De krant Trouw heeft een rubriek: goede manieren. Beatrijs beantwoordt vragen van lezers. Er zitten soms leuke dingen tussen, vaak ook onzin.
Deze vond ik wel interessant, bij ons thuis waren de meningen erg verdeeld over wat het juiste antwoord was.

Beste Beatrijs,
Het is mij (vrouw, 26) opgevallen dat veel vrienden die bij mij thuis langskomen ongevraagd hun mobiele telefoon-oplader in het stopcontact steken. Ik vind dit zeer onbeleefd. Niet dat men zijn/haar telefoon op wil laden, maar dat dit niet gevraagd wordt. Hoe moeilijk kan het zijn: 'Zou ik even een stopcontact mogen gebruiken?' Ik zou dan zeker instemmend antwoorden.

In dezelfde lijn ligt het gebruik maken van mijn wifi. In plaats van te vragen: 'Zou ik je wifi-wachtwoord mogen hebben?' vraagt men: 'Wat is je wifi-wachtwoord?' alsof ze daar vanzelfsprekend recht op hebben. De mensen met wie ik mijn ergernis heb besproken, zeggen dat het de normaalste zaak van de wereld is. Iemand trok zelfs mijn gastvrijheid in twijfel! Wat vindt u?

Ik vind het onfatsoenlijk als je dat niet even vraagt.

Ik vraag ook regelmatig of ik even wat stroom mag gebruiken. Dat mag altijd. Maar ik zou dat ook vragen als ik de wc wil gebruiken. Bij goede vrienden, waar ik regelmatig kom, vraag ik dat niet iedere keer. Dan zou ik ook niet vragen of ik wat stroom kan gebruiken, maar goed, dan heb je de wifi-code ook al.

Ik lees haar altijd. Vind het zo leerzaam.
Zij beantwoord veel vragen die tot nu toe niet in de etiquetteregels voorkwamen.
Zoals deze ook bijvoorbeeld.

Vanwege een verbouwing en ook diverse reparaties had ik werklui over de vloer en daar zat er wel tussen die wat correctie konden gebruiken, al greep ik niet op alles in.
Maar idd, mobieltjes werden ongevraagd in het stopcontact gestoken, lunchpakketjes in de woonkamer opgepeuzeld.
En de rouwdouwers die een zonnescherm kwamen ophangen en later repareren waren echt verschrikkelijk.
Over hen ik heb ik een klacht ingediend bij hun baas.
Later zag ik op internet dat werknemers van dit bedrijf bij tamelijk veel klanten irritaties opriepen.

Maar dit soort vragen kun je ook niet terugvinden in het grote boek. Wanneer grijp je in, en op welke wijze?
Mijn vriendin liet een hobbykas bouwen en die lui staan er om bekend. Ze was voorbereid, maar het werd toch erger dan ze had verwacht.

Wij delen meestal de wificode niet. Niets is zo irritant om gasten te hebben die je moet delen met hun smartphone.

Blijkbaar hebben wij altijd correcte gasten, ik maak dit soort dingen nooit mee....

Deze vraag was een van de weinige keren dat we een kleine generatiekloof hadden. Zoon vond het de normaalste zaak van de wereld dat je je telefoon oplaadt zonder vragen, en de wificode, waarom zou je die niet krijgen? Waar ben je bang voor?
Ik stond daar dus heel anders in. Maar hij zei wel: zal wel gezellig worden als je bezoek per se de wifi wil gebruiken. Dan zitten ze dus met hun telefoon te spelen.

Dodo schreef:Deze vraag was een van de weinige keren dat we een kleine generatiekloof hadden. Zoon vond het de normaalste zaak van de wereld dat je je telefoon oplaadt zonder vragen, en de wificode, waarom zou je die niet krijgen? Waar ben je bang voor?
Ik stond daar dus heel anders in. Maar hij zei wel: zal wel gezellig worden als je bezoek per se de wifi wil gebruiken. Dan zitten ze dus met hun telefoon te spelen.

Op dit punt niet, maar laatst hadden we er wel eentje.
Ik deed met zoon en dochter een gezelschapsspel (elkaar vragen stellen) en als dochter mij een vraag moest stellen, tuurde mijn zoon op zijn schermpje.
Na 3 x zei ik dat ik het irritant vond, hij zei dat hij best kon multitasken.

Ik ken Beatrijs nog als een 'Rooms-katholiek' alternatief (1936-1967) voor meer seculiere vrouwenbladen als Margriet en Libelle.
Beatrijs presenteerde zich als "het enige katholieke damesweekblad" Intussen is dit overbodig geworden en Beatrijs (evenals Rosita)
ziin opgegaan in Margriet of Libelle. Een gereformeerde variant was er in de vorm van "Prinses", uitgegeven door Zomer en Keuning,
die ook De Spiegel uitgaf. Intussen ook vergaan in het kielzog van de gereformeerde kerken.
Dit even terzijde opgemerkt.

Ik heb er nog eentje: hoe laat je je noemen door de volwassen vrienden van je kinderen? Dus als ze al langere tijd over de vloer komen en het mevrouw/meneer tijdperk voorbij bent als het ware.

Mara schreef:Ik heb er nog eentje: hoe laat je je noemen door de volwassen vrienden van je kinderen? Dus als ze al langere tijd over de vloer komen en het mevrouw/meneer tijdperk voorbij bent als het ware.

Dat is idd een goede vraag!!!
Ik weet zelf vaak niet hoe ik me dan moet voorstellen eigenlijk...
Ik voel me geen mevrouw, ik ben de moeder van klinkt zo kleuterachtig en dat weten ze heus wel het brengt mij persoonlijk vaak in verwarring want ik zie mezelf gewoon als Orchidee de Tropische en zo stel ik me ook altijd voor.

Mara schreef:Ik heb er nog eentje: hoe laat je je noemen door de volwassen vrienden van je kinderen? Dus als ze al langere tijd over de vloer komen en het mevrouw/meneer tijdperk voorbij bent als het ware.

Dat schuift een beetje tussen mevrouw, tante, roepnaam of niets. Ik maak er geen punt van. Vroeger wel, maar ik ben er wat genuanceerder over gaan denken. Een prettige omgang, met respect van beide kanten, vind ik belangrijker dan de aanspreeknaam.

De volwassen vrienden van onze kinderen mogen ons bij de voornaam noemen. Ik heb zelf vriendinnen die ook van die leeftijd zijn. (En eigenlijk ook een paar gezamelijke vriendinnen met mijn dochters) En mijn man heeft collega's van dezelfde leeftijd als onze kinderen. Die noemen hem ook gewoon Wim. Dus hebben we op een gegeven moment maar de knoop doorgehakt. Bevalt ons prima.

Als je op visite bent heb je je telefoon toch niet nodig? Zelf heb ik een hekel als iemand continu op zijn/haar telefoon zit te kijken. Stel je voor dat je een berichtje/mailtje etc. niet snel genoeg kan lezen.

@Mara, gewoon bij de voornaam. En dan wel met u. ;-)

Dodo schreef:

Mara schreef:Ik heb er nog eentje: hoe laat je je noemen door de volwassen vrienden van je kinderen? Dus als ze al langere tijd over de vloer komen en het mevrouw/meneer tijdperk voorbij bent als het ware.

Dat schuift een beetje tussen mevrouw, tante, roepnaam of niets. Ik maak er geen punt van. Vroeger wel, maar ik ben er wat genuanceerder over gaan denken. Een prettige omgang, met respect van beide kanten, vind ik belangrijker dan de aanspreeknaam.

Onze kinderen zeggen jij tegen ons, u tegen "vreemden".
Dat maakt de afstand al iets kleiner.
Dus de vrienden en -innen die soms al 20 jaar bij ons thuis komen, zijn hierin meegegroeid en noemen mij gemakkelijk bij de voornaam. Mijn man blijft toch vaak u.
Ik was bij mijn vriendin en zij is traditioneel hierin, u en mevrouw, maar toen ik de 20 jarige vriendin van haar zoon tegen haar hoorde ze bekte mijn vriendin gewoon af. Wel met u en mevrouw doorspekt.
Daar zit t m zeker niet in dus. Dat beaamt zij nu ook wel.

Orchidee schreef:ik ben de moeder van klinkt zo kleuterachtig

Dat was wel makkelijk he, "mamma van Liesje".
Toch vind ik dat leuker klinken bij kinderen dan mevrouw. Zo ging dat vroeger. Het gaf zoveel afstand.

helma schreef:Dus hebben we op een gegeven moment maar de knoop doorgehakt. Bevalt ons prima.

Sommige vrienden vroegen het, bij anderen liep het vanzelf.
Als ik hen een berichtje of kaartje stuur, onderteken ik ook met voor- en achternaam.

We beginnen van ons uit altijd met u en meneer/mevrouw, totdat de wederpartij aangeeft liever te tutoyeren.

Wij zijn ook niet moeilijk in het u of jij/jou maar hoe gaat dat bijv. bij een vriend van je dochter die toch al een par maanden over de vloer komt?
Afgelopen zaterdag werd ik nog aangesproken met: uuuhhh...moeder van @Ria....we schoten beiden in de lach maar we wisten ook niet hoe anders???