Inderdaad Limosa, het is de dwaling van onze tijd, namelijk dat de zekerheid niet zo nodig is.
Immers het zou eens uitkomen dat we nog zonder de Rotssteen Jezus Christus zijn. Dat onze vrede alleen rust op een blote ellendekennis.
Natuurlijk is deze zekerheid niet altijd in beoefening, hiermee bedoel ik dat er allerlei oorzaken vanuit de mens kunnen zijn die de verborgen omgang zou minimaliseren. Dan moet de kerk met de psalmist belijden: Toen ik zweeg, werden mijn beenderen verouderd, in mijn brullen den gansen dag.
Vanuit deze kant schreeuwt men meestal het hardst 'ze roemen tegenwoordig in een gestolen Jezus'. Ze stappen zomaar over het stuk der ellende heen. Ze vergeten echter dat de wedergeboorte werkt: ellende, verlossing en dankbaarheid! Zij leren echter de ellende werkt verlossing en dankbaarheid. Het lijkt er bijna op, het is allemaal gerationaliseerd, het is echter eveneens een vergif, dat zijn duizenden zal verslaan!
Laten we maar vasthouden aan het eenvoudige Woord van God. Dit leert ons 'wie de Zoon niet heeft, die heeft het leven niet!' Laten we dan niet rusten voordat we ons geborgen weten in de Rots Jezus Christus. Daarin is alleen de ware vrede te verkrijgen. Dat schenkt een leven wat 'bedelt bij de Bron'. Dat leert afzien van zichzelf, dat sterft iedere dag meer aan zijn eigen vlees. Wat geeft dat bedelen aan de Bron, die verborgen omgang nog meer? Een verlangen naar het einde van de woestijnreis hier beneden, een verlangen om Hem te mogen zien. De Reuver gaf dit afgelopen week in het RD treffend weer. Als vroeger na een zware dag werken de paarden naar huis gingen, dan sjokten ze traag naar huis. Roken ze echter de stal dan gingen ze steeds harder. Waarom, ze verlangden naar huis
Laat dat ons verlangen zijn, want dan is ons een beter huis bereidt.
Met schrik in de hemel vallen
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
-
lejo
Ik kan jullie aanraden om de Institutie boek 3 hoofdstuk 2 eens een paar keer aandachtig door te lezen.
3.2. 3. Ik ontken wel niet, dat voor ons, wegens de onwetendheid waarmee wij bezet zijn, vele dingen thans ingewikkeld zijn en later wezen zullen, totdat wij, de last van ons vlees hebbende afgelegd, meer tot de tegenwoordigheid Gods zullen genaderd zijn; in welke dingen men niets beters doet dan zijn oordeel op te schorten, en zijn gemoed te versterken om de enigheid met de Kerk te onderhouden. Maar onder deze dekmantel de onwetendheid, met nederigheid vermengd, te benoemen met de naam van geloof, is ten hoogste ongerijmd. Want het geloof is gelegen in de kennis van God en Christus (Joh. 17: 3), en niet in het eerbiedigen van de Kerk. En wij zien hoedanige doolhof zij met deze hun inwikkeling gebouwd hebben, t.w.: dat alle dingen zonder onderscheid, ja soms zelfs de allervreemdste dwalingen, dewijl zij onder de titel der Kerk worden uitgegeven, door de onervarenen worden aangegrepen als waren het godspraken.
En schoon deze onvoorzichtige lichtzinnigheid een zekere weg ten verderve is, zo wordt zij nochtans door hen verontschuldigd, omdat zij niets bepaald gelooft, maar alleen onder deze bijgevoegde voorwaarde: indien dit het geloof is van de Kerk. Zo beelden zij zich in dat de waarheid in de dwaling, het licht in de blindheid, en de ware kennis in de onwetendheid gelegen is.
En om niet langer in het weerleggen van deze dingen bezig te zijn, zo vermanen wij alleen de lezer dat hij deze vergelijke met hetgeen wij leren, want de duidelijkheid der waarheid zelf zal op zichzelf de beste weerlegging leveren. Want bij hen is niet dit de vraag, of het geloof door vele overblijfsels van onwetendheid omwikkeld is, maar zij verklaren rond weg, dat diegenen recht geloven, welk in hun onwetendheid ongevoelig zijn, en mitsdien zich in dezelve toegeven, als zij slechts met het gezag en het gevoelen der Kerk in hun onbekende zaken overeenstemmen. Evenals of de Schrift niet overal leerde, dat de kennis met het geloof gepaard gaat
3.2.6 Dit is derhalve de ware kennis van Christus, dat wij Hem aannemen zoals Hij ons door de Vader wordt voorgesteld, namelijk met Zijn Evangelie bekleed: want gelijk Hij verordend is tot een doelwit van ons geloof, zo zullen wij ook de rechte weg tot Hem niet betreden, dan wanneer het Evangelie ons voorgaat. En waarlijk daarin worden ons de schatten der genade geopend; terwijl Christus, als die gesloten zijn, ons weinig voordeel aanbrengen zou.
Indien derhalve het geloof van dit wit, waarop het heeft te mikken, zelfs in het geringste afwijkt, zo behoudt het deszelfs natuur niet, maar is een onzekere lichtgelovigheid en een ongestadige dwaling van het verstand. Hetzelfde Woord is ook de grondslag waardoor het gestut en geschraagd wordt, zodat het, bij aftreden van denzelve, daarheen valt. Neem dus het Woord weg, en er zal geen geloof overblijven. Wij onderzoeken hier niet of tot het zaaien van het Woord Gods, waardoor het geloof gewerkt wordt, de dienst van de mens nodig is, hetgeen wij op een andere plaats zullen behandelen; maar wij zeggen dat het Woord zelf, hoe het ook tot ons moge gebracht worden, is als een spiegel, waarin het geloof God aanschouwt.
Want tot recht verstand des geloofs wordt niet alleen dit vereist, dat wij weten dat er een God is, maar ook, ja dit vooral, dat wij verstaan hoe Hij jegens ons gezind is. Want ons is er niet slechts aan gelegen, te weten Wie Hij is in Zichzelf, maar ook hoedanig Hij voor ons zijn wil. Zo verstaan wij dan nu, dat het geloof is een kennis van de Goddelijke wil te onzen opzichte, die uit Zijn Woord verkregen is. En deszelfs grondslag is een vaste overtuiging dat God waarachtig is. Zolang nu uw hart bij zichzelf aangaande Deszelfs zekerheid twijfelt, zolang zal ook het Woord twijfelachtig en zwak, of liever van geen gezag bij u zijn. Ook is het niet genoeg te geloven dat God waarachtig is, Die niet bedriegen of liegen kan, tenzij gij ook zonder te twijfelen vasthoudt, dat alles wat van Hem voortkomt, de hoogstheilige en onschendbare waarheid is.
3.2.7 Maar als wij in de plaats van Zijn wil, waarvan het Woord ons dikwijls een droevig boodschapper is en een ontzettende tijding brengt, eens stelden Zijn goedwilligheid en barmhartigheid? Zo zouden wij inderdaad nader komen tot de eigenschap des geloofs. Want wij worden alsdan als uitgelokt om God te zoeken, als wij geleerd hebben dat ons de zaligheid bij Hem is weggelegd; terwijl ons hetzelve wordt bevestigd als Hij verklaart dat die zaligheid Hem ter harte gaat en door Hem bezorgd wordt. Daarom is de belofte der genade nodig, door welke ons betuigd wordt dat Hij een goedertieren Vader is, dewijl wij anders tot Hem niet naderen kunnen, en het hart des mensen ook op die genade alleen rusten kan.
Ik ga voorbij hetgeen in dezelfde zin gelezen wordt bij de Profeten, t. w. dat God goedertieren is en getrouw in Zijn beloften. Want wij zullen zonder grond vaststellen dat God ons gunstig is, indien Hijzelf van Zich niet getuigt, en ons met Zijn nodiging niet voorkomt, opdat Zijn wil jegens ons niet twijfelachtig of duister zij. En wij hebben reeds gezien dat Christus het enige onderpand is van Zijn liefde, zonder Wie van boven en beneden niets dan tekenen van haat en gramschap worden gezien. Nu, dewijl de wetenschap van Gods goedheid niet veel te betekenen zal hebben, indien Hij ons daarin niet doet berusten, zo moet worden uitgesloten alle wetenschap die met twijfel gemengd, en in zichzelf niet vast is, maar met zichzelf strijdt. Maar het is er zeer ver af, dat het verstand des mensen, daar het blind en verduisterd is, zou doordringen en opklimmen tot het bevatten van Gods wil, en dat ook zijn hart, daar het door gedurige twijfeling geslingerd wordt, in die verzekering vast zou staan. Daarom moet het verstand van elders verlicht, en het hart versterkt worden, opdat in die weg het Woord van God volkomen geloof bij ons verkrijgen mag. Nu zullen wij een rechte beschrijving hebben van het geloof, als wij zeggen dat het is een vaste en zekere kennis van de goddelijke goedwilligheid jegens ons die, op de waarheid van Zijn genadige belofte in Christus gegrond, door de Heilige Geest én aan onze verstanden geopenbaard, én in onze harten verzegeld wordt.
Het belang is groot dat deze "rechte beschrijving" in de prediking niet door mistige theologiën omgeven wordt. Twijfel en onzekerheid mogen niet aangepraat worden.
[Veranderd op 6/7/02 door lejo]
3.2. 3. Ik ontken wel niet, dat voor ons, wegens de onwetendheid waarmee wij bezet zijn, vele dingen thans ingewikkeld zijn en later wezen zullen, totdat wij, de last van ons vlees hebbende afgelegd, meer tot de tegenwoordigheid Gods zullen genaderd zijn; in welke dingen men niets beters doet dan zijn oordeel op te schorten, en zijn gemoed te versterken om de enigheid met de Kerk te onderhouden. Maar onder deze dekmantel de onwetendheid, met nederigheid vermengd, te benoemen met de naam van geloof, is ten hoogste ongerijmd. Want het geloof is gelegen in de kennis van God en Christus (Joh. 17: 3), en niet in het eerbiedigen van de Kerk. En wij zien hoedanige doolhof zij met deze hun inwikkeling gebouwd hebben, t.w.: dat alle dingen zonder onderscheid, ja soms zelfs de allervreemdste dwalingen, dewijl zij onder de titel der Kerk worden uitgegeven, door de onervarenen worden aangegrepen als waren het godspraken.
En schoon deze onvoorzichtige lichtzinnigheid een zekere weg ten verderve is, zo wordt zij nochtans door hen verontschuldigd, omdat zij niets bepaald gelooft, maar alleen onder deze bijgevoegde voorwaarde: indien dit het geloof is van de Kerk. Zo beelden zij zich in dat de waarheid in de dwaling, het licht in de blindheid, en de ware kennis in de onwetendheid gelegen is.
En om niet langer in het weerleggen van deze dingen bezig te zijn, zo vermanen wij alleen de lezer dat hij deze vergelijke met hetgeen wij leren, want de duidelijkheid der waarheid zelf zal op zichzelf de beste weerlegging leveren. Want bij hen is niet dit de vraag, of het geloof door vele overblijfsels van onwetendheid omwikkeld is, maar zij verklaren rond weg, dat diegenen recht geloven, welk in hun onwetendheid ongevoelig zijn, en mitsdien zich in dezelve toegeven, als zij slechts met het gezag en het gevoelen der Kerk in hun onbekende zaken overeenstemmen. Evenals of de Schrift niet overal leerde, dat de kennis met het geloof gepaard gaat
3.2.6 Dit is derhalve de ware kennis van Christus, dat wij Hem aannemen zoals Hij ons door de Vader wordt voorgesteld, namelijk met Zijn Evangelie bekleed: want gelijk Hij verordend is tot een doelwit van ons geloof, zo zullen wij ook de rechte weg tot Hem niet betreden, dan wanneer het Evangelie ons voorgaat. En waarlijk daarin worden ons de schatten der genade geopend; terwijl Christus, als die gesloten zijn, ons weinig voordeel aanbrengen zou.
Indien derhalve het geloof van dit wit, waarop het heeft te mikken, zelfs in het geringste afwijkt, zo behoudt het deszelfs natuur niet, maar is een onzekere lichtgelovigheid en een ongestadige dwaling van het verstand. Hetzelfde Woord is ook de grondslag waardoor het gestut en geschraagd wordt, zodat het, bij aftreden van denzelve, daarheen valt. Neem dus het Woord weg, en er zal geen geloof overblijven. Wij onderzoeken hier niet of tot het zaaien van het Woord Gods, waardoor het geloof gewerkt wordt, de dienst van de mens nodig is, hetgeen wij op een andere plaats zullen behandelen; maar wij zeggen dat het Woord zelf, hoe het ook tot ons moge gebracht worden, is als een spiegel, waarin het geloof God aanschouwt.
Want tot recht verstand des geloofs wordt niet alleen dit vereist, dat wij weten dat er een God is, maar ook, ja dit vooral, dat wij verstaan hoe Hij jegens ons gezind is. Want ons is er niet slechts aan gelegen, te weten Wie Hij is in Zichzelf, maar ook hoedanig Hij voor ons zijn wil. Zo verstaan wij dan nu, dat het geloof is een kennis van de Goddelijke wil te onzen opzichte, die uit Zijn Woord verkregen is. En deszelfs grondslag is een vaste overtuiging dat God waarachtig is. Zolang nu uw hart bij zichzelf aangaande Deszelfs zekerheid twijfelt, zolang zal ook het Woord twijfelachtig en zwak, of liever van geen gezag bij u zijn. Ook is het niet genoeg te geloven dat God waarachtig is, Die niet bedriegen of liegen kan, tenzij gij ook zonder te twijfelen vasthoudt, dat alles wat van Hem voortkomt, de hoogstheilige en onschendbare waarheid is.
3.2.7 Maar als wij in de plaats van Zijn wil, waarvan het Woord ons dikwijls een droevig boodschapper is en een ontzettende tijding brengt, eens stelden Zijn goedwilligheid en barmhartigheid? Zo zouden wij inderdaad nader komen tot de eigenschap des geloofs. Want wij worden alsdan als uitgelokt om God te zoeken, als wij geleerd hebben dat ons de zaligheid bij Hem is weggelegd; terwijl ons hetzelve wordt bevestigd als Hij verklaart dat die zaligheid Hem ter harte gaat en door Hem bezorgd wordt. Daarom is de belofte der genade nodig, door welke ons betuigd wordt dat Hij een goedertieren Vader is, dewijl wij anders tot Hem niet naderen kunnen, en het hart des mensen ook op die genade alleen rusten kan.
Ik ga voorbij hetgeen in dezelfde zin gelezen wordt bij de Profeten, t. w. dat God goedertieren is en getrouw in Zijn beloften. Want wij zullen zonder grond vaststellen dat God ons gunstig is, indien Hijzelf van Zich niet getuigt, en ons met Zijn nodiging niet voorkomt, opdat Zijn wil jegens ons niet twijfelachtig of duister zij. En wij hebben reeds gezien dat Christus het enige onderpand is van Zijn liefde, zonder Wie van boven en beneden niets dan tekenen van haat en gramschap worden gezien. Nu, dewijl de wetenschap van Gods goedheid niet veel te betekenen zal hebben, indien Hij ons daarin niet doet berusten, zo moet worden uitgesloten alle wetenschap die met twijfel gemengd, en in zichzelf niet vast is, maar met zichzelf strijdt. Maar het is er zeer ver af, dat het verstand des mensen, daar het blind en verduisterd is, zou doordringen en opklimmen tot het bevatten van Gods wil, en dat ook zijn hart, daar het door gedurige twijfeling geslingerd wordt, in die verzekering vast zou staan. Daarom moet het verstand van elders verlicht, en het hart versterkt worden, opdat in die weg het Woord van God volkomen geloof bij ons verkrijgen mag. Nu zullen wij een rechte beschrijving hebben van het geloof, als wij zeggen dat het is een vaste en zekere kennis van de goddelijke goedwilligheid jegens ons die, op de waarheid van Zijn genadige belofte in Christus gegrond, door de Heilige Geest én aan onze verstanden geopenbaard, én in onze harten verzegeld wordt.
Het belang is groot dat deze "rechte beschrijving" in de prediking niet door mistige theologiën omgeven wordt. Twijfel en onzekerheid mogen niet aangepraat worden.
[Veranderd op 6/7/02 door lejo]
-
Refojongere
Beste ndonselaar,
Er zijn veel zogenaamde verzekerden die zich maar wat inbeelden. En er zijn veel onverzekerden die ten diepste nog op hunzelf steunen. Kenmerk van deze twee groepen is dat ze meer naar anderen wijzen en vanuit de hoogste oordelen, dan dat ze in liefde en bezorgdheid elkaar willen onderwijzen vanuit Gods Woord.
Daar hebben we het niet over. Je moet goed zien dat deze geschriften die spreken over mensen die nooit verzekerd zijn van hun aandeel in Christus en toch niet zonder Hem kunnen leven (ze hebben blijkbaar een verdraaid beeld v/d bekering) juist die mensen wil vertroosten en bemoedigen en in de Bijbel staan zoveel zaken om de gelovigen, juist die zwak zijn, aan te moedigen tot zekerheid, het vaststellen van hun staat.
Hoe je het wendt of keert, je zult met de geschriften van oudvaders of met bepaalde bijbelteksten zowel onbekeerde 'verzekerden' als 'onverzekerden' kunnen bevestigen dat het goed met hun zit. Neemt niet weg dat ik blijf geloven dat er mensen zijn die nooit echt overtuigd zullen raken van hun staat.
Er zijn veel zogenaamde verzekerden die zich maar wat inbeelden. En er zijn veel onverzekerden die ten diepste nog op hunzelf steunen. Kenmerk van deze twee groepen is dat ze meer naar anderen wijzen en vanuit de hoogste oordelen, dan dat ze in liefde en bezorgdheid elkaar willen onderwijzen vanuit Gods Woord.
Daar hebben we het niet over. Je moet goed zien dat deze geschriften die spreken over mensen die nooit verzekerd zijn van hun aandeel in Christus en toch niet zonder Hem kunnen leven (ze hebben blijkbaar een verdraaid beeld v/d bekering) juist die mensen wil vertroosten en bemoedigen en in de Bijbel staan zoveel zaken om de gelovigen, juist die zwak zijn, aan te moedigen tot zekerheid, het vaststellen van hun staat.
Hoe je het wendt of keert, je zult met de geschriften van oudvaders of met bepaalde bijbelteksten zowel onbekeerde 'verzekerden' als 'onverzekerden' kunnen bevestigen dat het goed met hun zit. Neemt niet weg dat ik blijf geloven dat er mensen zijn die nooit echt overtuigd zullen raken van hun staat.
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Beste RJ, je wijst direct al de kwaal aan. 'Een verdraaid beeld'. Dit is zeer zeker één van de hoofdoorzaken. Mensen die elkaar de maat nemen. Ze weten precies hoe God een mens bekeerd, maar ze zijn zelf nog 'oprecht' onbekeerd.Origineel geplaatst door Refojongere
Beste ndonselaar,
(...) (ze hebben blijkbaar een verdraaid beeld v/d bekering) (...)
Hoe je het wendt of keert, je zult met de geschriften van oudvaders of met bepaalde bijbelteksten zowel onbekeerde 'verzekerden' als 'onverzekerden' kunnen bevestigen dat het goed met hun zit. Neemt niet weg dat ik blijf geloven dat er mensen zijn die nooit echt overtuigd zullen raken van hun staat.
Dat dit ook gebeurt onder en met Gods volk is zeker waar. Er is door de gezelschapstheologie zeer veel verwarring gekomen, ook onder Gods volk. De verwarring is zo groot, dat men al niet meer bijbels durft te spreken als dat in tegenstelling is met de 'kerkvaders'.
Maar RJ, dat er mensen zijn die nooit overtuigd zijn van hun staat is mij een stap te ver. Natuurlijk is er een volk op aarde wat hongert en dorst naar de gerechtigheid die in Christus Jezus is. Dat dit aangevochten wordt, dat dit bestreden wordt door ons vlees, de duivel en soms ook onze medechristenen is ook waar. Dat is de kerk ook zeer kwalijk te nemen. In plaats dat ze die wijzen op de grond die er ligt in Christus Jezus bestoken ze elkander met de vraag 'waar is dat gebleven' of 'ben je daar al aan gestorven' of 'hoe is het met het recht' etc. Arm volk dat onderwezen wordt. Dat volk heeft behoefte aan een prediking die Christus centraal staat en niet een christencentrische prediking met al zijn beleving. Dan gaat een mens uit zijn gevoel leven ipv uit het geloof en natuurlijk gaat het geloof niet buiten het gevoel om, maar dat is het niet.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
-
lejo
Dat geloof ik dus typisch niet. Is hierin de wens ook niet de vader der gedachten? Zo van als wij het niet zeker weten zal God straks wel geduld met ons hebben? Mensen laten we onszelf en anderen toch niet misleiden. Zonder geloof is er géén zaligheid. En geloof waarin geen (enkele) zekerheid gevonden wordt, mist ten ene male datgene waarin het christelijk geloof zich juist onderscheid. Het zwakste en kleinste geloof ként zekerheid. Geloof vertrouwt de Eeuwige, de Onveranderlijke op Zijn Woord.Neemt niet weg dat ik blijf geloven dat er mensen zijn die nooit echt overtuigd zullen raken van hun staat.
Wanneer de gelovige zijn geloofsverzekerdheid zoekt in zichzelf begint men aan een onmogelijke opgave. (Rom.10:6-11)
En dat van die zgn. verzekerden die zich wat inbeelden? Och, een kleine 20 eeuwen geleden was er een zendeling die de gemeenten leerde niet vóór de tijd te oordelen, maar te wachten tot eens alles geopenbaard zal worden, en er naar waarheid recht gesproken zal worden, en iedereen geoordeeld zal worden naar zijn eigen werken. Hoe zullen we daar staan? Nog steeds kijkend naar de ander? (1Kor.4:5)
Vanwaar toch zoveel ruimte geven aan ongegrond ongeloof. Laten we daaraan niet meedoen, maar er tegen strijden.
Uw Woord is een lamp voor mijn voet, en een Licht op mijn pad dan zullen we ons aan geen steen stoten!
-
Refojongere
Beste lejo,
En verder, het zwakste geloof blijft volkomen zeker van de Heere! Dat zeker. Maar dat wil niet zeggen dat hij zeker is van de oprechtheid en de waarachtigheid van zijn geloof. Dat zou wel moeten en in feite is dat ook een stuk ongeloof wat bestraft moet worden. Veracht de dag der kleine dingen niet staat er zelfs nog in Zacharia. Niet alles omverwerpen wat van de Heere is.
Waarom zou iemand dan niet zeker zijn van de oprechtheid en de waarachtigheid van zijn of haar geloof? Vanwege prediking die erop gespitst is pas iemand een wedergeborene te noemen die bijvoorbeeld een bijzondere Christusopenbaring heeft gehad (vierschaar der conscientie). Of pas iemand bekeerd wil noemen als hij verschrikkelijke aantijgingen van de wet heeft gehad en zichzelf veroordeeld heeft. Et cetera. Zo'n gelovige zal wel zeggen dat hij niet zonder Christus wil en kan leven en dat hij het alles uit Hem moet ontvangen. Dat is kenmerkend voor iedere christen. Hij zal sterven aan zichzelf en steeds meer het beeld Gods zien te verkrijgen.
Is trouwens twijfelen aan je staat, jezelf voor onbekeerd houden hetzelfde als twijfelen aan Christus?
Heb ik dat ergens beweerd Lejo? Waar staat er in de Bijbel dat iemand verdoemd zal worden (sorry dat ik het zo zeg, maar het komt er uiteindelijk wel op neer) omdat hij of zij niet zeker was van zijn of haar staat?Zonder geloof is er géén zaligheid.
En verder, het zwakste geloof blijft volkomen zeker van de Heere! Dat zeker. Maar dat wil niet zeggen dat hij zeker is van de oprechtheid en de waarachtigheid van zijn geloof. Dat zou wel moeten en in feite is dat ook een stuk ongeloof wat bestraft moet worden. Veracht de dag der kleine dingen niet staat er zelfs nog in Zacharia. Niet alles omverwerpen wat van de Heere is.
Waarom zou iemand dan niet zeker zijn van de oprechtheid en de waarachtigheid van zijn of haar geloof? Vanwege prediking die erop gespitst is pas iemand een wedergeborene te noemen die bijvoorbeeld een bijzondere Christusopenbaring heeft gehad (vierschaar der conscientie). Of pas iemand bekeerd wil noemen als hij verschrikkelijke aantijgingen van de wet heeft gehad en zichzelf veroordeeld heeft. Et cetera. Zo'n gelovige zal wel zeggen dat hij niet zonder Christus wil en kan leven en dat hij het alles uit Hem moet ontvangen. Dat is kenmerkend voor iedere christen. Hij zal sterven aan zichzelf en steeds meer het beeld Gods zien te verkrijgen.
Feit is wel dat ze bestaan. Daar spreekt de Bijbel van.En dat van die zgn. verzekerden die zich wat inbeelden? Och, een kleine 20 eeuwen geleden was er een zendeling die de gemeenten leerde niet vóór de tijd te oordelen, maar te wachten tot eens alles geopenbaard zal worden, en er naar waarheid recht gesproken zal worden, en iedereen geoordeeld zal worden naar zijn eigen werken. Hoe zullen we daar staan? Nog steeds kijkend naar de ander? (1Kor.4:5)
Is trouwens twijfelen aan je staat, jezelf voor onbekeerd houden hetzelfde als twijfelen aan Christus?
-
lejo
beste RJ,
Idd. die bewering las ik niet, maar je legt voornamelijk de feiten vast voor jezelf en voor een ander meer niet. Daarmee geef je ruimte aan een geloof wat (in eigen oog)onvoldoende kenmerken vindt. En vervolgens lees ik: "Is trouwens twijfelen aan je staat, jezelf voor onbekeerd houden hetzelfde als twijfelen aan Christus? Dan zeg ik ja refojongere, dat is hetzelfde. Dat is twijfelen aan de rijkdom, de volheid en de gewilligheid van Christus. Dat is in zijn aard een ontkenning van de godheid van Christus. Sprak hij niet tegen Lazarus: "Kom uit!" Lees eens na wat er gebeurde. De dode stond op en verliet het graf. Één woord van de Heiland. Zo worden vandaag de dag doden levend gemaakt door hetzelfde machtswoord van God. Christus is gekomen om te dienen. Vandaag de dag nog klinkt het: "wie achter Mij wil komen verloochene zichzelve, en neme zijn kruis op en volge Mij".
Daarin ligt de oplossing, en de zekerheid. Zijn de winden en de zee Hem niet gehoorzaam?
Maar de kerk zucht als in barensnood zijnde, maar zij heeft geen kracht om kinderen voort te brengen! Men verwacht zelf iets te kunnen toevoegen, loopt daarmee vast, maar wil of wordt niet geleidt op de weg ten leven.
En wat betreft de dag der kleine dingen. Naar mijn mening kun je deze tekst niet heilordelijk definiëren. Dit is niet de objektieve waarheid, want hoe was er gejuigd op die dag dat de eerste steen gelegd werd. Naderhand toen de tegenslagen kwamen werd die dag subjectief als "klein" gewaardeerd. Maar daarmee was het nog steeds wel een grote dag hoor.
Idd. die bewering las ik niet, maar je legt voornamelijk de feiten vast voor jezelf en voor een ander meer niet. Daarmee geef je ruimte aan een geloof wat (in eigen oog)onvoldoende kenmerken vindt. En vervolgens lees ik: "Is trouwens twijfelen aan je staat, jezelf voor onbekeerd houden hetzelfde als twijfelen aan Christus? Dan zeg ik ja refojongere, dat is hetzelfde. Dat is twijfelen aan de rijkdom, de volheid en de gewilligheid van Christus. Dat is in zijn aard een ontkenning van de godheid van Christus. Sprak hij niet tegen Lazarus: "Kom uit!" Lees eens na wat er gebeurde. De dode stond op en verliet het graf. Één woord van de Heiland. Zo worden vandaag de dag doden levend gemaakt door hetzelfde machtswoord van God. Christus is gekomen om te dienen. Vandaag de dag nog klinkt het: "wie achter Mij wil komen verloochene zichzelve, en neme zijn kruis op en volge Mij".
Daarin ligt de oplossing, en de zekerheid. Zijn de winden en de zee Hem niet gehoorzaam?
Maar de kerk zucht als in barensnood zijnde, maar zij heeft geen kracht om kinderen voort te brengen! Men verwacht zelf iets te kunnen toevoegen, loopt daarmee vast, maar wil of wordt niet geleidt op de weg ten leven.
En wat betreft de dag der kleine dingen. Naar mijn mening kun je deze tekst niet heilordelijk definiëren. Dit is niet de objektieve waarheid, want hoe was er gejuigd op die dag dat de eerste steen gelegd werd. Naderhand toen de tegenslagen kwamen werd die dag subjectief als "klein" gewaardeerd. Maar daarmee was het nog steeds wel een grote dag hoor.
-
Refojongere
Ik heb lang over een antwoord moeten nadenken. Het klopt zoals je het zegt. Wanneer iemand vraagt: Zou het wel voor mij zijn bestemd? Zou Christus mij wel willen zaligmaken? Dan is dat twijfelen aan Christus."Is trouwens twijfelen aan je staat, jezelf voor onbekeerd houden hetzelfde als twijfelen aan Christus?" Dan zeg ik ja refojongere, dat is hetzelfde. Dat is twijfelen aan de rijkdom, de volheid en de gewilligheid van Christus.
Toch bedoel ik wat anders te zeggen.
Ik bedoel dit te zeggen: Ben ik wel echt door het geloof verbonden aan deze Levensvorst die de gelovigen alles schenkt? Moet ik niet vrezen dan het alles inbeelding is omdat ik zo weinig kenmerken zie van het ware geloof? Dat is twijfelen aan jezelf. Immers weet zo'n iemand dat Christus het Hoogste Goed is voor zijn ziel. Welke zaken zijn nodig in een Christenleven? Zijn dat niet het mishagen aan zichzelf, het liefhebben van Christus boven alles en de heiligmaking? Hoort de verzekering door de Heilige Geest daar echt noodzakelijk bij? De Heilige Geest werkt het geloof en de verzekering van je staat. Dit zijn echter twee onderscheiden zaken.
Is het dan mogelijk dat een Christen nooit de zoetheid en de volheid van de genade van Christus ervaart? Ik denk persoonlijk van niet, maar ben toch voorzichtig. In de oefeningen van het geloof mag men zien op Jezus Christus op al Zijn weldaden en volheden. Dan mag men zich in Hem verheugen en Hem aannemen tot Zaligmaker, tot de enige Rots van behoud. Dat is de toe-eigening van het heil. Men komt tot Hem, omdat men zo krachtig getrokken wordt door Hemzelf. Een christen zal denk ik altijd wel bewust de vergeving der zonden ervaren en de vrede met God door Jezus Christus. Hoe weinig ook. Dat behoort immers tot de oefeningen van het geloof, en het volgt er altijd op. Toch laat het citaat van Brakel me niet los, dat iemand tot de verzekerdheid van zijn staat niet komt in dit leven en toch een waar gelovige kan zijn.
Hij zegt wel duidelijk, en ik ben dat met hem eens: dat verzekering en geloof twee zaken zijn. De een komt uit het andere voort. Of uit de verzekerdheid van je staat de waarheid van je geloof blijkt (het is een onmisbare vrucht)? Ik weet het niet.
Meer schrijf ik er voorlopig niet over.
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Beste RJ,
Hoewel hierop LEJO zeker ook mag reageren wil ik dat toch ook doen.
Jouw worsteling of vraag gaat niet over het feit of de zekerheid buiten Christus ligt. Dat zul je zeker beamen. Immers wie de Zoon heeft die heeft het leven, en wie de Zoon niet heeft die heeft het leven niet. Verschrikkelijke waarheid voor diegenen die nog buiten Christus leven!
Jouw worsteling is de zekerheid van het gevoel. Nu moeten we nooit de zekerheid in ons gevoel zoeken RJ, dan zullen we altijd geslingerd worden op de golven van ons eigen gevoel en dat gaat niet goed.
We moeten slechts rusten op de beloften Gods in Christus. Dat laatste is een afsnijdende weg voor ons vlees. Kijk RJ, Simeon kreeg een belofte van God dat hij niet zou sterven eer hij de Christus der Schriften zou zien. Dat is de belofte en daarin ligt de zekerheid. Echter nu mocht hij ook het gevoel smaken, de ervaring, want hij heeft toch ook Jezus in zijn armen mogen houden. Lag nu de zekerheid in dat laatste? Nee, de zekerheid ligt in de belofte. Waarin vinden we de beloften? In Gods Woord. 'Ik ben het brood des levens' 'Ik ben Weg de Waarheid en het Leven'
Als je de zekerheid blijft zoeken in de ervaring RJ dan blijft het altijd tobben. Heb je net een ervaring gehad dan ben je in jubelstemming, echter even later is het weer weg.
Gaat het geloof dan buiten het gevoel om? Nee! Maar het geloof vindt zijn zekerheid in het Voorwerp van het Geloof Jezus Christus.
Hoewel hierop LEJO zeker ook mag reageren wil ik dat toch ook doen.
Jouw worsteling of vraag gaat niet over het feit of de zekerheid buiten Christus ligt. Dat zul je zeker beamen. Immers wie de Zoon heeft die heeft het leven, en wie de Zoon niet heeft die heeft het leven niet. Verschrikkelijke waarheid voor diegenen die nog buiten Christus leven!
Jouw worsteling is de zekerheid van het gevoel. Nu moeten we nooit de zekerheid in ons gevoel zoeken RJ, dan zullen we altijd geslingerd worden op de golven van ons eigen gevoel en dat gaat niet goed.
We moeten slechts rusten op de beloften Gods in Christus. Dat laatste is een afsnijdende weg voor ons vlees. Kijk RJ, Simeon kreeg een belofte van God dat hij niet zou sterven eer hij de Christus der Schriften zou zien. Dat is de belofte en daarin ligt de zekerheid. Echter nu mocht hij ook het gevoel smaken, de ervaring, want hij heeft toch ook Jezus in zijn armen mogen houden. Lag nu de zekerheid in dat laatste? Nee, de zekerheid ligt in de belofte. Waarin vinden we de beloften? In Gods Woord. 'Ik ben het brood des levens' 'Ik ben Weg de Waarheid en het Leven'
Als je de zekerheid blijft zoeken in de ervaring RJ dan blijft het altijd tobben. Heb je net een ervaring gehad dan ben je in jubelstemming, echter even later is het weer weg.
Gaat het geloof dan buiten het gevoel om? Nee! Maar het geloof vindt zijn zekerheid in het Voorwerp van het Geloof Jezus Christus.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
-
lejo
RJ,
Het is zo herkenbaar voor me, heus hoor. Ik kom dan misschien heel verzekerd over, daarmee is niet gezegd dat er nooit aan mijn huisje geschud wordt. Toch ontdek ik telkens weer dat er geen zekerheid is wanneer het van mij afhangt. Sterker nog, de onzekerheid en de vertwijfeling komen prompt wanneer ik in mezelf ga zoeken. En dat de zekerheid pas terug keert wanneer God gedankt wordt voor Zijn onuitsprekelijke gaven. En dan is het zo dat de aardse tabernakel meer dan eens in de weg zit. Dan is er een uitzien om Hem te aanschouwen in het hemels paradijs. Maar dan is er ook de rust dat er een plaats bereid is.
Weet je wat ik proef bij jou, en die knoop heb ik zelf ook een hele tijd mee gelopen. De gedachte dat er wél geloof zal zijn wanneer we de kenmerken maar zien, dan zullen we het zeker weten, we zijn zelfs bereid om daar geloften voor te doen. Nou, is dat niet ongerijmd? Welke mogelijkheden leggen we dan in onszelf? Als wij zien, ..... ja dan zullen we wél kunnen, dan zullen we opstaan en tot onze Vader gaan. Ligt de bron van de zekerheid nu echt in die kenmerken? Dit gebrek aan zekerheid hangt mijns inziens nauw samen met de bediening van de verzoening!
Om de berg Sinaï staat een hek. Weet je wat dat wil zeggen? Beklim die berg niet!
De Sinaï is de berg van bliksem en onweer, de berg van toorn en oordeel.
Maar naar de top van de berg Sion leidt een weg, die bovendien begaanbaar is, er staan zelfs richtingaanwijzers. Om die berg staat geen hek. Sion is de berg van vrede, de berg van heerlijkheid en ontmoeting!
Joh.1:12,13 "Maar zovelen Hem aangenomen hebben, dien heeft Hij macht gegeven kinderen Gods te worden, namelijk die in Zijn Naam geloven; Welke niet uit den bloede, noch uit den wil des vleses, noch uit den wil des mans, maar uit God geboren zijn.
Nu is jou vraag als ik het goed begrijp of je wel uit God geboren bent.
Maar hoe zal ik daar antwoord op kunnen geven? En wat zou je er aan hebben wanneer ik, of een ander mens, je dat zou bevestigen. Gods Geest getuigd met onze geest dat we kinderen van God zijn. Hij zal het uit het Zijne nemen Joh.16:13,14
Het is zo herkenbaar voor me, heus hoor. Ik kom dan misschien heel verzekerd over, daarmee is niet gezegd dat er nooit aan mijn huisje geschud wordt. Toch ontdek ik telkens weer dat er geen zekerheid is wanneer het van mij afhangt. Sterker nog, de onzekerheid en de vertwijfeling komen prompt wanneer ik in mezelf ga zoeken. En dat de zekerheid pas terug keert wanneer God gedankt wordt voor Zijn onuitsprekelijke gaven. En dan is het zo dat de aardse tabernakel meer dan eens in de weg zit. Dan is er een uitzien om Hem te aanschouwen in het hemels paradijs. Maar dan is er ook de rust dat er een plaats bereid is.
Weet je wat ik proef bij jou, en die knoop heb ik zelf ook een hele tijd mee gelopen. De gedachte dat er wél geloof zal zijn wanneer we de kenmerken maar zien, dan zullen we het zeker weten, we zijn zelfs bereid om daar geloften voor te doen. Nou, is dat niet ongerijmd? Welke mogelijkheden leggen we dan in onszelf? Als wij zien, ..... ja dan zullen we wél kunnen, dan zullen we opstaan en tot onze Vader gaan. Ligt de bron van de zekerheid nu echt in die kenmerken? Dit gebrek aan zekerheid hangt mijns inziens nauw samen met de bediening van de verzoening!
Om de berg Sinaï staat een hek. Weet je wat dat wil zeggen? Beklim die berg niet!
De Sinaï is de berg van bliksem en onweer, de berg van toorn en oordeel.
Maar naar de top van de berg Sion leidt een weg, die bovendien begaanbaar is, er staan zelfs richtingaanwijzers. Om die berg staat geen hek. Sion is de berg van vrede, de berg van heerlijkheid en ontmoeting!
Joh.1:12,13 "Maar zovelen Hem aangenomen hebben, dien heeft Hij macht gegeven kinderen Gods te worden, namelijk die in Zijn Naam geloven; Welke niet uit den bloede, noch uit den wil des vleses, noch uit den wil des mans, maar uit God geboren zijn.
Nu is jou vraag als ik het goed begrijp of je wel uit God geboren bent.
Maar hoe zal ik daar antwoord op kunnen geven? En wat zou je er aan hebben wanneer ik, of een ander mens, je dat zou bevestigen. Gods Geest getuigd met onze geest dat we kinderen van God zijn. Hij zal het uit het Zijne nemen Joh.16:13,14
-
lejo
beste Refojongere,
In des christens groot interest worden door William Guthrie ook die vragen behandeld waarmee jij rondloopt. Lees het citaat maar eens door.
en Hebr.5:12 tot 6:12
Ontkennen dat er onzekerheid is, dat is inderdaad de praktijk van het christelijk leven ontkennen. Bij "oudvaders" vind je de behandeling van die paradox net als in de Bijbel, ook. Maar als je eerlijk bent wordt je daar ook de weg tot zekerheid gewezen.
In des christens groot interest worden door William Guthrie ook die vragen behandeld waarmee jij rondloopt. Lees het citaat maar eens door.
en Hebr.5:12 tot 6:12
Ontkennen dat er onzekerheid is, dat is inderdaad de praktijk van het christelijk leven ontkennen. Bij "oudvaders" vind je de behandeling van die paradox net als in de Bijbel, ook. Maar als je eerlijk bent wordt je daar ook de weg tot zekerheid gewezen.
-
Zoeker
Of het nu gaat om gevoel of verstand, is ook in het topic Gevoel of Verstand al uitgebreid aan de orde geweest. Het gaat eigenlijk een beetje gelijk op.
Hoe kom je nu aan zekerheid? Laat ik maar heel praktisch te werk gaan en een voorbeeld geven.
Wanneer je voor het eerst de ruimte ziet die er in Christus ligt, en je mag dit ook op jezelf toepassen, dan geeft dit een goed gevoel. Het is een moeilijk te omschrijven gevoel. De apostel Paulus noemt het 'vrede met God'. Fil. 4:7: "En de vrede Gods, die alle verstand te boven gaat, zal uw harten en zinnen bewaren in Christus Jezus."
Het is een gevoel van vrede, omdat je verzoend bent met God.
Het is een gevoel van vrede, omdat er geen hindernissen zijn tussen God en je ziel.
Het is een gevoel van vrede, omdat je de ware bestaansrust gevonden hebt.
Het is een gevoel van vrede, omdat je niet bang bent voor de opstanding.
Het is een gevoel van vrede, omdat je gerust naar de eeuwigheid kunt gaan.
Een rust, een kalmte, een vrede die niets van de wereld ooit kan verschaffen.
Maar... wat gebeurt er nu naar een paar dagen?? Dat gevoel gaat weg!! :bou::bou: Paniek in de tent. Zou het wel echt geweest zijn?? Heb ik het mezelf niet ingebeeld? Kan de duivel ook een aangenaam gevoel geven?? Is het niet veel te makkelijk gegaan?? Twijfel. Onrust. Onvrede. Oh, hoe kom ik nu weer aan dat gevoel? Ik heb mezelf vást bedrogen!
Beste mensen die dit ervaren, jullie vergeten je eerste liefde!! Je vergeet je eerste daad!! Je ziet op het gevoel, maar je denkt niet na bij hóe je aan dat gevoel kwam!! Denk na. Hoe kwam deze vrede in hart? Alleen door het zien op Christus!!! Het zien op Jézus, door het eerbiedig buigen aan de voet van het kruis, dát geeft vrede. Dáárdoor krijg je zekerheid. Wanneer we in geloof Hém mogen omhelzen; als we alleen op Hém zien, net als de gebeten joden vroeger op de koperen slang zagen, dán delen we ook in Zijn liefde en vrede. Ja, dan krijg je ook het gevóel van vrede met God. Dat gaat alle verstand te boven.
Maar ga nóóit andersom werken!! Als je op zo'n gevoel gaat zien, en op belevenissen, op je gemoedsgesteldheid, dan gaat het fout. Dat gaat na een tijdje weg, en dan weet je het niet meer.
Nee, logisch!! Want de zekerheid lÃgt daar toch niet in!! Ik vrees dat mensen die zo veel en heftig (altijd?) twijfelen, wel belÃjden dat de zekerheid in Christus ligt, maar er niet naar wérken. Dat ze hun dáden er niet op aanpassen.
Werkelijk, ik geloof dat alleen het zien op Jezus écht zekerheid kan verschaffen. Daarom moeten wij voortdurend blijven zien op Jezus, en niets anders. Natuurlijk, het zien van vruchten kan dat gevoel ook wel versterken, maar het mag nooit de grond zijn! En ik denk dat dat ook een secundaire manier is, om wat meer bevestigd te worden, als je ook vruchten bij jezelf mag zien. Maar primair: zie op Christus!!
En zeg je nu: tsja, maar je moet dan toch ook vruchten zien (is waar hoor), en die zie ik bij mezelf niet? Zit het dan wel goed met mij? En stel: je neemt je voor, om nu netjes te gaan leven, een Christelijke levenswandel te gaan betrachten. Nou da's toch goed?? Nee, ik durf het tegenovergestelde te beweren!! Het is fout, fout, fout. Wanneer je die vruchten niet ziet moet je ze niet zelf aan gaan maken!! Nee, terug naar Christus! Vergeet alsjeblieft niet, dat de gelovige leeft uit, door, met en tot Christus!!!
Hoe kom je nu aan zekerheid? Laat ik maar heel praktisch te werk gaan en een voorbeeld geven.
Wanneer je voor het eerst de ruimte ziet die er in Christus ligt, en je mag dit ook op jezelf toepassen, dan geeft dit een goed gevoel. Het is een moeilijk te omschrijven gevoel. De apostel Paulus noemt het 'vrede met God'. Fil. 4:7: "En de vrede Gods, die alle verstand te boven gaat, zal uw harten en zinnen bewaren in Christus Jezus."
Het is een gevoel van vrede, omdat je verzoend bent met God.
Het is een gevoel van vrede, omdat er geen hindernissen zijn tussen God en je ziel.
Het is een gevoel van vrede, omdat je de ware bestaansrust gevonden hebt.
Het is een gevoel van vrede, omdat je niet bang bent voor de opstanding.
Het is een gevoel van vrede, omdat je gerust naar de eeuwigheid kunt gaan.
Een rust, een kalmte, een vrede die niets van de wereld ooit kan verschaffen.
Maar... wat gebeurt er nu naar een paar dagen?? Dat gevoel gaat weg!! :bou::bou: Paniek in de tent. Zou het wel echt geweest zijn?? Heb ik het mezelf niet ingebeeld? Kan de duivel ook een aangenaam gevoel geven?? Is het niet veel te makkelijk gegaan?? Twijfel. Onrust. Onvrede. Oh, hoe kom ik nu weer aan dat gevoel? Ik heb mezelf vást bedrogen!
Beste mensen die dit ervaren, jullie vergeten je eerste liefde!! Je vergeet je eerste daad!! Je ziet op het gevoel, maar je denkt niet na bij hóe je aan dat gevoel kwam!! Denk na. Hoe kwam deze vrede in hart? Alleen door het zien op Christus!!! Het zien op Jézus, door het eerbiedig buigen aan de voet van het kruis, dát geeft vrede. Dáárdoor krijg je zekerheid. Wanneer we in geloof Hém mogen omhelzen; als we alleen op Hém zien, net als de gebeten joden vroeger op de koperen slang zagen, dán delen we ook in Zijn liefde en vrede. Ja, dan krijg je ook het gevóel van vrede met God. Dat gaat alle verstand te boven.
Maar ga nóóit andersom werken!! Als je op zo'n gevoel gaat zien, en op belevenissen, op je gemoedsgesteldheid, dan gaat het fout. Dat gaat na een tijdje weg, en dan weet je het niet meer.
Nee, logisch!! Want de zekerheid lÃgt daar toch niet in!! Ik vrees dat mensen die zo veel en heftig (altijd?) twijfelen, wel belÃjden dat de zekerheid in Christus ligt, maar er niet naar wérken. Dat ze hun dáden er niet op aanpassen.Werkelijk, ik geloof dat alleen het zien op Jezus écht zekerheid kan verschaffen. Daarom moeten wij voortdurend blijven zien op Jezus, en niets anders. Natuurlijk, het zien van vruchten kan dat gevoel ook wel versterken, maar het mag nooit de grond zijn! En ik denk dat dat ook een secundaire manier is, om wat meer bevestigd te worden, als je ook vruchten bij jezelf mag zien. Maar primair: zie op Christus!!
En zeg je nu: tsja, maar je moet dan toch ook vruchten zien (is waar hoor), en die zie ik bij mezelf niet? Zit het dan wel goed met mij? En stel: je neemt je voor, om nu netjes te gaan leven, een Christelijke levenswandel te gaan betrachten. Nou da's toch goed?? Nee, ik durf het tegenovergestelde te beweren!! Het is fout, fout, fout. Wanneer je die vruchten niet ziet moet je ze niet zelf aan gaan maken!! Nee, terug naar Christus! Vergeet alsjeblieft niet, dat de gelovige leeft uit, door, met en tot Christus!!!
Ik vind het een heel mooi stuk wat je geplaatst hebt, Zoeker. En die vrede mag ik ook voelen. Zeker in het begin was die er heel sterk (op zo`n moment denk je dat je nooit meer zult zondigen).
Dan komen later twijfel, ongeloof, onzekerheid e.d. Dan zeg je dat we moeten zien op onze eerste Liefde. Maar dat is nu vaak het probleem omdat je je soms afvraagt of nou juist dát geen bedrog is geweest. Dat je je afvraagt of er niet meer moet gebeuren dan het eenvoudige geloof in de Heere Jezus Christus. Nou weet ik dat dat niet zo is, maar oh, wat is het soms moeilijk om het helemaal over te moeten geven aan een Ander.
Alleen dan is er zekerheid en rust. En omdat de vastheid van het geloof nou in een Ander ligt kan er zelfs zekerheid zijn in tijden van aanvechtingen; dat alles en iedereen lijkt te roepen: "het is puur zelfbedrog" en dan toch te mogen weten op een Rots gefundeerd te zijn.
Aan de andere kant vraag ik me soms af of je zo geen conclusie geloof krijgt: je twijfelt dan wel, maar de vastigheid ligt in Christus dus.......
[Veranderd op 11/7/02 door Kislev]
Dan komen later twijfel, ongeloof, onzekerheid e.d. Dan zeg je dat we moeten zien op onze eerste Liefde. Maar dat is nu vaak het probleem omdat je je soms afvraagt of nou juist dát geen bedrog is geweest. Dat je je afvraagt of er niet meer moet gebeuren dan het eenvoudige geloof in de Heere Jezus Christus. Nou weet ik dat dat niet zo is, maar oh, wat is het soms moeilijk om het helemaal over te moeten geven aan een Ander.
Alleen dan is er zekerheid en rust. En omdat de vastheid van het geloof nou in een Ander ligt kan er zelfs zekerheid zijn in tijden van aanvechtingen; dat alles en iedereen lijkt te roepen: "het is puur zelfbedrog" en dan toch te mogen weten op een Rots gefundeerd te zijn.
Aan de andere kant vraag ik me soms af of je zo geen conclusie geloof krijgt: je twijfelt dan wel, maar de vastigheid ligt in Christus dus.......
[Veranderd op 11/7/02 door Kislev]
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Juist Zoeker, de zekerheid ligt niet in ons gevoel, hoewel het er zeker niet buiten om gaat. De zekerheid ligt in Christus Jezus die ons gepredikt wordt door Zijn Woord. Hij komt tot ons in de prediking in het gewaad van Zijn Woord. Dan geldt het 'onze ziel ging uit vanwege Zijn gezegend spreken'
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
-
Refojongere
Deze opmerking van Kislev vond ik treffend. Aan de andere kant vraag ik me soms af of je zo geen conclusie geloof krijgt: je twijfelt dan wel, maar de vastigheid ligt in Christus dus.......
Geloven is op die manier niet moeilijk. Het is een conclusiegeloof. Iedereen in de kerk zegt dat hij gelooft, maar de vraag is: Heb ik een waar geloof? En nu zeggen jullie: Jongen, zie toch op Christus! Daar ligt je zekerheid!
Maar is het antwoord dan niet dat men de boom (jezelf) aan de vruchten kent? En dan zul je zeggen: Wees niet dwaas, zo wil je je eigengerechtigheid behouden! Zo vind je ook zekerheid in jezelf en dat kan de andere dag weer weg zijn omdat het geloof vaak zo zwak is en je zo vaak in zonden valt. Feit is: het waar zaligmakende geloof heeft bepaalde kenmerken, vind je die niet, dan is het alles bedrog.
Ik citeer maar een stukje over Matthew Henry: Het volgende jaar kwam hij na een scherp en diepgaand onderzoek tot de volle verzekering dat God hem in Zijn Verbond had aangenomen. Dat hij gerechtvaardigd, geheiligd en zo in Christus Gode aangenaam was. Hij schrijft hierover: "7 december 1673, op een zondagmorgen, hoorde ik een predikatie over de rechte tekenen van de genade. Ik onderzocht mezelf, sprak er met mijn vader over en vertelde hem mijn bevindingen, die hem goed deden. Hij antwoordde mij dat, als ik deze tekenen in waarheid (naar ik geloof dat zij zijn) bezat, ik de ware genade had. Ondanks dit antwoord was ik twee of drie dagen na dit gesprek zeer bevreesd voor de hel, totdat God mij vertroostte. Ik heb mij ernstig beziggehouden met het onderzoeken van mijn staat.
Wat verwachting heb ik, dat, wanneer ik sterf en dit aardse huis van mijn tabernakel zal verlaten, ik opgenomen zal worden in de hemel? Ik vond bij mij zefl verscheidene kenmerken van een kind Gods. Zijn dienaren hadden mij onder andere geleerd dat het een ware bekering is, wanneer het verbond tussen God en de ziel is gesloten. Ik ervoer dat dit tussen God en mijn ziel was geschied, en ik hoop dat het in waarheid en oprechtheid is. En alsof ik dit nooit eerder gedaan had, betracht ik het nu, want ik neem God in Christus voor mijn God aan. Ik verbind mij aan Hem in een eeuwigdurend verbond om nooit te vergeten! Indien men vraagt: is het wel in der waarheid zo met je gesteld? Dan antwoord ik: voor zover ik mijn hart ken, geschiedt het in oprechtheid en waarheid.
Dit onderzoek omtrent mezelf deed ik op 7 december, 5 september, 13 oktober en op verscheidene andere tijden. En ik doe het nog dagelijks!
Ook hadden zij mij geleerd dat een waar berouw over de zonden een smart is, schaamte en droefheid over het verleden met alles wat daarbij behoort, zoals belijdenis, beschuldiging, zelfverloochening en zelfveroordeling. Dit alles (hoewel gebrekkiger dan ik wel wenste) vond ik in mij. Ik was bedroefd over het verleden en ik onderzocht mijzelf voor God, schaamrood zijnde dat ik Hem (gelijk ik heb gedaan) had vertoornd. De leraren nu hadden mij ervan verzekerd dat, wanneer ik berouw over mijn zonden had en in Christus geloofde, ik zeker mocht zijn van de vergeving. Dit heb ik ondervonden en ik geloof ten volle dat ik vergeving door het lijden van Christus heb verkregen.
(Matthew Henry, geboren in 1662)
Geloven is op die manier niet moeilijk. Het is een conclusiegeloof. Iedereen in de kerk zegt dat hij gelooft, maar de vraag is: Heb ik een waar geloof? En nu zeggen jullie: Jongen, zie toch op Christus! Daar ligt je zekerheid!
Maar is het antwoord dan niet dat men de boom (jezelf) aan de vruchten kent? En dan zul je zeggen: Wees niet dwaas, zo wil je je eigengerechtigheid behouden! Zo vind je ook zekerheid in jezelf en dat kan de andere dag weer weg zijn omdat het geloof vaak zo zwak is en je zo vaak in zonden valt. Feit is: het waar zaligmakende geloof heeft bepaalde kenmerken, vind je die niet, dan is het alles bedrog.
Ik citeer maar een stukje over Matthew Henry: Het volgende jaar kwam hij na een scherp en diepgaand onderzoek tot de volle verzekering dat God hem in Zijn Verbond had aangenomen. Dat hij gerechtvaardigd, geheiligd en zo in Christus Gode aangenaam was. Hij schrijft hierover: "7 december 1673, op een zondagmorgen, hoorde ik een predikatie over de rechte tekenen van de genade. Ik onderzocht mezelf, sprak er met mijn vader over en vertelde hem mijn bevindingen, die hem goed deden. Hij antwoordde mij dat, als ik deze tekenen in waarheid (naar ik geloof dat zij zijn) bezat, ik de ware genade had. Ondanks dit antwoord was ik twee of drie dagen na dit gesprek zeer bevreesd voor de hel, totdat God mij vertroostte. Ik heb mij ernstig beziggehouden met het onderzoeken van mijn staat.
Wat verwachting heb ik, dat, wanneer ik sterf en dit aardse huis van mijn tabernakel zal verlaten, ik opgenomen zal worden in de hemel? Ik vond bij mij zefl verscheidene kenmerken van een kind Gods. Zijn dienaren hadden mij onder andere geleerd dat het een ware bekering is, wanneer het verbond tussen God en de ziel is gesloten. Ik ervoer dat dit tussen God en mijn ziel was geschied, en ik hoop dat het in waarheid en oprechtheid is. En alsof ik dit nooit eerder gedaan had, betracht ik het nu, want ik neem God in Christus voor mijn God aan. Ik verbind mij aan Hem in een eeuwigdurend verbond om nooit te vergeten! Indien men vraagt: is het wel in der waarheid zo met je gesteld? Dan antwoord ik: voor zover ik mijn hart ken, geschiedt het in oprechtheid en waarheid.
Dit onderzoek omtrent mezelf deed ik op 7 december, 5 september, 13 oktober en op verscheidene andere tijden. En ik doe het nog dagelijks!
Ook hadden zij mij geleerd dat een waar berouw over de zonden een smart is, schaamte en droefheid over het verleden met alles wat daarbij behoort, zoals belijdenis, beschuldiging, zelfverloochening en zelfveroordeling. Dit alles (hoewel gebrekkiger dan ik wel wenste) vond ik in mij. Ik was bedroefd over het verleden en ik onderzocht mijzelf voor God, schaamrood zijnde dat ik Hem (gelijk ik heb gedaan) had vertoornd. De leraren nu hadden mij ervan verzekerd dat, wanneer ik berouw over mijn zonden had en in Christus geloofde, ik zeker mocht zijn van de vergeving. Dit heb ik ondervonden en ik geloof ten volle dat ik vergeving door het lijden van Christus heb verkregen.
(Matthew Henry, geboren in 1662)