Beste OSW vrienden en vriendinnen,
Een teer en persoonlijk onderwerp denk ik.
Hoe beleefd iemand dat zijn zonden vergeven zijn. Dat de zonden door het bloed van Jezus Christus witgewassen is, gereinigd is? Dat de zonden in de zee der eeuwige vergetelheid geworpen zijn? Dat de misdaad geweken is? Dat de zware schuld die op zijn schouders ligt weggenomen is, door het onmetelijke lijden en sterven van Jezus Christus?
Voel je dan werkelijk dat je zonden er niet meer zijn? Dat alles weg is. Dat jezelf er nog amper aan terug kunt denken aan die zondelast die je had Kun je zoiets bevatten of verwonder je je daarover?
Wat houdt de eerste liefde in? Hoe beleefd zo'n christen dat?
Is dan Jezus Christus je zo dierbaar geworden, dat je niets meer anders wilt, dan voor Hem alleen, maar dan ook alleen voor Hem te leven? Dat Hij jouw liefste, en jouw alles is geworden. "Weg wereld; weg schatten. Gij kunt niet bevatten; hoe rijk ik wel niet ben."
Lees onderstaande psalm eens.
Gij zijt mij, HEER', ter schuilplaats in gevaren; Gij zult mij voor benauwdheid trouw bewaren. G' omringt me, daar Gij mij in ruimte stelt, Met blij gezang, dat mijn verlossing meldt. Mijn leer zal u, o mens, naar 't recht doen handlen, En wijzen u den weg, dien gij zult wandlen. Ik zal u trouw verzellen met mijn raad, Terwijl mijn oog op u gevestigd staat....
Wat is dat, dat je in de ruimte gezet bent? Voel je je dan gelukkiger dan de gelukkigste mens op deze wereld?
Hoe kan het, dat iemand al genade ontvangen heeft, maar dit nog niet werkelijk gezien heeft?
Kan dat (met wie die in contact is), omdat er mensen zijn, die Christus eigenlijk maar een steen des aanstoots en rots der ergenis vinden, en liever in hun ellende staat blijven dartelen, en die alleen maar over hun ellendige toestand hebben? Kan dat verwarring opleveren? Dat je genade bezit, maar het eigenlijk nog niet helemaal beseft, vanwege een belemering door mensen.
Dit zijn de vragen. Ik zou graag willen dat men hier op ging antwoorden. Niet dat er een heftige discussie overgemaakt wordt. En ook geen "grappige zinnetjes" plaatsen.
[Aangepast op 7/11/03 door Matthijs]
Vergeving der zonden
hmm, kom ik een beetje onduidelijk over? Of is dit een te gevaarlijk onderwerp om over te spreken?
Is er niemand die de ervaring van de vergeving der zonden heeft beleefd? ;t Zou een slecht teken zijn als er niemand is van dit forum, die dat meegemaakt heeft. Die ervaring dat Hij niet alleen voor anderen maar ook voor jouw zonden volkomenlijk betaald heeft. Die blijdschap in God door Christus. Dat je in de ruimte gezet bent. Dat je een beetje hemelsgezind bent. Misschien is het inderdaad wel erg persoonlijk, maar een goed getuigenis is toch niet verkeerd? Of vind je het eigenlijk heel gewoon dat je vergeving van zonden hebt, en dat je daar niet over hoeft te spreken. Dat kan natuurlijk. Maar ik zou het toch wel graag willen weten. Je mag me ook u2u-en of mailen. e-mail is: matthijs@lichtendonk.com
Is er niemand die de ervaring van de vergeving der zonden heeft beleefd? ;t Zou een slecht teken zijn als er niemand is van dit forum, die dat meegemaakt heeft. Die ervaring dat Hij niet alleen voor anderen maar ook voor jouw zonden volkomenlijk betaald heeft. Die blijdschap in God door Christus. Dat je in de ruimte gezet bent. Dat je een beetje hemelsgezind bent. Misschien is het inderdaad wel erg persoonlijk, maar een goed getuigenis is toch niet verkeerd? Of vind je het eigenlijk heel gewoon dat je vergeving van zonden hebt, en dat je daar niet over hoeft te spreken. Dat kan natuurlijk. Maar ik zou het toch wel graag willen weten. Je mag me ook u2u-en of mailen. e-mail is: matthijs@lichtendonk.com
-
hijwel
komt zeker een beetje onduidelijk over.hmm, kom ik een beetje onduidelijk over? Of is dit een te gevaarlijk onderwerp om over te spreken?
Ik denk dat er in "onze" gezinnnen vaak te angstig over dit onderwerp wordt gesproken.
Ook denk ik dat ondangs dat Jezus de zonde heeft wegnomen, dat er mensen zijn die blijven rondlopen met die pak met zonden.
Het gene wat je dan doe is denk ik dit:
Je komt naar het kruis toe: en vraagt om vergeving van je zonden, je vraagt op Hij je pak met zonde wil afnemen. Je vraagt of je mag geloven dat Hij voor al je zonde heeft betaald.
Dan zegt Jezus: ja ik wil jouw last afnemen, ik wil sterven voor jou zonden, ik ben gestorven voor jou zonden.
Maar.. nu zijn er mensen (die ondanks dat Jezus tegen hun heeft gezegt dat hij gestorven is voor hun zonden) die pakken het pak met zonde weer op en leven verder zonder er aan te denken dat hun pak met zonde is afgenomen.
gevaarlijk is dit onderwerp niet. maar juist heel mooi!
Ik weet zeker dat Jezus heeft betaald voor al mijn zonden, en dat Hij nog gaat betalen voor al mijn zonden. Als ik dat niet zo geloven dan zou ik niet geloven in Jezus als zaligmaker van al mijn zonden.
Jij zegt dit:
Code: Selecteer alles
Wat is dat, dat je in de ruimte gezet bent? Voel je je dan gelukkiger dan de gelukkigste mens op deze wereld? Ja, zeker met oog op de toekomst.
Code: Selecteer alles
Hoe kan het, dat iemand al genade ontvangen heeft, maar dit nog niet werkelijk gezien heeft?-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Dit onderwerp is best gevoelig.
Een aantal zaken vooraf:
We signaleren aan de éne kant een grote groep mensen in onze kerken die veel stil blijven staan bij het 'begin'. Het moet echt zijn, dus het plantje moet de grond uit, we moeten de wortels nazien. Zeker is het te hopen dat hét werk een werk van God is, dit kunnen we nooit zien aan de wortels, maar dat zien we wél aan de vrucht.
Aan de andere kant is er een groep die hamert op de 'weldaad', 'de zaak'. De mens moet weet hebben van de vergeving der zonden. Moet aan de mens dan niet de eeuwige gerechtigheid van Christus geschonken zijn, wil het goed zijn voor de eeuwigheid? Jazeker, maar de vergeving wordt geschonken omdat we gerechtvaardigd zijn door het geloof.
Beide groepen blijven steken in kenmerken. De eerste in de kenmerken van het begin. De andere groep in het kenmerk van de vergeving der zonden.
Laten we eens een bijbels voorbeeld nemen. Toen de Israëliet door de slang geslagen was, richtte Mozes een koperen slang op. Wat zegt die koperen slang u en mij? Dat er vergeving is voor een zondaar. We moeten niet blikken of we wel waarlijk ziek zijn (de eerste groep), nee richt de blik op de koperen slang. Dit is een geloofsdaad. Door deze geloofsdaad zijn we gerechtvaardigd. Deze rechtvaardiging schenkt ons de 'vergeving der zonden'. Moeten we nu hierna de blik op onszelf slaan of we 'gereinigd' zijn? Nee! Zondaar, want u, jij en ik blijven vlees. We blijven zondaar. Opwaarts dus de blik.
Waarom schrijf ik dat. Wel veel hoor ik, ik heb het nu over de tweede groep, mensen spreken die spreken over de bijzondere 'bewuste' weldaad van de vergeving der zonden. Deze mensen hebben evenals de eerste groep geen recht zicht op wat nu de rechtvaardiging is. Ze denken dat een mens nu die weldaad een bijzonder mens is, een heilige of zo. Ze lijsten deze weldaad bijna in een schilderij in. Ze staan nu achter de zaak. Dwaas! Een mens blijft vlees, ook na ontvangen genade. Ik heilig? De dood hangt me om? De Geest werkt altijd in ons aan op het heil buiten ons. Iedere keer weer. Dus heilig in Christus, en de dood in onszelf. Een leven lang.
Kan er dan geen bijzondere ervaring zijn? Zeker, daar moet we ook naar staan, niet naar iets bijzonders, wel door een nabij leven dicht bij de HEERE, belijdende onze zonden, elke dag weer. Dan maken we onze roeping en verkiezing vast zegt Petrus. Dan zullen we momenten kennen dat we mogen weten, al buldert de hel van niet, dat onze zonden zijn geworpen in de zee van eeuwige vergetelheid. Dan onderschrijven we Zijn Woord: 'Komt en laat ons tezamen richten Heere, dat is onmogelijk, dat wordt de dood, ik ben vleselijk verkocht aan de zonde, al waren uw zonden als karmoezijn, Ik zal ze maken als witte wol, eeuwig, eeuwig wonder en nooit uit te wonderen. Zo gaat de Kerk nu naar het einde. Vlees in zichzelf, de gerechtigheid in een Ander. Dan mag de bede van Psalm 42 verstaan worden, ja het verlangen naar het ander Vaderland, want dat is ons Thuis, ons eeuwig Thuis aan de voeten van het Lam.
Een aantal zaken vooraf:
We signaleren aan de éne kant een grote groep mensen in onze kerken die veel stil blijven staan bij het 'begin'. Het moet echt zijn, dus het plantje moet de grond uit, we moeten de wortels nazien. Zeker is het te hopen dat hét werk een werk van God is, dit kunnen we nooit zien aan de wortels, maar dat zien we wél aan de vrucht.
Aan de andere kant is er een groep die hamert op de 'weldaad', 'de zaak'. De mens moet weet hebben van de vergeving der zonden. Moet aan de mens dan niet de eeuwige gerechtigheid van Christus geschonken zijn, wil het goed zijn voor de eeuwigheid? Jazeker, maar de vergeving wordt geschonken omdat we gerechtvaardigd zijn door het geloof.
Beide groepen blijven steken in kenmerken. De eerste in de kenmerken van het begin. De andere groep in het kenmerk van de vergeving der zonden.
Laten we eens een bijbels voorbeeld nemen. Toen de Israëliet door de slang geslagen was, richtte Mozes een koperen slang op. Wat zegt die koperen slang u en mij? Dat er vergeving is voor een zondaar. We moeten niet blikken of we wel waarlijk ziek zijn (de eerste groep), nee richt de blik op de koperen slang. Dit is een geloofsdaad. Door deze geloofsdaad zijn we gerechtvaardigd. Deze rechtvaardiging schenkt ons de 'vergeving der zonden'. Moeten we nu hierna de blik op onszelf slaan of we 'gereinigd' zijn? Nee! Zondaar, want u, jij en ik blijven vlees. We blijven zondaar. Opwaarts dus de blik.
Waarom schrijf ik dat. Wel veel hoor ik, ik heb het nu over de tweede groep, mensen spreken die spreken over de bijzondere 'bewuste' weldaad van de vergeving der zonden. Deze mensen hebben evenals de eerste groep geen recht zicht op wat nu de rechtvaardiging is. Ze denken dat een mens nu die weldaad een bijzonder mens is, een heilige of zo. Ze lijsten deze weldaad bijna in een schilderij in. Ze staan nu achter de zaak. Dwaas! Een mens blijft vlees, ook na ontvangen genade. Ik heilig? De dood hangt me om? De Geest werkt altijd in ons aan op het heil buiten ons. Iedere keer weer. Dus heilig in Christus, en de dood in onszelf. Een leven lang.
Kan er dan geen bijzondere ervaring zijn? Zeker, daar moet we ook naar staan, niet naar iets bijzonders, wel door een nabij leven dicht bij de HEERE, belijdende onze zonden, elke dag weer. Dan maken we onze roeping en verkiezing vast zegt Petrus. Dan zullen we momenten kennen dat we mogen weten, al buldert de hel van niet, dat onze zonden zijn geworpen in de zee van eeuwige vergetelheid. Dan onderschrijven we Zijn Woord: 'Komt en laat ons tezamen richten Heere, dat is onmogelijk, dat wordt de dood, ik ben vleselijk verkocht aan de zonde, al waren uw zonden als karmoezijn, Ik zal ze maken als witte wol, eeuwig, eeuwig wonder en nooit uit te wonderen. Zo gaat de Kerk nu naar het einde. Vlees in zichzelf, de gerechtigheid in een Ander. Dan mag de bede van Psalm 42 verstaan worden, ja het verlangen naar het ander Vaderland, want dat is ons Thuis, ons eeuwig Thuis aan de voeten van het Lam.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
-
Gerrie
In de syllabus behorende bij de cursus ‘Voetianen en Coccejanen’ vond ik het volgende over vergeving der zonden. Het is een lang stuk en het gaat over de daden van het geloof. Het stuk over vergeving heb ik vet gemaakt. Dit stuk van de syllabus is geschreven door Prof. de Reuver. Johannes à Marck is een Voetiaan.Oorspronkelijk gepost door ndonselaar
Aan de andere kant is er een groep die hamert op de 'weldaad', 'de zaak'. De mens moet weet hebben van de vergeving der zonden. Moet aan de mens dan niet de eeuwige gerechtigheid van Christus geschonken zijn, wil het goed zijn voor de eeuwigheid? Jazeker, maar de vergeving wordt geschonken omdat we gerechtvaardigd zijn door het geloof.
Volgens à Marck zijn de daden van het geloof drieërlei. Misschien kan men beter spreken van één daad met drie facetten. Hij bedoelt er namelijk geen drietal stadia mee die achtereenvolgens, los van elkaar, zouden worden doorlopen, maar één geheel dat naar drie kanten uitwaaiert. In de logische doordenking zijn ze te onderscheiden, maar in de concrete ervaring niet te scheiden. In ieder geval behoren die drie daden tot het ene ondeelbare geloof en zijn ze niet 'los verkrijgbaar' .
De eerste daad
De eerste daad is de kennis. Daardoor gaan we de Schriftuurlijke leer van het Evangelie ‘enigermaaten' bevatten, In onderscheiden trap en mate. Ze is dus niet bij iedere gelovige even breed en diep. Dat ligt verscheiden. Maar ze IS er wel. Deze kennis vormt weliswaar niet de enige component van het geloof, en evenmin de voornaamste (waarover aanstonds!), maar ze is wel 'weesenlyk', dat wil zeggen: zo onontbeerlijk voor het geloof, dat het zonder kennis gewoon niet kan bestaan .
Een belangrijke notitie maakt à Marck als hij de aard van deze geloofskennis beschrijft. Het betreft namelijk een kennis die de gelovigen door 'haar soetigheit' aanzet tot 'eene geduurige Voortgang in een neerstich Ieesen en hooren des Woorts en sorgvuldich betrachten van alle andere Middelen' . Daardoor onderwijst de Heilige Geest hen voortdurend verder en dieper. De geloofskennis is dus naar haar aard verlangend naar toename en opwas. À Marck vindt het dan ook een 'kwaat Teeken', zelfs een teken van een 'seer schandelyke zwakheit in het Geloove', als men wat men weet weer vergeet of zich tevreden stelt met de kennis die men verkregen heeft .
wordt vervolgd
-
Gerrie
vervolg van Joh à Marck
De tweede daad
De tweede daad van het geloof is de toestemmig Enerzijds doen we dit, in 'beschouwende' zin, met het verstand. In dit opzicht houden we met een stellige toestemming alles voor waar wat God ons heeft geopenbaard. Maar dit niet alleen. We houden de beloften van het Evangelie daarenboven voor goed. Dus: waar en goed, dat wil zeggen: het Woord is betrouwbaar en bovendien goed, gepast en heilzaam. Vooral in dit verband blijkt dat à Marck de volle nadruk legt op de zekerheid die het geloof naar zijn wezen eigen is. Ofschoon hij er uiteraard van op de hoogte is dat in de gelovigen het geloof vaak nog vermengd is met ongeloof - zelfs de allersterksten worden nog 'dikwijls door zwaare Twijfelingen versocht'! , is hij ervan overtuigd dat het geloof naar zijn wezen de twijfeling uitsluit. De reden is dat het steunt op de 'onfeilbaare waarheit Gots'! Met een uitval naar de methodische twijfel van Descartes verklaart hij dat men de twijfel nooit onder enig voorwendsel mag goedkeuren, laat staan aanbevelen. Onder deze zekerheid van de toestemminq met het verstand verstaat à Marck overigens nog niet de zekerheid dat de zonden vergeven zijn, maar het stellige vertrouwen dat de vergeving ook mij te beurt zal vallen indien ik waarachtig geloof. Tot zover de 'beschouwende' kant van de toestemmende geloofsdaad.
Deze beschouwende toestemming nu is onlosmakelijk verbonden met wat door à Marck genoemd wordt de 'werkzame' toestemming (of omhelsinge) van het geloof. Die acht hij de eigenlijke en voornaamste geloofsdaad, omdat het déze toestemming is waarmee Gods rechtvaardigende vrijspraak wordt omhelsd . Dit geloof is in geen geval een creatieve bijdrage, maar een receptieve bijval, zoals uit het hoofdstuk over de rechtvaardiging blijkt; geen werkstuk, maar werktuig . Deze werkzame toestemming geschiedt niet zozeer door het verstand als wel door de wil. In deze gelovige wilsdaad willen en wensen de gelovigen dat de beloften van het Evangelie in hen waar mogen zijn, begeren zij Christus als de énige oorzaak van hun zaligheid en grijpen zij Hem ook metterdaad aan . Christus wordt hierin dus persoonlijk toegeëigend als ónze gerechtigheid.
De derde daad
De derde qeloofsdaad noemt à Marck de 'Besondere en Seekere Toepassing..e van de beloften des Euangeliums' . Ook dit aspect hoort onafscheidelijk tot het zaligmakende geloof. Het verschil met de genoemde tweede daad is, dat dáárdoor de gerechtigheid van Christus direct en metterdaad wordt aangegrepen, terwijl dit derde aspect ziet op de reflexieve zekerheid, ofwel op de 'vertrouwende toepassing', dat de vrucht van de directe geloofsdaad, namelijk de vergeving der zonden, ons deel geworden is. Dit geeft vrede, vrijmoedigheid en gerustheid in het geweten.
In een later hoofdstuk - dat aan de rechtvaardiging is gewijd - komt hij op deze reflexieve zekerheid terug. Daar scherpt hij nog eens aan wat hij eronder verstaat. Het blijkt te gaan om een zekerheid omtrent de aan ons reeds geschiede rechtvaardiging. Hoe weet ik zeker dat die mijn deel geworden is? Volgens à Marck komt deze zekerheid tot stand door de genadeqaven die ik bij mezelf observeer te vergelijken met de beloften van het Evangelie, die gelden voor allen die zulke genadegaven hebben verkregen. Wanneer de uitslag van deze vergelijking gunstig is, in die zin dat ik die genadegaven bij mezelf signaleer, maq ik tot de slotsom komen dat de rechtvaardiging ook mij ten deel is gevallen. Het is duidelijk dat de sluitrede hierbij de hoofdrol speelt. In een klein tussenzinnetje blijkt overigens dat à Marck naast deze syllogistisch-indirect verkregen zekerheid omtrent de rechtvaardiging ook een direct verkregen zekerheid kent. 'Somtijts' geschiedt ze namelijk 'door eene Verborgene Ooverreedinge' . Deze directe verzekering door het verborgen werk van de Heilige Geest zal voor à Marck de uitzondering zijn op de regel. De regel is het syllogisme, althans ten aanzien van de zekerheid omtrent eigen aandeel aan de vergeving. Recapitulerend is te zeggen dat à Marck tweeërlei zekerheid kent. De ene betreft de persoonlijke zekerheid omtrent Gods onfeilbáre beloften; zij komt direct tot stand door de omhélzing van die beloften. De tweede betreft de zekerheid omtrent eigen aandeel; zij komt in de regel indirect tot stand, lanqs de weq van de sluitrede.
[Aangepast op 12/11/03 door Gerrie]
De tweede daad
De tweede daad van het geloof is de toestemmig Enerzijds doen we dit, in 'beschouwende' zin, met het verstand. In dit opzicht houden we met een stellige toestemming alles voor waar wat God ons heeft geopenbaard. Maar dit niet alleen. We houden de beloften van het Evangelie daarenboven voor goed. Dus: waar en goed, dat wil zeggen: het Woord is betrouwbaar en bovendien goed, gepast en heilzaam. Vooral in dit verband blijkt dat à Marck de volle nadruk legt op de zekerheid die het geloof naar zijn wezen eigen is. Ofschoon hij er uiteraard van op de hoogte is dat in de gelovigen het geloof vaak nog vermengd is met ongeloof - zelfs de allersterksten worden nog 'dikwijls door zwaare Twijfelingen versocht'! , is hij ervan overtuigd dat het geloof naar zijn wezen de twijfeling uitsluit. De reden is dat het steunt op de 'onfeilbaare waarheit Gots'! Met een uitval naar de methodische twijfel van Descartes verklaart hij dat men de twijfel nooit onder enig voorwendsel mag goedkeuren, laat staan aanbevelen. Onder deze zekerheid van de toestemminq met het verstand verstaat à Marck overigens nog niet de zekerheid dat de zonden vergeven zijn, maar het stellige vertrouwen dat de vergeving ook mij te beurt zal vallen indien ik waarachtig geloof. Tot zover de 'beschouwende' kant van de toestemmende geloofsdaad.
Deze beschouwende toestemming nu is onlosmakelijk verbonden met wat door à Marck genoemd wordt de 'werkzame' toestemming (of omhelsinge) van het geloof. Die acht hij de eigenlijke en voornaamste geloofsdaad, omdat het déze toestemming is waarmee Gods rechtvaardigende vrijspraak wordt omhelsd . Dit geloof is in geen geval een creatieve bijdrage, maar een receptieve bijval, zoals uit het hoofdstuk over de rechtvaardiging blijkt; geen werkstuk, maar werktuig . Deze werkzame toestemming geschiedt niet zozeer door het verstand als wel door de wil. In deze gelovige wilsdaad willen en wensen de gelovigen dat de beloften van het Evangelie in hen waar mogen zijn, begeren zij Christus als de énige oorzaak van hun zaligheid en grijpen zij Hem ook metterdaad aan . Christus wordt hierin dus persoonlijk toegeëigend als ónze gerechtigheid.
De derde daad
De derde qeloofsdaad noemt à Marck de 'Besondere en Seekere Toepassing..e van de beloften des Euangeliums' . Ook dit aspect hoort onafscheidelijk tot het zaligmakende geloof. Het verschil met de genoemde tweede daad is, dat dáárdoor de gerechtigheid van Christus direct en metterdaad wordt aangegrepen, terwijl dit derde aspect ziet op de reflexieve zekerheid, ofwel op de 'vertrouwende toepassing', dat de vrucht van de directe geloofsdaad, namelijk de vergeving der zonden, ons deel geworden is. Dit geeft vrede, vrijmoedigheid en gerustheid in het geweten.
In een later hoofdstuk - dat aan de rechtvaardiging is gewijd - komt hij op deze reflexieve zekerheid terug. Daar scherpt hij nog eens aan wat hij eronder verstaat. Het blijkt te gaan om een zekerheid omtrent de aan ons reeds geschiede rechtvaardiging. Hoe weet ik zeker dat die mijn deel geworden is? Volgens à Marck komt deze zekerheid tot stand door de genadeqaven die ik bij mezelf observeer te vergelijken met de beloften van het Evangelie, die gelden voor allen die zulke genadegaven hebben verkregen. Wanneer de uitslag van deze vergelijking gunstig is, in die zin dat ik die genadegaven bij mezelf signaleer, maq ik tot de slotsom komen dat de rechtvaardiging ook mij ten deel is gevallen. Het is duidelijk dat de sluitrede hierbij de hoofdrol speelt. In een klein tussenzinnetje blijkt overigens dat à Marck naast deze syllogistisch-indirect verkregen zekerheid omtrent de rechtvaardiging ook een direct verkregen zekerheid kent. 'Somtijts' geschiedt ze namelijk 'door eene Verborgene Ooverreedinge' . Deze directe verzekering door het verborgen werk van de Heilige Geest zal voor à Marck de uitzondering zijn op de regel. De regel is het syllogisme, althans ten aanzien van de zekerheid omtrent eigen aandeel aan de vergeving. Recapitulerend is te zeggen dat à Marck tweeërlei zekerheid kent. De ene betreft de persoonlijke zekerheid omtrent Gods onfeilbáre beloften; zij komt direct tot stand door de omhélzing van die beloften. De tweede betreft de zekerheid omtrent eigen aandeel; zij komt in de regel indirect tot stand, lanqs de weq van de sluitrede.
[Aangepast op 12/11/03 door Gerrie]
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Wanneer de uitslag van deze vergelijking (de sluitrede) gunstig is, in die zin dat ik die genadegaven bij mezelf signaleer, maq ik tot de slotsom komen dat de rechtvaardiging ook mij ten deel is gevallen. Het is duidelijk dat de sluitrede hierbij de hoofdrol speelt.
Mogen we hier nu verstaan de oproep van Petrus 'maak uw verkiezing en roeping vast'. Mijn vraag hierbij is, om welke vruchten gaat het? De geloofsvruchten zoals de geloofstaal uit de Psalmen? Dan zeg ik voorzichtig ja, alhoewel ik toch denk dat à Marck dichter bij de Reformatie én Gods Woord blijft met de (...) direct verkregen zekerheid kent. 'Somtijts' geschiedt ze namelijk 'door eene Verborgene Ooverreedinge' . Deze directe verzekering door het verborgen werk van de Heilige Geest zal voor à Marck de uitzondering zijn op de regel. De regel is het syllogisme, althans ten aanzien van de zekerheid omtrent eigen aandeel aan de vergeving. Recapitulerend is te zeggen dat à Marck tweeërlei zekerheid kent. De ene betreft de persoonlijke zekerheid omtrent Gods onfeilbáre beloften; zij komt direct tot stand door de omhélzing van die beloften. De tweede betreft de zekerheid omtrent eigen aandeel; zij komt in de regel indirect tot stand, lanqs de weg van de sluitrede.
Nogmaals ik heb géén moeite met de sluitrede, als we maar spreken over geloofstaal. Ik heb er wel moeite mee als er gesproken wordt over kenmerken vóór de kennis van Christus. Dat is denk ik de schaduwkant van het syllogisme.
Groeten,
[Aangepast op 13/11/03 door ndonselaar]
Mogen we hier nu verstaan de oproep van Petrus 'maak uw verkiezing en roeping vast'. Mijn vraag hierbij is, om welke vruchten gaat het? De geloofsvruchten zoals de geloofstaal uit de Psalmen? Dan zeg ik voorzichtig ja, alhoewel ik toch denk dat à Marck dichter bij de Reformatie én Gods Woord blijft met de (...) direct verkregen zekerheid kent. 'Somtijts' geschiedt ze namelijk 'door eene Verborgene Ooverreedinge' . Deze directe verzekering door het verborgen werk van de Heilige Geest zal voor à Marck de uitzondering zijn op de regel. De regel is het syllogisme, althans ten aanzien van de zekerheid omtrent eigen aandeel aan de vergeving. Recapitulerend is te zeggen dat à Marck tweeërlei zekerheid kent. De ene betreft de persoonlijke zekerheid omtrent Gods onfeilbáre beloften; zij komt direct tot stand door de omhélzing van die beloften. De tweede betreft de zekerheid omtrent eigen aandeel; zij komt in de regel indirect tot stand, lanqs de weg van de sluitrede.
Nogmaals ik heb géén moeite met de sluitrede, als we maar spreken over geloofstaal. Ik heb er wel moeite mee als er gesproken wordt over kenmerken vóór de kennis van Christus. Dat is denk ik de schaduwkant van het syllogisme.
Groeten,
[Aangepast op 13/11/03 door ndonselaar]
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
-
Gerrie
Nog een stukje uit de syllabus.Oorspronkelijk gepost door ndonselaar
Mogen we hier nu verstaan de oproep van Petrus 'maak uw verkiezing en roeping vast'. Mijn vraag hierbij is, om welke vruchten gaat het? De geloofsvruchten zoals de geloofstaal uit de Psalmen?
....
Nogmaals ik heb géén moeite met de sluitrede, als we maar spreken over geloofstaal. Ik heb er wel moeite mee als er gesproken wordt over kenmerken vóór de kennis van Christus. Dat is denk ik de schaduwkant van het syllogisme.
Helaas kon prof. de Reuver niet uitgebreid op de vruchten ingaan.
Misschien is er meer van Joh. a Marck op internet te vinden.
We keren nu weer terug tot het hoofdstuk over het geloof. In tegenstelling tot 'veele
Niewe leeraaren' onder de gereformeerden (de 'onsen'!) houdt à Marck het er met de Heidelbergse Catechismus en met de meeste 'Oudere Gotgeleerden' (de reformatoren?) op, dat dit toeëigenend vertrouwen niet slechts een gevolg is van het geloof, maar tot het wezen van het geloof zelf behoort (639v). Hij weet wel dat dit vertrouwen niet altijd even sterk is en soms zelfs kan ontbreken - door aanvechtingen van de satan en beschuldigingen van de Wet -, maar dit neemt volgens hem niet weg dat de gelovigen van hun geloof in Christus en van hun omhelzing van de gerechtigheid verzekerd kunnen en ook moeten zijn. Over de vraag hoe deze zekerheid tot stand komt, is à Marck in déze samenhang opmerkelijk kort: 'door een betaamelijk ondersoek soo van haar selven als van de Schriftuure'. Zoals we zagen zal hij hierop in later stadium breder ingaan. Echter ook hier wordt al duidelijk dat hij denkt aan het volgen van de syllogistische weg, waarbij de eigen geloofsondervinding wordt vergeleken met de kenmerken van het geloof die de Schrift beschrijft, op grond waarvan men 'betaamelijk', dat is in biddende ernst, kan concluderen of men tot de gelovigen behoort of niet.
À Marck sluit zijn exposé over het geloof dan af met aandacht te schenken aan de volharding en de vruchten van het geloof. De ruimte ontbreekt om daarop in te gaan.
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Dank je Gerrie voor het stukje. Misschien dat ik het Dr. de Reuver as. vrijdag vraag in zijn drie lezingen over 'de drie stukken in de theologie van Luther, Calvijn en Kohlbrugge'.
Trouwens wie van OSW gaat er naar deze lezingen?
Trouwens wie van OSW gaat er naar deze lezingen?
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
-
Gerrie
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Hoi Gerrie,
Gelegenheid misschien wel, toch heb ik het nog niet gedaan. Ik wil het DV vrijdag 28 november wel doen.
De Reuver sloot af met de volgende woorden:
Aan de vruchten kent mén de boom. Dan zeg ik het goed, zeg hij. Niet, aan mijn vruchten kan ik zien.... nee, aan de vruchten kent mén (waar ik mee omga) de boom.
Dat is toch wel iets ander als de sluitrede van à Marck?
Als ik zijn antwoord weet, hoor je het van me.
Gr.
PS. Gerrie hoe zie jij het spreken over kenmerken. Spreken we dan over geloofskenmerken ...??
Gelegenheid misschien wel, toch heb ik het nog niet gedaan. Ik wil het DV vrijdag 28 november wel doen.
De Reuver sloot af met de volgende woorden:
Aan de vruchten kent mén de boom. Dan zeg ik het goed, zeg hij. Niet, aan mijn vruchten kan ik zien.... nee, aan de vruchten kent mén (waar ik mee omga) de boom.
Dat is toch wel iets ander als de sluitrede van à Marck?
Als ik zijn antwoord weet, hoor je het van me.
Gr.
PS. Gerrie hoe zie jij het spreken over kenmerken. Spreken we dan over geloofskenmerken ...??
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Op de vraag ("Gelooft gij dat" ) die de Heere Jezus stelt na Zijn opmerking tegen Martha "Ik ben de Opstanding en het Leven; die in Mij gelooft zal leven, al ware hij ook gestorven En een iegelijk, die leeft, en in Mij gelooft, zal niet sterven in der eeuwigheid" kan ik zeggen: "ik geloof Heere, maar kom mijn ongelovigheid te hulp". Wat het geloof is, dat legt Paulus heel mooi uit: "Het geloof nu is een vaste grond der dingen, die men hoopt, en een bewijs der zaken, die men niet ziet" Als je naar de omschrijving van Paulus kijkt, dan weet ik het ja.Oorspronkelijk gepost door Gerrie
Pim,
Weet je ook dat je zonden vergeven zijn?
Het weten zoals wij dat in het dagelijks leven gebruiken, zo is het niet op alle momenten even sterk, maar dat is mijn 'fout'! Dat is geen onvolkomenheid in het offer van de Heere Jezus! Gelukkig is er regelmatig bevestiging en versterking vanuit het Woord en vanuit de vruchten, zodat ik het niet met een oude bevinding hoef te doen! Ik ben bang dat ik daarvoor namelijk nog niet sterk genoeg op mijn benen sta.....
Eerlijk gezegd vind ik het heel 'link' om dit alles te posten, want er zal zeker van alles rammelen aan mij als je 'de theorien' er op los gaat laten en het is zoals Matthijs terecht opmerkte een 'tere zaak'. Daarom plaatste ik mijn korte posting 'een ding weet ik dat ik blind was en nu zie'.
Mhg,
Pim.
-
Gerrie
Het onderwerp: vergeving van zonden is inderdaad een teer onderwerp en past meer in een pastoraal gesprek, dan op een forum.Oorspronkelijk gepost door Pim
Daarom plaatste ik mijn korte posting 'een ding weet ik dat ik blind was en nu zie'.
Toch is je poging om het te verwoorden wel goed.
Ik zie er iets in van de sluitrede.
Over de sluitreden wil ik nog wat informatie opzoeken. Voor mij is dat een nieuw gezichtspunt.
-
Gerrie
Niek,Oorspronkelijk gepost door ndonselaar
Aan de vruchten kent mén de boom. Dan zeg ik het goed, zeg hij. Niet, aan mijn vruchten kan ik zien.... nee, aan de vruchten kent mén (waar ik mee omga) de boom.
Dat is toch wel iets ander als de sluitrede van à Marck?
PS. Gerrie hoe zie jij het spreken over kenmerken. Spreken we dan over geloofskenmerken ...??
De preken die ik meestal hoor benadrukken meestal dat kenmerkenprediking niet goed is.
De vruchten van het geloof worden genoemd in b.v Galaten 5:22.
En dat zijn liefde, blijdschap,vrede, lankmoedigheid, goedertierenheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, matigheid.
Een kenmerk is dan mogelijk wat anders dan een vrucht.
Anderen kunnen beter beoordelen of ik de vruchten heb?
Als ik ze zelf zou zien, dan zou ik hoogmoedig worden en dat is dan weer een kenmerk van het tegengestelde.
De sluitrede van à marck geldt wel voor het beoordelen van jezelf denk ik.
Het is allemaal nogal ingewikkeld.
Graag hoor ik het als je meer weet.