Volgens het AD willen steeds meer mensen dat de uitvaart van hun geliefde wordt vastgelegd op foto en/of film.
Citaat: Nabestaanden laten steeds vaker een uitvaart vastleggen. Dat helpt bij de rouwverwerking. Op de dag zelf leef je in een roes.
Een rouwfotograaf let op de belangrijke momenten en heeft oog voor detail.
De vrouw die vier jaar geleden uitvaartfotografe werd, laat soms zelf ook de tranen stromen. De camera is een soort schild, ze klikt wel door.

Momenteel is er een tentoonstelling van post mortem foto's in het uitvaartmuseum (ik wist niet dat dit museum bestond).

Ik kan me er niets bij voorstellen. Ga je een paar weken na het overlijden van een geliefde foto's en filmpjes zitten kijken, wie er allemaal waren en hoe verdrietig iedereen was, is dat echt beter voor de rouwverwerking?
Heeft iemand er ervaring mee?

Ik heb het een keer gehoord van een familie, die een zwaar verkeersongeluk had gehad. Een persoon overleden, andere in het ziekenhuis. Deze kon niet bij de begrafenis aanwezig zijn en heeft later videobeelden van de begrafenis bekeken. Dat scheen goed te zijn voor de verwerking.

Het zal in andere gevallen ook wel per persoon verschillend zijn, denk ik.

De rouwdienst van mijn schoonvader staat ook op film en ik weet van mijn schoonmoeder dat zij deze nog een paar keer bekeken heeft, ook met familie uit het buitenland die er niet bij konden zijn.

Van mij zou het niet hoeven als je alles zelf meemaakt. Het staat in je geheugen gegrift. Het Bijbelhoofdstuk in het dialect voorgelezen etc. Maar inderdaad, als het niet in je geheugen gegrift staat, omdat je het niet hebt meegemaakt, is het goed om je een beeld te kunnen vormen van die gebeurtenis. Voor je verwerking. Jij mag verder leven... dat is wat dan telt. Ook al sta je daar niet een twee drie bij stil.

Desiree schreef:Van mij zou het niet hoeven als je alles zelf meemaakt. Het staat in je geheugen gegrift. Het Bijbelhoofdstuk in het dialect voorgelezen etc. Maar inderdaad, als het niet in je geheugen gegrift staat, omdat je het niet hebt meegemaakt, is het goed om je een beeld te kunnen vormen van die gebeurtenis. Voor je verwerking. Jij mag verder leven... dat is wat dan telt. Ook al sta je daar niet een twee drie bij stil.

Ik denk dat het achteraf goed zou zijn geweest voor mijn jongste dochter als we zoiets hadden kunnen doen bij de begrafenis van mijn schoonvader. En ja, vaak beleef je zo'n dag in een roes. Ik vind het idee zo gek nog niet.
En natuurlijk is het niet om te kijken wie of wat en hoeveel verdriet er was bij anderen. Dat je daar uberhaubt opkomt....

Bij ons is het van achteren gefilmd. De 6 kleinkinderen ( 0-5 jaar) waren er allemaal bij en zag je ook zitten en soms lopen. Mijn schoonmoeder vond dat ook erg fijn om nogmaals te zien.

JolandaOudshoorn schreef: En natuurlijk is het niet om te kijken wie of wat en hoeveel verdriet er was bij anderen. Dat je daar uberhaubt opkomt....

Is dat voor mij bedoeld?

Je herbeleeft de dag, ziet even wie er allemaal waren. Maak anderen deelgenoot van je verdriet. We hebben ook gelachen, niet onbelangrijk, vergeet de humor niet.

En van de site van de afscheidsfotograaf: Verdriet delen door middel van foto’s en film is dus ook in een veel later stadium in ons leven zeer waardevol.

En van de site fotoclub: Gaat het de familie met name om de emoties van de mensen of details van knuffels, bloemstukken etc?

Even voor de duidelijkheid: wat is nou precies je probleem met het filmen van een begrafenis?

Ik heb er zelf moeite mee, dus wat iemand anders doet, moet iemand zelf weten.
Eén van mijn bezwaren zou zijn dat er dan tijdens de rouwdienst foto's worden gemaakt.
In de meeste midden/rechtse gemeentes is dat trouwens niet geoorloofd.
Ook zijn er kerken waarin de kist niet eens tijdens de rouwdienst erbij staat.

Ik denk dus wel dat je heel goede afspraken met de fotograaf moet maken, wat je wel en wat je beslist niet op de foto wil.
De voorbeelden in het artikel en op de diverse sites geven een andersoortige begrafenis weer dan zoals wij die gewend zijn.
Ik kreeg laatst een bedankkaartje waarop een foto van de rouwstoet stond. Daarop kon ik mezelf dan terug vinden.
Voor mij heeft dat geen meerwaarde.

Weet je Mara we proberen mee te denken als je reacties vraagt op een posting, maar volgens mij zeg je dit toch echt zelf (even gekopieerd en gekleurd)

Ik kan me er niets bij voorstellen. Ga je een paar weken na het overlijden van een geliefde foto's en filmpjes zitten kijken, wie er allemaal waren en hoe verdrietig iedereen was, is dat echt beter voor de rouwverwerking?
Heeft iemand er ervaring mee?

Snap je de reactie nu wat beter?
Vaak zit je eigen reactie of opmerking verwerkt in of tussen een geplaatst stukje, dat maakt het wat onoverzichtelijk.

Het gaat hier nu om de vraag of het wijs is om opnamen te maken van de begrafenis. Daar moet je natuurlijk niet alleen maar het beeld bij plakken van een uitvaart die totaal anders is dan dat wij gewend zijn, dat maakt het nodeloos ingewikkeld.

Het voorbeeld dat ik aanhaalde, speelde zich echt af in onze kring. Voor zover ik weet, zijn er geen opnamen gemaakt van de rouwdienst. Wel van de rouwstoet en de plechtigheid op de begraafplaats. Zijn daar fundamentele bezwaren tegen? Dat lijkt mij niet, wel spelen persoonlijke voorkeuren hierbij een sterke rol - of zoiets als: dat hebben we nooit gedaan, dat zijn we niet gewend.

Terri schreef:Weet je Mara we proberen mee te denken als je reacties vraagt op een posting, maar volgens mij zeg je dit toch echt zelf (even gekopieerd en gekleurd)

Ik kan me er niets bij voorstellen. Ga je een paar weken na het overlijden van een geliefde foto's en filmpjes zitten kijken, wie er allemaal waren en hoe verdrietig iedereen was, is dat echt beter voor de rouwverwerking?
Heeft iemand er ervaring mee?

Snap je de reactie nu wat beter?
Vaak zit je eigen reactie of opmerking verwerkt in of tussen een geplaatst stukje, dat maakt het wat onoverzichtelijk.

Ja ik snap het. Maar er wordt door sommigen vaak wel met een gekleurde (negatieve) bril gelezen en dat is niet echt prettig.

Ik denk dat het in refokringen nog niet alom gewaardeerd en/of gedaan wordt. Toch?

Mara schreef:

Terri schreef:Weet je Mara we proberen mee te denken als je reacties vraagt op een posting, maar volgens mij zeg je dit toch echt zelf (even gekopieerd en gekleurd)

Ik kan me er niets bij voorstellen. Ga je een paar weken na het overlijden van een geliefde foto's en filmpjes zitten kijken, wie er allemaal waren en hoe verdrietig iedereen was, is dat echt beter voor de rouwverwerking?
Heeft iemand er ervaring mee?

Snap je de reactie nu wat beter?
Vaak zit je eigen reactie of opmerking verwerkt in of tussen een geplaatst stukje, dat maakt het wat onoverzichtelijk.

Ja ik snap het. Maar er wordt door sommigen vaak wel met een gekleurde (negatieve) bril gelezen en dat is niet echt prettig.

Ik denk dat het in refokringen nog niet alom gewaardeerd en/of gedaan wordt. Toch?

Nee het wordt voor zover ik weet in refo-kringen niet gedaan.
Alleen kan ik geen principiële reden vinden om het niet te doen, dus heb ik niet echt een mening.
Mijn gevoelsleven vraagt er niet speciaal om, om een begrafenis terug te zien van b.v. m'n vader, moeder,schoonmoeder of oma, helemaal niet juist, maar dat is een gevoelsargument en heel persoonlijk.

Mara schreef:Volgens het AD willen steeds meer mensen dat de uitvaart van hun geliefde wordt vastgelegd op foto en/of film.
Citaat: Nabestaanden laten steeds vaker een uitvaart vastleggen. Dat helpt bij de rouwverwerking. Op de dag zelf leef je in een roes.
Een rouwfotograaf let op de belangrijke momenten en heeft oog voor detail.
Heeft iemand er ervaring mee?

Nee, ik ben zelf een verwoed fotograaf maar van mij hoeft dat persoonlijk niet.