Dag mensen,
Een directe vraag die me de laatste tijd bezighoud: hoe verhoudt de menselijke onmacht zich jegens de onwil om zich te bekeren?
Algauw wordt gezegd dat de mens niet bij machte is zichzelf te bekeren. Vanuit zichzelf is hij daarin onmachtig. In feite een vanzelfsprekendheid als je bedenkt dat de mens een reden nodig heeft óm zich te bekeren. Zonder reden, geen doel om na te streven en zéker geen reden om een ander leven te lijden, nietwaar?
Anderzijds ben ik geneigd te zeggen dat een mens in veel grotere mate onwillig is zichzelf te onderwerpen aan zijn Schepper. Ik hoor zondag aan zondag Zijn stem en tóch vertik ik iedere keer weer mezelf te onderwerpen aan Zijn wil, terwijl ik beter wéét! Gods Geest buiten m’n hart houden is funest voor m’n persoonlijke ontwikkeling, omdat ik weet dat alleen God de juiste richting voor m’n leven aangeeft.
Is dat onmacht?
Of onwil?
Wie herkent dit vanuit zijn eigen leven?
Onmacht of onwil?
-
matthijs019
Wel ik heb net een stukje voor mij liggen,
het staat in het boekje van Ds.D.J. Budding Titel is: Wat is het doel van mijn leven?
Gaat over vragen rondom bekering, avondmaal , de Doop ENZV.
Dit raad ik iedereen aan zoekende en niet zoekende en ook aan de ouderen die jongeren leiding geven.
Je kunt heel lang onder de zuivere verkondiging van het Evangelie zitten en er eigenlijk niets echt van menen. Zolang je hart gesloten is, gaat het er niet in. Maar dat veranderet als je wedergeboren wordt. Je ziet dat heel mooi bij Lydia. 'De Heere opende haar hart, zodat ze acht nam op hetgeen van Paulus gesproken werd.' Het ging erin.
het staat in het boekje van Ds.D.J. Budding Titel is: Wat is het doel van mijn leven?
Gaat over vragen rondom bekering, avondmaal , de Doop ENZV.
Dit raad ik iedereen aan zoekende en niet zoekende en ook aan de ouderen die jongeren leiding geven.
Je kunt heel lang onder de zuivere verkondiging van het Evangelie zitten en er eigenlijk niets echt van menen. Zolang je hart gesloten is, gaat het er niet in. Maar dat veranderet als je wedergeboren wordt. Je ziet dat heel mooi bij Lydia. 'De Heere opende haar hart, zodat ze acht nam op hetgeen van Paulus gesproken werd.' Het ging erin.
-
Refojongere
Beste gideon,
Het boek van ds. G. Wisse "De droefheid naar God" schrijft glashelder over de bekering en de heerlijke gemeenschap met God door het geloof. Daar worden de oefeningen des geloofs beschreven en hoe het er aan toegaat in het zieleleven. Persoonlijk is het voor mij een van de mooiste boeken die ik heb.
Wat wordt daar gezegd van de onmacht en onwil?
"We kunnen en willen niets doen tot deze onze bekering; alhoewel we alles zouden willen doen, als we bekeerd zijn.
Hoe komt dit, dat we niets willen? Omdat we midden in de dood liggen. We hebben daarom geen oog, geen oor voor, geen lust, geen behoefte tot het leven Gods. (...)De apostel schrijft zelfs van een dood zijn te dezen: "Daar gij dood waart in de misdaden en de zonden (Efeze 2:4). -In onze catechismus wordt in Zondag 2 gevraagd: "Kunt gij dit alles volkomen houden?" En het antwoord luid: "Neen, ik, want ik ben van nature geneigd, God en mijn naaste te haten." Twee verschrikkelijke zaken worden ons daar geleerd: de mens kan niet en wil niet. - 's Mensen onmacht brengt de onderwijzer zo terecht in verband met 's mensen onwil. Het verzwaart zo zijn ellende, dat die onmacht iets is, waar de mens geen last van heeft, dat hij gaarne zo wil. De onderwijzer wil hier bijzonder zeggen, dat die onmacht niet maar slechts wortelt in de onwil, maar dat die onmacht daarom zo verschrikkelijk is, omdat deze daarin akkoord gaat met onze onwil. Ik kan het niet, maar ik zou 't graag willen; neen, zo is het juist niet.
Zo is het in zekere zin bij een aanvankelijk bekeerd mens, maar in onze onbekeerde jammerstaat kunnen we niet en...dat vinden we best in orde.
De vraag is wel eens gedaan, wat gaat voor: onze onmacht of onze onwil; m.a.w. kunnen we niet, omdat we niet willen; of willen we niet, omdat we niet kunnen?
Om deze vraag te beantwoorden, moeten we nog wat dieper doordringen. Deze vraag is niet zuiver gesteld. - Dat we niet kunnen en dat we niet willen vloeit beide voort uit onze verdorven natuur. Het zijn twee gegeven (on)vermogens, twee eigenschappen van onze van God afgevallen natuur. Zij beide worden verklaard uit deze Gode vijandige natuur, dus uit onze geestelijke doodstaat. Beide ongescheiden naast elkaar voortvloeiende uit onze natuur.
Als God ons nu gaat bekeren, krijgen we daarom met beide te doen: met onmacht en onwil. Nee, dan schuift de mens zijn onmacht niet op zijn onwil, of zijn onwil op zijn onmacht, maar hij aanvaardt ze beide: onwil en onmacht, als twee keerzijden van de ene verdoemelijke natuur; en daarom verbergt hij zich niet achter een van deze twee; maar hij ziet zich midden in de dood liggen; en gaat bevindelijke BELEVEN, wat het inhoudt: er moet een wonder aan mij geschieden. God alleen is de auteur, de werkende oorzaak van zaligheid en geestelijk leven.
O, wat ziet zulk een ontdekt mens dan, hoe noodzakelijk dit wonder is, niet maar noodzakelijk uit oorzake van zijn anders eeuwig verderf; maar noodzakelijk, omdat hij anders nooit meer enige Gode aangename vrucht zal kunnen voortbrengen. Hij ziet zich een dorre en dode tak. En DAT, DAT is het wat hem zo ontroert en bedroeft, afgedacht nog van de dood, gericht en eeuwigheid."
Tot zover. Ja, mocht dat meer en meer voor gaan komen in kerkelijk, reformatorische en evangelische bijeenkomsten! Tot verootmoediging en verbrijzeling, terneerwerping van onze (al dan niet kerkelijke) hoogmoed en zucht naar allerlei menselijke en uiterlijke veranderingen om de godsdienst aantrekkelijker te maken.
Ik hoop dat je er wat aan mocht hebben.
Groeten!
Het boek van ds. G. Wisse "De droefheid naar God" schrijft glashelder over de bekering en de heerlijke gemeenschap met God door het geloof. Daar worden de oefeningen des geloofs beschreven en hoe het er aan toegaat in het zieleleven. Persoonlijk is het voor mij een van de mooiste boeken die ik heb.
Wat wordt daar gezegd van de onmacht en onwil?
"We kunnen en willen niets doen tot deze onze bekering; alhoewel we alles zouden willen doen, als we bekeerd zijn.
Hoe komt dit, dat we niets willen? Omdat we midden in de dood liggen. We hebben daarom geen oog, geen oor voor, geen lust, geen behoefte tot het leven Gods. (...)De apostel schrijft zelfs van een dood zijn te dezen: "Daar gij dood waart in de misdaden en de zonden (Efeze 2:4). -In onze catechismus wordt in Zondag 2 gevraagd: "Kunt gij dit alles volkomen houden?" En het antwoord luid: "Neen, ik, want ik ben van nature geneigd, God en mijn naaste te haten." Twee verschrikkelijke zaken worden ons daar geleerd: de mens kan niet en wil niet. - 's Mensen onmacht brengt de onderwijzer zo terecht in verband met 's mensen onwil. Het verzwaart zo zijn ellende, dat die onmacht iets is, waar de mens geen last van heeft, dat hij gaarne zo wil. De onderwijzer wil hier bijzonder zeggen, dat die onmacht niet maar slechts wortelt in de onwil, maar dat die onmacht daarom zo verschrikkelijk is, omdat deze daarin akkoord gaat met onze onwil. Ik kan het niet, maar ik zou 't graag willen; neen, zo is het juist niet.
Zo is het in zekere zin bij een aanvankelijk bekeerd mens, maar in onze onbekeerde jammerstaat kunnen we niet en...dat vinden we best in orde.
De vraag is wel eens gedaan, wat gaat voor: onze onmacht of onze onwil; m.a.w. kunnen we niet, omdat we niet willen; of willen we niet, omdat we niet kunnen?
Om deze vraag te beantwoorden, moeten we nog wat dieper doordringen. Deze vraag is niet zuiver gesteld. - Dat we niet kunnen en dat we niet willen vloeit beide voort uit onze verdorven natuur. Het zijn twee gegeven (on)vermogens, twee eigenschappen van onze van God afgevallen natuur. Zij beide worden verklaard uit deze Gode vijandige natuur, dus uit onze geestelijke doodstaat. Beide ongescheiden naast elkaar voortvloeiende uit onze natuur.
Als God ons nu gaat bekeren, krijgen we daarom met beide te doen: met onmacht en onwil. Nee, dan schuift de mens zijn onmacht niet op zijn onwil, of zijn onwil op zijn onmacht, maar hij aanvaardt ze beide: onwil en onmacht, als twee keerzijden van de ene verdoemelijke natuur; en daarom verbergt hij zich niet achter een van deze twee; maar hij ziet zich midden in de dood liggen; en gaat bevindelijke BELEVEN, wat het inhoudt: er moet een wonder aan mij geschieden. God alleen is de auteur, de werkende oorzaak van zaligheid en geestelijk leven.
O, wat ziet zulk een ontdekt mens dan, hoe noodzakelijk dit wonder is, niet maar noodzakelijk uit oorzake van zijn anders eeuwig verderf; maar noodzakelijk, omdat hij anders nooit meer enige Gode aangename vrucht zal kunnen voortbrengen. Hij ziet zich een dorre en dode tak. En DAT, DAT is het wat hem zo ontroert en bedroeft, afgedacht nog van de dood, gericht en eeuwigheid."
Tot zover. Ja, mocht dat meer en meer voor gaan komen in kerkelijk, reformatorische en evangelische bijeenkomsten! Tot verootmoediging en verbrijzeling, terneerwerping van onze (al dan niet kerkelijke) hoogmoed en zucht naar allerlei menselijke en uiterlijke veranderingen om de godsdienst aantrekkelijker te maken.
Ik hoop dat je er wat aan mocht hebben.
Groeten!
-
gideon
Bedankt voor de reakties tot dusver.
Maar, met alle respect voor mooie woorden van grote persoonlijkheden, wat ik eigenlijk veel interessanter vind, is hoe je de strijd met en/of tussen onmacht en onwil zelf beleeft.
Kun je zeggen dat de Geest Gods ook in jou werkt en je de impact van beide feiten laat zien? Hoe beleef je dat?
Maar, met alle respect voor mooie woorden van grote persoonlijkheden, wat ik eigenlijk veel interessanter vind, is hoe je de strijd met en/of tussen onmacht en onwil zelf beleeft.
Kun je zeggen dat de Geest Gods ook in jou werkt en je de impact van beide feiten laat zien? Hoe beleef je dat?
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Indien Gij wilt, Gij kunt mij reinigen.
Indien Gij wilt! Ik ben uitgewerkt! Niets meer toe te brengen. Een wet die verdoemt, een wet die vervloekt, dan is het niet meer, indien ik wil, nee indien Gij wilt! Doch ook het vervolg, Gij kunt mij reinigen. Ik ben onmachtig om mezelf nog te kunnen reinigen.
Niet dat ik hiermee wil zeggen dat het eerst onze onwil en daarna onze onmacht is. Wel leren we afzien van onze wil. We leren gelijk Jakob met lege handen aan de hals van die Man te hangen. Met die lege handen tonen we ook gelijk onze onmacht aan.
Indien Gij wilt! Ik ben uitgewerkt! Niets meer toe te brengen. Een wet die verdoemt, een wet die vervloekt, dan is het niet meer, indien ik wil, nee indien Gij wilt! Doch ook het vervolg, Gij kunt mij reinigen. Ik ben onmachtig om mezelf nog te kunnen reinigen.
Niet dat ik hiermee wil zeggen dat het eerst onze onwil en daarna onze onmacht is. Wel leren we afzien van onze wil. We leren gelijk Jakob met lege handen aan de hals van die Man te hangen. Met die lege handen tonen we ook gelijk onze onmacht aan.
-
Lecram
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Deze aangehaalde tekst die gebruikt werd door de melaatste spreekt toch niet van ongeloof Marcel?
Natuurlijk zegt hij: Indien Gij wilt, maar vervolgens 'Gij kunt'. Dat is geen ongeloof maar geloof.
Trek eens een parallel met de moordenaar aan het kruis 'Gedenk mijner' Ook hier zit toch een vraag in?
Natuurlijk zegt hij: Indien Gij wilt, maar vervolgens 'Gij kunt'. Dat is geen ongeloof maar geloof.
Trek eens een parallel met de moordenaar aan het kruis 'Gedenk mijner' Ook hier zit toch een vraag in?
-
Zoeker
Ik begrijp waar je mee worstelt. Toch kun je niet zeggen dat het onmacht is. Het is onwil, dat je je niet bekeert!! Vraag jezelf af, 'wil ik wel echt bekeerd worden?' Als je dat (nog) niet bent is het werkelijke antwoord 'nee'!
Een mens kan zichzelf ook niet bekeren, dat is wel zo. Echter, het 'niet kunnen' is absoluut geen verontschuldiging om het Woord dáár te laten!! Zoals A Brakel schrijft: de mens komt zover niet, dat hij tegen het 'kan niet' vastloopt, maar hij blijft voor het 'wil niet' staan. Daar zit het 'm op vast.
God is gewillig genoeg om je te zaligen, Jezus staat als het ware met open armen op je te wachten. Maar wil jÃj wel??
Waarschijnlijk ken je ook wel de redenering waarom je God niet aan kunt rekenen dat Hij iets eist wat de mens niet kan. Zie zondag 4 H.C. "De mens heeft zichzelf van deze gave beroofd" staat daar. Vreselijk!
Trouwens! Wat zeg ik? God iets aanrekenen? Wat is dat voor hoogmoedige vraag? Andersom!! De mens is het zwaar aan te rekenen, dat hij, terwijl hij gevallen is, en God nu nog in dit uiterste geval, terwijl de mens al lang de verdoemenis verdiend heeft, toch een mogelijkheid tot redding geopend heeft, ook déze mogelijkheid verwerpt. Ja zeg. Nou heeft God toch zeker wel genoeg z'n best gedaan? Als je nu nog verloren gaat is het zéker je eigen schuld! Terwijl je weet dat er een weg ter ontkoming is!
Zo, wat is die weg dan? Nou heel simpel: God eist in Zijn Woord dat je je bekeert en op Jezus vertrouwt! Je moet geloven in Christus!! Alle eigen werk laten varen en de zaligheid van Hem af laten hangen. En dan ben je zalig. Het geloof is zo eenvoudig. Je hoeft niet eens wat te doen, enkel geloven dat Christus alles gedaan heeft. Dát is de weg van het geloof, waardoor we tóch rein zijn voor God!
Je vraagt naar een persoonlijke ervaring. Nou, ik dacht altijd dat ik toch wel erg graag zalig wilde worden, en dat ik er toch wel meer moeite voor deed dan menig ander.
Tot ik tot de ontdekking kwam: gooi maar weg al dat eigen 'willen' en eigengerechtigheid, het is ten diepste God tegenstaan en [c]Christus haten[/c]! Je wilt zelf wat doen, maar daarmee verwerp je tevens Christus' werk!
Prediking: de mensen oproepen om iets te gaan doen en ook vertellen dat het de Geest is, die de zaligheid werkt.
Een mens kan zichzelf ook niet bekeren, dat is wel zo. Echter, het 'niet kunnen' is absoluut geen verontschuldiging om het Woord dáár te laten!! Zoals A Brakel schrijft: de mens komt zover niet, dat hij tegen het 'kan niet' vastloopt, maar hij blijft voor het 'wil niet' staan. Daar zit het 'm op vast.
God is gewillig genoeg om je te zaligen, Jezus staat als het ware met open armen op je te wachten. Maar wil jÃj wel??
Waarschijnlijk ken je ook wel de redenering waarom je God niet aan kunt rekenen dat Hij iets eist wat de mens niet kan. Zie zondag 4 H.C. "De mens heeft zichzelf van deze gave beroofd" staat daar. Vreselijk!
Trouwens! Wat zeg ik? God iets aanrekenen? Wat is dat voor hoogmoedige vraag? Andersom!! De mens is het zwaar aan te rekenen, dat hij, terwijl hij gevallen is, en God nu nog in dit uiterste geval, terwijl de mens al lang de verdoemenis verdiend heeft, toch een mogelijkheid tot redding geopend heeft, ook déze mogelijkheid verwerpt. Ja zeg. Nou heeft God toch zeker wel genoeg z'n best gedaan? Als je nu nog verloren gaat is het zéker je eigen schuld! Terwijl je weet dat er een weg ter ontkoming is!
Zo, wat is die weg dan? Nou heel simpel: God eist in Zijn Woord dat je je bekeert en op Jezus vertrouwt! Je moet geloven in Christus!! Alle eigen werk laten varen en de zaligheid van Hem af laten hangen. En dan ben je zalig. Het geloof is zo eenvoudig. Je hoeft niet eens wat te doen, enkel geloven dat Christus alles gedaan heeft. Dát is de weg van het geloof, waardoor we tóch rein zijn voor God!
Je vraagt naar een persoonlijke ervaring. Nou, ik dacht altijd dat ik toch wel erg graag zalig wilde worden, en dat ik er toch wel meer moeite voor deed dan menig ander.
Tot ik tot de ontdekking kwam: gooi maar weg al dat eigen 'willen' en eigengerechtigheid, het is ten diepste God tegenstaan en [c]Christus haten[/c]! Je wilt zelf wat doen, maar daarmee verwerp je tevens Christus' werk!
Prediking: de mensen oproepen om iets te gaan doen en ook vertellen dat het de Geest is, die de zaligheid werkt.
-
Lecram
Beste Niek,Origineel geplaatst door ndonselaar
Deze aangehaalde tekst die gebruikt werd door de melaatste spreekt toch niet van ongeloof Marcel?
Natuurlijk zegt hij: Indien Gij wilt, maar vervolgens 'Gij kunt'. Dat is geen ongeloof maar geloof.
Trek eens een parallel met de moordenaar aan het kruis 'Gedenk mijner' Ook hier zit toch een vraag in?
Zoals zoveel dingen, heb ik dit ook niet van mij zelf. Volgens mij las ik dit in een preek van Spurgeon, die dat aangaf. Net als dat wij zelf vaak bidden: Heere wilt u.... mij bekeren enz. Vanuit Gods Woord mogen we weten dat God onze bekering wilt. Ik weet wel dat gaat tegen ons gevoel in, maar ik geloof toch dat er een kern van waarheid in zit. In het 'indien' zit toch iets van: ik weet niet zeker of u het wilt. Als hij Jezus had gekend dat wist hij dat Jezus het zou willen.
-
gideon
Beste Zoeker,
Bedankt voor je opbeurende reaktie. Hetgeen jij hier weergeeft, kan ik vanuit persoonlijke ondervinding volledig onderstrepen.
Daarbij moet ik nageven dat de factor onmacht een realiteit is die je pas ziet, zodra je, onder invloed van Gods Geest, werkelijk gewillig gemaakt wordt. Daarvóór is ten diepste de onwilligheid tot gehoorzaamheid de remmende factor.
Maar éénmaal ontdekt aan je 'rotte' positie en het zicht op een 'hersteld leven', wil je niks anders meer dan toegeven dat Gods weg de enige juiste is. Hij weet immers wat het beste is voor Zijn schepsels.
Concreet tracht je in de weg van bekering deze weg te volgen. Maar het gaat niet vanzelf. Je hebt nog te maken met de overblijfselen van je oude natuur. Je bent zelfs geneigd om daar je aandacht op te vestigen, maar iedere keer weer kom je dan bedrogen uit. Alleen met het zicht op de Zaligmaker kun je de strijd aan. Hijzelf is de grote motor achter je bekering, die vanaf het moment van ontdekking aan je verdorven staat, werkelijk gestalte krijgt in de rest van je leven.
Eigenlijk is het zo eenvoudig.
Bedankt voor je opbeurende reaktie. Hetgeen jij hier weergeeft, kan ik vanuit persoonlijke ondervinding volledig onderstrepen.
Daarbij moet ik nageven dat de factor onmacht een realiteit is die je pas ziet, zodra je, onder invloed van Gods Geest, werkelijk gewillig gemaakt wordt. Daarvóór is ten diepste de onwilligheid tot gehoorzaamheid de remmende factor.
Maar éénmaal ontdekt aan je 'rotte' positie en het zicht op een 'hersteld leven', wil je niks anders meer dan toegeven dat Gods weg de enige juiste is. Hij weet immers wat het beste is voor Zijn schepsels.
Concreet tracht je in de weg van bekering deze weg te volgen. Maar het gaat niet vanzelf. Je hebt nog te maken met de overblijfselen van je oude natuur. Je bent zelfs geneigd om daar je aandacht op te vestigen, maar iedere keer weer kom je dan bedrogen uit. Alleen met het zicht op de Zaligmaker kun je de strijd aan. Hijzelf is de grote motor achter je bekering, die vanaf het moment van ontdekking aan je verdorven staat, werkelijk gestalte krijgt in de rest van je leven.
Eigenlijk is het zo eenvoudig.
-
Wouter
De reden dat iemand onbekeerd is, kan geen onmacht zijn. Wanneer een mens geWILlig gemaakt wordt, gaat hij God aanroepen om hem te bekeren. En God kan het. Hij is de Almachtige. Iemand die dus zegt; ik kan me niet bekeren, heeft gelijk, maar slaat de plank volledig mis, wanneer hij dit aanvoert als reden van onbekeerd zijn. God kan het en wil het. Daar gaat het om. We moeten het niet van ons zelf verwachten. Bij HEM moeten we zijn!
Sta me toe aan dit onderwerp ook een persoonlijk getinte bijdrage te leveren.Oorspronkelijk gepost door gideon
Bedankt voor de reakties tot dusver.
Maar, met alle respect voor mooie woorden van grote persoonlijkheden, wat ik eigenlijk veel interessanter vind, is hoe je de strijd met en/of tussen onmacht en onwil zelf beleeft.
Kun je zeggen dat de Geest Gods ook in jou werkt en je de impact van beide feiten laat zien? Hoe beleef je dat?
De confrontatie met mijn onmacht en onwil is mij pas na mijn bekering gebleken.
Vanuit mijn opvoeding wist ik precies dat er iets moest gebeuren. En ik heb ook jarenlang alle kenmerken van een waar christen horen preken. met alle varianten van de toeleidende weg, de geestelijke stadia op die weg in de vorm van de klassieke opdeling ellende, verlossing, dankbaarheid.
Ik verwachtte, dat als ik eenmaal bekeerd zou worden , dat ik al die dingen zou herkennen bij mezelf (of althans veel van die dingen). Tot die tijd was ik een fel bepleiter van deze weg, hoewel ik er geen persoonlijke ervaring mee had en eigenlijk een afwachtend leven leidde.
Het vreemde is, dat er een moment is gekomen, dat ik door de prediking bijzonder werd aangesproken door wat er over Jezus Christus werd gezegd.
1. Er werd van Hem gezegd, dat Hij openstond voor wie Hem maar benaderde.
2. Ik hoorde vooral dat de komst van Christus en de verkondiging van het Evangelie voortkomt uit de onnoembare liefde van God voor mensen.
3. Tot slot werd mij duidelijk wat de enorme betekenis is van Christus ten aanzien van deze wereld. Dat Hij Verlosser is van mensen, maar ook dat Hem alle macht gegeven is in de hemel en op de aarde. Dat Zijn betekenis universeel en kosmisch is (Christus Pantocrator).
Hierdoor werd ik zo gefascineerd (als dat het goede woord is) en innerlijk zo overtuigd van de evidente waarheid van het Evangelie dat ik zonder meer (zonder nog naar andere wegen te zoeken) Hem wilde leren kennen. Ik ervaarde een diep verlangen en een sterke wil om tot Hem te gaan en ik heb ook de kracht ervaren om daadwerkelijk mijn leven aan Hem over te geven, Hem aan te roepen en vrede te vinden in deze beslissing.
Nu lijkt het erop, dat ik dit zelf gewild en zelf gedaan heb (naar eigen wil en macht, zeg maar). Maar juist door deze voor mij onverwachte ontwikkeling heb ik naderhand gezein hoe groot mijn onwil en onmacht waren voordat ik mij tot Christus heb gewend. Het was daadwerkelijk een dode boel in m'n leven.
Ik onderschrijf dus ten volle hoe onmactig en onwillig een mens van nature is. Dat kan zelfs zo zijn, wanneer iemand toch een vurig pleitbezorger is van die waarheid.
Maar in mijn geval is pas in het licht van Christus de volle waarheid omtrent mijn leven zonder en met Hem aan het licht gekomen.
Zelf schat ik vanwege die ervaring in, dat een langdurige studie van de verhouding tussen eigen onmacht of onwil, zonder bekering, niet zoveel waard is.
Want uiteindelijk gaat het er niet om, dat we een exacte beschrijving op papier krijgen van het dode en door God verafschuwde leven zonder Hem, maar het gaat erom, dat we delen in de door hem aangeboden genade. Daar gaat het Hem in ieder geval om, naar mijn vaste overtuiging.
Gravo
