Ik denk dat kenmerken goed zijn zolang je ze positief gebruikt, dwz ter bevestiging van je geloof.
Niet zodra ze gebruikt worden ter 'keuring' van je geloof.
Dit snap ik dus niet. Als ik zeg: de kenmerken van een auto waarmee je nog kunt rijden zijn: vier wielen, een stuur, stoelen en een motor. En ik mis een van die kenmerken, dan denk ik toch ook: Hee, dit klopt niet.
Nu, zo hebben we ook kenmerken van het ware geloof: zondebesef, een honger en dorst naar Christus en een heilig willen leven. Mist een van die kenmerken, dan kunnen we niet meer spreken van een waar geloof.
Kenmerken zijn er dus om te toetsen of je geloof wel waar en echt is. Mocht je ontdekken dat jouw geloof die kenmerken draagt, dan is dat ter extra bevestiging dat het in waarheid is. Anders heb je toch niks aan kenmerken?
In reformatorische kring komt dat helaas ook voor. Vooral omdat de bekering daar (vooral in de Geref. Gem.) beschreven wordt als een plotseling arrestatie door God etc.Evangelische willen bv. weleens de neiging hebben om een gelovige zonder 'bekeringsdatum' minder serieus te nemen.
Mee eens. Maar dat een bekering een bepaald moment moet zijn of heel helder, dat staat nergens in de Bijbel vermeld als kenmerk.Ik denk dat het kenmerk van een duidelijk bekering of vierschaar mooi is, en je kan bevestigen. Maar als zo'n kenmerk ontbreekt wil dat niet zeggen dat je geen ware christen bent.
Benadrukken van de doodstaat
Als jij dat zo ervaart is dat jammer. Toch zit er wel een kern van waarheid in. Het gaat immers wel erom dat de mens vernederd moet worden, d.i. op zijn plaats gebracht moet worden voor God. Want van nature denkt de mens veel te goed van zichzelf, en in elk geval denkt de mens dan anders van zichzelf en zijn daden dan God doet. Ook denkt een mens dat hij zelf nog wel wat kan doen aan zijn bekering. Hij heeft immers een eigen (dat is vrije) wil waarmee hij genade kan aannemen of weigeren. Met zulke redeneringen verloochen je de zaligheid uit genade alleen. Daarom moet de doodstaat gepredikt worden zodat duidelijk wordt dat het enkel genade is, waar de mens niets aan kan toevoegen.Afgezien van het feit dat het waar is, waar tussen ons geen discussie over is, denk ik dat de nadruk wordt gelegd vanuit een natuurlijke drang tot zelf castijding en zelfvernedering. Iets wat je in alle religies tegenkomt.
Dit hangt van de gemeente af. Je kunt niet elke gemeente op dezelfde wijze benaderen. Je kunt een lijdelijke of een activistische geest in een gemeente hebben, die beide niet uit God zijn. Het behoort in eerste instantie evenwichtig gepreekt te worden.De nadruk moet dan ook liggen op het reddende werk van Christus, en niet op de doodse staat van de mens.
Daar is niets mis mee, mits maar gepreekt wordt dat we ACTIEF zijn in onze doodstaat, en niet neutraal.Het wordt nog erger als de doodse staat van de mens min of meer impliciet als reden wordt aangedragen dat een mens niet tot de genade kan komen.
In de Bijbel wel, namelijk onze vijandschap tegen het Evangelie en onze aangeboren onwil en onmacht daartoe.Er is geen enkele reden buiten God's voorzienigheid waarom een mens niet zalig kan worden door Christus.