Je hebt gelijk met je aanvulling.. Maar wat ik bedoelde is dat ik als pastoraalbehoeftige zullen we maar zeggen niet teveel beslag wil leggen.Tiberius schreef:Helder antwoord, bedankt.
Twee dingen (al staan ze tussen haakjes) wil ik nog wel even op in gaan.
Daar moet je je in het pastoraat niet door laten begrenzen.Ook vanuit de gedachte dat je niet teveel beslag op iemands tijd wil leggen, er zijn zoveel mensen met zoveel meer...
Als de hoeveelheid mensen een probleem wordt om bij te houden voor de pastor (predikant/ouderling/pastoraal werker), dan moet hij dat vanuit zijn professie zelf met anderen verdelen.
Bovendien betekent een verdubbeling van de gemeente zeker niet een verdubbeling van de hoeveelheid werk.
Klopt, maar het is de taak van de pastor om te proberen die weg te wijzen, zodat je zelf meer en meer op eigen benen kan staan. Het sluit elkaar niet uit, maar ligt in elkaars verlengde....en ik voor mij persoonlijk ook denk, God wil en kan werkelijk vertroosten, uitkomst geven, dus bij Hem en Zijn Woord moet ik zijn, niet bij mensen.
En ja ik denk dat een pastoraal medewerker in een grotere gemeente zeker goed is.
Ook denk ik dat we wel eens onbewust denken dat pastorale zorg alleen nodig is in voor wat wij algemeen denken van moeilijke situaties. Overlijden, ziekte etc.
Maar ook in wat wij vinden minder heftige situaties kan voor de desbetreffende persoon als een groot kruis worden ervaren. Waar soms echt niet doorheen gezien wordt.
Dus nee, pastorale zorg zal misschien niet verdubbelen maar wel groter worden.
En ik denk wel eens, de problematiek is vaak ook complexer geworden ook in onze gezindte. Kan en mag je van een ouderling dezelfde attenes verwachten als van een professioneel. Het grensvlak ligt niet zo scherp.
En tot slotte. We moeten oppassen dat we van ouderlingen e predikanten, pastoraal medewekers verwachten alles goed in kunnen schatten, je totaal begrijpen wat je bedoelt, waar behoeftes liggen. Het zijn en blijven gebrekkige personen, met ieder hun eigen gave en ook karakters.
Ik zat net te denken. Zou de grotere behoefte van pastorale begeleiding in persoonlijk contact komen door het verschil met bv eerste christengemeenten waar gemeenschap een feit was en het individualisme waar wij mee groot zijn geworden. Ik besoel dat we daardoir zijn gaan denken en handelen naar alsof alleen een ambtsdrager of pastoraalmedewerker een pastoraal oor heeft. En we als gewone gemeenteleden dus hier geen taak in hebben of de pastorale oren ontbreken?
Dat trek ik ook naar mijzekf toe hoor. Hoe goed ken ik de ander?
In onze tijd vormt de gemeente lijkt het wel eens een lichaam met losse ledematen.
Verstuurd vanaf mijn SM-A520F met Tapatalk