Ds. G.A. van den Brink (HHK) over geloofszekerheid

[-DIA-]

In hoofdlijn ben ik het met je eens dat twijfel uit de mens zelf voortkomt, maar de Heere trekt in het genadeleven Zich voor de mens ook wel eens terug, waardoor deze voor zijn/haar beleving God kwijt is en twijfelt of het allemaal wel waar is geweest. Terwijl de Heere dit geeft om Zijn Volk te oefenen in het vrezen van Zijn Naam, maar dan vraag ik mij af of deze "twijfel" afkomstig is van de mens?

Je bent hier erg stellig, maar hoe kom je erbij dat de Heere Zich terugtrekt om te oefenen?
De bijbel is toch niet onduidelijk: God trekt Zich terug van de ongelovige, niet van Zijn volk (kleine letter).

De gevoelige genade kan (door eigen schuld en verzaking) wel eens wijken. Ik zou de namen kunnen noemen van
hooggeachte predikanten die veel genade kenden maar ook tijden dat er zelfs gedachten als dat God niet zou bestaan
in hun binnenste werden geworpen. Ik denk niet dat een naamchristen daar van weet, die weet niet wat een verlating
is, weet ook niet wat het is om nabij zijn God te zijn. Dan is het de Heere Zelf die zijn volk (als het Hem behaagd)
weer op de plaats weet te brengen, en laten we dan bedenken dat dit meest wel eens door diepe wegen moet gaan.
Nogmaals, ik zou de namen kunnen noemen van predikanten met grote genadegaven, en die toch op in het duister
kwamen voor hun ziel.

En nee, God trekt Zijn hand nooit af van Zijn werk, maar beproeft wel, en door eigen schuld en nalatigheid kan
een ziel in een donkere weg geleid worden. En zulke wegen worden nog zelden verklaard, terwijl er wel zielen
zouden kunnen zijn die in deze wegen verkeren. Ik denk ook dat bijna ieder van Gods volk hier in meer of mindere
mate kennis aan zal hebben.

[refo]

Ik ken de verhalen ook.

Door te stellen dat het een beproeving van Gods volk is door God is er geen sprake meer van ongeloof, maar ga je er een eigen verhaal met gevoeligheden van maken.
Echter ongeloof is ongeloof. Wie niet gelooft is zonder God. Dat brengen als een beproeving is levensgevaarlijk.

[-DIA-]

Ik ken de verhalen ook.

Door te stellen dat het een beproeving van Gods volk is door God is er geen sprake meer van ongeloof, maar ga je er een eigen verhaal met gevoeligheden van maken.
Echter ongeloof is ongeloof. Wie niet gelooft is zonder God. Dat brengen als een beproeving is levensgevaarlijk.

Lieve vriend,
Waarom bent u altijd zo negatief?
Probeer eens een beetje positief over te komen en niet alles de grond in te boren.

[huisman]

In hoofdlijn ben ik het met je eens dat twijfel uit de mens zelf voortkomt, maar de Heere trekt in het genadeleven Zich voor de mens ook wel eens terug, waardoor deze voor zijn/haar beleving God kwijt is en twijfelt of het allemaal wel waar is geweest. Terwijl de Heere dit geeft om Zijn Volk te oefenen in het vrezen van Zijn Naam, maar dan vraag ik mij af of deze "twijfel" afkomstig is van de mens?

Je bent hier erg stellig, maar hoe kom je erbij dat de Heere Zich terugtrekt om te oefenen?
De bijbel is toch niet onduidelijk: God trekt Zich terug van de ongelovige, niet van Zijn volk (kleine letter).

Helaas refo heb je de Schrift niet mee: Maar één voorbeeld Psalm 30.

8 Want, HEERE! Gij hadt mijn berg door Uw goedgunstigheid vastgezet; maar toen Gij Uw aangezicht verborgt, werd ik verschrikt.
9 Tot U, HEERE! riep ik, en ik smeekte tot den HEERE:
10 Wat gewin is er in mijn bloed, in mijn nederdalen tot de groeve? Zal U het stof loven? Zal het Uw waarheid verkondigen?
11 Hoor, HEERE! en wees mij genadig; HEERE! wees mij een Helper

[Panny]

Waar het vooral om gaat is dat elke gelovige zekerheid heeft.
De ene sterker en de ander minder sterk.
Elke gelovige heeft te maken met twijfel en ongeloof.
Maar het is gevaarlijk als je jezelf of anderen als gelovige ziet omdat ze bekommerd zijn maar niets kennen van Christus als hun persoonlijke zaligmaker.

[Vagari]

Ik ken de verhalen ook.

Door te stellen dat het een beproeving van Gods volk is door God is er geen sprake meer van ongeloof, maar ga je er een eigen verhaal met gevoeligheden van maken.
Echter ongeloof is ongeloof. Wie niet gelooft is zonder God. Dat brengen als een beproeving is levensgevaarlijk.

Ja, en toch is het Bijbels. Als je immers Christen bent, betekent dat dat je van Christus bent en niet meer van jezelf. Dan zeg je Jehovah Tzidkenu: De Heere onze gerechtigheid.

31 En de Heere zeide: Simon, Simon, ziet, de satan heeft ulieden zeer begeerd om te ziften als de tarwe; 32 Maar Ik heb voor u gebeden, dat uw geloof niet ophoude; en gij, als gij eens zult bekeerd zijn, zo versterk uw broeders.

14 Want wij weten, dat de wet geestelijk is, maar ik ben vleselijk, verkocht onder de zonde. 15 Want hetgeen ik doe, dat ken ik niet; want hetgeen ik wil, dat doe ik niet, maar hetgeen ik haat, dat doe ik. 16 En indien ik hetgene doe, dat ik niet wil, zo stem ik de wet toe, dat zij goed is. 17 Ik dan doe datzelve nu niet meer, maar de zonde, die in mij woont. 18 Want ik weet, dat in mij, dat is, in mijn vlees, geen goed woont; want het willen is wel bij mij, maar het goede te doen, dat vind ik niet. 19 Want het goede dat ik wil, doe ik niet, maar het kwade, dat ik niet wil, dat doe ik. 20 Indien ik hetgene doe, dat ik niet wil, zo doe ik nu hetzelve niet meer, maar de zonde, die in mij woont. 21 Zo vind ik dan deze wet in mij; als ik het goede wil doen, dat het kwade mij bijligt. 22 Want ik heb een vermaak in de wet Gods, naar den inwendigen mens; 23 Maar ik zie een andere wet in mijn leden, welke strijdt tegen de wet mijns gemoeds, en mij gevangen neemt onder de wet der zonde, die in mijn leden is. 24 Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen uit het lichaam dezes doods? 25 Ik dank God, door Jezus Christus, onzen Heere. 26 Zo dan, ik zelf dien wel met het gemoed de wet Gods, maar met het vlees de wet der zonde.

Wel eens 'De Weldadigheden van een Verbonds-God' gelezen? (John Warburton)

[-DIA-]

Waar het vooral om gaat is dat elke gelovige zekerheid heeft.
De ene sterker en de ander minder sterk.
Elke gelovige heeft te maken met twijfel en ongeloof.
Maar het is gevaarlijk als je jezelf of anderen als gelovige ziet omdat ze bekommerd zijn maar niets kennen van Christus als hun persoonlijke zaligmaker.

Mensen waar niets van uit gaat kun je nooit jaloers op worden. Wie zichzelf een bekommerde noemt, dat is op zich al
een wat vreemde zaak. Anders is een mens die in een levend gemis naar God schreeuwt, die niet weet hoe hij of zij
ooit nog zalig kan worden. Die het weten, en er amen op mogen zeggen: God doet geen onrecht als Hij nooit meer
naar mij omziet.
Mensen die, laten we het zo zeggen, toch aan Gods kant vallen, al liggen ze er in eigen waarneming buiten en weten
ze niet hoe ze ooit tot God bekeerd zullen worden.

Deze taal hoor je niet zoveel, maar als er nog zulke mensen zijn zou je er toch jaloers op worden. Want dan zie je
toch iets, een werk van God in hun dat ze zelf niet zien.

Nu zou ik zeggen, reageer niet meteen zoals we dat hier gewend zijn. We zouden het werk van God immers miskennen en vertrappen? Ik zal in het midden van u doen overlaten een arm en ellendig volk. En die zullen op de Naam des Heeren betrouwen. Op Gods tijd haalt God Zijn volk zeker uit de banden. Wat uit Zijn lippen ging blijft immers vast en onverbroken.

[ejvl]

Daar hoef je niet jaloers op te worden DIA. In zo'n staat kan het nog alle kanten op vanuit de mens gezien. Het kan zelfs echter lijken als het van de mens uitgaat.
Het enige waar een mens jaloers op kan zijn is op iemand die Christus kent als borg en middelaar. Dat is de enige grond en zekerheid.

[-DIA-]

Daar hoef je niet jaloers op te worden DIA. In zo'n staat kan het nog alle kanten op vanuit de mens gezien. Het kan zelfs echter lijken als het van de mens uitgaat.
Het enige waar een mens jaloers op kan zijn is op iemand die Christus kent als borg en middelaar. Dat is de enige grond en zekerheid.

Nee u vat het niet.
Op mensen jaloers worden is een hachelijke bezigheid, maar jaloers worden op het werk van God in een mens is een andere zaak. Dan staat niet de mens in het middelpunt, maar de Werker van Zijn eigen grote werken.
Maar zeg er wel bij: er kunnen door de genade banden vallen die de eeuwigheid verduren. Denk aan David en Jonathan.

[Dodo]

Ik snap niet dat jullie voor de zoveelste keer zo'n rotonde starten. Het gaat allang niet meer over de eerste posting, maar het is weer hetzelfde gedoe. Doet me denken aan loopgraven, waarvan uit je veilig kunt schieten op de tegenstander.
Niemand wordt er wijzer van.

[-DIA-]

Ik snap niet dat jullie voor de zoveelste keer zo'n rotonde starten. Het gaat allang niet meer over de eerste posting, maar het is weer hetzelfde gedoe. Doet me denken aan loopgraven, waarvan uit je veilig kunt schieten op de tegenstander.
Niemand wordt er wijzer van.

Dan zou je rechtaan rechttoe moeten ingaan op de woorden van zijne eerwaarde.
Ik denk dat dat nogal wat explosiegevaar in zich heeft.
Daar waagt tot nu toe niemand zich aan, en ik heb gezegd dat ik nog zwijg zolang daarop niet is gereageerd.

[-DIA-]

Om te beginnen de toonzetting. In de eerste vraag van de interviewer merk ja al uit welke hoek de wind waait:
"Binnen de christelijke kerk in Nederland, zeker, misschien wel breder, maar beperkend op Nederland en dan misschien nog kleiner de gereformeerde gezindte, daar zijn we allebei het meeste in thuis, daar zie je, euh, ontzettend veel mensen die zich wel christen noemen , die ook het geloof in de Heere Jezus belijden of willen belijden, maar die enorm worstelen met, met de toe-eigening van het heil: hoe wordt het voor mij, is het voor mij… euh, geloofszekerheid."

Tja, om zo te beginnen, dan is de toon eigenlijk al gezet. Denk ik dan.
Let dan verder op de vraagstellingen en de antwoorden. Dat is toch, daar hoeven we geen geleerde professor voor te zijn, helemaal in de richting van wat ik maar een neo-reformatorisch denken zou willen noemen.
Ik besef aan de ene kant dat het een onderwerp is dat erg moeilijk is om te bespreken, hoewel het in het gesprek wel allemaal netjes 'opgelost' wordt. Ik kan niet in alles mee wat zijne eerwaarde zegt, en de interviewer zit ook helemaal op de lijn van zijne eerwaarde.

[huisman]

Om te beginnen de toonzetting. In de eerste vraag van de interviewer merk ja al uit welke hoek de wind waait:
"Binnen de christelijke kerk in Nederland, zeker, misschien wel breder, maar beperkend op Nederland en dan misschien nog kleiner de gereformeerde gezindte, daar zijn we allebei het meeste in thuis, daar zie je, euh, ontzettend veel mensen die zich wel christen noemen , die ook het geloof in de Heere Jezus belijden of willen belijden, maar die enorm worstelen met, met de toe-eigening van het heil: hoe wordt het voor mij, is het voor mij… euh, geloofszekerheid."

Tja, om zo te beginnen, dan is de toon eigenlijk al gezet. Denk ik dan.
Let dan verder op de vraagstellingen en de antwoorden. Dat is toch, daar hoeven we geen geleerde professor voor te zijn, helemaal in de richting van wat ik maar een neo-reformatorisch denken zou willen noemen.
Ik besef aan de ene kant dat het een onderwerp is dat erg moeilijk is om te bespreken, hoewel het in het gesprek wel allemaal netjes 'opgelost' wordt. Ik kan niet in alles mee wat zijne eerwaarde zegt, en de interviewer zit ook helemaal op de lijn van zijne eerwaarde.

Wat deze predikant zegt is niet onwaar en soms ook leerzaam maar hij zegt over dit onderwerp te weinig en is te eenzijdig. Ik heb laten zien dat de Westminster Confessie andere tonen laat horen. Ook in de Psalmen kun je de worstelingen zien die kinderen van God hebben over dit onderwerp.

[FlyingEagle]

Misschien heb je gelijk maar in de gereformeerde gezindte wordt veelal er vanuit gegaan dat er geloofsonzekerheid is, en vaak ook van de kansels verkondigd als zou dat er bij horen, dat is een totaal andere benadering dan aangevend dat er geloofsonzekerheid kan zijn maar om dan vanuit de Bijbel de zekerheid van het geloof aan te geven en te bemoedigen met gelovigen in de Bijbel die daar ook mee geworsteld hebben.

[huisman]

Misschien heb je gelijk maar in de gereformeerde gezindte wordt veelal er vanuit gegaan dat er geloofsonzekerheid is, en vaak ook van de kansels verkondigd als zou dat er bij horen, dat is een totaal andere benadering dan aangevend dat er geloofsonzekerheid kan zijn maar om dan vanuit de Bijbel de zekerheid van het geloof aan te geven en te bemoedigen met gelovigen in de Bijbel die daar ook mee geworsteld hebben.

Mee eens maar de remedie is niet om alle onzekerheid als niet behorend bij het ware geloof te kwalificeren. Dan maak je pastorale ongelukken en nog belangrijker, je spreekt dan niet naar de Schrift.

Ik voel mij meer thuis bij de tekening die Bunyan geeft in de Christenreis van de geloofsworstelingen van een waar christen.