Mooie anekdote! Waar het in ieder geval blijk van geeft is dat het besef er was dat het gebruiken van geweld op zijn best een noodzakelijk kwaad is. Noodzakelijk vanwege de zondige aard van mensen. Zo zag ook Luther de overheid en haar roeping.Herman schreef:Dus dat is gewoon geoorloofd. Juist dit punt is in de Reformatie goed doordacht en ik zie geen reden om defensie als middel in te zetten. Dat betekent overigens niet dat ik geen huiver heb voor de massavernietigingswapens van vroeger en nu. Zo las ik een anekdote dat Viret gemeenteleden die bij de artillerie werkte weerde van het avondmaal omdat je volgens hem niet én christen kon zijn en kanonnier. Dat zal vast ook te nuanceren zijn, maar het geeft treffende de balans weer waar een christen op moet balanceren.
Bonhoeffer is overigens lang pacifist geweest, in een tijd waarin het heel verleidelijk was om te pleiten voor een wapenwedloop. Hij meende dat te moeten zijn op grond van de Bergrede. Toch heeft hij aan het einde van zijn leven meegewerkt aan een aanslag op Hitler. Het laat tenminste zien dat de overtuiging van deze mensen rond het gebruiken van geweld een besef in zich droeg van de verschrikking om als mens andere schepselen van God kwaad te moeten doen. Zelfs al dien je daarmee de rechtvaardigheid is je handeling in zichzelf nauw aan de gebrokenheid van deze wereld verbonden.
Ik deel de exegese van Rom. 13 zoals huisman die hier noemt wel. Toch herken ik me tegelijk in de huivering in het besef wat het betekent een mens te moeten doden, zoals christenen die hebben die een absolute uitleg van het zesde gebod (niet doden) voorstaan.