Beste forummers,
Vaak wordt er smalend gedaan over prediking die de christen in het middelpunt stelt. Anderen doen weer neerbuigend over zogenaamde "Christus"mannetjes. Wat moet er nu gepreekt worden: De Christus of de christen?
Welnu, "Jezus Christus en Dien gekruisigd" staat er toch? Zeker, echter deze kruisofferande zal wel moeten worden toegepast "aan de christen". En er zal moeten worden onderscheiden tussen waar en schijngeloof. Oprechtheid en huichelarij. Duidelijk zal moeten worden gezegd dat geloof met bekering gepaard gaat en andersom.
We weten wel: de zaligheid ligt buiten ons, we zoeken deze niet in onszelf.
Echter: WIJ moeten wel wederomgeboren worden, veranderd worden, bekeerd worden. Dat is een werk wat niet buiten ons omgaat, maar IN ons gestalte kracht. Ook dat nieuwe leven krijgt in ons gestalte, we gaan het beeld van Christus dragen als we met Hem verbonden zijn.
Vind je het dan gek dat mensen wel weten dat Christus voor hen gekomen is, maar toch twijfelen of ze wel bekeerd zijn, of vind je die twijfel overbodig? Je moet immers niet zien wat er in je gebeurt? Echter, een geloof wat niets IN je uitwerkt is ook dood? Dilemma?
Christus of de christen?
Veel theologisch postings gaan steeds weer over dezelfde vraag met betrekking tot de Weg, de Waarheid en het Leven, Christus zelf dus.Dilemma?
De vraag welke waarde een objectieve kennis van Christus heeft (een voorwerpelijke, feitelijke kennis) en welke waarde een subjectieve kennis van Christus heeft (een onderwerpelijke, persoonlijke kennis).
Binnen de gereformeerde gezindte worden er tussen die twee polen allerlei posities ingenomen en die twee polen leiden dan ook tot veel discussie.
Kan het allen met een feitelijke kennis van Christus? Dus: is het genoeg om te weten dat Christus door God gezonden is tot verzoening van de zonden? Is het genoeg om de heils'feiten' te horen?
Ik zou zeggen (wellicht itt veel leden van de Ger. Gezindte): als het God belieft kan dat inderdaad voldoende zijn. Er zijn mensen, die het Evangelie horen, begrijpen en terstond blijmoedig aannemen. Direkt zullen zij hun Heer volgen en vooral praktisch en het voorbeeld van Jezus navolgend en hun leven beterend verder leven. Ze kunnen weinig vertellen over hun ziel, over standen, over bekommernis enz. Ze hebben een kinderlijk en gelukkig geloof en zijn zalig.
Echter, er zijn er ook, die het bewandelen van de Weg ervaren als een enorme worsteling, waarbij ze steeds opnieuw in zichelf teleurgesteld raken, de Weg weer kwijtraken, met tal van twijfels worstelen en zich eigenlijk constant afvragen of ze het wel waard zijn, dat ook hen dit grote geluk mag overkomen. Dit leidt doorgaans tot een heel nederige en serieuze levenshouding. Ook dit is het werk van God, waarbij de bekering in alle werkingen van de Geest persoonlijk wordt ervaren.
Mijns inziens behoren zowel degenen, die zonder al te veel reflectie het Evangelie aannemen en direkt actief hun leven veranderen alsook degenen, die er soms jaren over doen om enig licht in hun duisternis te ervaren, beiden tot de kerk van Christus.
Wanneer nu de ene 'soort' christen (heeft het ook niet met karakter, aanleg, achtergrond, opvoeding te maken) de ander echter voor een onecht kind van God houdt en zijn of haar ervaringen bij de ander niet terugvindt en daarom concludeert, dat er geen sprake is van waar geloof, dan gaat het fout.
Is één van de grote ontdekkingen van een christen nu niet net, dat hij leert dat het in zijn leven heel anders is gegaan, dan hij zelf dacht? En moet hij daarom ook niet zeer voorzichtig, wanneer hij weer eens een oordeel denkt uit te spreken. Een waar christen ís al eens gecorrigeerd. Dat moet toch een waarschuwing zijn om niet zichzelf als maatstaf te nemen, maar zich eerder te verheugen in de vele vormen van barmhartigheid en genade, die God naar de gaven van Zijn Geest aan mensen geeft? Wellicht dat de kramp in al die weerkerende vragen over wie er nu gelijk heeft en hoe de bekering nu theoretisch in elkaar steekt er ook wat van af kan gaan.
Uiteindelijk bepaalt niet de theorie van de bekering hoe het is, maar de praktijk.
Misschien dat iemand op dit forum eens een getuigenis kan geven van de praktijk van een (al of niet krachtdadig) bekering door God.
Ik he de indruk, dat het vooral deze getuigenissen zijn, die nodig zijn om de soms eindeloze theologische theorie-gesprekken om te buigen tot een hele wezenlijke vraag voor veel mensen: is er nu een werkelijke verbinding in mijn leven met God of niet. Bij bevindelijkheid hoort toch ook vooral dit getuigenis dat we vertellen wat God aan onze ziel gedaan heeft.
De theorie over wat God (in het algemeen) aan een (anonieme) ziel doet maakt het zo afstandelijk!
"Ik zou zeggen (wellicht itt veel leden van de Ger. Gezindte): als het God belieft kan dat inderdaad voldoende zijn.
**KNIP**
Wanneer nu de ene 'soort' christen (heeft het ook niet met karakter, aanleg, achtergrond, opvoeding te maken) de ander echter voor een onecht kind van God houdt en zijn of haar ervaringen bij de ander niet terugvindt en daarom concludeert, dat er geen sprake is van waar geloof, dan gaat het fout."
Waarmee je elk commentaar van iemand die tot die gereformeerde gezindte behoort praktisch onmogelijk maakt.
Maar ik geloof toch echt dat velen zich op deze wijze bedriegen; en het is zeker dat zij er niet op zitten te wachten om dit te horen te krijgen. Dus ik wil er toch voor waarschuwen: het Evangelie is tegen de mens. De zondeval heeft ons hart zo verdorven, dat wij van nature van God afgekeerd zijn, met onze rug naar Hem toe. En dus geloof ik niet in het type christen (althans, niet als waar christen) dat jij ons voorhoudt: "Er zijn mensen, die het Evangelie horen, begrijpen en terstond blijmoedig aannemen. Direkt zullen zij hun Heer volgen en vooral praktisch en het voorbeeld van Jezus navolgend en hun leven beterend verder leven. Ze kunnen weinig vertellen over hun ziel, over standen, over bekommernis enz. Ze hebben een kinderlijk en gelukkig geloof en zijn zalig." Ik geloof wel dat er verschillen zijn tussen Gods volk onderling, maar niet dat deze verschillen zo groot zijn, dat de een een kinderlijk en gelukkig geloof heeft, zonder enige storing of rimpelen, terwijl een ander (en wellicht zal dat dan zijn door eigen schuld zeker?) door veel strijd en aanvechting moet ingaan in het Koninkrijk der hemelen.
**KNIP**
Wanneer nu de ene 'soort' christen (heeft het ook niet met karakter, aanleg, achtergrond, opvoeding te maken) de ander echter voor een onecht kind van God houdt en zijn of haar ervaringen bij de ander niet terugvindt en daarom concludeert, dat er geen sprake is van waar geloof, dan gaat het fout."
Waarmee je elk commentaar van iemand die tot die gereformeerde gezindte behoort praktisch onmogelijk maakt.
Maar ik geloof toch echt dat velen zich op deze wijze bedriegen; en het is zeker dat zij er niet op zitten te wachten om dit te horen te krijgen. Dus ik wil er toch voor waarschuwen: het Evangelie is tegen de mens. De zondeval heeft ons hart zo verdorven, dat wij van nature van God afgekeerd zijn, met onze rug naar Hem toe. En dus geloof ik niet in het type christen (althans, niet als waar christen) dat jij ons voorhoudt: "Er zijn mensen, die het Evangelie horen, begrijpen en terstond blijmoedig aannemen. Direkt zullen zij hun Heer volgen en vooral praktisch en het voorbeeld van Jezus navolgend en hun leven beterend verder leven. Ze kunnen weinig vertellen over hun ziel, over standen, over bekommernis enz. Ze hebben een kinderlijk en gelukkig geloof en zijn zalig." Ik geloof wel dat er verschillen zijn tussen Gods volk onderling, maar niet dat deze verschillen zo groot zijn, dat de een een kinderlijk en gelukkig geloof heeft, zonder enige storing of rimpelen, terwijl een ander (en wellicht zal dat dan zijn door eigen schuld zeker?) door veel strijd en aanvechting moet ingaan in het Koninkrijk der hemelen.
-
Majorca
Het gaat om Christus in de christen!
Dat Christus - voorwerpelijk - gestalte gaat krijgen -onderwerpelijk- in de christen.
Dan wordt niet alleen gepreekt een rijke Christus voor een arme zondaar, maar ook: hoe die twee tot elkaar komen!
En dat bevindelijke element nu, wordt in sommige vormen van prediking in de Geref. Gezindte wat te weinig belicht.
Het werk van toe-eigening door de Geest, met andere woorden. In bijv. het dikke boek van Klaas van der Z, op dit forum veelbesproken, wordt dit element ook node gemist.
Dat Christus - voorwerpelijk - gestalte gaat krijgen -onderwerpelijk- in de christen.
Dan wordt niet alleen gepreekt een rijke Christus voor een arme zondaar, maar ook: hoe die twee tot elkaar komen!
En dat bevindelijke element nu, wordt in sommige vormen van prediking in de Geref. Gezindte wat te weinig belicht.
Het werk van toe-eigening door de Geest, met andere woorden. In bijv. het dikke boek van Klaas van der Z, op dit forum veelbesproken, wordt dit element ook node gemist.
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Dit onderwerp vereist een studie op zich.Het werk van toe-eigening door de Geest, met andere woorden. In bijv. het dikke boek van Klaas van der Z, op dit forum veelbesproken, wordt dit element ook node gemist.
Majorca, zullen we dat laatste aan de HEERE overlaten? De prediking is het middel waardoor Hij de zondaar overbuigt en hem of haar geloofsarmen geeft om Zijn Woord te geloven.Het gaat om Christus in de christen!
Dat Christus - voorwerpelijk - gestalte gaat krijgen -onderwerpelijk- in de christen.
Dan wordt niet alleen gepreekt een rijke Christus voor een arme zondaar, maar ook: hoe die twee tot elkaar komen!
Simeon forummers sprak niet 'mijn ogen hebben mijn zaligheid gezien', maar 'mijn ogen hebben Uw zaligheid gezien'. Het heil ligt buiten ons. Als God ons het geloof schenkt, mogen we onze ogen opheffen en onze hand in geloofsvertrouwen op Zijn Woord leggen. Dan beamen we met Simeon 'Heere, wij hebben de zaligheid in Hem gezien; Hij is onze Heilzon; buiten Hem is er geen leven'.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
-
Refojongere
Hoi Rhode,
Bedankt voor je reactie. Ook Pied en anderen bedankt voor de goede reacties.
Je vroeg: "Ik zie het dilemma niet zo RJ. Misschien kun je dat nog iets duidelijker maken."
Wel, het is zo dat predikers zeggen tegen 'bekommerde' mensen die nog niet durven zeggen dat Christus de hunne is, dat ze op Christus moeten zien. Kijk niet naar jezelf!
Anderen zeggen: O, zeker, doorzoek uzelf zeer nauw! Er is veel wat op echt geloof lijkt en het niet is. En dan gaan ze kenmerken preken en aan de hand daarvan kunnen mensen zichzelf toetsen. Smytegelt zei eens (bekend kenmerkenprediker overigens): Het grootste kenmerk is als je het met de kenmerken niet meer kunt doen.
Maargoed, je kunt dus zeggen: Ah joh, doe niet moeilijk, zie gewoon op wat Christus voor jou gedaan heeft. Je kunt ook zeggen: Dat jij gelooft in Christus blijkt uit je nieuwe levenswandel, doorzoek jezelf maar eens.
Hier ligt niet zozeer een tegenstelling, maar vaak wordt die tegenstelling wel gemaakt, ervaren jullie Christus of christenprediking ook als een tegenstelling? Waarom?
Verder zijn ndonselaar en Rhode erg bang dat predikers vanaf de kansel gaan beschrijven hoe het eraan toegaat als een mens bekeerd wordt.
Ds. G.S.A. de Knegt schrijft vaak dat dit gaat in een weg van missen, zoeken en vinden. Ds. J. Catsburg maakte dit aangaande wel de opmerking: Tegenwoordig zeggen ze wel wat (geloof en bekering) is, maar NIET hoe het gaat. Het zal toch bevindelijk gekend moeten worden. Het geloof is niet gelijk aan verstandsgeloof, maar gaat veel dieper. En je stuurt mensen met een kluitje in het riet als je niet meer verkondigt hoe Christus en de christen tot elkaar komen.
Tuurlijk, jullie zijn terecht bang voor een systematische heilsweg. Men wake! Maar wel moet toch de zielsgestalten getekend worden van de mensen die op zoek naar Christus zijn en verder geholpen moeten worden in hun weg. Bepaalde zaken zijn noodzakelijk om gekend te worden, zoals te sterven aan Gods wet, jezelf te veroordelen en te vluchten tot Christus. Heel simpel: de dood van de oude mens, de opstanding van de nieuwe mens IN Christus en niet anders!
Verder was het niet Asaf die boos was op de blijmoedige gelovigen, maar het was Asaf die kwaad was op de voorspoed van hen die God niet dienden, hoe kan dat nou vroeg hij zich af...totdat hij in Gods heiligdom inging en merkte op het einde van de goddelozen. Dit terzijde.
Bedankt voor je reactie. Ook Pied en anderen bedankt voor de goede reacties.
Je vroeg: "Ik zie het dilemma niet zo RJ. Misschien kun je dat nog iets duidelijker maken."
Wel, het is zo dat predikers zeggen tegen 'bekommerde' mensen die nog niet durven zeggen dat Christus de hunne is, dat ze op Christus moeten zien. Kijk niet naar jezelf!
Anderen zeggen: O, zeker, doorzoek uzelf zeer nauw! Er is veel wat op echt geloof lijkt en het niet is. En dan gaan ze kenmerken preken en aan de hand daarvan kunnen mensen zichzelf toetsen. Smytegelt zei eens (bekend kenmerkenprediker overigens): Het grootste kenmerk is als je het met de kenmerken niet meer kunt doen.
Maargoed, je kunt dus zeggen: Ah joh, doe niet moeilijk, zie gewoon op wat Christus voor jou gedaan heeft. Je kunt ook zeggen: Dat jij gelooft in Christus blijkt uit je nieuwe levenswandel, doorzoek jezelf maar eens.
Hier ligt niet zozeer een tegenstelling, maar vaak wordt die tegenstelling wel gemaakt, ervaren jullie Christus of christenprediking ook als een tegenstelling? Waarom?
Verder zijn ndonselaar en Rhode erg bang dat predikers vanaf de kansel gaan beschrijven hoe het eraan toegaat als een mens bekeerd wordt.
Ds. G.S.A. de Knegt schrijft vaak dat dit gaat in een weg van missen, zoeken en vinden. Ds. J. Catsburg maakte dit aangaande wel de opmerking: Tegenwoordig zeggen ze wel wat (geloof en bekering) is, maar NIET hoe het gaat. Het zal toch bevindelijk gekend moeten worden. Het geloof is niet gelijk aan verstandsgeloof, maar gaat veel dieper. En je stuurt mensen met een kluitje in het riet als je niet meer verkondigt hoe Christus en de christen tot elkaar komen.
Tuurlijk, jullie zijn terecht bang voor een systematische heilsweg. Men wake! Maar wel moet toch de zielsgestalten getekend worden van de mensen die op zoek naar Christus zijn en verder geholpen moeten worden in hun weg. Bepaalde zaken zijn noodzakelijk om gekend te worden, zoals te sterven aan Gods wet, jezelf te veroordelen en te vluchten tot Christus. Heel simpel: de dood van de oude mens, de opstanding van de nieuwe mens IN Christus en niet anders!
Verder was het niet Asaf die boos was op de blijmoedige gelovigen, maar het was Asaf die kwaad was op de voorspoed van hen die God niet dienden, hoe kan dat nou vroeg hij zich af...totdat hij in Gods heiligdom inging en merkte op het einde van de goddelozen. Dit terzijde.
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Als ik je zo lees RJ, bekruipt me het gevoel dat je vanuit een andere positie deze reactie schrijft.
Wat te doen met een preek van bv. Ralph Erskine die ik van de week las waarin hij iedereen nodigt om tot Christus te gaan. In een andere discussie gaat het over Woord en Geest. Bij sommigen lijkt het wel alsof er iets bij het Woord moet komen wat te beschrijven is, wat min of meer te systematiseren is. Het Woord van God is krachtig, ja zo krachtig dat het levendmakend is, maar de mens zal dit Woord moeten geloven. Hij zal de hand des geloofs op dit Woord moeten leggen. Hoe gebeurt dit nou? Dat is niet te omschrijven, alleen te beleven! De mens gelooft onvoorwaardelijk het gepredikte Woord. Als het Woord zegt 'Kom dan o alle gij dorstigen', dan komt hij of zij en omarmt dit Woord. Als het Woord spreekt van een rijke Christus voor een arme zondaar, dan omhelst de hoorder dat Woord. Natuurlijk is dat Gods werk, want Gods Geest bearbeidt die zondaar om dat Woord te geloven. Alleen dat doet Gods Geest onmiddellijk op de mond van Zijn Woord, dus door de verkondiging van Zijn Woord. Daar tijdens die verkondiging van het Woord vindt het wonder plaats. Het lijkt echter wel alsof sommigen zalige werkzaamheden verwachten en dat dan die voorbereide zondaar naar de kerk gaat en dat in die toebereide aarde het Woord wortel schiet. Hoewel de Heere zéker de mens onrustig kan maken is er dan pas sprake van toebereide aarde als de Heere op Zijn machtswoord het geloof schenkt om Zijn Woord aan te nemen. 'Het geloof is door het gehoor en het gehoor is door het gepredikte Woord van God'.
Wat te doen met een preek van bv. Ralph Erskine die ik van de week las waarin hij iedereen nodigt om tot Christus te gaan. In een andere discussie gaat het over Woord en Geest. Bij sommigen lijkt het wel alsof er iets bij het Woord moet komen wat te beschrijven is, wat min of meer te systematiseren is. Het Woord van God is krachtig, ja zo krachtig dat het levendmakend is, maar de mens zal dit Woord moeten geloven. Hij zal de hand des geloofs op dit Woord moeten leggen. Hoe gebeurt dit nou? Dat is niet te omschrijven, alleen te beleven! De mens gelooft onvoorwaardelijk het gepredikte Woord. Als het Woord zegt 'Kom dan o alle gij dorstigen', dan komt hij of zij en omarmt dit Woord. Als het Woord spreekt van een rijke Christus voor een arme zondaar, dan omhelst de hoorder dat Woord. Natuurlijk is dat Gods werk, want Gods Geest bearbeidt die zondaar om dat Woord te geloven. Alleen dat doet Gods Geest onmiddellijk op de mond van Zijn Woord, dus door de verkondiging van Zijn Woord. Daar tijdens die verkondiging van het Woord vindt het wonder plaats. Het lijkt echter wel alsof sommigen zalige werkzaamheden verwachten en dat dan die voorbereide zondaar naar de kerk gaat en dat in die toebereide aarde het Woord wortel schiet. Hoewel de Heere zéker de mens onrustig kan maken is er dan pas sprake van toebereide aarde als de Heere op Zijn machtswoord het geloof schenkt om Zijn Woord aan te nemen. 'Het geloof is door het gehoor en het gehoor is door het gepredikte Woord van God'.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
-
Refojongere