Maanenschijn schreef:Ds. Van Dieren schrijft in zijn 'Leerboek' het volgende: In de heilsorde wordt het zaligmakend geloof in het hart van de zondaar geplant. Door dit geloof volgt de dadelijke bekering van de mens, totale vernieuwing van het leven. Zo vloeit dus de waarachtige bekering van de mens voort uit de wedergeboorte. Is de zondaar in de wedergeboorte geheel lijdelijk, in de bekering is hij door Gods Geest werkzaam. (__) De DL spreken zeer uitvoerig over de wedergeboorte. Nauwelijks onderscheiden spreken zij over de bekering die in de uitverkoren wordt gewerkt. De NGB (art 24) spreekt echter dat waar het geloof door het Woord en de Heilige Geest is gewerkt, dit de mens wederbaart en maakt tot een nieuw mens.
Dit bovenstaande lijkt mij overeen te komen met datgene wat Calvijn in zijn verklaring aangeeft bij Joh. 1 vers 13.
Overigens onderscheid Van Dieren in deze de wedergeboorte in enge zin (de lijdelijke wedergeboorte) en de wedergeboorte in ruimere zin, als in de zin van de totale levensvernieuwing zoals de HGB dat doet in art. 24.
Ik vind de "wedergeboorte in enge zin" een verkeerde benaming, alsof er 2 soorten wedergeboorten zijn. Immers, zolang de mens in eigen gewaarwording buiten Christus is, is hij nog verloren.
Ik denk dat er beter over "levendmaking" gesproken kan worden.
Mocht je toch willen spreken over "wedergeboorte in enge zin", vanuit de ''wedergeboorte in bredere zin'' moet dan de ''wedergeboorte in engere zin'' blijken, en niet andersom. Dus altijd achteraf!
Het bestaat niet dat iemand kan zeggen dat hij levendgemaakt is, of wedergeboren in enge zin, maar nog niet verder op de weg is.
Ds van der Sluijs heeft er een duidelijk artikel over geschreven:
http://www.digibron.nl/search/detail/8c ... -omgekeerd