Gedachten tijdens vakantiewandelingen
Geplaatst: 18 jul 2005, 21:46
Vorige week was ik met vakantie. Herkennen jullie dat ook dat je tijdens vakanties veel diepzinniger na kan denken?
Ik liep alleen, vrij hoog en zat een beetje te tobben over dagelijkse dingen. Ver beneden je zie je kleine autootjes rijden en alles lijkt dan zo betrekkelijk!
Zomaar wat gedachten, waarbij ik me weer een beetje terug probeer te verplaatsen:
'Ik zie hier vandaan heel veel, de mensen beneden zijn maar heel klein. Het lijkt dat een gewemel van mieren door elkaar heen. De mensen die daar in hun auto rond rijden, zullen net als ik hun werk heel belangrijk vinden en denken dat ze daar op hun plek onmisbaar zijn. Dat is eigenlijk onbelangrijk! En ik zie eigenlijk toch nog maar een heel klein stukje van de hele aarde. Hoe staat dat in een psalm? 'Die, daar Hij 't wereldrond gebiedt van Zijnen hogen zetel ziet, op laag en nietig aards gewemel'. En al die mensen die daar wemelen, dat zijn allemaal mensen. Elk mens met zijn eigen geschiedenis, die alleen de persoon zelf grotendeels weet. En God weet alles van elk mens! Wat ben ik dan onbelangrijk in de hele schepping, zo nietig, zo onbetekenend. Zou de Heere van mij, van mij persoonlijk ook wel afweten? Mag ik dit vragen? Maak ik hierdoor niet alles erger? Ik weet toch dat de Heeren de hele wereld geschapen heeft en nog door Zijn voorzienigheid onderhoudt? Dat Hij zelfs waakt over de haren van het hoofd? Dat alle dingen niet bij geval geschieden?'
Het valt me op dat dit soort zaken vooral in de vakantietijd bij mij spelen. Net of je weer eens stilgezet wordt bij het betrekkelijke van al het dagelijkse gebeuren.
Zijn er nog meer gedachten van anderen onder jullie, die het waard zijn om doorgegeven te worden?
Ik liep alleen, vrij hoog en zat een beetje te tobben over dagelijkse dingen. Ver beneden je zie je kleine autootjes rijden en alles lijkt dan zo betrekkelijk!
Zomaar wat gedachten, waarbij ik me weer een beetje terug probeer te verplaatsen:
'Ik zie hier vandaan heel veel, de mensen beneden zijn maar heel klein. Het lijkt dat een gewemel van mieren door elkaar heen. De mensen die daar in hun auto rond rijden, zullen net als ik hun werk heel belangrijk vinden en denken dat ze daar op hun plek onmisbaar zijn. Dat is eigenlijk onbelangrijk! En ik zie eigenlijk toch nog maar een heel klein stukje van de hele aarde. Hoe staat dat in een psalm? 'Die, daar Hij 't wereldrond gebiedt van Zijnen hogen zetel ziet, op laag en nietig aards gewemel'. En al die mensen die daar wemelen, dat zijn allemaal mensen. Elk mens met zijn eigen geschiedenis, die alleen de persoon zelf grotendeels weet. En God weet alles van elk mens! Wat ben ik dan onbelangrijk in de hele schepping, zo nietig, zo onbetekenend. Zou de Heere van mij, van mij persoonlijk ook wel afweten? Mag ik dit vragen? Maak ik hierdoor niet alles erger? Ik weet toch dat de Heeren de hele wereld geschapen heeft en nog door Zijn voorzienigheid onderhoudt? Dat Hij zelfs waakt over de haren van het hoofd? Dat alle dingen niet bij geval geschieden?'
Het valt me op dat dit soort zaken vooral in de vakantietijd bij mij spelen. Net of je weer eens stilgezet wordt bij het betrekkelijke van al het dagelijkse gebeuren.
Zijn er nog meer gedachten van anderen onder jullie, die het waard zijn om doorgegeven te worden?