Staan in de eredienst

[Mara]

Een prikkelend stukje van van ds. W.J. Op 't Hof in de Veluwse Kerkbode:
Wij zijn in Nederland gewend de eredienst zittend op ons zitvlak door te brengen. Alleen met de zegen aan het einde van de kerkdienst staan wij op om staande zegen te ontvangen. Verder staan wij van onze zitplaatsen op tijdens een Doopdienst en een trouwdienst om de kinderen en het bruidspaar zingend de zegen des Heeren toe te wensen. Maar als het gaat om het belangrijkste onderdeel van de liturgie, namelijk de Schriftlezing, blijven wij gewoon zitten.
Buiten ons vaderland is het echter in diverse buitenlandse kerken gebruik om tijdens de Schriftlezing te gaan staan. Waarom? Omdat men daar vindt dat het Woord van God zo belangrijk is dat men tijdens het lezen daarvan niet mag blijven zitten.
Opstaan om uitdrukking te geven aan de grote eerbied voor het Woord van God.

Wanneer ergens de koning binnenkomt, moeten de aanwezigen gaan staan.
Wanneer de rechter voor een rechtszaak binnenkomt, moet men gaan staan.
Wanneer bij een promotieplechtigheid de stoet van hoogleraren verschijnt, dient men te gaan staan. Dit is ook het geval bij het binnenrijden van de lijkkist tijdens een begrafenisplechtigheid en bij het binnenschrijden van een trouwpaar tijdens een trouwdienst.
Maar als God in het gewaad van Zijn Woord de kerkdienst binnenkomt, blijven wij zitten.
Wij behandelen Hem derhalve minder dan een mens.
Wordt het niet tijd dat wij er eens serieus over na gaan denken om staande het Woord van de levende God te gaan aanhoren? Een beetje meer eerbied in onze diensten zou niet verkeerd zijn!

Eens of oneens?

[CvdW]

Geheel mee eens.

Wellicht zijn er nog meer punten die verbetering behoeven.

[Wandelende]

Het gaan staan onder het bidden verschilt volgens mij ook heel erg per gemeente. Ik weet nog dat in de GG waar ik ben opgegroeid de meerderheid van de mannelijke belijdende leden onder het bidden ging staan. Wanneer ik weleens andere gemeentes en kerkverbanden bezoek zie je daarin een heel wisselend beeld. In de GG waar ik nu kerk varieert het per gebed, maar zal het zo'n 10-15% van de mannelijk belijdende leden zijn.

Dit is natuurlijk iets anders dan het gaan staan tijdens het begin van de eredienst. Komt het in bepaalde verbanden van de gereformeerde gezindte wel voor?

[Jongere]

Het is (vrijwel) altijd eerbiedig in de erediensten die ik meemaak, en we luisteren dan altijd zittend naar het Woord.
Ik ken het gebruik om te gaan staan inderdaad uit het buitenland en vind het daar altijd een mooie, inhoudsvolle gewoonte. Een ieder zij in zijn gemoed...

Wat me altijd tegenstaat is zo'n principieel punt maken van liturgische kleinigheden. Ik ervaar zulke grote woorden in dit soort discussies met een stuk vervreemding. Alsof blijven zitten een teken van minachting zou zijn. "We behandelen Hem minder dan een mens." Je kijkt dan wel met een erg negatieve bril naar onze eigen gebruiken.

Het liturgische gras bij de buren lijkt nu eenmaal altijd groener. Eerbied voor het Woord zit in ons hart (of daar ontbreekt het). Ik ben dankbaar dat ik die nadruk duidelijk heb meegekregen in de kerk waar ik ben opgegroeid. Zittend.

[JCRyle]

Het eerbied hebben voor de God van het Woord komt niet in uiting door ervoor te gaan staan, maar in het gehoorzamen ervan. In de eredienst is dit net als doordeweeks een harte zaak. Daarnaast vraag ik mij af of we dan voor de God van het Woord gaan staan of dat we voor het Woord gaan staan. Het laatste is zonder de God ervan een dode letter. Dat klinkt vreemd in onze oren, maar het is geen boek waarvoor wij onze knieën buigen. Toch?
Net als ik het staan onder het bidden altijd een moeilijk punt vind. Is dit uit eerbied voor de Heere? Staan deze mensen thuis bij het gemeenschappelijk bidden ook? Er zullen er zijn die het met goede intentie doen, dat wil ik ook niet onder kritiek zetten. Maar toch moet ik altijd denken aan de persoon die stond te bidden op de hoeken van de straten.

[ejvl]

Het is (vrijwel) altijd eerbiedig in de erediensten die ik meemaak, en we luisteren dan altijd zittend naar het Woord.
Ik ken het gebruik om te gaan staan inderdaad uit het buitenland en vind het daar altijd een mooie, inhoudsvolle gewoonte. Een ieder zij in zijn gemoed...

Wat me altijd tegenstaat is zo'n principieel punt maken van liturgische kleinigheden. Ik ervaar zulke grote woorden in dit soort discussies met een stuk vervreemding. Alsof blijven zitten een teken van minachting zou zijn. "We behandelen Hem minder dan een mens." Je kijkt dan wel met een erg negatieve bril naar onze eigen gebruiken.

Het liturgische gras bij de buren lijkt nu eenmaal altijd groener. Eerbied voor het Woord zit in ons hart (of daar ontbreekt het). Ik ben dankbaar dat ik die nadruk duidelijk heb meegekregen in de kerk waar ik ben opgegroeid. Zittend.

Alhoewel ik het grotendeels met je eens ben, vind ik het staan wel wat meer dan een liturgische kleinigheid. Het staan geldt in onze tijd en cultuur immers als een teken van eerbied, zie de eerder aangehaalde voorbeelden van een koning of rechtbank.
Het staan van de gehele gemeente tijdens onderdelen van de dient, ook tijdens het zingen, vind ik absoluut een zaak die bepleit kan en mag worden. Als eerbied voor God en Zijn woord.

[gallio]

Wat me altijd tegenstaat is zo'n principieel punt maken van liturgische kleinigheden. Ik ervaar zulke grote woorden in dit soort discussies met een stuk vervreemding. Alsof blijven zitten een teken van minachting zou zijn. "We behandelen Hem minder dan een mens." Je kijkt dan wel met een erg negatieve bril naar onze eigen gebruiken.

Reageer je nu op het artikel van ds. Op't Hof ? Ik kan eigenlijk niet zeggen dat hij veroordelend overkomt, tenminste zo ervaar ik het niet. Prikkelend wel, maar daar is toch niets mis mee ?

[Ambtenaar]

Ik zie de meerwaarde niet.

[Roos2017]

Geheel mee eens.
Wellicht zijn er nog meer punten die verbetering behoeven.

Inderdaad. Wanneer de tekst van de preek besproken wordt komt ineens die hinderlijke rol snoep langs.
Dat mag van mij op een ander tijdstip en bij voorkeur helemaal niet.

[Herman]

Wanneer je de redenering wat oprekt, dan vraag ik me af of we überhaupt (excuus voor het woord) nog wel mogen zitten tijdens de eredienst. Want wat is het graduele verschil tussen het Woord en tussen de verkondiging daarvan?

In 'De catechizandibus rudibus' geeft Augustinus praktische adviezen. O.a. beveelt hij daarin aan de hoorders te laten zitten om de concentratie te verhogen.

Het gebruik om te staan is in de loop van de geschiedenis een normaal gebruik geworden, al die kerkbanken zijn toch niet voor niets naar binnen gesleept?

Verder zie ik de bijdrage van de geachte professor als een voertuig om een boodschap door te geven en niet als een opdracht om letterlijk uit te voeren: Is er nog wel eerbied voor het Woord onder u?

[Jongere]

Wat me altijd tegenstaat is zo'n principieel punt maken van liturgische kleinigheden. Ik ervaar zulke grote woorden in dit soort discussies met een stuk vervreemding. Alsof blijven zitten een teken van minachting zou zijn. "We behandelen Hem minder dan een mens." Je kijkt dan wel met een erg negatieve bril naar onze eigen gebruiken.

Reageer je nu op het artikel van ds. Op't Hof ? Ik kan eigenlijk niet zeggen dat hij veroordelend overkomt, tenminste zo ervaar ik het niet. Prikkelend wel, maar daar is toch niets mis mee ?

Ik lees in zijn bijdrage dat mensen die zittend het Woord aanhoren:
- onvoldoende eerbied hebben voor God
- God minder behandelen dan een mens
Ik vind dat inderdaad erg grote woorden voor zoiets. Overigens geloof ik zeker wel dat we hierover na kunnen denken. Ik kan alleen niet zoveel met de aanvliegroute.

Ik woonde eens een Russisch-orthodoxe dienst bij in de paastijd. Ik was er niet de hele dienst (die duurde zo'n 24 uur), maar slechts een paar uur. Al die tijd staat men, luisterend naar de gehele lezing van het paasevangelie, hoofdstukken lang. Later las ik nog wat over deze gewoonte, toen kwam ik de uitspraak van een patriarch tegen die had gezegd: "wij staan in onze erediensten, tenzij je meer aan je benen staat te denken dan aan God. Dan kan je beter gaan zitten." Nuchter, dat mag ik wel.

[Mara]

Het gebruik om te staan is in de loop van de geschiedenis een normaal gebruik geworden, al die kerkbanken zijn toch niet voor niets naar binnen gesleept?

Zitten is het nieuwe roken Herman, dus in die zin is het een gezond advies.
Er zijn kerken - veelal de oudere - waar je graag gaat staan. Smalle banken, weinig beenruimte. Hoge rechte stoelen.

Ik was er niet de hele dienst (die duurde zo'n 24 uur), maar slechts een paar uur.

En werd zo'n dienst elke week, elke maand belegd?
Is dat niet onrustig soms, want je zult tussendoor er toch wel eens uit moeten voor een drink/eten pauze of lediging van de blaas?

Verder zie ik de bijdrage van de geachte professor als een voertuig om een boodschap door te geven en niet als een opdracht om letterlijk uit te voeren: Is er nog wel eerbied voor het Woord onder u?

Hij berijdt dit voertuig wel vaker, ik mag dat wel. Ik lees meestal met veel genoegen zijn artikelen.
Het ontbreekt hem echt niet aan zelfreflectie!

[Cirdan]

Er zijn ook kerken in Nederland waar men staat tijdens de Evangelielezing, inderdaad een mooi teken van eerbied. Maar de vraag is of we het voor de HEERE doen of dat we het doen voor de goegemeente.
Ik vond het wel jammer dat bij de andere Bijbellezing (uit het Oude Testament) men bleef zitten.

Maar ik zou willen stellen dat de stelling twee kanten op werkt, als staan eerbied is, betekent zitten niet direct oneerbiedig.

Uiteindelijk is de grootste oneerbiedigheid dat we dat Woord niet gehoorzamen, als we God wegzetten als een leugenaar, dan maakt het niet uit of we staand of zittend doen.

Verstuurd vanaf mijn LG-D505 met Tapatalk

[Vorst]

Wij staan ook op diverse momenten in de dienst. Onder meer bij de evangelielezing.

[Volontair]

Het eerbied hebben voor de God van het Woord komt niet in uiting door ervoor te gaan staan, maar in het gehoorzamen ervan. In de eredienst is dit net als doordeweeks een harte zaak. Daarnaast vraag ik mij af of we dan voor de God van het Woord gaan staan of dat we voor het Woord gaan staan. Het laatste is zonder de God ervan een dode letter. Dat klinkt vreemd in onze oren, maar het is geen boek waarvoor wij onze knieën buigen. Toch?
Net als ik het staan onder het bidden altijd een moeilijk punt vind. Is dit uit eerbied voor de Heere? Staan deze mensen thuis bij het gemeenschappelijk bidden ook? Er zullen er zijn die het met goede intentie doen, dat wil ik ook niet onder kritiek zetten. Maar toch moet ik altijd denken aan de persoon die stond te bidden op de hoeken van de straten.

Toch was daar ook een tollenaar van verre staande..