Mara schreef: En wat betekent nu precies dankbaar?
Alsof iedereen zeer geliefd en bemind is als hij sterft. Velen sterven eenzaam en verlaten.

Als mensen eenzaam en verlaten sterven, dan is dat geen lot wat hen overkomt, in het algemeen. Daar gaat een leven aan vooraf, denk je ook niet? Het valt mij op dat jij dit vaak benoemt en ik wil daar niet over zeuren, maar er wel een kanttekening bij plaatsen. Iedereen heeft hierin ook een eigen verantwoordelijkheid. Je kunt zo bijzonder niet zijn, of er zijn mensen die jouw belangstelling voor hen op prijs stellen en van je kunnen houden.

Het valt mij op dat eenzame ouderen die nauwelijks sociale contacten hebben ook weinig in hun leven aandacht aan anderen hebben besteed.
Wat je niet gegeven hebt krijg je ook niet.

DDD schreef:

Mara schreef: En wat betekent nu precies dankbaar?
Alsof iedereen zeer geliefd en bemind is als hij sterft. Velen sterven eenzaam en verlaten.

Als mensen eenzaam en verlaten sterven, dan is dat geen lot wat hen overkomt, in het algemeen. Daar gaat een leven aan vooraf, denk je ook niet? Het valt mij op dat jij dit vaak benoemt en ik wil daar niet over zeuren, maar er wel een kanttekening bij plaatsen.

Omdat ik dit helaas veel meemaak, vanwege mijn werk, maar ook in de buurt. En zelfs in de familie.
Als mensen tot hoge leeftijd komen, worden ze heel vaak eenzaam.

DDD schreef:Iedereen heeft hierin ook een eigen verantwoordelijkheid. Je kunt zo bijzonder niet zijn, of er zijn mensen die jouw belangstelling voor hen op prijs stellen en van je kunnen houden.

Dat zeg jij als jong en sterk zijnde, met een ongetwijfeld uitgebreide vriendenkring die je kunt onderhouden.
Maar als dat niet meer kan, vanwege bepaalde omstandigheden - dus als het eenrichtingverkeer is geworden - vereenzamen mensen.
En dat zijn echt geen mensen zonder kinderen, naaste familie en vrienden.

Het lijkt wel of het niet gelooft wordt hier, of men vindt dat ik overdrijf. Ik wilde dat het waar was, maar het is helaas de praktijk.
Maar terug naar de topictitel, een dankdienst voor het leven is alleen gebruikelijk in bepaalde kerken.

Klopt DDD maar Mara heeft wel een punt. Wij bereiken niet iedereen... en die ander heeft op de een of andere manier niet het vermogen om met de vaart der volkeren mee te doen/mee te willen doen zonder identiteit te verliezen. In plaats van af te schrijven, zou respect veel menselijker zijn. Zeker als we ons noemen naar de Heere Jezus zelf.

Niet boos worden...

Desiree schreef:Klopt DDD maar Mara heeft wel een punt. Wij bereiken niet iedereen... en die ander heeft op de een of andere manier niet het vermogen om met de vaart der volkeren mee te doen/mee te willen doen zonder identiteit te verliezen. In plaats van af te schrijven, zou respect veel menselijker zijn. Zeker als we ons noemen naar de Heere Jezus zelf.

Niet boos worden...

Ik word niet boos. Maar ik zie om mij heen dat er een grote verantwoordelijkheid voor de mensen zelf is. Ik ken zelf mensen die op een rijtje in het verzorgingstehuis wonen, en allemaal op hun kamer blijven. Dat is hun goed recht, maar geef dan de familie niet de schuld als je je eenzaam voelt.

@Mara: dat is zeker waar. Maar je hoeft niet mobiel te zijn om in een verzorgingstehuis goed met de anderen om te gaan. Het is meer een kwestie van een niet open cultuur, vrees ik.

DDD schreef: @Mara: dat is zeker waar. Maar je hoeft niet mobiel te zijn om in een verzorgingstehuis goed met de anderen om te gaan. Het is meer een kwestie van een niet open cultuur, vrees ik.

Sorry DDD maar je bent heel kortzichtig of niet goed geinformeerd. Hieronder dan maar een paar voorbeelden om te bewijzen hoe ernstig dit probleem is:
Ds Belder heeft een boek geschreven hierover

Of:
Eerst krijgt de genodigde gelegenheid om uit te leggen waarom hij of zij ‘tegen’ is. Met veel verve zet die dan het (terechte!) humane argument in dat de wens om ‘waardig te sterven’ heel vaak voortkomt uit eenzaamheid en een chronisch gebrek aan meeleven van de omgeving.
http://www.noorderkerk.org/van-de-bijbel-mag-je

Een noodkreet.
Dit artikel is geschreven naar aanleiding van heel veel berichten die ons bereikte van ouderen mensen. Nagenoeg elke dag mailen mensen ons en regelmatig waren er ook een noodkreten bij van een ouder iemand. Mensen vertellen ons dan bijvoorbeeld, al jarenlang een bepaalde kerk of gemeente te bezoeken, soms bijna een heel leven. Maar nu ze op hoge leeftijd zijn gekomen is het voorbij. Daar kunnen vele redenen voor zijn.
Bijvoorbeeld omdat ze niet meer zelfstandig er naar toe kunnen gaan en de gemeente doet geen moeite om hen op te halen. Ouderen halen en brengen is lastig en dus een probleem. Alleen als mensen uit eigen initiatief daar mee beginnen wordt het toegejuicht, maar de gemeente zelf geeft daar in ieder geval geen prioriteit aan.
Maar er is meer. Ouderen hebben soms ook het gevoel niet meer te passen in de gemeente, vanwege de moderne manier waarop men nu tegenwoordig de erediensten beleefd. Dat wil bijvoorbeeld zeggen, harde muziek, veel gekleurde lichten, rook op het podium, (voor hen) vreemde liederen, heel veel Engelse liederen en men is meestal de taal niet machtig, predikers die meer gewoon de Bijbel lezen maar alles digitaal projecteren etc.. Iemand zei ons letterlijk: “de gemeente is voor mij als een jas, vroeger paste die, maar nu niet meer”.

https://watzegtdebijbel.wordpress.com/c ... enzaamheid

En dan na het overlijden een dankdienst voor het leven beleggen? Door wie?

Schrijft ds. Belder iets waar ik het niet mee eens ben dan? Ik heb het boek niet gelezen, maar een foto van de kaft zegt niet zoveel. Ik geloof wel dat er eenzame mensen zijn. Ik geloof alleen niet dat zij daar zelf geen invloed op hebben.

Ik denk dat er nu twee dingen door elkaar geroerd worden. Het ene of je een dankdienst voor iemands leven kunt houden en het andere of er (veel) eenzame ouderen zijn. Dat lijken me twee losstaande gespreksonderwerpen.

Dodo schreef:Ik denk dat er nu twee dingen door elkaar geroerd worden. Het ene of je een dankdienst voor iemands leven kunt houden en het andere of er (veel) eenzame ouderen zijn. Dat lijken me twee losstaande gespreksonderwerpen.

De discussie is helemaal niet of er veel eenzame ouderen zijn. Maar wel of zij daarin een eigen verantwoordelijkheid hebben, en hoe groot deze dan is, of dat hen dat maar overkomt.

DDD schreef:

Desiree schreef:Klopt DDD maar Mara heeft wel een punt. Wij bereiken niet iedereen... en die ander heeft op de een of andere manier niet het vermogen om met de vaart der volkeren mee te doen/mee te willen doen zonder identiteit te verliezen. In plaats van af te schrijven, zou respect veel menselijker zijn. Zeker als we ons noemen naar de Heere Jezus zelf.

Niet boos worden...

Ik word niet boos. Maar ik zie om mij heen dat er een grote verantwoordelijkheid voor de mensen zelf is. Ik ken zelf mensen die op een rijtje in het verzorgingstehuis wonen, en allemaal op hun kamer blijven. Dat is hun goed recht, maar geef dan de familie niet de schuld als je je eenzaam voelt.

@Mara: dat is zeker waar. Maar je hoeft niet mobiel te zijn om in een verzorgingstehuis goed met de anderen om te gaan. Het is meer een kwestie van een niet open cultuur, vrees ik.

Er zijn veel eenzamen, dat is echt waar, er zijn ook eenzame met mensen om hen heen, onbegrepen, mensen om hen heen zitten op een ander golflengte, er zijn mensen die zelf geen innitiatief nemen, terwijl daar wel de mogenlijkheid voor zou zijn zoals DDD schreef over op een rijtje wonen en op hun kamer blijven, er is ook een catergorie die als familie komt alleen verwijten maken dat ze niet vaak genoeg komen en precies bijhouden hoelang het geleden is dat ze geweest zijn of die turven hoe vaak ze bij de andere ouders kwamen en niet bij hen, dat is ook niet leuk en de familie komt dan ook niet vaak,

Roos 2017 schreef: Het valt mij op dat eenzame ouderen die nauwelijks sociale contacten hebben ook weinig in hun leven aandacht aan anderen hebben besteed.
Wat je niet gegeven hebt krijg je ook niet.

ook dit komt vaak voor. Er zijn echt verschillende oorzaken en niet laten we niet naar anderen wijze, maar zelf proberen om in je buurt iets voor andere te betekenen. Ook voor moeilijke mensen.

Ik vind het heel goed om ook zelf iets voor andere mensen te betekenen. Daar besteed ik best veel tijd aan, denk ik.

Maar daar kan mijns inziens bij horen om hen te wijzen op hun eigen rol in hun problemen. Verder ben ik het wel met je eens.

DDD schreef:Ik vind het heel goed om ook zelf iets voor andere mensen te betekenen. Daar besteed ik best veel tijd aan, denk ik.

Maar daar kan mijns inziens bij horen om hen te wijzen op hun eigen rol in hun problemen. Verder ben ik het wel met je eens.

Dat klopt iets voor iemand iets betekenen is ook het sociaal zelfredzaam maken.

DDD schreef:

Dodo schreef:Ik denk dat er nu twee dingen door elkaar geroerd worden. Het ene of je een dankdienst voor iemands leven kunt houden en het andere of er (veel) eenzame ouderen zijn. Dat lijken me twee losstaande gespreksonderwerpen.

De discussie is helemaal niet of er veel eenzame ouderen zijn. Maar wel of zij daarin een eigen verantwoordelijkheid hebben, en hoe groot deze dan is, of dat hen dat maar overkomt.

Ik had het niet over ouderen.. geeft niet, voor de duidelijkheid zeg ik dat. En ook mensen die niet klagen.. Maar die op de een of andere wijze niet meekunnen deels niet willen met de samenleving zoals die nu is. Natuurlijk, eigen verantwoordelijkheid.. je hebt gelijk. Maar is dat dan het antwoord? Boem, klaar, wij hoeven dan niets te doen. Dan weet Gerald Troost het toch te brengen met een lied, maar ik kijk naar jou met de ogen van Jezus.

In De Verandering van de EO, om het maar algemeen te houden, zie je mensen die inderdaad hun eigen verantwoordelijkheid hebben, maar niet in staat waren om die te nemen. Dat is ongeveer wat ik bedoel.

Dat wij als goed georganiseerde samenleving ook oog houden voor hen.

DDD schreef: De discussie is helemaal niet of er veel eenzame ouderen zijn. Maar wel of zij daarin een eigen verantwoordelijkheid hebben, en hoe groot deze dan is, of dat hen dat maar overkomt.

Je kunt geen invloed uitoefenen, dat is een utopie. Toen wij jong waren, kwamen we in de vrienden om, bij wijze van spreken. Maar in de loop van het leven verlies je ook vrienden, door de dood, ze gaan verhuizen/emigreren, je groeit uit elkaar.
Jij gaat steeds uit van jezelf. Jij bent prima in staat in alle opzichten. Maar dat kan morgen anders zijn!
Je maakt geen vriendschappen als sociale verzekering, toch?

samanthi schreef:Er zijn veel eenzamen, dat is echt waar, er zijn ook eenzame met mensen om hen heen, onbegrepen, mensen om hen heen zitten op een ander golflengte, er zijn mensen die zelf geen innitiatief nemen, terwijl daar wel de mogenlijkheid voor zou zijn zoals DDD schreef over op een rijtje wonen en op hun kamer blijven, er is ook een catergorie die als familie komt alleen verwijten maken dat ze niet vaak genoeg komen en precies bijhouden hoelang het geleden is dat ze geweest zijn of die turven hoe vaak ze bij de andere ouders kwamen en niet bij hen, dat is ook niet leuk en de familie komt dan ook niet vaak,

Mijn buurman was supersociaal, hij zwom elke dag met een clubje andere mensen, hij ging vaak biljarten, had een volkstuin en deelde daar gul van uit.
Toen hij ziek werd was er geen hond die naar hem omkeek. De Thuiszorg kwam bij mij vragen of ik een oogje in het zeil wilde houden en een bouillonnetje voor hem wilde maken.
Bij de crematie waren mijn man en ik de enige die op kwamen dagen!

Ik kon in het ziekenhuis precies aan de hoeveelheid kaarten zien of een kind acuut (kortdurend) ziek was of er langdurig en/of vaak lag.
Bij de eerste hingen veel kaarten, ballonnen en knuffels.
Als je door omstandigheden aan de zijlijn van het leven terecht komt, bestaat een grote kans dat je vereenzaamt.
Iemand die vanwege een psychische aandoening, zoals ASS bijv., niet in staat is om vriendschappen te onderhouden, kan geen groot sociaal netwerk opbouwen.
In onze kerk komen van tijd tot tijd zulke verdwaalde zielen. Wij proberen ze in alles te betrekken, maar op een gegeven moment blijven ze toch weer weg.

Maar goed, we verdwalen. Ik begrijpt nog steeds de term "dankdienst voor het leven niet" als je diepbedroefd bent omdat je geliefde is overleden. Het kwam pas voor het voetlicht toen een gereformeerde tante werd begraven.
Het karakter is dan heel anders, opgewekter, er zijn bloemen, de muziek is anders.
Bij een rouwdienst ligt het accent meer op de ernst van de dood, die een scheiding maakt.
Volgens wiki:
Rouwdienst is in katholieke kringen een Eucharistie ten uitvaart van, of (Eucharistie-) viering bij het afscheid van iemand.

De term rouwdienst wordt vooral gebruikt in de wat meer behoudende protestantse kringen. Tegenwoordig wordt er ook vaak gesproken van een "Dankdienst voor het leven" of "Gedachtenisdienst".

In niet-kerkelijke kring spreekt men eerder van een samenkomst of afscheidsbijeenkomst.

Ook in gereformeerde kringen wordt wel van een samenkomst gesproken. Het is immers geen "dienst". Aansluitend volgt meestal de crematie of begrafenis.

Mara schreef:

DDD schreef: De discussie is helemaal niet of er veel eenzame ouderen zijn. Maar wel of zij daarin een eigen verantwoordelijkheid hebben, en hoe groot deze dan is, of dat hen dat maar overkomt.

Je kunt geen invloed uitoefenen, dat is een utopie. Toen wij jong waren, kwamen we in de vrienden om, bij wijze van spreken. Maar in de loop van het leven verlies je ook vrienden, door de dood, ze gaan verhuizen/emigreren, je groeit uit elkaar.
Jij gaat steeds uit van jezelf. Jij bent prima in staat in alle opzichten. Maar dat kan morgen anders zijn!
Je maakt geen vriendschappen als sociale verzekering, toch?

samanthi schreef:Er zijn veel eenzamen, dat is echt waar, er zijn ook eenzame met mensen om hen heen, onbegrepen, mensen om hen heen zitten op een ander golflengte, er zijn mensen die zelf geen innitiatief nemen, terwijl daar wel de mogenlijkheid voor zou zijn zoals DDD schreef over op een rijtje wonen en op hun kamer blijven, er is ook een catergorie die als familie komt alleen verwijten maken dat ze niet vaak genoeg komen en precies bijhouden hoelang het geleden is dat ze geweest zijn of die turven hoe vaak ze bij de andere ouders kwamen en niet bij hen, dat is ook niet leuk en de familie komt dan ook niet vaak,

Mijn buurman was supersociaal, hij zwom elke dag met een clubje andere mensen, hij ging vaak biljarten, had een volkstuin en deelde daar gul van uit.
Toen hij ziek werd was er geen hond die naar hem omkeek. De Thuiszorg kwam bij mij vragen of ik een oogje in het zeil wilde houden en een bouillonnetje voor hem wilde maken.
Bij de crematie waren mijn man en ik de enige die op kwamen dagen!

Ik kon in het ziekenhuis precies aan de hoeveelheid kaarten zien of een kind acuut (kortdurend) ziek was of er langdurig en/of vaak lag.
Bij de eerste hingen veel kaarten, ballonnen en knuffels.
Als je door omstandigheden aan de zijlijn van het leven terecht komt, bestaat een grote kans dat je vereenzaamt.
Iemand die vanwege een psychische aandoening, zoals ASS bijv., niet in staat is om vriendschappen te onderhouden, kan geen groot sociaal netwerk opbouwen.
In onze kerk komen van tijd tot tijd zulke verdwaalde zielen. Wij proberen ze in alles te betrekken, maar op een gegeven moment blijven ze toch weer weg.

Maar goed, we verdwalen. Ik begrijpt nog steeds de term "dankdienst voor het leven niet" als je diepbedroefd bent omdat je geliefde is overleden. Het kwam pas voor het voetlicht toen een gereformeerde tante werd begraven.
Het karakter is dan heel anders, opgewekter, er zijn bloemen, de muziek is anders.
Bij een rouwdienst ligt het accent meer op de ernst van de dood, die een scheiding maakt.
Volgens wiki:
Rouwdienst is in katholieke kringen een Eucharistie ten uitvaart van, of (Eucharistie-) viering bij het afscheid van iemand.

De term rouwdienst wordt vooral gebruikt in de wat meer behoudende protestantse kringen. Tegenwoordig wordt er ook vaak gesproken van een "Dankdienst voor het leven" of "Gedachtenisdienst".

In niet-kerkelijke kring spreekt men eerder van een samenkomst of afscheidsbijeenkomst.

Ook in gereformeerde kringen wordt wel van een samenkomst gesproken. Het is immers geen "dienst". Aansluitend volgt meestal de crematie of begrafenis.

Ik had dit ook bij mijn redenatie meegenomen, wij zorgen hier voor iemand die een paar jaar weduwe is, ze is sociaal onhandig, ze roddelt, haar kinderen doen het nooit goed, toch willen we zorgen dat zij niet in eenzaamheid sterft, maar opmerkelijk is dat, in onze stadswijk, wij niet de enige zijn die naar haar omkijken, een oudere buurvrouw en een jonger stel met kinderen zorgen evenzo voor haar.
Toen ik jong was dacht ik altijd in de stad kijkt niemand naar elkaar om, maar daar ben ik op teruggekomen, in deze wijk gebeurd het zeker en toen ik een keer opgesloten hebt gezeten op begraafplaats Crooswijk, ben ik fantastisch geholpen, een vrouw bleef net zolang aan de andere kant van het hek zitten, tot ik door de stadswachten bevrijd werd en het was koud weer.

Ik heb zelf het idee dat veel carriere mensen met kinderen het moeilijker vinden om naar buren om te kijken, geen tijd en een ander doel in hun leven.