Nieuwe foto's toegevoegd
http://www.pixum.nl/members/jelledepate ... bum=950942
deel twee
Ondertussen was het buiten donker geworden en we besloten om deze avond eerst maar in ons eigen hotel te blijven eten. Ja, ik weet het ik ben een onrustig type en daarom boeken wij vaak alleen maar logies en ontbijt en als het ontbijt me ook niet aanstaat ontbijten we gewoon in een ander restaurant. Maar s’avonds is het voor ons meestal een avondvullend gebeuren om lekker pas tegen 20.00 uur te gaan eten en dan eens hier en dan eens daar lekker te gaan dineren. Een heerlijke maaltijd en een goed glas wijn kan soms wonderen doen voor je humeur.
Maar vanavond besloten we om hier te blijven en morgen eerst maar eens de boel in de omgeving te gaan verkennen.
Maar wat was dat eten daar eigenlijk al een beetje een tegenvaller. We waren zeggen en schrijven de enigste eters daar en je kunt je voorstellen dat als je met z’n twee-en op een groot terras buitenzit te eten dat er geen gezelligheid van het hele gebeuren uitgaat. Dus was ons plan al gelijk getrokken, dit is de eerste en de laatste keer hier.
Na het eten zijn we terug naar onze kamer gegaan en hebben nog enkele uren heerlijk in het donker op het terras gezeten.
Ondertussen hebben we wel begrepen dat het op Bali 365 dagen in een jaar gemiddeld 30 graden is en dat ze maar twee seizoenen kennen in plaats van 4. Het eerste seizoen is het regenseizoen en het tweede seizoen is het droge seizoen. Nou droog wisten we wel maar de regentijd wisten we niet hoe dat zou gaan. Ik heb me laten vertellen dat het in de regentijd vanaf ongeveer november tot en met begin maart. Het regent dan gemiddeld 1 of twee keer per dag behoorlijk hard en daarna is het weer droog. Dus niet dat het elke dag de gehele dag regent. De temperatuur blijft ook in die tijd rond de dertig graden.
Ik denk dat de aardbol toch maar eens een kleinstukje moet gaan verdraaien zodat wij hier ook eens in dat heerlijke klimaat terecht komen.
Ik zie het al gebeuren, Kerst inkopen doen met 30 graden, de mensen gaan met de kerstboom naar het strand, de kerstman komt niet op de slee maar op een surfplank en noem maar op. Want dat stel ik me dan natuurlijk voor bij een dergelijke klimaatsverandering hier.
Maar genoeg dat is nu eenmaal niet zo.
Inmiddels is het al 23.30 geworden en we besluiten maar naar bed te gaan. Na zo’n lange dag van 23 uur niet slapen en het grote tijdsverschil zijn we zo langzamerhand vreselijk moe geworden en kunnen onze ogen bijna niet meer open houden.
Hoewel mijn geest nog actief genoeg is om nog heerlijk buiten te blijven zitten.
Van plan om morgenochtend eens heerlijk uit te slapen zijn we naar bed gegaan.
Even later, ik wordt word wakker met vreselijke hoofdpijn en ik voel dat een migraine aanval zich aanmeld en naast me kijkend zie ik dat moeders heerlijk ligt te knorren en kijkend op de klok zie ik dat het nog maar 02.00 uur in de nacht is.
Tot overmaat van ramp kwam ik tijdens de heenreis er al achter dat ik al de pillen die ik moet slikken, allemaal thuis in de kast heb laten liggen, waaronder ook de pillen die ik gebruik tegen migraine.
Inmiddels al een paar keer in bed en uit bed gegaan. Moeder Annie wordt wakker en zegt: wat loop je nu weer te spoken. En ik zeg mopperend dat ik barst van de hoofdpijn en dat ik geen pillen heb. Een lange nacht voor de boeg hebbend probeer ik toch maar weer inslaap te komen, maar dat lukt natuurlijk niet en al zittend en lopend en buiten zittend zie ik tegen de morgen om 6.00 uur dat het licht begint te worden en als ik op bed ga liggen voel ik dat ik langzaam aan wegzak en als ik wakker word is het inmiddels al 7 uur geworden. Mijn hoofdpijn is toch heel wat minder en ik begin maar vast met het nemen van paracetamol, wetend dat ik ondanks dat de hele dag nog wel een licht hoofd zal hebben en ik me niet te druk moet maken.
Ja, jongens, jullie lezen het wel maar we waren op dat moment echt twee van die oudjes met klachten en last van reizen.
Om 8.00 uur Annie wakker gemaakt en gezegd dat ik enorme trek heb om te gaan eten. Inmiddels heb ik me geschoren en aangekleed en terwijl ik vast buiten op de veranda ga zitten is Annie bezig met aankleden en wassen.
Inmiddels zie en hoor ik wat gepraat en gerommel om me heen en merk dat zo her en der ook andere mensen wakker zijn en zullen gaan eten.
Ik geniet van de zon, de warmte, en het uitzicht in onze mooie tuin. En als Annie klaar gaan we eerst ontbijten voordat we het stadje intrekken om te zien wat er allemaal te doen is.
Het ontbijt is super eenvoudig:
Rijst, nassi, Ei, kruiden voor over de nassie, brood, jam, gebakken ei of gekookt, op aanvraag tomaten en bakken vol met fruit, Ananas, meloen, mango en banaan.
Het brood kan je ook nog roosteren.
Super eenvoudig maar ja wat wil je voor dat kleine prijsje wat dit alles koste, Dus ons hoor je niet klagen.
Terwijl wij daar zitten is ook onze reisagent van het nederlandse reisbureau aangekomen om het een en ander te vertellen over wat we kunnen doen en wat voor uitstapjes dat hun in de aanbieding hebben.
Bij hem aan tafel zijn drie vrouwen aangeschoven en zijn volop in gesprek. Terwijl wij erlangs lopen vraagt de agent of we er ook bij willen komen zitten dan behoeft hij het straks ook niet nog weer eens aan ons te vertellen.
We worden voorgesteld en we stellen ons zelf voor.
De vrouw die er zit is weduwe en een van de twee dames is haar 19 jarige dochter met een vriendin.
Uit de gesprekken blijkt dat het goedkoper is om niet alleen met een gids op pad te gaan maar met minimaal 4 personen. Dit kost namelijk net zoveel als dat je met 2 personen gaat.
We besluiten ons bij de dames aan te sluiten op de trips die we gezamenlijk zullen maken. Uiteraard hadden wij ook wat andere interesses en zij ook maar er worden toch 5 dagen met elkaar afgesproken om wat te gaan doen.
Ik zal ze niet alle 5 vertellen want er waren ook dagen bij waarvan we niet veel te vertellen hebben, maar die wel bijzonder interessant waren.
In elk geval hadden we besloten om de eerst twee dagen nog niet te gaan reizen, di vanwege mijn hoofdpijn en moeder Annie was ook nog niet geheel fit. Dus even twee dagen rust en gemak.
Om 11.00 uur besluiten we, na eerst een bakkie koffie gezet te hebben op ons terras en een speculaasje erbij, ja we zijn echte Nederlanders en willen een speculaasje bij de koffie niet missen, dus nemen we de nodige pakken mee, vertrekken we eerst maar eens richting het strand.
Buiten op straat komend worden we gelijk al aangesproken en vraagt men: Transport? Transport?. Later blijkt dat we van deze uitroepen helemaal dol worden, men kan zich daar niet voorstellen dat je met die warme daar dus op je gemak een paar uur gaat lopen, nou wij dus wel, maar wel bij iedere taxi die langs rijdt roept men je achterna: Transport.
Op straat komend lopen we binnen de kortste tijd in het centrum van het kleine stadje. Wat een drukte aan verkeer. De motorfietsen vliegen je aan alle kanten voorbij en de leger een auto’s probeert zich door de smalle straten heen te wurmen. Wat de verkeersregels daar zijn weet ik niet maar in elk geval rijdt men links haalt rechts en links in en vliegt overal gewoon tussen door.
Auto’s van de jaren 50 en 60 rijdens daar nog in hele hordes rond en je hebt het idee af en toe in het Autotron te wandelen.
We besluiten uiteindelijk een taxi te nemen naar Legean Beache waar we voor 50 euro cent 6 km. Verderop worden gebracht op het strand.
Op het strand is het bijzonder stil, op de golven van de branding zien we hoe jongelui met hun surfplankjes bovenop de golf mee glijden. Een mooi gezicht om te zien hoe behendig ze zijn om op die plank te blijven staan totdat de golf eindigt en je ze in het water ziet wegzakken.
De rust op het strand is het gevolg van de grote hoeveelheid strand die er op Bali is, maar ook het gevolg dat de toeristen sinds de bomaanslag vorig jaar in de Disco te Kuta, massaal wegblijven. Wij hoorden dat er 60% minder toeristen zijn als vorig jaar en dat merk je op het strand maar ook op alle terrassen van restaurants waar zo af en toe een enkel tafeltje bezet is.
Voor de bevolking, die toch al afhankelijk is van het toerisme, een ramp.
Maar inmiddels worden we wel omringd door een stel oude vrouwen die ons zover proberen te krijgen voor een massage of een voetbehandeling, dit alles in het Indonesisch en roepend van; pedicure pedicure.
Vrouwlief laat zich overhalen en ligt binnen enkele seconden op een matje op het strand, en een heel stel vrouwen zijn bezig haar hielen te vijlen om eelt weg te halen en haar handen nageltjes te knippen te veilen.
Het zal best wel heerlijk zijn om je voeten even lekker te laten behandelen maar opa Jelle krijgen ze natuurlijk niet zo ver dat hij daar ook nog eens gaat liggen. En hoe ook die oude vrouwen in opa jelle’s bovenarmen knijpen en roepen massage, massage, blijf ik rechtovereind staan wachten tot dat vrouwlief klaar is.
Uiteindelijk als dit achter de rug is, is Annie helemaal opgelucht en zegt dit had ik in Nederland al lang eerder moeten laten doen. Haar hielen zijn er echt van opgeknapt en het eelt is er vanaf en ze kan weer gemakkelijker lopen. Ik zeg: nou een goede voorbereiding voor lange wandelingen hier.
Waarom liet jij het ook niet doen, zegt Annie. Nou zeg ik: Ik voel daar niet veel voor een stel van die ouwe wijfies aan mijn lijf. Nee niet gezien en trouwens mijn nagels kan ik zelf wel knippen daar heb ik geen ouwe wijfies voor nodig.
Ik krijg nog wel even naar mijn hoofd geslingerd dat wanneer het jongeren geweest waren ik dan zeker wel mijn voeten had laten behandelen, maar je begrijpt dat ik dat resoluut heb afgeweerd. Ha ha ha ha.
We besluiten om over het strand naar ons hotel terug te lopen, een afstand van ongeveer 4 kilometer lopen. Nou ik kan zeggen dat dat heerlijk is. De broekspijpen nog eens extra hoog opgerold en heerlijk met je voeten door het water heen banjeren.
Vlakbij waar wij weer het standje in moeten gaan is er een heerlijk terras wat aan het strand grenst en we besluiten om hier wat te gaan drinken. Door het wandelen in de felle zon en de hoge temperatuur raak je behoorlijk wat vocht kwijt en krijg je ook behoorlijk dorst. En een heerlijk koel biertje gaat er dan best in.
Bedienden zijn op dat moment ook bezig, het was inmiddels al tegen het eind van de middag geworden, bezig met tafeltjes op het strand neer te zetten en stoelen er bij. Grote vijfarmige kaarsenstandaards werden bij de tafeltjes neergezet en dit alles blijkt te zijn om s’avonds heerlijk op het strand, aan de branding, te kunnen eten. Het ziet er allemaal even netjes en verzorgd uit dus we besluiten om hier s’avonds maar te gaan eten, gezellig op het strand.
Na afloop naar huis gegaan en nog heerlijk een duik genomen in ons zwembad en daarna opgeknapt.
Om 18.00 uur is het op Bali al helemaal donker en toen we dan ook om 20.00 uur naar het betreffende terras liepen was het dus geheel donker. Een lange broek aangetrokken vanwege de muggen s’avonds, en een overhemd met lange mouwen, kwamen we daar op het strand aan. Op de betreffende kaarsenstandaards branden de kaarsen met daar overheen een glazen stolp om het uitwaaien door de wind te voorkomen.
Een schitterend gezicht het strand zo mooi flauw verlicht en vlakbij de branding van de zee. Van de vele tafeltjes waren er maar 4 bezet en wij zochten een tafeltje op vlakbij het water.
We zaten nog maar net of de ober kwam vragen wat we wilden drinken en eten en lag intussen de menukaart neer. Na onze keuze werd al heel snel het drinken gebracht en gelijk zagen we ook hoe vier mannen 2 met gitaar en één met een grote bas en een met een grote trommel kwamen aanlopen. Ze stopten bij het tafeltje het verst bij ons vandaag en maakten een praatje met de mensen die daar zaten. Even later begon men te spelen en te zingen.
Tot mijn verbazing hoorden we hoe enkele liedjes gezongen werden uit mijn jeugd vandaan ik denk zo van de eind 50 begin 60 en dan in gebroken Nederlands. We moesten vreselijk lachen want de gehele tekst konden ze toch niet echt helemaal en de uitspraak was ook vertederend om te horen. Ik noem maar even: Ze zongen: Toelupen uit Amsterdam en wat de moen niet zeggen kan zeggen toelupen uit amsterdam en even later weer war de boer niet zeggen kan zeggen toelupen uit Amsterdam. Nou geweldig toch. Onder tussen werd er ook bij de ander tafeltjes wat gezongen, liedjes van La Coekaradsja enz. In elk geval wat oudere versjes. In het Engels of in het Indonesisch. Uiteindelijk kwamen ze op ons tafeltje af en informeerden waar wij vandaan kwamen en riepen alleen maar: oh Hollanda Hollanda, wij zingen voor Hollanda. Ik zeg: “ja hoor zing maar watâ€