Het komt mij zo voor dat mensen hier op OSW, maar ook in de breedte van de gereformeerde gezindte, een verschil van inzicht hebben als het gaat over de vraag wat ware bevinding is. Ik bedoel dan de existentiele doorleving van geloofswaarheden. Oftewijl: het ervaren van het werk van Gods Geest in je hart, door het Woord.

Wat is dat? Waar kun je het aan herkennen?

Het komt mij zo voor dat veel discussies hier op terug te voeren zijn. In ieder geval het verschil tussen de SRA (en een boek als Afwachten of verwachten) versus de mainstream in de (Oud) Ger Gem (in Ned).

Kunnen wij in dit topic misschien wat helderder krijgen wat men zoal onder bevinding verstaat, en wat men eronder zou moeten verstaan?

Om een concrete vraag er bij te voegen: hoe weet je of je zelf begonnen bent (in het geestelijk leven, geloofsleven), of dat God in je leven begonnen is?

Ware?

Wat is valse bevinding dan:pu
Dan is het toch geen bevinding?

PS,

Orck, ik zit op de 999
Nu begin jij zo'n interessant topic, kon je dat nou niet eerder doen?

Oorspronkelijk gepost door gerrit de 2e
Ware?

Wat is valse bevinding dan:pu
Dan is het toch geen bevinding?

Nou het kan gewoon je gevoel zijn. Deze vraag is tekenend voor de onkunde van het gemiddelde gemeentelid. Ik denk dat veel mensen in de kerk zijn, eens een keer gevoelig aangedaan zijn, ze krijgen een tekstje erbij, en ze hebben het. Bekeerd, aan het avondmaal: "ik heb het toch zelf van God gekregen!" Niemand zal het meer van ze "af kunnen pakken".

Maar zou het het ware werk van Gods Geest zijn? Is er geen nabijkomend werk? Is niemand daar bang meer voor? Dat je jezelf bedriegt met wat religieus gevoel? Met wellicht een verandering in je leven die geen vernieuwing is?

[iNou het kan gewoon je gevoel zijn. Deze vraag is tekenend voor de onkunde van het gemiddelde gemeentelid. Ik denk dat veel mensen in de kerk zijn, eens een keer gevoelig aangedaan zijn, ze krijgen een tekstje erbij, en ze hebben het. Bekeerd, aan het avondmaal: "ik heb het toch zelf van God gekregen!" Niemand zal het meer van ze "af kunnen pakken".

Maar zou het het ware werk van Gods Geest zijn? Is er geen nabijkomend werk? Is niemand daar bang meer voor? Dat je jezelf bedriegt met wat religieus gevoel? Met wellicht een verandering in je leven die geen vernieuwing is?

geloof is GEEN gevoel !!!!

het is een zeker weten en vertrouwen.

ook al voel ik het niet, toch geloof ik

Oorspronkelijk gepost door Adrianus
Orck,

kun jij in het kort de door jou beoogde meerwaarde van dit topic boven alles wat hierover al is gezegd aangeven? Ik zie dat namelijk niet zo.

Adrianus

nou, probeer maar eens kernachtig te zeggen hoe iemand kan weten of zijn "geloof" een verstandsgeloof is (waar bepaalde GG-predikanten bang voor zijn bij de koers die de SRA wil varen) en hoe iemand kan weten of hij het waar zaligmakend geloof heeft.

Graag in een paar duidelijke, heldere zinnen, die niet voor tweeërlei uitleg vatbaar zijn. En geen dorre dogmatische onderscheidingen met Comriaanse uitweidingen over het al dan niet precieze moment van wedergeboorte en dadelijkheid, hebbelijkheid etc.

Misschien is er al veel gediscussieerd maar over de kernvraag die ik net formuleer hierboven heb ik nog geen glashelder antwoord van jouw hand gezien - wellicht in dit topic?

BEVINDING: "Oftewijl: het ervaren van het werk van Gods Geest in je hart, door het Woord." (Majorca)

Beste Majorca,

Veel ben ik met je eens, maar met bovenstaande citaat niet. Weet je waarom niet? Omdat het niet gaat om het ervaren van het werk van de Geest in je hart door het Woord! Het is juist andersom! Het gaat om het ervaren/bekennen/erkennen/geloven/overgeven aan het Woord door het werk van de Geest. Dat is bevinding. Het Woord van God vindt weerklank, geloof in je hart. Je bevindt dat het Woord de waarheid is.

Hoe weet je of jezelf begonnen bent of dat God begonnen is. Dat is niet onbelangrijk, want alle plant die niet door de Vader is geplant zal uitgerukt worden en in het vuur geworpen worden las ik laatst in OSW. Het gaat er toch om dat het Gods werk is, alleen dat zal voleind worden. Het gaat om het juiste fundament waarop gebouwd wordt. Want zelfs heidenen kunnen meer goede werken doen aan de buitenkant dan christenen.
Er zijn velen met een eigen schijngeloof en kenmerk daarvan is dat het zichzelf handhaaft en dat een mens ten diepste zichzelf kan blijven. De zogenaamde strijd tegen de zonde is meer een gewetensstrijd (je weet dat het niet zo hoort en dat is dan je aanklagende geweten), dan een haat tegen de zonde. Dat je het kwaad in de zonde zelf ziet. Daar moeten je de ogen voor geopend worden, want dat zaken zondig zijn weten we misschien nog wel, maar het kwaad in de zonde zien is wat anders. En zo zijn er vele kenmerken van een nabijkomend christendom. Aanbeveling: "de bijna-christen ontdekt" geschreven door de puritein Matthew Mead uitgegeven bij Den Hertog.

De momenten dat ik op Christus mocht zien in volle verwondering en aanbidding waren vaak onder de prediking van het Evangelie. Het klinkt misschien lijdelijk, maar het geloven 'overkomt' je op zulke momenten. Waar dan alle verwachting in jezelf in zo'n preek is afgesneden, alle zonde blootgelegd is, te horen heb gekregen dat je slechts een stuk oud roest bent die de Koopman van oud roest (wat waardeloos is en nergens toe deugt) opkoopt en opraapt. Wat is er dan een verheugen in de Zaligmaker. Dan gaat geloven 'vanzelf' en ik ben ook blij dat ik dat meerdere malen uit de mond van verschillende predikanten heb gehoord of gelezen dat 'geloven onmogelijk is of het gaan vanzelf'. Je kiest er niet voor om te geloven. De roepstem van God komt zo op je af, de Heere word je zo te sterk, dat je niet anders kunt dan geloven. En daarvan weet ik voor mezelf: Dat is Gods werk alleen. Dan Psalm 89:8 en Avondzang vers 12 "Drie-enig God u zij al d'eer" te mogen zeggen, aanbidden, zingen. Daarom voel ik me zeer vreemd aan sommige christenen om me heen die zeggen dat je het zelf moet doen en achteraf zien dat het God was, of zelfs dat je toch een vrije keus hebt. God alleen de eer!

Ik hoop dat je er wat aan hebt voor je geloofsleven.

Met groet,
Refojongere

Geef jij eens zelf aan wat jouw idee daar over is. Dan hebben we iig een startpunt.

Wat is ware bevinding? M.i. een foute vraag. Het had beter kunnen zijn: 'wat is een waar geloof'. Bevinding an sich bestaat niet. Nee, ware bevinding is een gevolg, een vrucht van het ware geloof.

Ik denk dat bevinding bij iedereen weer wat anders zal zijn. Toch geloof ik dat er een paar kruispunten zijn. Ik laat het even aan jullie eigen fantasie over om te bedenken wat ik daarmee bedoel. Ik zal iig proberen wat elementen uit mn eigen bevinding te omschrijven (geen bekeringsverhaal, maar wat elementen, op een zakelijke manier omschreven):
1. Een onrustigheid in de ziel. Je weet dat er meer is dan dit aardse leven, ook al trek je het met je verstand soms in twijfel. Het zoeken naar middelen om van die onrust af te komen. Eerst in werelds vermaak, maar als dat niet helpt in religie. Eerst in een doe-het-zelf godsdienst, maar nog blijft de onrust.
2. Ontdekt worden aan zonde. Eerst een dadelijke zonde. Dan meer en meer dadelijke zonden. Totdat je je op de duur zondaar voelt. Niet alleen een dadelijke zondaar, maar zondaar tot in het diepst van je wezen. Een soort heilige wanhoop. Nogthans hoop op God. Nogthans is er iets wat je ervan weerhoud om de zaak als hopeloos te beschouwen, en het maar op te geven.
3. Je weet (met je verstand) dat Christus mensen van zondeschuld kan reinigen. Dat geeft je hoop. Je wist het altijd al, maar nu word het opeens relevant. Je gaat bidden om vergeving. Je gaat bidden om in Christus gereinigd te mogen worden. Je bidt of de Heilige Geest in je wil bidden. Bidden word meer dan alleen een verlanglijstje, het word echt bidden, echt smeken
4. Het leren kennen van de Borg. Oh, welk een zoet moment is dat. Het is alsof er een pak van je hart valt. Al je zonden heeft Hij opzich genomen. Welk een onbegrijpelijk wonder. Een ongekende blijdschap. Je wilt het iedereen wel vertellen hoe goed Hij wel niet is, wat er in Hem te vinden is. Je wilt voortaan heilig leven.
5. Je valt jezelf weer tegen. Van die heiligheid komt niet veel terecht. Te moeten leren dat het willen wel in je is, maar dat het in het doen zo vaak te kort schiet. Het leren leven van genade. Heilig leven vanuit God, in plaats vanuit je zelf. Steeds weer opnieuw.

"ware bevinding" Ik zou zeggen leg eerst eens uit wat je nu eigenlijk zelf bedoeld. Op zich zou bevinding best kunnen zijn wat je zelf noemt "doorleving van geloofswaarheden", dat lijkt me een mooie omschrijving. Maar de toevoeging "ware" maakt het weer onduidelijk, gaat het om de doorleving die waar is (??) of om de doorleving van het ware geloof? Uiteindelijk zal het op het laatste aankomen. Bevinding is dan de doorleving van dat geloof. En niet een extra boven op het geloof gestapelde mystieke ervaring.

Het lijkt mij ook niet dat of het geloof "waar" is of niet aan de bevinding afgemeten kan worden. Want dan zou Hebreen 11:1 er wel anders uitgezien hebben:

Het geloof nu is een vaste grond der dingen, die men hoopt, en een bewijs der zaken, die men niet ziet.

De kanttekeningen zeggen daar bij:

is een vaste grond
Of een vast vertrouwen; dat is, hetgeen doet bestaan, of vast en als tegenwoordig staan de dingen die van God in Christus beloofd zijn, en die derhalve door de hoop worden verwacht, hetwelk niet alleen geschiedt door een toestemming van Gods beloften in ons verstand, maar ook door een vertrouwen op deze in onzen wil; zie Rom. 4:18, enz. en hiervoor Hebr. 3:14. Grieks hypostasis; dat is, zelfstandigheid; van welk woord, zie ook 2 Cor. 9:4, en 2 Cor. 11:17.

een bewijs
Of overtuiging; want het geloof ziende op Gods openbaring en belofte, overtuigt en verzekert het hart des mensen veel sterker van de waarheid der zaak, dan enig ander bewijs uit de natuurlijke rede voortgebracht.

Zouden we als we in Bijbelse taal willen spreken in plaats van existentiele doorleving van geloofswaarheden niet beter kunnen spreken over niet alleen een toestemming van Gods beloften in ons verstand, maar ook een vertrouwen op deze in onzen wil en het geloof ziende op Gods openbaring en belofte overtuigt en verzekert het hart des mensen van de waarheid der zaak. Het geloof is zelf een bewijs, het geloof laat zich niet bewijzen uit de bevinding. Ik ben zo bang dat we het geloof uitschakelen en daar "bevinding" (of zelfs "ware bevinding" ) voor in de plaats zetten. Het gaat erom dat het geloof een waar geloof is, dat zich richt op Christus, de oorzaak van de zaligheid ligt buiten de mens. Zoeken naar "ware" bevinding wordt gevaarlijk als men daardoor gaat wroeten in zichzelf. Want bij een mens in zichzelf is niks te vinden dan zonden. Als het geloof waar is, wordt bevinding een bijzaak.

Je concrete vraag overigens: als het over een waar geloof gaat kun je er zeker van zijn dat God begonnen is. Wat je in het kader van deze topic bedoeld met het verschil tussen de SRA (en een boek als Afwachten of verwachten) versus de mainstream in de (Oud) Ger Gem (in Ned) is me volslagen onduidelijk. Leg eerst eens uit waar de mainstream in de (O)GG(iN) zich bevind en waaruit (uit welke opvattingen) die bestaat. Als jij denkt dat die "mainstream" gevormd wordt door de predikanten die in de afgelopen 20 jaar van de Theologische School van de GerGem zijn afgekomen kun je daar beter een ander topic over openen.

Wat is bevinding?

Een voorbeeldje:

"Een Jali (een lid van een van de stammen in Irian Jaya) is tot het geloof gekomen. Hij heeft begrepen dat je dat ook mag omschrijven als 'een nieuw hart krijgen'. Enige tijd nadat hij getuigd heeft in de Heere Jezus Christus als Zijn Zaligmaker te geloven komt hij terug bij de zendeling en zegt: u zei dat ik nu een nieuw hart heb, maar volgens mij zit dat oude hart er nog. Ik zondig nog zo veel. Hoe kan dat nou?"

Dat is bevinding, dat is levend geloof!

Verder sluit ik me aan bij de aanbeveling van Rhode.