Hoe moet je je onbekeerde medereiziger naar de eeuwigheid aanspreken op hun ongeloof, en hoe mag je hem Christus aanprijzen?

Even ter verduidelijking een verhaaltje erbij. Bij tijd en wijle komt het wel es voor dat ik de gelegennheid en vrijmoedigheid mag krijgen om in gesrek te raken met een onbekeerde vriend/vriendin/kennis over geloven. Persoonlijk heb ik altijd de neiging om met alles wat in mij is te waarschuwen voor het gevaar van onbekeerd zijn, het liggen onder Gods toorn, de kans dat God je overgeeft aan je eigen dwaasheid (zoals bij Farao), de schrik van het eeuwige oordeel, maar ook dat Christus een Verlosser is, die je zo mag aannemen. Komen als je bent, dat is dus onvoorwaardelijk, heb je geen zondekennis, kom dan zonder zondekennis met de vraag of Hij het wil geven indien dat noodzakelijk is tot zaligheid. Indien je een koud hart hebt, kom dan met een koud hart met de vraag of Hij het warm wil maken, heb je geen liefde tot God kom dan tot Hem om door Zijn liefde ingewonnen te worden tót liefde. Heb je geen geloof, kom dan met de bede: Heere, geef me geloof... Blijf niet wachten, elk moment kan je laatste zijn!

Maar, dan komt meestal de reactie in de zin van: heel erg waar wat je zegt, enne, ik doe mn best, maar ik kan niet geloven...

Mijn reactie is dan meestal dat geloven heel simpel is, zelfs een kind kan het. Zo moeilijk is het niet te vertrouwen in een God die de hele wereld heeft gemaakt, die elke dag je leven leidt. Jezus aannemen is niets anders dan het vertrouwen dat Hij je wilt zaligmaken...

Mijn vraag is: mag je zó aansporen, of loop je het gevaar dat mensen vervallen in activisme? Ikzelf ben vroeger ferfent aanhanger geweest van de evangelische leer, en alhoewel nu geheel 'bekeerd' tot het bevindelijk-gereformeerde, van bepaalde uitdrukkingen en gezegdes kom je niet los....

PS> Misschien een té persoonlijke vraag, maar sporen jullie ook wel es onbekeerden in je naaste omgeving aan tot geloof, en waarom wel/niet?

Oorspronkelijk gepost door memento
Hoe moet je je onbekeerde medereiziger naar de eeuwigheid aanspreken op hun ongeloof, en hoe mag je hem Christus aanprijzen?

- KNIP -

PS> Misschien een té persoonlijke vraag, maar sporen jullie ook wel es onbekeerden in je naaste omgeving aan tot geloof, en waarom wel/niet?

Goeie vraag. En ook een "persoonlijke" vraag zoals je schrijft.
Best moeilijk om het onder woorden te brengen, maar ik doe een
poging.....

Ik ben niet zo bezig om "onbekeerden" in mijn vriendenkring op
te sporen, en aan te sporen tot geloof. Omdat ik dat (en dat is
puur persoonlijk en niet aan jou gericht!) een beetje arrogant
vind. Het zou betekenen dat ik weet hoe het moet en hoe het
allemaal in elkaar zit, en ik heb al de grootste moeite om het
allemaal voor mijzelf een beetje op een rijtje te krijgen.
Als ik met vrienden een goed gesprek heb, en het geloof komt
ter sprake, dan zal ik proberen, mijn geloof in God onder woorden
te brengen. Maar dat, zonder enige aansporing, dwang, of fanatisme.

Dat ik mensen niet aanspoor tot geloof heeft ook nog een praktische
en een principiele reden.

De principiele reden is, dat ALS ik zo nodig iets van mijn geloof
moet uitdragen, ik vind dat ik dat dan op een andere manier moet
doen. Namelijk door een voorbeeld te zijn. Dus geen woorden, maar
daden. Tegelijkertijd zeg ik daarbij, dat mij dat heel moeilijk
valt. Sommige dingen doe ik min of meer vanuit mijn geloof in
God, maar zie dat mensen die niet in God geloven, precies zo
handelen. Sterker nog: ik zie ook om mij heen dat mensen die
niet in God geloven, zaken soms principieler en beter aanpakken
dan mensen die in God geloven. Voor mij een reden om niet al te
hard te gaan roepen over mijn geloof.

De praktische reden:
Ik ben in het verleden nogal eens geconfronteerd met vrienden van
een Pinkstergemeente, die meenden mij "aan te moeten sporen" tot
hun manier van geloven. Ik heb dat altijd als hoogst onaangename
gesprekken ervaren. Ik houd er niet van om ter verantwoording
geroepen te worden, en ik wens geen vragen te beantwoorden als:
"heb jij de Heer al in je hart aangenomen" of "Is Jezus ook jouw
Vriend?"

Ik ben bang, dat als ik op dezelfde manier ga handelen, als die
Pinkstergemeente-vriende, ik net zo irritant ga overkomen. En
dat wil ik absoluut niet.

Tenslotte:
Misschien is het ook goed voor ons allemaal, om ons eens af te vragen
wat er zou gebeuren, als de Hara Krishna, de Jehova's Getuigen, de
Scientology Kerk-mensen, en de 7e-dags-adventisten, allemaal gaan
vinden, dat zij hun naasten moeten gaan aansporen om de waarheid te
gaan inzien. Ik verzeker je, dat er veel goede vriendschappen en
contacten vernield zullen worden.

Een maal per jaar een Jehova's Getuige aan de deur met een Wachttoren,
en een maal per jaar eens op straat aangehouden worden met een folder,
dat vind ik nog wel te pruimen. En eenmaal per jaar een doorgestuurde
spam-email met een vrome brief, met als laatste zin, "de groeten van
God", vind ik vreselijk, maar daar kom ik ook wel overheen.
Maar laat het alsjeblieft niet meer worden, en laten wij daar als
mensen, die vinden dat het geloof in God een goede zaak is, maar aan
meewerken.

Ik denk dat het een goede zaak is anderen aan te sporen zich te bekeren. Sterker nog, het is een van de vruchten van jou/uw bekering [dit in het algemeen] want waarom zou je een zo groot goed voor een ander verborgen houden? Misschien mag het niet maar ik heb altijd moeite met mensen die aan het H.A. gaan en niet evangeliserend bezig zijn, die het goud verborgen houden. En ja dan komt het aanspreken, als je tegen je onbekeerde medemens zegt, je moet er maar veel voor bidden moet ik altijd aan die kerk vol mensen denken die vast elke dag bidden om bekeerd te worden en nog steeds onbekeerd zijn tot 80 -90 jaar aan toe, dan krijg ik zoiets er moet toch meer zijn dan bidden alleen. Dan kom je algauw op het punt van dé keus. Ik weet [uit ervaring] dat wij van nature díe keus niet kunnen maken toch dring ik er bij iedereen op aan om in alles wat ze doen te kiezen voor God/Christus met daarbij de aantekening dat ze goede keus niet zelf kunnen maken maar dat God in Zijn Woord beloofd heeft die keus te belonen [wie Mij zoeken zúllen Mij vinden] en met in mijn achterhoofd dat God zowel het willen als het werken bestuurd. Ik heb in het verre verleden [RTP] wel eens geschreven dat ik zelf onverwachts zonder een duidelijke keus mijnerzijds geroepen ben en toch kan ik niet anders zeggen dan dat die keus gemaakt moet worden. Ik begrijp dat een rechtgeaarde Refo [niet persoonlijk] mij schuin aankijkt, maar ik kan het niet anders verwoorden.
Er valt uiteraard nog veel meer over te zeggen maar dat laat ik aan anderen over.

[Aangepast op 13/1/04 door Egbert]

Mijn reactie is dan meestal dat geloven heel simpel is, zelfs een kind kan het. Zo moeilijk is het niet te vertrouwen in een God die de hele wereld heeft gemaakt, die elke dag je leven leidt. Jezus aannemen is niets anders dan het vertrouwen dat Hij je wilt zaligmaken...

Mijn vraag is: mag je zó aansporen, of loop je het gevaar dat mensen vervallen in activisme? Ikzelf ben vroeger ferfent aanhanger geweest van de evangelische leer, en alhoewel nu geheel 'bekeerd' tot het bevindelijk-gereformeerde, van bepaalde uitdrukkingen en gezegdes kom je niet los....

Dat als het geloof in oefening is het heel eenvoudig is, zal niemand ontkennen, maar geloof hebben we niet in onze achterzak, of zo voor het grijpen. God zegt ons in Zijn Woord 'het is niet uit u, het is Gods gave'.

Mag je toch je medereiziger oproepen / dwingen tot het geloof. Gods Woord zegt 'dwing ze om in te gaan'. Buiten het geloof is het immers onmogelijk om God te behagen. Ja, het is onze dure roeping om onze naaste op te roepen tot het geloof in Jezus Christus. Waarom? Wel omdat we weten dat God buiten Zijn Zoon een verterend vuur is en een eeuwige gloed bij wie niemand wonen kan. Is dat activisme? Toch niet?

Groeten,

Laat ik even vooropstellen dat ik niks met de evangelische kerk heb. Maar het is wel een feit dat deze gemeenschap een van de snelst-groeiende kerken is. (voor zover een kerk). Hebben wij geen té hoge drempel. Wij als geref. kerken?

Hoe komt het dat het daar zo snel groeit? Een te lage drempel? Schuilt er geen gevaar in deze kerken? Is het té hedendaags? Of is zo'n kerk een goede opstap naar een geref. kerk?

Verder wil ik dit [ontopic] zeggen. Bijvoorbeeld als ik in de klas zit, en er word gevloekt, zeg ik er wat van.
En in een rustig moment kan ik best serieus praten met klasgenoten. Dat zijn de jongens die het anders over de "fienen" hebben. Als er een moment gelegenheid voor is, en dan komt het heus wel tot "serieuze" gesprekken.
En ook wel eens tot vragen waar ik ook geen antwoord op weet. Dat zoek ik dan uit.
Maar het evangeliseren blijft moeilijk werk. Maar God draagt het mij op, en ik heb plezier in naar de kerk gaan. Dus waarom zou ik niet gaan evangeliseren?

[Aangepast op 13/1/04 door marsm104]

Zie mijn reactie niet als kritiek Memento, zeker niet op jou persoonlijk, ook niet op de gesprekken die je voert (en de wijze waarop), maar als meedenken.
Het eerste gedeelte van het verhaal is goed. De reactie die je krijgt is ‘eerlijk’; “Ik doe m’n best, maar…â€

Met stijgende verbazing lees ik hier de postings. Hoe kan je ooit zeggen dat omdat je het irritant vind dat Jehova getuigen aan de deur komen, wij ook onze mond moeten houden. Mensen, we hebben toch wel door dat wij ECHT iets te vertellen hebben? In tegenstelling tot alle andere godsdiensten religies, sekten of weet ik veel wat? Wij mogen vertellen over het Licht wat in de duisternis kwam en nog wil komen! In de duisternis van ons hart!

Hebben jullie de geschiedenis van die melaatsen uit 2 kon. 7 wel eens gelezen? Voel je je niet als een onwaardige bedelaar die 'om niet goud en zilver heeft gevonden'? Is dit niet iets wat je heel de wereld gunt?

Om je vriendschappen niet over het geloof praten? Niet over het enige nodige? Een lichtend licht en een zoutend zout toch? Het ambt aller gelovigen noemt men het toch?

Als het doel is mensen te bereiken, zul je soms je mond moeten houden.
Als het doel is, bij sommigen als zeer ijverig gelovige te boek te staan (en tegelijk bij anderen als een zeer irritant pratertje), dan moet je vooral veel mensen vertellen van de enige Zaligmaker.
Jawel Pim, dat moet je doen; maar ook daarin moet je je tijd van spreken en je tijd van zwijgen in acht nemen.

Uiteraard is er een tijd van zwijgen en van praten, maar je zal toch zoeken naar aanknopingspunten om een gesprek te beginnen en als er maar een kleine opening geboden wordt spring daar dan in. Mijn ervaring is als je het echt meent en niet te pas en te onpas spreekt men veel van je kan hebben.

Ja, dat geloof ik ook, Egbert! Dat is ook wat ik bedoel.

Ja, ik denk ook dat het goed is om met mensen in gesprek te raken, om echte belangstelling te tonen.
Soms word ik wel eens erg moedeloos, als ik in de stad loop, en ik al die mensen om me heen zie, op reis naar de eeuwigheid, zonder God en zonder hoop in de wereld! Dan zou ik ze wel willen stoppen, en willen roepen... Maar ik denk niet dat dat zou werken!

Met de vrouwen ben ik bezig in Jeremia. Jeremia, die toen hij wilde zwijgen vond dat het Woord als een branden vuur in hem werd! We hebben ons toen afgevraagd: kunnen wij zwijgen? Of moet het Woord eruit, spreken we als er gelegenheid is om iets te zeggen, of zijn we te bang om uitgelachen te worden?!

Ik ben het met de topics eens waarin gezegd word dat het irritant is om Johava-getuigen-gedrag te vertonen. Het was ook niet mijn vraag of je te pas en te onpas mensen moet inwrijven dat ze moeten geloven, en dan wel op jouw manier, maar hóe je als er vrijmoedigheid en ruimte is, je het beste het woord kan brengen.

Ik ben in het verleden nogal eens geconfronteerd met vrienden van
een Pinkstergemeente, die meenden mij "aan te moeten sporen" tot
hun manier van geloven

Ik heb het niet over mensen aansporen tot mijn manier van geloven, maar tot het geloof. Ik zal, uit principe, nooit iemand die belijd te geloven, aansporen tot geloof omdat binnen mijn denken zijn geloof geen geloof is, dat laat ik aan God. Echter, mn de 'belijdende ongelovigen' (zoals die veel in refo-kringen voorkomen: mensen die met een stalen gezicht durven zeggen dat ze onbekeerd zijn), waarom zou je die niet aansporen om de weg die ze weten te gaan bewandelen?

Anderzijds misschien eens goed om na te denken over dit voorbeeldje: Als je wist dat volgende week het dak van het huis van je beste vriend zou instorten, zou je hem dan niet nét zo lang lastig vallen met waarschuwingen totdat hij zou besluiten die nacht ergens anders te slapen? Zelfs al zou hij je een enorme zeikerd vinden? Is de eeuwige dood niet véél meer verschrikkelijk?

Of als je strax voor Gods rechterstoel staat náást je onbekeerde vriend/vriendin, zou sorry hoor, ik wou niet zo lastig zijn als een Jehova-getuige dan overtuigend klinken?

------

Maar ff een heel andere richting: het spreken over geloof met niet-christenen. Wat ik vaak merk is dat heel mensen die geen inhoudelijke kennis hebben van het christendom er heel erg voor openstaan, ook als je op basis van je geloof niet kan meekomen in sommige wetenschappelijke modellen die hun aanhangen. Maar het moeilijkste vind ik om zo'n gesprek diepgang te geven, meestal komt het niet verder dan een filosofisch discussie, zonder het echt over het geloof te hebben. Iemand hier ervaring/tips/suggesties of wathever voor?

Nog wat reacties:

Geloven is niet heel simpel. Een kind kan geloven. Maar een kind is niet alleen tot heel simpele dingen in staat. Als een kind geloof ontvangt, gelooft het. Net als ieder ander mens.

Ik ben het er 100% mee eens dat geloof een gave Gods is. Echter, dat neemt (m.i.) niet de plicht van een mens weg te geloven (en dus mag en móet hij ertoe aangespoort worden). Het voorbeeld van dat kind is gebaseerd op Jezus, die zijn dicipelen erop wees te geloven als een kind.

Geloven is niet in de eerste plaats iets verstandelijks

niet afwachten, maar verwachten

Met eerste stelling 100% eens. Echter, de mens is in staat om met zijn verstand zijn verantwoordelijkheid te begrijpen aangaande de plicht tot bekering. Wij kunnen het woord alleen tot het vertand brengen, God kan het zegenen en het gebruiken tot geloof en bekering.

Ik hoorde pas een preek van Foppe vd Zwaag (zie pagina 7 van afval of verval topic), die geheel terecht zij dat verwachten alleenvoor gelovigen geldt, maar dat ongelovigen worden aangespoord haast te maken en zich te bekeren!

De principiele reden is, dat ALS ik zo nodig iets van mijn geloof
moet uitdragen, ik vind dat ik dat dan op een andere manier moet
doen. Namelijk door een voorbeeld te zijn. Dus geen woorden, maar
daden.

100% mee eens. Net zoals de natuur een Godsprediking is, kan een christelijke levenswandel dat ook zijn. Echter, jouw levenswandel noch de natuur predikt het Evangelie. Daarom zie ik levenswandel tot
1) Het jalours maken (zo gelukkig als die christen wil ik ook zijn)
2) Het laten zien dat het christelijke geloof leid tot goed waarden/normen en liefde tot elkaar
3) Als aanleiding tot vragen over je levenswandel (dus aanleiding tot een mogelijkheid om te getuigen)

Er is een uitdrukking van iets als: een christen herken je aan zn daad, gewaad, en praat. Ik denk dat deze drie onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn. Een christen die alleen praat maar in zn levenswandel niets laat merken is arrogant en hypokriet. Een christen die alleen maar in zn levenswandel christelijk is, en nooit zn medereizigers over het geloof spreekt, straalt niets meer uit dan een humanist. Echter, een christen die beide doet is een ware getuige...

---

Wat betreft de hoogmoed of arrogantie die sommigen hier noemden: Ik denk dat een kind van God juist als hij weer eens erachter komt dat hij van God is afgedwaald, hij de beste getuige is. Waarom? Wel, omdat hij dan zelf de noodzaak van Christus bloed het beste ziet, maar ook persoonlijk nodig heeft. En juist dan, als het wonder van genade opnieuw beleefd mag worden, dat God een zondaar, zelfs als hij God wéér de rug heeft toegekeerd, wederom in Christus wil aannemen, dan zou je de hele wereld wel willen toeroepen dat het nog kan, dat er nog redding is! Juist in de diepte krijgt hoogmoed weinig kans.

Ik heb eens een oud kind van God, die stond te schoffelen in zn tuintje horen vertellen tegen een buur die langsliep (die bekend stond om zn vloeken) dat het zo'n wonder was dat God nog zondaren wou aanzien in Christus Jezus. Ik heb nog nooit iemand met zoveel aandacht en eerbied zien luisteren als die buurman...

Hoogmoed leeft in ons aller hart, maar als je even bedenkt wát het inhoud om christen te zijn - van Christus, gered dóór Christus, waarom ook alweer? Juist, omdat ik zondaar was, ben, en helaas blijf tot de dood. Is dát iets om trots om te zijn? -

[Aangepast op 14/1/04 door memento]

memento schrijft:
===========
".....mn de 'belijdende ongelovigen' (zoals die veel in refo-kringen voorkomen: mensen die met een stalen gezicht durven zeggen dat ze onbekeerd zijn), waarom zou je die niet aansporen om de weg die ze weten te gaan bewandelen?"
============
dag memento,
wat ik hier schrijf zijn gewoon oprechte vragen:
1. als jij praat over het aansporen van mensen die met een stalen gezicht zeggen, dat ze onbekeerd zijn, mag ik ervan uitgaan, dat jij dan vindt dat je wèl bekeerd bent? Want als je onbekeerd bent valt er weinig aan te sporen denk ik.
2. ik ken nogal wat mensen uit refo-kringen - hoe zou het toch komen dat ik bijna nog nooit iemand heb horen beweren dat hij wèl bekeerd is? Bijna altijd hoor ik iets anders als "ik ben bekeerd", en dat andere wordt ook nooit met een stalen gezicht gezegd.

Zou ik andere mensen tegenkomen uit refo-kringen dan jij?

Verder schrijf n.a.v. mijn eerdere opmerkingen over mijn slechte ervaringen met pinkstergemeente-leden:
========
"Ik heb het niet over mensen aansporen tot mijn manier van geloven, maar tot het geloof."
========
Wist je dat Pinkstergemeente-leden precies hetzelfde zeggen als jij hier nu doet? Vind jij het fijn om vermaand en aangespoord te worden door Pinkstergemeente-leden?
Ik absoluut niet; ik word er dol van...Vertel me eens, wat mag jij nou wèl wat Pinkstergemeente-leden niet mogen?


[Aangepast op 14/1/04 door Rachmaninov]

dag memento,
wat ik hier schrijf zijn gewoon oprechte vragen:

Ik zal ze dan ook maar proberen oprecht te beantwoorden

1. als jij praat over het aansporen van mensen die met een stalen gezicht zeggen, dat ze onbekeerd zijn, mag ik ervan uitgaan, dat jij dan vindt dat je wèl bekeerd bent? Want als je onbekeerd bent valt er weinig aan te sporen denk ik.

Als ik deze vraag kan beantwoorden met een ja zonder hoogmoedig ofzo over te komen, dan is het ja. Met de kanttekening dat de oproep tot geloof en (dagelijkse) bekering net zo hard tegen mezelf moet zeggen; de noodzaak van geloof en bekering blijft; zelfs al mag je geloven dat in Christus al je zonden vergeven zijn.

Voor mij hebben termen als bekeerd zijn, geloven, etc, een directe link naar eigen zondigheid, zonder zonde was er ook geen verlossing nodig geweest. Ik hou dus niet zo van uitspraken als 'vinden dat ik bekeerd ben' maar heb het liever over 'het zijn van een zondaar die door GENADE nog zalig kan worden'.

2. ik ken nogal wat mensen uit refo-kringen - hoe zou het toch komen dat ik bijna nog nooit iemand heb horen beweren dat hij wèl bekeerd is? Bijna altijd hoor ik iets anders als "ik ben bekeerd", en dat andere wordt ook nooit met een stalen gezicht gezegd.

De kern van de zaak is ook niet bekering, maar geloof en liefde tot God. Het is niet voor niets dat sommige predikanten spreken over 'het recht van God liever krijgen dan eigen zaligheid'.

Met ietwat meer creativiteit had je mijn zin ook iets minder letterlijk op kunnen vatten in de zin dat er mensen zijn die openlijk toegeven buiten Christus te leven zonder dat dat hun een werkelijke nood geworden is. Misschien met kanttekening erbij dat het hier gaat om jongeren ( < 25 jaar ), waarvan de meeste twijfelen of ze kerks willen blijven.

En heeft een ongelovige niets aan te sporen? In wezen niet. Je kan niet iets aanprijzen als zijnde goed, en het zelf niet kennen, dat zou loze lippentaal zijn. Echter, dat neemt onze verplichting niet weg!

Wist je dat Pinkstergemeente-leden precies hetzelfde zeggen als jij hier nu doet? Vind jij het fijn om vermaand en aangespoord te worden door Pinkstergemeente-leden?
Ik absoluut niet; ik word er dol van...Vertel me eens, wat mag jij nou wèl wat Pinkstergemeente-leden niet mogen?

Ik kan me nog heel fijne gesprekken herinneren met iemand uit de VEG (Volle Evangelische Gemeenten). Gesprekken over de rijkdom is Christus en de armoede in jezelf.

Ik kan me ook heel vervelende gesprekken herinneren, ook mensen uit de VEG, mensen die de bevindelijk-gereformeerde leer een duivelse dwaling vonden, en me daarvan probeerde te overtuigen.

Ik kan me nog heel goed de woorden herinneren die ooit een oude man uit de OGG me eens op het hart bond: Jongen, pas op, van een verstandsgeloof daar weet Christus niet van af. Eenvoudige woorden die God heeft willen gebruiken om mij van mn pro-evangelische dwaasheid af te brengen...

---

Ik denk dat er 4 elementen aanwezig moeten zijn wil een aansporen tot geloof niet vervelend zijn:
1) het komt op uit liefde tot de ander, en liefde tot God
2) in de beleving van eigen behoefte aan een Zaligmaker
3) uitdrijvend tot Christus
4) niet in hoop op uitwerking om eigen mooie woorden, maar omdat God een woord in eenvoud gesproken tot eeuwig heil kan doen zijn

----

Maar ik heb een vraag aan Rachmaninov: Als ik jouw mening goed interpreteer doen we er beter aan onze mond dicht te houden, omdat spreken over geloof toch alleen maar negatief overkomt, en omdat aansporen tot geloof arrogant is.

Rachmaninov, als ik jouw mening daarboven correct heb weergegeven, kan ik niet anders concluderen dat het tegen de Schrift in gaat.

De bijbel voorspelt dat christenen in deze wereld verdrukking hebben, veracht worden, tot hoon en smaat der mensen zijn, of heel treffend: en zij werden allen aan Hem geërgerd. Al deze dingen ontloop je mooi door een 'stille gelovige' te zijn. Moeten we Christus niet prediken, omdat ik bang ben uitgelachen te worden, omdat ik bang ben dat ze me een zeikerd vinden, etc?

[Aangepast op 14/1/04 door memento]

Beste Memento, allereerst even vaststellen dat je uitgebreid ingaat
op mijn vragen en dat stel ik zeer op prijs!

Ik quote maar even zo:

Op mijn vraag over bekeerd zijn antwoordt je:
=======================================
Als ik deze vraag kan beantwoorden met een ja zonder hoogmoedig
ofzo over te komen, dan is het ja. Met de kanttekening dat de
oproep tot geloof en (dagelijkse) bekering net zo hard tegen
mezelf moet zeggen; de noodzaak van geloof en bekering blijft;
zelfs al mag je geloven dat in Christus al je zonden vergeven zijn.
=======================================
Nou dat maak ik in bevindelijke kringen dus maar heel weinig mee,
maar ik zeg er wel iets bij. Als ik je uitleg goed lees, dan is
het bij jou dus ook niet zo, (zoals veel in evangelische kringen
gebeurt) dat jij zomaar "ik ben bekeerd" roept, zonder verdere
toelichting. Ik vind het zo langzamerhand steeds moeilijker om
nog iets te begrijpen van de verschillen kind van God zijn, bekeerd
zijn, wedergeboren zijn, de Genade aangenomen hebben etc ect
te vatten. En ik krijg ook sterk de indruk dat iedereen die termen
(ook hier) maar naar believen interpreteert en gebruikt.

je schrijft:
======================================
"Met ietwat meer creativiteit had je mijn zin ook iets minder
letterlijk op kunnen vatten in de zin dat er mensen zijn die
openlijk toegeven buiten Christus te leven zonder dat dat hun
een werkelijke nood geworden is."
======================================
Dit vind ik een beetje flauw! Ik lees wat je schrijft, en dat
heeft niets met mijn creativiteit te maken. Je hebt het in je
vorige bericht duidelijk over "mensen die met een stalen gezicht
beweren dat ze niet bekeerd zijn". En nu praat je opeens weer
over "openlijk toegeven buiten Christus te leven zonder dat dat hun
een werkelijke nood geworden is." Nogal een verschil lijkt me.
Of ik moet toch gelijk hebben in wat ik hierboven schreef, dat
het allemaal maar woorden en termen zijn, die niemand meer begrijpt
en die iedereen maar te pas en te onpas gebruikt, zonder de
exacte betekenis te weten.

Ik ken mensen uit refo-kringen, die als ik ze vraag ( ik vraag
dat nooit, maar dat komt in een gesprek wel eens naar voren)
"leef je nou echt in Christus of buiten Christus" iets antwoorden
als: "ik hoop dat ik het ook ooit nog mag beleven, dat God mij
dat ook schenkt. Ik durf nog niet te zeggen dat ik in Christus
leef" (ik zeg het even in mijn eigen woorden)

Over jouw ervaringen schrijf je:
======================================
Ik kan me nog heel fijne gesprekken herinneren met iemand uit de
VEG (Volle Evangelische Gemeenten). Gesprekken over de rijkdom is
Christus en de armoede in jezelf.

Ik kan me ook heel vervelende gesprekken herinneren, ook mensen
uit de VEG, mensen die de bevindelijk-gereformeerde leer een
duivelse dwaling vonden, en me daarvan probeerde te overtuigen.

Ik kan me nog heel goed de woorden herinneren die ooit een oude
man uit de OGG me eens op het hart bond: Jongen, pas op, van
een verstandsgeloof daar weet Christus niet van af. Eenvoudige
woorden die God heeft willen gebruiken om mij van mn pro-
evangelische dwaasheid af te brengen...
======================================
Ik herken je eerste punt niet: ik heb eigenlijk alleen maar
vervelende ervaringen met mensen uit evangelische kringen.
Het gemak waarmee erover wordt gepraat, en de overtuigingsdrang
hebben mij altijd al gestoord.
Je 3e punt herken ik volledig! Ook dat heb ik meegemaakt en heeft
me nooit gestoord. Integendeel, ik heb er wat van geleerd.
Punt 2 herken ik ook, het "duivelse dwaling" niet, maar wel
die overtuigings-drift.

je schrijft:
====================================
Ik denk dat er 4 elementen aanwezig moeten zijn wil een
aansporen tot geloof niet vervelend zijn:
1) het komt op uit liefde tot de ander, en liefde tot God
2) in de beleving van eigen behoefte aan een Zaligmaker
3) uitdrijvend tot Christus
4) niet in hoop op uitwerking om eigen mooie woorden, maar
omdat God een woord in eenvoud gesproken tot eeuwig heil kan doen
zijn
====================================
Niet mee eens! Ook met die 4 punten kan het heel vervelend zijn.
Het ligt er maar net aan door WIE je wordt aangespoord, met welke
toon, op welke plaats en bij welke gelegenheid.

je vraag aan mij:
======================
Maar ik heb een vraag aan Rachmaninov: Als ik jouw mening goed
interpreteer doen we er beter aan onze mond dicht te houden,
omdat spreken over geloof toch alleen maar negatief overkomt,
en omdat aansporen tot geloof arrogant is.

Rachmaninov, als ik jouw mening daarboven correct heb weergegeven,
kan ik niet anders concluderen dat het tegen de Schrift in gaat.
======================
Eerst een tip aan jou: kijk uit om te snel te roepen dat iets
tegen de Schrift ingaat, vooral als je het antwoord nog niet hebt.
Laten we de Schrift voor betere dingen gebruiken, dan om onze
snelle oordelen te onderbouwen.

Je interpreteert me inderdaad verkeerd. Als je goed gelezen zou
hebben, had je geweten dat ik nergens heb gesproken over "mond
dicht houden". Ik heb duidelijk aangegeven dat ik gesprekken over
mijn geloof in God niet uit de weg ga, maar dat ik dat wel met
mijn verstand wil doen. Dus niet te pas en te onpas, en ook zonder
dwang, eigen gelijk, of wil tot overtuiging van de ander.
Ik las pasgeleden hier, dat iemand vond dat hij het "goud" had
en hij dat "goud" wilde delen. Dat soort taal is mij volkomen
vreemd. Als ik in gesprekken ga beweren dat ik het goud heb,
en mijn gesprekspartners het zilver, dan haken ze direkt af!
En ze hebben groot gelijk! Zou ik ook doen.

En nu maar hopen dat jij vindt dat ik niet tegen de Schrift inga.

je schrijft:
==========================
De bijbel voorspelt dat christenen in deze wereld verdrukking
hebben, veracht worden, tot hoon en smaat der mensen zijn, of
heel treffend: en zij werden allen aan Hem geërgerd. Al deze
dingen ontloop je mooi door een 'stille gelovige' te zijn.
Moeten we Christus niet prediken, omdat ik bang ben uitgelachen
te worden, omdat ik bang ben dat ze me een zeikerd vinden, etc?
==========================
Kijk toch uit met dit soort dwaze argumenten!!! Iedereen die
lijdt aan geloofswaanzin, (ik zeg NIET dat jij daar aan lijdt!)
komt met dit soort argumenten op de proppen. De meest gruwelijke
geloofsopvattingen worden met dit soort stellingen verdedigd.

Ik heb ooit tegen een ongelooflijk drammerige en evangeliserende
vriend gezegd: "je bent hartstikke gek, dat je iedereen zo
vreselijk belaagt met je Jezus-fan-gedoe; houd er toch eens mee
op". Zijn antwoord was: "dan zit ik op de goede weg, Jezus
Christus werd ook uitgelachen en niet serieus genomen"

Hartelijke groeten
Rachmaninov