Terug naar de Reformatie/Reformatorische leer

[samanthi]

a. Hebt u wel eens een dode horen roepen? Gij Zone Davids ontferm U mijner?
Volgens mij kan dat gewoon niet.
b Zal zo'n roeper dan gaan denken: Het is Gods Geest die me verontrust of overtuigd, en nu komt
het wel goed? Wat dunkt u?
c Of zal een mens die aanvankelijk ontdekt wordt in zijn ongeluk gaan roepen: Is er nog een weg, is er nog een middel om die welverdiende straf, (dat heeft hij zich waardig leren keuren, en is aan Gods kant gevallen), te ontkomen en wederom in een verzoende betrekking met God hersteld te worden?

Ik leg de vragen maar even aan het forum voor.

Geen van drieën.
Dode zullen horen de stem van de Zoon van God en die ze horen zal leven.

Dat geloof ik ook, maar daar ging het in bovenstaande niet over.

Oh ik dacht het wel, het eerste punt kan niet, het tweede zal niet zo zijn, het derde evenmin, want een dode kan dat ook niet roepen.
Dus daarom de tekst oven het horen, want het geloof is uit het gehoor.

[-DIA-]

a. Hebt u wel eens een dode horen roepen? Gij Zone Davids ontferm U mijner?
Volgens mij kan dat gewoon niet.
b Zal zo'n roeper dan gaan denken: Het is Gods Geest die me verontrust of overtuigd, en nu komt
het wel goed? Wat dunkt u?
c Of zal een mens die aanvankelijk ontdekt wordt in zijn ongeluk gaan roepen: Is er nog een weg, is er nog een middel om die welverdiende straf, (dat heeft hij zich waardig leren keuren, en is aan Gods kant gevallen), te ontkomen en wederom in een verzoende betrekking met God hersteld te worden?

Ik leg de vragen maar even aan het forum voor.

Geen van drieën.
Dode zullen horen de stem van de Zoon van God en die ze horen zal leven.

Dat geloof ik ook, maar daar ging het in bovenstaande niet over.

Oh ik dacht het wel, het eerste punt kan niet, het tweede zal niet zo zijn, het derde evenmin, want een dode kan dat ook niet roepen.
Dus daarom de tekst oven het horen, want het geloof is uit het gehoor.

Let wel, deze dove (was een dode) maar is een levendgemaakte, toch?

[eilander]

a. Hebt u wel eens een dode horen roepen? Gij Zone Davids ontferm U mijner?
Volgens mij kan dat gewoon niet.
b. Zal zo'n roeper dan gaan denken: Het is Gods Geest die me verontrust of overtuigd, en nu komt
het wel goed? Wat dunkt u?
c. Of zal een mens die aanvankelijk ontdekt wordt in zijn ongeluk gaan roepen: Is er nog een weg, is er nog een middel om die welverdiende straf, (dat heeft hij zich waardig leren keuren, en is aan Gods kant gevallen), te ontkomen en wederom in een verzoende betrekking met God hersteld te worden?

Ik leg de vragen maar even aan het forum voor.

Inderdaad kan een dode niet roepen. Iemand die dus uit de nood van zijn hart roept "Gij Zone Davids, ontferm U mijner!" heeft alles al, al kan hij dat zelf niet bekijken.
Als a. en c. niet al hetzelfde is (roepen om ontferming = vragen naar een middel om de straf te ontgaan), dan moeten we dat in elk geval dicht bij elkaar houden.
En ook dichtbij elkaar houden de letter d. die hier niet genoemd wordt, namelijk de overgang in Christus.
Iemand met een echte nood kan het immers niet uithouden. En de Heere laat zo iemand ook niet aan zijn lot over.

Natuurlijk erken ik dat de Heere vrij is in hoe Hij werkt. Ik kan dat niet beter en mooier verwoorden dan a Brakel doet in de Redelijke Godsdienst. Maar nergens in de Bijbel (en Zijn Woord heeft het laatste Woord) lees ik dat het jaren kan duren voor iemand verhoord wordt.

Als iemands ogen geopend zijn en hij ziet dat hij buiten Christus leeft, kan hij in die nood toch niet maar voortgaan? Zo iemand kan niet meer leven. En met een houdbare nood zou ik me afvragen of het wel een echte nood is...

[-DIA-]

a. Hebt u wel eens een dode horen roepen? Gij Zone Davids ontferm U mijner?
Volgens mij kan dat gewoon niet.
b. Zal zo'n roeper dan gaan denken: Het is Gods Geest die me verontrust of overtuigd, en nu komt
het wel goed? Wat dunkt u?
c. Of zal een mens die aanvankelijk ontdekt wordt in zijn ongeluk gaan roepen: Is er nog een weg, is er nog een middel om die welverdiende straf, (dat heeft hij zich waardig leren keuren, en is aan Gods kant gevallen), te ontkomen en wederom in een verzoende betrekking met God hersteld te worden?

Ik leg de vragen maar even aan het forum voor.

Inderdaad kan een dode niet roepen. Iemand die dus uit de nood van zijn hart roept "Gij Zone Davids, ontferm U mijner!" heeft alles al, al kan hij dat zelf niet bekijken.
Als a. en c. niet al hetzelfde is (roepen om ontferming = vragen naar een middel om de straf te ontgaan), dan moeten we dat in elk geval dicht bij elkaar houden.
En ook dichtbij elkaar houden de letter d. die hier niet genoemd wordt, namelijk de overgang in Christus.
Iemand met een echte nood kan het immers niet uithouden. En de Heere laat zo iemand ook niet aan zijn lot over.

Natuurlijk erken ik dat de Heere vrij is in hoe Hij werkt. Ik kan dat niet beter en mooier verwoorden dan a Brakel doet in de Redelijke Godsdienst. Maar nergens in de Bijbel (en Zijn Woord heeft het laatste Woord) lees ik dat het jaren kan duren voor iemand verhoord wordt.

Als iemands ogen geopend zijn en hij ziet dat hij buiten Christus leeft, kan hij in die nood toch niet maar voortgaan? Zo iemand kan niet meer leven. En met een houdbare nood zou ik me afvragen of het wel een echte nood is...

Juist dat laatste zou niet houdbaar moeten zijn, en als ik dan hoor dat het zolang het houdbaar is niet recht ligt, doet me vrezen. Hoe lang houd ik het nog vol? Het kán toch niet? En waarom bewijst zich het tegendeel?
Maar dit te weten, en niet aan een einde te komen, doet dat niet zeer vrezen? Hoe zal het nog ooit waar worden?

[Johann Gottfried Walther]

Iemand het stuk van Olevianus gelezen?
Ik lees vast niet goed, maar hij gaat toch wel tegen heel wat leer/leringen van mensen hier en van predikanten van nu in.

[samanthi]

a. Hebt u wel eens een dode horen roepen? Gij Zone Davids ontferm U mijner?
Volgens mij kan dat gewoon niet.
b. Zal zo'n roeper dan gaan denken: Het is Gods Geest die me verontrust of overtuigd, en nu komt
het wel goed? Wat dunkt u?
c. Of zal een mens die aanvankelijk ontdekt wordt in zijn ongeluk gaan roepen: Is er nog een weg, is er nog een middel om die welverdiende straf, (dat heeft hij zich waardig leren keuren, en is aan Gods kant gevallen), te ontkomen en wederom in een verzoende betrekking met God hersteld te worden?

Ik leg de vragen maar even aan het forum voor.

Inderdaad kan een dode niet roepen. Iemand die dus uit de nood van zijn hart roept "Gij Zone Davids, ontferm U mijner!" heeft alles al, al kan hij dat zelf niet bekijken.
Als a. en c. niet al hetzelfde is (roepen om ontferming = vragen naar een middel om de straf te ontgaan), dan moeten we dat in elk geval dicht bij elkaar houden.
En ook dichtbij elkaar houden de letter d. die hier niet genoemd wordt, namelijk de overgang in Christus.
Iemand met een echte nood kan het immers niet uithouden. En de Heere laat zo iemand ook niet aan zijn lot over.

Natuurlijk erken ik dat de Heere vrij is in hoe Hij werkt. Ik kan dat niet beter en mooier verwoorden dan a Brakel doet in de Redelijke Godsdienst. Maar nergens in de Bijbel (en Zijn Woord heeft het laatste Woord) lees ik dat het jaren kan duren voor iemand verhoord wordt.

Als iemands ogen geopend zijn en hij ziet dat hij buiten Christus leeft, kan hij in die nood toch niet maar voortgaan? Zo iemand kan niet meer leven. En met een houdbare nood zou ik me afvragen of het wel een echte nood is...

Juist dat laatste zou niet houdbaar moeten zijn, en als ik dan hoor dat het zolang het houdbaar is niet recht ligt, doet me vrezen. Hoe lang houd ik het nog vol? Het kán toch niet? En waarom bewijst zich het tegendeel?
Maar dit te weten, en niet aan een einde te komen, doet dat niet zeer vrezen? Hoe zal het nog ooit waar worden?

Door je zaligheid buiten jezelf te zoeken en niet te redeneren, dit zeg ik niet lichtvaardig, ik redeneer er op los en de Heere moet er steeds weer aan te pas komen, maar toch is het de enige weg, Jezus alleen, Hij is de Weg, de Waarheid en het Leven.

[eilander]

Inderdaad kan een dode niet roepen. Iemand die dus uit de nood van zijn hart roept "Gij Zone Davids, ontferm U mijner!" heeft alles al, al kan hij dat zelf niet bekijken.
Als a. en c. niet al hetzelfde is (roepen om ontferming = vragen naar een middel om de straf te ontgaan), dan moeten we dat in elk geval dicht bij elkaar houden.
En ook dichtbij elkaar houden de letter d. die hier niet genoemd wordt, namelijk de overgang in Christus.
Iemand met een echte nood kan het immers niet uithouden. En de Heere laat zo iemand ook niet aan zijn lot over.

Natuurlijk erken ik dat de Heere vrij is in hoe Hij werkt. Ik kan dat niet beter en mooier verwoorden dan a Brakel doet in de Redelijke Godsdienst. Maar nergens in de Bijbel (en Zijn Woord heeft het laatste Woord) lees ik dat het jaren kan duren voor iemand verhoord wordt.

Als iemands ogen geopend zijn en hij ziet dat hij buiten Christus leeft, kan hij in die nood toch niet maar voortgaan? Zo iemand kan niet meer leven. En met een houdbare nood zou ik me afvragen of het wel een echte nood is...

Juist dat laatste zou niet houdbaar moeten zijn, en als ik dan hoor dat het zolang het houdbaar is niet recht ligt, doet me vrezen. Hoe lang houd ik het nog vol? Het kán toch niet? En waarom bewijst zich het tegendeel?
Maar dit te weten, en niet aan een einde te komen, doet dat niet zeer vrezen? Hoe zal het nog ooit waar worden?

Zo zeker als God bestaat, zo zeker zal Hij ook horen degene die tot Hem roept "Gij Zone Davids, ontferm U mijner!"
"Ik heb niet in het verborgen gesproken, in een donkere plaats der aarde; Ik heb tot het zaak van Jakob niet gezegd: Zoekt Mij tevergeefs; Ik ben de HEERE, Die gerechtigheid spreekt, Die rechtmatige dingen verkondigt." Jesaja 45:19.

[-DIA-]

Inderdaad kan een dode niet roepen. Iemand die dus uit de nood van zijn hart roept "Gij Zone Davids, ontferm U mijner!" heeft alles al, al kan hij dat zelf niet bekijken.
Als a. en c. niet al hetzelfde is (roepen om ontferming = vragen naar een middel om de straf te ontgaan), dan moeten we dat in elk geval dicht bij elkaar houden.
En ook dichtbij elkaar houden de letter d. die hier niet genoemd wordt, namelijk de overgang in Christus.
Iemand met een echte nood kan het immers niet uithouden. En de Heere laat zo iemand ook niet aan zijn lot over.

Natuurlijk erken ik dat de Heere vrij is in hoe Hij werkt. Ik kan dat niet beter en mooier verwoorden dan a Brakel doet in de Redelijke Godsdienst. Maar nergens in de Bijbel (en Zijn Woord heeft het laatste Woord) lees ik dat het jaren kan duren voor iemand verhoord wordt.

Als iemands ogen geopend zijn en hij ziet dat hij buiten Christus leeft, kan hij in die nood toch niet maar voortgaan? Zo iemand kan niet meer leven. En met een houdbare nood zou ik me afvragen of het wel een echte nood is...

Juist dat laatste zou niet houdbaar moeten zijn, en als ik dan hoor dat het zolang het houdbaar is niet recht ligt, doet me vrezen. Hoe lang houd ik het nog vol? Het kán toch niet? En waarom bewijst zich het tegendeel?
Maar dit te weten, en niet aan een einde te komen, doet dat niet zeer vrezen? Hoe zal het nog ooit waar worden?

Zo zeker als God bestaat, zo zeker zal Hij ook horen degene die tot Hem roept "Gij Zone Davids, ontferm U mijner!"
"Ik heb niet in het verborgen gesproken, in een donkere plaats der aarde; Ik heb tot het zaak van Jakob niet gezegd: Zoekt Mij tevergeefs; Ik ben de HEERE, Die gerechtigheid spreekt, Die rechtmatige dingen verkondigt." Jesaja 45:19.

Dat is een heel goede opmerking, dat me de er aan herinnert dat ik wat anders te doen heb dan hier te veel te zitten.

[Marco]

a. Hebt u wel eens een dode horen roepen? Gij Zone Davids ontferm U mijner?
Volgens mij kan dat gewoon niet.
b. Zal zo'n roeper dan gaan denken: Het is Gods Geest die me verontrust of overtuigd, en nu komt
het wel goed? Wat dunkt u?
c. Of zal een mens die aanvankelijk ontdekt wordt in zijn ongeluk gaan roepen: Is er nog een weg, is er nog een middel om die welverdiende straf, (dat heeft hij zich waardig leren keuren, en is aan Gods kant gevallen), te ontkomen en wederom in een verzoende betrekking met God hersteld te worden?

Ik leg de vragen maar even aan het forum voor.

Heeft niemand hier iets over op te merken?

Ja... (maar niet te zeer op déze vragen - @Dia, voel je niet tezeer aangesproken -)..

Ik denk dat er veel te veel aandacht is gekomen voor de vraag, hoe de mens tot geloof gebracht wordt. Op dit forum ook. Te weinig aandacht wordt gegeven aan het geloof zelf. De zekerheid van het geloof wordt gezocht in de mate waarin de ellendekennis wordt of werd beleefd. Ik geloof niet dat de vraag wannéér de rechtvaardiging precies plaatsvindt de reformatoren zo bezig hield. Die vonden in het algemeen veel belangrijker dát de mens gerechtvaardigd wordt.

En dan worden aan vorige generaties en aan sommigen uit die generaties eigenschappen af en toe ook nog toegeschreven waar men zelf in die tijd waarschijnlijk verbaasd van zou zijn. Er worden levens beschreven op een manier waarop Rome zijn heiligen niet eert, maar die wel zijn gaan fungeren als lat voor de gelovigen van vandaag.

Tijd om eens een topic te starten over een hoofdstuk van de institutie, of eens de Dordtse Leerregels hoofdstuk voor hoofdstuk door te gaan (ik mis nogal eens de kennis van die laatste op dit forum)?

[Posthoorn]

Ik geloof niet dat de vraag wannéér de rechtvaardiging precies plaatsvindt de reformatoren zo bezig hield. Die vonden in het algemeen veel belangrijker dát de mens gerechtvaardigd wordt.

Maar dat moet wel beleefd worden en niet slechts geconcludeerd. "Tenzij iemand wederomgeboren wordt..."

[Wim Anker]

Ik geloof niet dat de vraag wannéér de rechtvaardiging precies plaatsvindt de reformatoren zo bezig hield. Die vonden in het algemeen veel belangrijker dát de mens gerechtvaardigd wordt.

Maar dat moet wel beleefd worden en niet slechts geconcludeerd. "Tenzij iemand wederomgeboren wordt..."

Ex. 14.
1 GIJLIEDEN zijt 1 kinderen des HEEREN uws Gods; gij zult uzelven niet a 2 snijden, noch kaalheid maken tussen uw ogen over een dode.

1 Kinderen der genade en dienvolgens Gods erfgenamen, Rom. 8:17, hebbende de belofte en hoop der zalige opstanding en des eeuwigen levens; waarom het u niet betaamt over doden te treuren als de heidenen die geen hoop hebben, 1 Thess. 4:13.
a Lev. 19:27, 28; 21:5.
2 Dat is, geen insnijding maken in uw vlees; een heidense manier van rouw, inzonderheid in het afsterven van enige bijzondere vrienden. Zie Lev. 19:28. Vgl. 1 Kon. 18:28. Jer. 16:6; 41:5; 47:5

Zie kant. 1. Mozes trekt hier toch vrij onbekommerd een conclusie over alle israelieten? En de kant. nemen de conclusie gewoon over.

[Posthoorn]

Iemand het stuk van Olevianus gelezen?
Ik lees vast niet goed, maar hij gaat toch wel tegen heel wat leer/leringen van mensen hier en van predikanten van nu in.

Te lang.

[refo]

Die beleving wordt door een iegelijk anders beleefd. De catechismus zegt overigens niets over beleving, maar dat die rechtvaardiging datgene is wat de bate is van het geloof.
Ook al getuigt alles ertegen (lees: beleef ik niets) het is waar.
Door de Verlichting waarvan de Nadere Reformatie een kind is moet alles zichtbaar worden. Maar wat zichtbaar is hoef je niet te geloven.

[Johann Gottfried Walther]

Iemand het stuk van Olevianus gelezen?
Ik lees vast niet goed, maar hij gaat toch wel tegen heel wat leer/leringen van mensen hier en van predikanten van nu in.

Te lang.

Kern is denk ik wel:

En met deze verzekering van het geloof, die de wezenlijke eigenschap daarvan is, strijdt geenszins, dat een gelovige met verscheidene verschrikkingen van het vlees, de wereld en de satan gekweld wordt. Want op welk een manier de gelovige ook gekweld moge worden, de getrouwheid Gods laat niet toe, dat hij van die verzekering of dat vertrouwen afvalt, die hij door de Heilige Geest, Die het verstand verlicht en het hart gerust stelt, van Gods eeuwige en genadig bezworen barmhartigheid in Christus, uit het getuigenis van het Evangelie ontvangen heeft (Psalm 48: 9). Want het wantrouwen is niet eigen aan het geloof; dat een licht van de Heilige Geest is, maar komt uit het nog aanklevende verdorven deel des mensen voort, hetgeen het geloof in het wedergeboren deel of nieuwe schepsel bestrijdt, zoals dit gemakkelijk kan verstaan worden uit de tegenstellingen van vlees en Geest, waarvan Paulus spreekt in Rom. 7. En hoewel het verstand ook niet geheel verlicht moge zijn, laat het echter niet na de waarheid Gods op te merken, in de mate van het licht dat daarin is, gelijk een gevangene, hoewel de duisternis hem in zijn cel omgeeft, echter het licht opmerkt, dat door een venster, hoe eng ook, binnendringt.
Want, hoewel de kennis van God en Goddelijke dingen in dit leven zeer onvolkomen is, zo bezit nochtans de gelovige die kennis, die de Heilige Geest in hem gewerkt heeft en dagelijks voortzet, van de eeuwige goedertierenheid Gods over hem in Christus Jezus, waarin hij meer en meer toeneemt, naar het woord van de apostel: "En wij allen, met ongedekt aangezicht de heerlijkheid des Heeren als in een spiegel aanschouwende, worden naar hetzelfde beeld in gedaante veranderd, van heerlijkheid tot heerlijkheid, als van des Heeren Geest" (2 Kor. 3: 18).

[...]
Het gedurig voedsel nu, waarvan ik gesproken heb, wordt hun verschaft door Gods getrouwheid (1 Kor. 1: 6, 8, 9). Want indien door de goedheid Gods degenen, die gelovig zijn gemaakt, toen zij nog vijanden waren, een eeuwige verzoening door de dood van Zijn Zoon is toegebracht en tevens de Geest des geloofs, waardoor zij haar zouden omhelzen, veel meer nog scheppen nu de verzoenden door hetzelfde geloof, waarmede ze, toen ze nog vijanden waren, begiftigd zijn, het leven uit het leven van Christus. Zo zal de rechtvaardige altijd door zijn geloof leven (Rom. 5: 10; Hab. 2: 4). Daarom kunnen geen tegenspoeden of wegen van verzoekingen, aan een gelovige die leugen van satan wijs maken, dat God tegen Zichzelf strijdig en vijandig is en er geen hulp voor hem te hopen is. Maar de zekere overtuiging, waarmede hij eenmaal door de Heilige Geest bedeeld is, blijft altijd vast in het binnenste van het gemoed, die er met de vinger Gods ingeschreven is, dat God het Woord dat Hij gezworen heeft: "Ik zal nooit op u toornen", tot in eeuwigheid niet zal veranderen en Zijn eeuwige goedertierenheid nooit zal wegnemen. Dit is hem door een, met ede gestaafde belofte en het inwendig licht van de Heilige Geest geopenbaard.

[...]
Indien gij, zeggen zij, op uzelf ziet, is de verdoemenis zeker, en wederom, indien gij op Christus ziet, is de zaligheid zeker. Alsof wijzelf het voorwerp van het geloof waren en we daarom op onszelf moeste zien en niet veeleer op Christus, aan ons geschonken. Op Wie de zonden van de gehele persoon van elke gelovige voor eeuwig zijn overgebracht, aangezien Hij Zichzelf heeft geofferd en met de geofferde gave ook nog steeds verschijnt voor het aangezicht des Vaders. Hierop ziet en steunt het geloof met een vast vertrouwen. Alsof het geloof een licht bezat, afgescheiden van de zon, en niet veeleer zijn licht moest ontvangen van Christus, de Zon der gerechtigheid (Mal. 4: 2), Die, gelijk Hij de ziel bij de voortduur verlicht, haar dus ook nimmer van dat licht berooft, omdat zij door het geloof zo nauw met Christus verenigd is, als de leden van het lichaam met het hoofd en daarom een gedurige kracht en verzekering van de zaligheid in haar Hoofd bezit. "Hij zal ingaan en uitgaan en weide vinden" (Joh. 10: 9).

[CvdW]

@Dia, dit is niet te bevatten met het natuurlijk verstand. Belangrijk is om het Woord Gods te laten staan zoals het er staat.
Lees Openbaring 1:8 eens goed met daarbij de kanttekening. Gaat over Alpha en Omega. In kanttekening staat dat Christus het begin van alle dingen is.

We moeten de zaken niet uit elkaar trekken, maar bij elkaar houden. Dat voorkomt vele dwalingen. Juist de oudvaders houden het bij elkaar. Bezit u het boek 'De viervoudige staat' van ds. Boston?