reactie.
De door mij gemaakte opmerkingen gingen niet over de roeping, maar over hetgeen hier aan vooraf gaat: de voorbereidende werkingen van Gods Geest Die overtuiging van zonde werkt door de wet. Mijn stellig was dat deze overtuigingen het niet-zaligmakende werk van Gods Geest is, wat niet altijd zal leiden tot wedergeboorte en geloof in Christus. En dit geheel naar Gods Raad.
De (inwendige) roeping is daarentegen door het Evangelie, zij is zaligmakend en wederbarend; zij leid tot een onmiddelijk "antwoord" wanneer het geloof op Christus roepstem in het Evangelie tot Hem komt en met Hem verenigt word tot rechtvaardiging en heiliging.
Voor de duidelijkheid: bij de inwendige roeping spreken we wel degelijk over bijzondere zaligmakende genade.
Wat de arminianen leren over de roeping als algemene genade, heeft hier daarom mi niet veel mee te maken.
Als ik je goed begrepen heb maak je onderscheid tussen de overtuigingen van Gods Geest in de uitverkorenen, die tot geloof in Christus komen, en de overtuigingen van hen die nooit tot Christus komen.
Op grond waarvan meen je dit onderscheid in de overtuigingen op zichzelf aan te kunnen brengen ?
Daar ging het me om. Ben benieuwd naar je reactie.
Waarom ik het onderscheid maak is heel eenvoudig. Het dóel van de overtuigingen is anders.Als ik je goed begrepen heb maak je onderscheid tussen de overtuigingen van Gods Geest in de uitverkorenen, die tot geloof in Christus komen, en de overtuigingen van hen die nooit tot Christus komen.
Op grond waarvan meen je dit onderscheid in de overtuigingen op zichzelf aan te kunnen brengen ?
Als ik de vraag als supra moet beantwoorden: God werkt in hen die verloren gaan op zulke wijze dat zij te meerder verantwoordelijk zijn, zodat in hun verderf te meerder God verheerlijkt zal worden.
Als infra zou ik het stukje over de niet-uitverkorenen vervangen door: God geeft in Zijn genade zelfs de niet-uitverkorenen nog overtuigingen, maar ach, zij hebben niet gewild dat Christus over hen koning zou zijn...
Beiden zullen stellen> In hen die geroepen worden echter werkt Hij niet alleen de overtuiging tot zonden, maar ook de ultieme behoefte aan verlossing ervan. Die 2 zijn onlosmakelijk. De behoefte komt voort uit de overtuiging, en is dus geen losstaand iets. M.i. kun je daarom niet stellen dat de overtuiging van een onbekeerde hetzelfde is als de overtuiging waarop een waarachtige bekering volgt.
Als ik om me heen kijk, dan is niet het proces belangrijk, maar het resultaat. Waarom? Well, het proces is er enkel omwille van het resultaat. Omdat ik iets wil berijken, ga ik iets doen. Kortom, wat ik als doel hebt bepaalt de inhoud van wat ik doe. Daarmee wil ik ook de werkingen van Gods Geest vergelijken. De (uiteindelijke) bedoeling van de overtuiging gewerkt in het hart van een niet-uitvekorene is niet het verlangen naar Christus (anders vervallen we in Arminianisme). Op grond daarvan stel ik dus dat het wezelijk verschilt met de overtuigingen gewerkt in het hart van een uitverkorene. Het middel is dan globaal gezien wel gelijk, maar de manier waarop het gewerkt word, en het doel, zijn zeer zeker verschillend.
Ik heb moeite met dit soort stellingen. Kunnen wij Gods bedoelingen op deze manier, met gebruikmaking van logica, achterhalen? Je meet Gods bedoeling met een bepaalde 'actie' door te kijken naar de uitkomst ervan, met als veronderstelling dat God almachtig is en de menselijke wil uiteindelijk geen rol speelt ( 'anders vervallen we in Arminianisme.' ) De uitkomst moet dan zijn dat het zondebesef in niet-uitverkorenen niet 'echt' is. Moet je hier echter niet zeggen wat de DL over de roeping zeggen? Dat iedereen die geroepen wordt ernstig en welmenend geroepen wordt? Tenslotte is zondebesef een soort roeping. Het punt bij Judas en Ezau was niet een gebrek in hun zondebesef, maar hun weigering om God om genade te vragen.De (uiteindelijke) bedoeling van de overtuiging gewerkt in het hart van een niet-uitvekorene is niet het verlangen naar Christus (anders vervallen we in Arminianisme).
Met alle nadruk op Gods soevereiniteit die de Bijbel legt, is ze er niet onduidelijk over dat de menselijke wil er bij het afwijzen van Gods genade wel degelijk aan te pas komt. Jezus zelf zegt: "Jeruzalem, hoe menig maal heb ik bijeen willen vergaderen als een hen haar kuikens, maar u hebt niet gewild."
Hoe de menselijke wil nog van betekenis kan zijn als God alles in allen werkt, is een vraag die wij niet opgelost krijgen. Desondanks moeten wij beide stellingen handhaven.
Groet,
David
[Aangepast op 10/7/04 door David J]
Zondebesef is GEEN roeping, maar de uitwerking van uitwendige roeping. Ik erken zekerlijk dat een ieder welmenend en ernstig word geroepen. Maar ik ontken ten zeerste dat dat de mens kracht geeft om daarmee gehoor te geven aan zijn roeping.Moet je hier echter niet zeggen wat de DL over de roeping zeggen? Dat iedereen die geroepen wordt ernstig en welmenend geroepen wordt? Tenslotte is zondebesef een soort roeping. Het punt bij Judas en Ezau was niet een gebrek in hun zondebesef, maar hun weigering om God om genade te vragen.
Ik zal het nader uitleggen:
1. Als calvinist houd ik het ervoor dat de mens, door zijn val in Adam, aan zulker ellende onderworpen is, dat uit hem geen enkel goed meer kan komen. Ja, wat meer is, hij WIL geen goed meer doen. Het ontbreekt hem zelfs aan de mogelijkheid om het goede te WILLEN.
2. Als tot een mens dus de roeping komt om zich te bekeren, en om te geloven in Christus Jezus, dan is hij daartoe niet in staat. Niet omdat hij het recht niet heeft om tot Jezus te komen, maar omdat hij niet kán. Zijn verdorven wil weerhoud hem ervan.
3. Enkel en alleen wanneer Gods Geest het Woord, wat komt tot de hoorder, en wat uit zichzelf zulk een kracht heeft (het is tenslotte Gods Woord) dat het een hoorder misschien wel raakt, toepast in het hart, zijn wil vernieuwende, kán en zál de hoorder met deze nieuwe wil het goede willen, nl. te vluchten tot Christus.
Als calvisist stel ik dus expliciet tegen jouw stellingen:
1. Tenzij de wil van een mens vernieuwd word door Gods Geest, kán en zál hij de genade afwijzen.
2. Een mens kan uit zichzelf nooit oprecht om God vragen
Echter, de onmacht van de gevallen mens geeft hem geen enkel recht om niet te doen wat hij niet kan. Nee, dat nooit! Hij dient alles te doen wat hij kan, maar wel met de wetenschap dat God hem niets verplicht is, dat God hem naar recht verloren kan laten gaan, dat het enkel en alleen genade is als God naar hem hoort!
Beste memento,
we praten langs elkaar heen, geloof ik. Ook ik beschouw mijzelf als calvinist, en met de stellingen die je in je laatste post poneert, ben ik het ook eens. Echter, dat neemt niet weg dat ik van mening blijf dat God, als Hij het besef van zonde in een mens werkt, oprecht wil dat diegene zich tot Hem keert. Daar ligt de parallel met de roeping. Het feit dat God oprecht mensen tot zich roept, door zondebesef of anderszins, is niet in tegenspraak met feit dat niet allen tot Hem komen, noch met het feit dat Hij bepaalt heeft wie zullen komen. Dat is het fundamenteel onlogische van het geloof in Gods soevereiniteit en menselijke verantwoordelijkheid. Daarmee moeten we leren leven. Je mag geen onderscheid aanbrengen in de bedoelingen van Gods werk op grond van de uitkomst ervan, hoe logisch dat ook is. Daar zit ook het gevaar van de uitdrukking 'inwendige' en 'uitwendige' roeping. Ze hebben hun nut in de dogmatiek, maar moeten, als alle buiten-bijbelse onderscheiden, niet teveel gebruikt worden.
Zeeuw 2:
Mag ik je vragen hoe je aan de 'eerst vreze, dan kindschap' exegese komt, terwijl er letterlijk staat 'geen vreze, maar kindschap'?
we praten langs elkaar heen, geloof ik. Ook ik beschouw mijzelf als calvinist, en met de stellingen die je in je laatste post poneert, ben ik het ook eens. Echter, dat neemt niet weg dat ik van mening blijf dat God, als Hij het besef van zonde in een mens werkt, oprecht wil dat diegene zich tot Hem keert. Daar ligt de parallel met de roeping. Het feit dat God oprecht mensen tot zich roept, door zondebesef of anderszins, is niet in tegenspraak met feit dat niet allen tot Hem komen, noch met het feit dat Hij bepaalt heeft wie zullen komen. Dat is het fundamenteel onlogische van het geloof in Gods soevereiniteit en menselijke verantwoordelijkheid. Daarmee moeten we leren leven. Je mag geen onderscheid aanbrengen in de bedoelingen van Gods werk op grond van de uitkomst ervan, hoe logisch dat ook is. Daar zit ook het gevaar van de uitdrukking 'inwendige' en 'uitwendige' roeping. Ze hebben hun nut in de dogmatiek, maar moeten, als alle buiten-bijbelse onderscheiden, niet teveel gebruikt worden.
Zeeuw 2:
Nou, als ik Rom 8:15 lees, dan staat daar dat de gelovigen helemaal geen geest der dienstbaarheid tot vreze hebben gekregen. De Geest die ze hebben gekregen is die van het kindschap, waardoor ze roepen: Abba, vader! Het hele vers is een verklaring van de uitdrukking 'kinderen Gods' in vs 14. Wij zijn God kinderen, omdat we de Geest van kindschap hebben. Onder de wet, dus voor Christus' komst, hetzij op aarde of voor ieder persoonlijk, waren we bang van God, door de geest der dienstbaarheid tot vreze.Juist de aangehaalde woorden van Paulus (aan de gelovigen!) duiden er mi op dat de gelovigen eerst de Geest ontvangen als een Geest der dienstbaarheid tot vreze (vgl. Galaten), en dan de Geest der aanneming tot kinderen. Hoe verklaar jij deze tekst ?
Mag ik je vragen hoe je aan de 'eerst vreze, dan kindschap' exegese komt, terwijl er letterlijk staat 'geen vreze, maar kindschap'?