Orchidee schreef:Wat een rust geeft het als je geen abonnementen op kerkblaadjes ed. hebt en ze ook niet leest.
Geeft het u allen echt zielenrust?

Weet u wat zielenrust inhoudt? U hoeft geen antwoord te geven, overdenk dat maar stilletjes.

Wim Anker schreef:

Ad Anker schreef:Maar zeg nu zelf: ik vind het best een goede grap van mezelf.

Ik was verblijd dat de DWS wordt gelezen. Ook o.a. JGW zou uit de DWS heel wat kunnen leren over bijvoorbeeld de puriteinen.

Maar naar nu blijkt leest men echter niet half en wordt geoordeeld over de toon i.p.v. de inhoud. Jammer.

Rare jongens die CGK-ers.

huisman schreef:

Wim Anker schreef:

Ad Anker schreef:Maar zeg nu zelf: ik vind het best een goede grap van mezelf.

Ik was verblijd dat de DWS wordt gelezen. Ook o.a. JGW zou uit de DWS heel wat kunnen leren over bijvoorbeeld de puriteinen.

Maar naar nu blijkt leest men echter niet half en wordt geoordeeld over de toon i.p.v. de inhoud. Jammer.

Rare jongens die CGK-ers.

Zeker huisman.

Ad Anker schreef:Even voor de duidelijkheid :

ds. Roos schreef:U moet de gemeente niet zien als verbondskinderen en als dorstigen, maar als van nature vijanden.

Zo. Dan zijn de CGK - ers ook gelijk genezen.

Blijkbaar is dit gezegd tijdens een bevestigingsdienst. Dan heeft ds. Roos tijdens deze zelfde dienst ook de prachtige woorden uit het formulier mogen lezen:

Bevestigingsformulier schreef:"...alzo gaat het ook toe met deze geestelijke herders, die gesteld zijn over de gemeente, die God roept tot de zaligheid, en houdt ze als voor schapen Zijner weide."

Zo mogen en moeten we de gemeente zien. De opstellers van het formulier hebben dat heel trefzeker geformuleerd en je proeft er hun verbondsdenken in (n.a.v. bijv. psalm 95 en 100).

Zo lang ds. Roos ook de woorden uit het formulier van harte kan uitspreken (waar ik graag van uit wil gaan), is er m.i. sprake van een goed evenwicht. Het gaat in de gemeente om schapen die verloren zijn en om verbondskinderen die thuisgebracht moeten worden. "Keert weder, gij afkerige kinderen..."

Jongere schreef:

Ad Anker schreef:Even voor de duidelijkheid :

ds. Roos schreef:U moet de gemeente niet zien als verbondskinderen en als dorstigen, maar als van nature vijanden.

Zo. Dan zijn de CGK - ers ook gelijk genezen.

Blijkbaar is dit gezegd tijdens een bevestigingsdienst. Dan heeft ds. Roos tijdens deze zelfde dienst ook de prachtige woorden uit het formulier mogen lezen:

Bevestigingsformulier schreef:"...alzo gaat het ook toe met deze geestelijke herders, die gesteld zijn over de gemeente, die God roept tot de zaligheid, en houdt ze als voor schapen Zijner weide."

Zo mogen en moeten we de gemeente zien. De opstellers van het formulier hebben dat heel trefzeker geformuleerd en je proeft er hun verbondsdenken in (n.a.v. bijv. psalm 95 en 100).

Zo lang ds. Roos ook de woorden uit het formulier van harte kan uitspreken (waar ik graag van uit wil gaan), is er m.i. sprake van een goed evenwicht. Het gaat in de gemeente om schapen die verloren zijn en om verbondskinderen die thuisgebracht moeten worden. "Keert weder, gij afkerige kinderen..."

Eens.

Jongere schreef:
Zo lang ds. Roos ook de woorden uit het formulier van harte kan uitspreken (waar ik graag van uit wil gaan), is er m.i. sprake van een goed evenwicht. Het gaat in de gemeente om schapen die verloren zijn en om verbondskinderen die thuisgebracht moeten worden. "Keert weder, gij afkerige kinderen..."

Is dat zo?
In de gelijkenis van de Herder gaat het over 99 (!) schapen die veilig bij de Herder zijn, en het ene afgedwaalde schaap waar de Herder achterna gaat. Dat is wel een andere ratio dan 99 verloren schapen en één behouden, toch?

Jongere schreef:

Ad Anker schreef:Even voor de duidelijkheid :

ds. Roos schreef:U moet de gemeente niet zien als verbondskinderen en als dorstigen, maar als van nature vijanden.

Zo. Dan zijn de CGK - ers ook gelijk genezen.

Blijkbaar is dit gezegd tijdens een bevestigingsdienst. Dan heeft ds. Roos tijdens deze zelfde dienst ook de prachtige woorden uit het formulier mogen lezen:

Bevestigingsformulier schreef:"...alzo gaat het ook toe met deze geestelijke herders, die gesteld zijn over de gemeente, die God roept tot de zaligheid, en houdt ze als voor schapen Zijner weide."

Zo mogen en moeten we de gemeente zien. De opstellers van het formulier hebben dat heel trefzeker geformuleerd en je proeft er hun verbondsdenken in (n.a.v. bijv. psalm 95 en 100).

Zo lang ds. Roos ook de woorden uit het formulier van harte kan uitspreken (waar ik graag van uit wil gaan), is er m.i. sprake van een goed evenwicht. Het gaat in de gemeente om schapen die verloren zijn en om verbondskinderen die thuisgebracht moeten worden. "Keert weder, gij afkerige kinderen..."

Mooi Jongere. Zeker eens.

Ad Anker schreef:

Jongere schreef:

Ad Anker schreef:Even voor de duidelijkheid :

ds. Roos schreef:U moet de gemeente niet zien als verbondskinderen en als dorstigen, maar als van nature vijanden.

Zo. Dan zijn de CGK - ers ook gelijk genezen.

Blijkbaar is dit gezegd tijdens een bevestigingsdienst. Dan heeft ds. Roos tijdens deze zelfde dienst ook de prachtige woorden uit het formulier mogen lezen:

Bevestigingsformulier schreef:"...alzo gaat het ook toe met deze geestelijke herders, die gesteld zijn over de gemeente, die God roept tot de zaligheid, en houdt ze als voor schapen Zijner weide."

Zo mogen en moeten we de gemeente zien. De opstellers van het formulier hebben dat heel trefzeker geformuleerd en je proeft er hun verbondsdenken in (n.a.v. bijv. psalm 95 en 100).

Zo lang ds. Roos ook de woorden uit het formulier van harte kan uitspreken (waar ik graag van uit wil gaan), is er m.i. sprake van een goed evenwicht. Het gaat in de gemeente om schapen die verloren zijn en om verbondskinderen die thuisgebracht moeten worden. "Keert weder, gij afkerige kinderen..."

Mooi Jongere. Zeker eens.

Ben blij met jullie instemming Anker en WimA. Is het verbond toch nog niet weg uit ons redeneren.

ZWP schreef:

Jongere schreef:
Zo lang ds. Roos ook de woorden uit het formulier van harte kan uitspreken (waar ik graag van uit wil gaan), is er m.i. sprake van een goed evenwicht. Het gaat in de gemeente om schapen die verloren zijn en om verbondskinderen die thuisgebracht moeten worden. "Keert weder, gij afkerige kinderen..."

Is dat zo?
In de gelijkenis van de Herder gaat het over 99 (!) schapen die veilig bij de Herder zijn, en het ene afgedwaalde schaap waar de Herder achterna gaat. Dat is wel een andere ratio dan 99 verloren schapen en één behouden, toch?

Ik twijfel sterk of je de gelijkenis zo mag uitleggen, als een 'bevestiging' van de positie van deze 99 schapen.
Volgens mij is de gelijkenis van de Herder deel van een drieluik en onlosmakelijk verbonden aan de andere twee gelijkenissen: de verloren penningen en de zonen. Als je deze gelijkenissen doorleest tot de spits ervan, het einde van de gelijkenis van de verloren zoon, kom je tot de ontdekking dat de Heere Jezus de vraag opeens radicaal omdraait. De rechtvaardige oudste zoon (beeld van de Farizeeërs, Luk. 15:1), die het huis nooit verlaten had, blijkt buiten te staan en genodigd te moeten worden om binnen te komen. Het fundamentele probleem in deze gelijkenissen blijkt niet bij de weglopers te liggen, maar bij de hoogmoedige thuisblijvers. Als je die spits van de gelijkenissen ziet, lijkt het eerder een bevestiging te zijn van wat ik schrijf.

Daaraan zou ik overigens wel willen toevoegen dat ik wel geloof dat de gemeente nog aangesproken mag en moet worden zoals ze behoort te zijn. Zoals Paulus de gemeenten aanschrijft mag en moet een predikant ook nu nog kunnen spreken: "Hij, Die ons liefgehad heeft, en Zichzelven voor ons overgegeven heeft..." Ik geloof niet dat zulke uitspraken altijd moeten worden ingeleid met een beperking (als: "Voor Gods kinderen geldt..."). Zo lees je dat nergens terug in het NT.
Maar tegelijk moet - en dat is wel heel Bijbels - altijd de separatie plaatsvinden die duidelijk maakt dat jij als hoorder buiten kunt staan. Door dezelfde prediking moet de gemeente aangesproken worden als heiligen Gods in Christus en moet een onwedergeborene de ogen geopend kunnen worden dat hij buiten die werkelijkheid staat. De realiteit van hoe het onder het oude verbond met Israël en haar kinderen ging, moet ons behoeden voor optimisme.

ZWP schreef:

Jongere schreef:
Zo lang ds. Roos ook de woorden uit het formulier van harte kan uitspreken (waar ik graag van uit wil gaan), is er m.i. sprake van een goed evenwicht. Het gaat in de gemeente om schapen die verloren zijn en om verbondskinderen die thuisgebracht moeten worden. "Keert weder, gij afkerige kinderen..."

Is dat zo?
In de gelijkenis van de Herder gaat het over 99 (!) schapen die veilig bij de Herder zijn, en het ene afgedwaalde schaap waar de Herder achterna gaat. Dat is wel een andere ratio dan 99 verloren schapen en één behouden, toch?

Wat zegt Matthew Henry hiervan? Ik neem aan dat Matthew Henry hier niet verdacht is?

Jongere schreef:

ZWP schreef:

Jongere schreef:
Zo lang ds. Roos ook de woorden uit het formulier van harte kan uitspreken (waar ik graag van uit wil gaan), is er m.i. sprake van een goed evenwicht. Het gaat in de gemeente om schapen die verloren zijn en om verbondskinderen die thuisgebracht moeten worden. "Keert weder, gij afkerige kinderen..."

Is dat zo?
In de gelijkenis van de Herder gaat het over 99 (!) schapen die veilig bij de Herder zijn, en het ene afgedwaalde schaap waar de Herder achterna gaat. Dat is wel een andere ratio dan 99 verloren schapen en één behouden, toch?

Ik twijfel sterk of je de gelijkenis zo mag uitleggen, als een 'bevestiging' van de positie van deze 99 schapen.
Volgens mij is de gelijkenis van de Herder deel van een drieluik en onlosmakelijk verbonden aan de andere twee gelijkenissen: de verloren penningen en de zonen. Als je deze gelijkenissen doorleest tot de spits ervan, het einde van de gelijkenis van de verloren zoon, kom je tot de ontdekking dat de Heere Jezus de vraag opeens radicaal omdraait. De rechtvaardige oudste zoon (beeld van de Farizeeërs, Luk. 15:1), die het huis nooit verlaten had, blijkt buiten te staan en genodigd te moeten worden om binnen te komen. Het fundamentele probleem in deze gelijkenissen blijkt niet bij de weglopers te liggen, maar bij de hoogmoedige thuisblijvers. Als je die spits van de gelijkenissen ziet, lijkt het eerder een bevestiging te zijn van wat ik schrijf.

Daaraan zou ik overigens wel willen toevoegen dat ik wel geloof dat de gemeente nog aangesproken mag en moet worden zoals ze behoort te zijn. Zoals Paulus de gemeenten aanschrijft mag en moet een predikant ook nu nog kunnen spreken: "Hij, Die ons liefgehad heeft, en Zichzelven voor ons overgegeven heeft..." Ik geloof niet dat zulke uitspraken altijd moeten worden ingeleid met een beperking (als: "Voor Gods kinderen geldt..."). Zo lees je dat nergens terug in het NT.
Maar tegelijk moet - en dat is wel heel Bijbels - altijd de separatie plaatsvinden die duidelijk maakt dat jij als hoorder buiten kunt staan. Door dezelfde prediking moet de gemeente aangesproken worden als heiligen Gods in Christus en moet een onwedergeborene de ogen geopend kunnen worden dat hij buiten die werkelijkheid staat. De realiteit van hoe het onder het oude verbond met Israël en haar kinderen ging, moet ons behoeden voor optimisme.

De kanttekenaren zeggen het volgende:

12 Wat dunkt u? [12] Indien enig mens honderd schapen had, en één uit dezelve afgedwaald ware, zal hij niet de negen en negentig laten, en op de bergen heengaande, het afgedwaalde zoeken?

[12] Met deze gelijkenis wil Christus leren, dat wanneer iemand van de gelovigen zou verleid worden, Hij niet ophoudt voordat Hij dezelve terechtgebracht zal hebben.

Matthew Henry geeft meerdere voorbeelden:
Het gaat in de context over "Wee de wereld der ergernissen"
Lees Matth. 18:7-11
Dat is het gedeelte wat hij als een eenheid verklaard omtrent de 99 en die ene afgedwaalde

Het kan gaan over de niet gevallen engelen: de 99.
Of de gevallen afgedwaalde mens.

Ik citeer even, en raad aan het geheel te lezen vanaf vers 7

Hier is ten eerste. De vergelijking, vers 12, 13. De eigenaar van 100 schapen heeft er één verloren.
Dat verlies wordt door hem niet gering geacht, nee, vlijtig zoekt hij er naar, en is zeer verblijd als hij het gevonden heeft.
ja, zijn blijdschap over dat ene weergevonden schaap is groter dan in de 99, die niet verdwaald waren.
De vrees die hij koesterde van dat te moeten verliezen. en de verassing van het gevonden te hebben verhogen zijn vreugde.
Nu is dit toepasselijk:
1. Op de staat van de gevallen mens in het algemeen. Hij is verdwaald als een verloren schaap; de engelen die staande zijn
gebleven, waren als de 99, die niet afgedwaald zijn.
De verdwaalde mens wordt gezocht op de bergen, die Christus met grote vermoeienis en zorg besteeg en doorkruiste, om hem
te zoeken, en hij werd gevonden, hetgeen een oorzaak is van vreugde. Er is in de hemel meer blijdschap over de bekering van
zondaren dan over het blijven van de engelen.
2. Op bijzondere gelovigen, die geërgerd en buiten hun weg gevoerd worden door de struikelblokken, die hun in de weg gelegd
zijn, of de listen en lagen van hen, die hen van de weg aflokken.
Al was het nu maar één van de 100, dat aldus weggedreven wordt, gelijk dit met schapen maar al te gemakkelijk gaat, toch zal
het met grote zorg nagegaan en gezocht worden, de terugkeer wordt met grote blijdschap welkom geheten, en daarom zal ook
het onrecht, dat aan hen geschied is, met groot ongenoegen bezocht en bestraft worden.
Indien er blijdschap is in de hemel wegens het vinden van één van deze kleinen, dan is er ook toorn in de hemel wegens het
ergeren van hen.
Tot zover het citaat.

De gelijkenis staat dus in het verband met de ergernissen, waarover een drievoudig wee wordt uitgesproken.
Lees verder het geheel in het verband.

Jongere schreef: Ik twijfel sterk of je de gelijkenis zo mag uitleggen, als een 'bevestiging' van de positie van deze 99 schapen.
Volgens mij is de gelijkenis van de Herder deel van een drieluik en onlosmakelijk verbonden aan de andere twee gelijkenissen: de verloren penningen en de zonen. Als je deze gelijkenissen doorleest tot de spits ervan, het einde van de gelijkenis van de verloren zoon, kom je tot de ontdekking dat de Heere Jezus de vraag opeens radicaal omdraait. De rechtvaardige oudste zoon (beeld van de Farizeeërs, Luk. 15:1), die het huis nooit verlaten had, blijkt buiten te staan en genodigd te moeten worden om binnen te komen. Het fundamentele probleem in deze gelijkenissen blijkt niet bij de weglopers te liggen, maar bij de hoogmoedige thuisblijvers. Als je die spits van de gelijkenissen ziet, lijkt het eerder een bevestiging te zijn van wat ik schrijf.

Daaraan zou ik overigens wel willen toevoegen dat ik wel geloof dat de gemeente nog aangesproken mag en moet worden zoals ze behoort te zijn. Zoals Paulus de gemeenten aanschrijft mag en moet een predikant ook nu nog kunnen spreken: "Hij, Die ons liefgehad heeft, en Zichzelven voor ons overgegeven heeft..." Ik geloof niet dat zulke uitspraken altijd moeten worden ingeleid met een beperking (als: "Voor Gods kinderen geldt..."). Zo lees je dat nergens terug in het NT.
Maar tegelijk moet - en dat is wel heel Bijbels - altijd de separatie plaatsvinden die duidelijk maakt dat jij als hoorder buiten kunt staan. Door dezelfde prediking moet de gemeente aangesproken worden als heiligen Gods in Christus en moet een onwedergeborene de ogen geopend kunnen worden dat hij buiten die werkelijkheid staat. De realiteit van hoe het onder het oude verbond met Israël en haar kinderen ging, moet ons behoeden voor optimisme.

Zonder uitgebreid op je eerste alinea in te gaan (ik weet niet zeker of die gelijkenissen eigenlijk wel over de kerk/gemeente gaan) het tweede wat je schrijft is m.i. niet slechts de andere kant die ook benoemd moet worden, maar veel meer: de kant die éérst en vooral benoemd moet worden. De Bijbel gaat ons daarin immers voor. De gemeente is het volk van God, is het lichaam van Christus, de tempel van de levende God, het huis van God. Het is de plaats waar de Heilige Geest woont en alles bepaalt. De gemeente is een gebouw waarvan Jezus Christus de Hoeksteen is.
In Openbaring zijn de zeven gemeente, zeven gouden kandelaren. De kerk van de Heer van de kerk, de Kurios.

Als we deze hoge Bijbelse woorden op ons in laten werken, kunnen we toch niet primair of eenzijdig spreken over de gemeente als vijanden van God? Dan doen we niet alleen de gemeente tekort, maar volgens mij ook God Zelf.

Maar is Matthew Henry fout in zijn zienswijze? Hij was een begenadigd mens, maar hij was een mens... als iemand vat wat ik bedoel. Om een voorbeeld te noemen: Ook in de Dogmatiek van ds. Kersten staat iets wat in feite niet waar kan zijn.

-DIA- schreef:Om een voorbeeld te noemen: Ook in de Dogmatiek van ds. Kersten staat iets wat in feite niet waar kan zijn.

vertel