Refomeisje

[-DIA-]

Er zij beslist ook andere redenen, dat men moet gaan. Niet anders kan.
Maar bovenstaande slaat meer op degenen die het op 'die regeltjes' geven.
Helaas is dat meer de praktijk dan andere redenen.

O, wordt er in de kerkbode bij vermeld waarom al die mensen weggaan, en staat er dan in bijna alle gevallen "vanwege de regeltjes"?
Of ken jij al die mensen persoonlijk en weet jij precies waarom ze weggaan?

Of.... oordeel je weer eens een beetje te snel?

Ik ken ze vanzelf niet allemaal. Maar wel veel van nabij, zelfs in eigen huis, meegemaakt.
En een beetje de ogen en oren open houden leert ook best veel.

[Curatorium]

Men vervreemd van het Woord. Het 'doet' hen soms niets meer. En dan komen die 'regeltjes' er ook vaak nog bij.

Vervreemden van het Woord? Dat kan ook heel goed aan bedekte prediking liggen. Of aan geen sfeer/benadering binnen een gemeente.

Natuurlijk kan het zo zijn dat mensen, wanneer ze een kerk verlaten hebben, opeens een tv in hun huiskamer hebben. Maar dat betekent niet dat ze de kerk verlaten hebben om een tv te hebben. Hooguit dat ze er mee gewacht hebben.

[ejvl]

Regeltjes...
Wat ik dat vaak gehoord...
Dat zijn regeltjes van de gereformeerde gemeenten.
Daar heb ik echt geen boodschap aan.
Mensenregeltjes...
En... ze gingen.
Weg.
Naar wat anders.
Naar een ander woord.
Naar minder regeltjes.
Naar meer vrijheid (voor het vlees dan).
Meest naar de PKN.

Elke Kerkbode getuigt ervan.
Dit geslacht is nog niet is uitgestorven.
Die regeltjes...
Die staan me in de weg.
Ik wil wat vrijer zijn.

Die regeltjes van de gereformeerde gemeenten.
Die regeltjes zijn wel erg strak.
Je kan nog niet eens met fatsoen naar de televisie kijken.
Nou zeg ik je: Waar staat dan in de Bijbel dat je geen televisie mag hebben?
Nou?
Nee, dat zijn allemaal maar mensenregeltjes.
Ik ga hoor!
Ik houd het hier niet vol.
Enne... ik blijf echt wel een goed christen hoor!
Echt wel!
Doei!

En de predikant zag ze gaan.
Geroerd tot in het diepst van zijn hart.
Achter die mensen die gingen zag hij de onsterfelijke zielen.
Een complete Noorderkerk vol.
Zo'n kleine 2000 mensen zag hij vertrekken sinds 2001.

Die regeltjes he?
Wat moeten we ermee?
Afschaffen?
Dan houden we een beetje volk in de kerk...
Jong volk.

Nee, zei een eenvoudige ouderling in zijn eenvoud:
Als we dat doen, worden we hun gelijk.
En we lezen ook. Dat die ze maken hun gelijk worden.
Dan worden we immers ook dode beelden.
Die kunnen noch zien, noch spreken.

En nog zijn ze er.
Veel zelfs.
Die regeltjes belemmeren hun.
En dan gaan ze toch maar...
Laat die dominee maar praten.

Allemaal regeltjes.
Daar heb ik geen boodschap aan.
Ik kies.
Ik kies bewust.
Ik kies voor het Woord.
Ik neem het aan!
En het zit 'm niet in die regeltjes.

Echt niet?

Alhoewel ik jou goed kan begrijpen (denk ik) moeten er wel wat kantekeningen geplaatst worden.
Alleen regeltjes zonder inhoud is dood.
Zittende op de stoel van Mozes is ook dood.
Met regels wat denken toe te brengen aan de zaligheid is ook dood.
Een bepaalde cultuur of bepaalde gewoonten opdringen en de zaligheid er vanaf te laten hangen is ook dood.
Mensen die in het uiterlijk niet voldoen aan de Nederlands reformatorisch cultuur direct in hokjes stoppen of veroordelen op het uiterlijk is ook dood, zonder inhoud.

Uit genade leven met Jezus Christus en hierdoor uit liefde bepaalde dingen doen en bepaalde dingen laten is leven.

[-DIA-]

Alhoewel ik jou goed kan begrijpen (denk ik) moeten er wel wat kantekeningen geplaatst worden.
Alleen regeltjes zonder inhoud is dood.
Zittende op de stoel van Mozes is ook dood.
Met regels wat denken toe te brengen aan de zaligheid is ook dood.
Een bepaalde cultuur of bepaalde gewoonten opdringen en de zaligheid er vanaf te laten hangen is ook dood.
Mensen die in het uiterlijk niet voldoen aan de Nederlands reformatorisch cultuur direct in hokjes stoppen of veroordelen op het uiterlijk is ook dood, zonder inhoud.

Uit genade leven met Jezus Christus en hierdoor uit liefde bepaalde dingen doen en bepaalde dingen laten is leven.

Grotendeels mee eens. Een bepaalde cultuur kan gegroeid zijn, zonder dat het tot het wezenlijke behoort.
Maar ik vraag me wel af, of niet een bepaalde cultuur, een soort afkeer lijkt te bewerkstelligen, zodanig, dat men, bv. bij het alleen noemen van en bepaalde kerk al bevooroordeeld is, en daar ook niet meer serieus een gesprek meer mogelijk is. In zo'n geval tekent het hele gesprek dat degene die vertrokken is, ook losgeweekt is, soms van de gehele reformatorische 'cultuur'. Denk aan de topictitel: Refomeisje is geen uitzonderlijk geval. En... Ik meen dat we het (nog niet zo lang geleden) over het 'hokjesdenken' hebben gehad, dus je kunt wel weten dat ik daar echt niet voor ben.

[ejvl]

Grotendeels mee eens. Een bepaalde cultuur kan gegroeid zijn, zonder dat het tot het wezenlijke behoort.
Maar ik vraag me wel af, of niet een bepaalde cultuur, een soort afkeer lijkt te bewerkstelligen, zodanig, dat men, bv. bij het alleen noemen van en bepaalde kerk al bevooroordeeld is, en daar ook niet meer serieus een gesprek meer mogelijk is. In zo'n geval tekent het hele gesprek dat degene die vertrokken is, ook losgeweekt is, soms van de gehele reformatorische 'cultuur'. Denk aan de topictitel: Refomeisje is geen uitzonderlijk geval. En... Ik meen dat we het (nog niet zo lang geleden) over het 'hokjesdenken' hebben gehad, dus je kunt wel weten dat ik daar echt niet voor ben.

Dat klopt, ik ken deze personen ook.
Wat mij dan wel weer opvalt is dat juist bij dezen de regels er ingestampt zijn. De zondag werd als zeer ongezellig ervaren, mochten niet naar buiten, verplicht naar bed en dergelijke.
Uit de kerk geen preekbespreking, geen gezelligheid, heel saai. Over geloof werd niet gesproken, laat staan over Jezus. En dan gaan mensen er zich tegen afzetten natuurlijk...
Of aangaande kleding. Verplicht in een rok. Omdat we dat nu eenmaal gewend zijn. Zonder uitleg. Geen normaal open gesprek over geloofszaken, alleen, tja, moeilijk....
Sociale controle van de medemens. Met de neus in de wind voorbij lopen. Compleet afgeserveerd worden omdat je bijvoorbeeld de HSV leest, enorme negativiteit.
En dan is het natuurlijk niet terecht dat mensen zich direct helemaal afzetten tegen een kerk(verband) want die is niet de schuldige, maar de liefdeloze medemens die denkt in de plaats van God te staan.

Waar de regels er (hardhandig) ingestampt zijn, waar een soort refo-terreur heerste, het nageslacht zet zich er compleet tegen af en noemt alles wat refo is zeer negatief, helaas, terwijl het juist zulke goede zaken kunnen zijn.

Daarom moet de (onderlinge) liefde de boventoon voeren. Jezus Christus centraal staan. En uitstralen. Om die te doen uit dankbaarheid. En als God het wil zal ook het nageslacht en anderen gezegend worden.

[Pimpelmees]

Natuurlijk, het gaat uiteindelijk niet om de regels zelf of om de traditie zelf. Maar ze zijn aan de andere kant ook niet zomaar ontstaan. Ik bespeur op dit forum vaak een bepaalde naïviteit ten aanzien van bijvoorbeeld tv-gebruik of computergebruik. Zo van, "ik bepaal zelf wanneer ik de tv weer uitzet". Of een opmerking als "mensen die er niet mee om kunnen gaan moeten er niet aan beginnen". Maar ik kan er wel mee omgaan, is dan de achterliggende boodschap. Ik vind dat er momenteel vaak op een naïeve, haast jaren 60-achtige manier tegen tradities wordt geschopt.

[-DIA-]

Grotendeels mee eens. Een bepaalde cultuur kan gegroeid zijn, zonder dat het tot het wezenlijke behoort.
Maar ik vraag me wel af, of niet een bepaalde cultuur, een soort afkeer lijkt te bewerkstelligen, zodanig, dat men, bv. bij het alleen noemen van en bepaalde kerk al bevooroordeeld is, en daar ook niet meer serieus een gesprek meer mogelijk is. In zo'n geval tekent het hele gesprek dat degene die vertrokken is, ook losgeweekt is, soms van de gehele reformatorische 'cultuur'. Denk aan de topictitel: Refomeisje is geen uitzonderlijk geval. En... Ik meen dat we het (nog niet zo lang geleden) over het 'hokjesdenken' hebben gehad, dus je kunt wel weten dat ik daar echt niet voor ben.

Dat klopt, ik ken deze personen ook.
Wat mij dan wel weer opvalt is dat juist bij dezen de regels er ingestampt zijn. De zondag werd als zeer ongezellig ervaren, mochten niet naar buiten, verplicht naar bed en dergelijke.
Uit de kerk geen preekbespreking, geen gezelligheid, heel saai. Over geloof werd niet gesproken, laat staan over Jezus. En dan gaan mensen er zich tegen afzetten natuurlijk...
Of aangaande kleding. Verplicht in een rok. Omdat we dat nu eenmaal gewend zijn. Zonder uitleg. Geen normaal open gesprek over geloofszaken, alleen, tja, moeilijk....
Sociale controle van de medemens. Met de neus in de wind voorbij lopen. Compleet afgeserveerd worden omdat je bijvoorbeeld de HSV leest, enorme negativiteit.
En dan is het natuurlijk niet terecht dat mensen zich direct helemaal afzetten tegen een kerk(verband) want die is niet de schuldige, maar de liefdeloze medemens die denkt in de plaats van God te staan.

Waar de regels er (hardhandig) ingestampt zijn, waar een soort refo-terreur heerste, het nageslacht zet zich er compleet tegen af en noemt alles wat refo is zeer negatief, helaas, terwijl het juist zulke goede zaken kunnen zijn.

Daarom moet de (onderlinge) liefde de boventoon voeren. Jezus Christus centraal staan. En uitstralen. Om die te doen uit dankbaarheid. En als God het wil zal ook het nageslacht en anderen gezegend worden.

Als het wezen ontbreekt, de liefde, dat merkt men wel. Door zo'n vrome façade prikken vooral ook jongeren wel door. Het is wel een droevig feit dat de liefde zo verkilt, en vooral onze jonge mensen geen mensen meer kennen waar ze echt jaloers op kunnen worden.

[-DIA-]

Natuurlijk, het gaat uiteindelijk niet om de regels zelf of om de traditie zelf. Maar ze zijn aan de andere kant ook niet zomaar ontstaan. Ik bespeur op dit forum vaak een bepaalde naïviteit ten aanzien van bijvoorbeeld tv-gebruik of computergebruik. Zo van, "ik bepaal zelf wanneer ik de tv weer uitzet". Of een opmerking als "mensen die er niet mee om kunnen gaan moeten er niet aan beginnen". Maar ik kan er wel mee omgaan, is dan de achterliggende boodschap. Ik vind dat er momenteel vaak op een naïeve, haast jaren 60-achtige manier tegen tradities wordt geschopt.

Dat noemt men ook wel revolutie. Revolutionair.... En dat lijkt ook een doorgaande zaak.
Zoals de volgelingen van prof. Schilder spraken van een doorgaande reformatie, zo is er zeker
ook een doorgaande revolutie.

[Mara]

Als het wezen ontbreekt, de liefde, dat merkt men wel. Door zo'n vrome façade prikken vooral ook jongeren wel door. Het is wel een droevig feit dat de liefde zo verkilt, en vooral onze jonge mensen geen mensen meer kennen waar ze echt jaloers op kunnen worden.

Zeker. Als het alleen maar gaat om het braaf volgen van ingestelde regels en er wordt geen uitleg bij gegeven waarom die regels er nu zijn, is het een kille godsdienst geworden. Inderdaad niet om jaloers op te worden en dus haken de refojongens en meisjes op een gegeven moment af.
Maar als je de liefde kunt proeven, die iemand in zijn hart heeft, tot God en zijn naaste, vallen die regels weg.
Want iemand gaat dan dingen uit zichzelf doen of laten, omdat hij er last van heeft gekregen, het is hem tot zonde geworden.
En dan heeft het waarde, eerder niet.

Natuurlijk, het gaat uiteindelijk niet om de regels zelf of om de traditie zelf. Maar ze zijn aan de andere kant ook niet zomaar ontstaan. Ik bespeur op dit forum vaak een bepaalde naïviteit ten aanzien van bijvoorbeeld tv-gebruik of computergebruik. Zo van, "ik bepaal zelf wanneer ik de tv weer uitzet". Of een opmerking als "mensen die er niet mee om kunnen gaan moeten er niet aan beginnen". Maar ik kan er wel mee omgaan, is dan de achterliggende boodschap. Ik vind dat er momenteel vaak op een naïeve, haast jaren 60-achtige manier tegen tradities wordt geschopt.

@Pimpelmees: maar anderzijds wordt er gedacht wanneer men een tv in je huis aantreft, deze wel als voortdurend muurscherm zal worden gebruikt, m.a.w. dat er alles wat rijp en groen is gekeken zal worden.
Het tegendeel is vaak waar. TV op programma-aanbod bekijken is sowieso niet meer aan de orde.
En om het te bekijken heb je niet eens een tv nodig.
Als ik soms hoor wat mensen zonder tv allemaal zien, is dat meer dan dat wij - met tv in huis - zien.
Juist het niet mogen maakt het aantrekkelijker.
En ja, wij bepalen wanneer dat ding aan of uit gaat, zo simpel is het.
Er is geen behoefte aan "verboden" programma's, wij zien het als een nuttige bron van informatie.
Als er iets gebeurt, is dat nu eenmaal sneller op tv te zien en te horen dan in een papieren krant.
Een discussieprogramma op de radio is op zich ook prima, maar je ziet geen lichaamshouding en gezicht en mensen zijn toch visueel ingesteld.
Op zondag blijft ie uit. En vaak ook op andere dagen.
Het nieuwtje is er echt wel van af hoor. Internet is wat dat betreft een stuk spannender (en gevaarlijker).

[Panny]

Ik heb ook een reformatorische opvoeding gehad (en ben nog steeds lid van de Gereformeerde Gemeente).
Maar bij ons thuis werd nooit gepraat over persoonlijk geloof.
Het ging wel over kerkverbanden, dominee's, leerstellingen (hoe bekeert God mensen, zijn Gods nodigingen gemeend, etc... al die leerstellingen we wisten precies hoe het zat. Alsof het een soort wetenschap is.), wat wel en niet mag op zondag, over lichte christenen wat niets voorstelt, etc.
Maar nooit werd er iets gezegd over een persoonlijk verlangen naar God, over een persoonlijke liefde tot God, over de waarde van Christus, etc.
Ook al waren we dus uiterlijk een heel voorbeeldig net godsdienstig gezin, in de praktijk bleek eigenlijk gewoon dat God, ondanks alle godsdienst, ons eigenlijk niets interesseerde. Dat ons hart gericht was op de schatten van de aarde en niet dat al deze aardse schatten waardeloos zijn in vergelijking met de waarde van Christus.
Ik ervoer dus helemaal niet dat vrede met God alle aardse vreugde ver te boven gaat.
Als je van deze zaken niets begrijpt is het heel lastig om weg te blijven van werelds vermaak, speelfilms, wereldse muziek. als je het dieper liggende verlangen naar God mist. het wereldse vermaak heeft dan een enorme zuigkracht, en je hebt niets te verliezen.

[Mara]

Ik heb ook een reformatorische opvoeding gehad (en ben nog steeds lid van de Gereformeerde Gemeente).
Maar bij ons thuis werd nooit gepraat over persoonlijk geloof.
Het ging wel over kerkverbanden, dominee's, leerstellingen (hoe bekeert God mensen, zijn Gods nodigingen gemeend, etc... al die leerstellingen we wisten precies hoe het zat. Alsof het een soort wetenschap is.), wat wel en niet mag op zondag, over lichte christenen wat niets voorstelt, etc.
Maar nooit werd er iets gezegd over een persoonlijk verlangen naar God, over een persoonlijke liefde tot God, over de waarde van Christus, etc.
Ook al waren we dus uiterlijk een heel voorbeeldig net godsdienstig gezin, in de praktijk bleek eigenlijk gewoon dat God, ondanks alle godsdienst, ons eigenlijk niets interesseerde. Dat ons hart gericht was op de schatten van de aarde en niet dat al deze aardse schatten waardeloos zijn in vergelijking met de waarde van Christus.
Ik ervoer dus helemaal niet dat vrede met God alle aardse vreugde ver te boven gaat.

Zo erg was het bij ons niet. Wel een zekere terughoudendheid soms, tsja, dat toeëigenen he, maar als de "Heere overkwam" kon vader of moeder daar niet over zwijgen. En als kind begreep ik daar niet altijd alles van.
Veel dingen krijgen pas hun waarde als je ouder wordt.

Als je van deze zaken niets begrijpt is het heel lastig om weg te blijven van werelds vermaak, speelfilms, wereldse muziek. als je het dieper liggende verlangen naar God mist. het wereldse vermaak heeft dan een enorme zuigkracht, en je hebt niets te verliezen.

Maar helaas zijn er predikanten op de verschillende kansels, die dit laten liggen.
Als dominee voorstelt om met zn allen naar de film Noach te gaan bijvoorbeeld, is de stap naar een andere film niet zo groot meer.

[-DIA-]

Als het wezen ontbreekt, de liefde, dat merkt men wel. Door zo'n vrome façade prikken vooral ook jongeren wel door. Het is wel een droevig feit dat de liefde zo verkilt, en vooral onze jonge mensen geen mensen meer kennen waar ze echt jaloers op kunnen worden.

Zeker. Als het alleen maar gaat om het braaf volgen van ingestelde regels en er wordt geen uitleg bij gegeven waarom die regels er nu zijn, is het een kille godsdienst geworden. Inderdaad niet om jaloers op te worden en dus haken de refojongens en meisjes op een gegeven moment af.
Maar als je de liefde kunt proeven, die iemand in zijn hart heeft, tot God en zijn naaste, vallen die regels weg.
Want iemand gaat dan dingen uit zichzelf doen of laten, omdat hij er last van heeft gekregen, het is hem tot zonde geworden.
En dan heeft het waarde, eerder niet.

Natuurlijk, het gaat uiteindelijk niet om de regels zelf of om de traditie zelf. Maar ze zijn aan de andere kant ook niet zomaar ontstaan. Ik bespeur op dit forum vaak een bepaalde naïviteit ten aanzien van bijvoorbeeld tv-gebruik of computergebruik. Zo van, "ik bepaal zelf wanneer ik de tv weer uitzet". Of een opmerking als "mensen die er niet mee om kunnen gaan moeten er niet aan beginnen". Maar ik kan er wel mee omgaan, is dan de achterliggende boodschap. Ik vind dat er momenteel vaak op een naïeve, haast jaren 60-achtige manier tegen tradities wordt geschopt.

@Pimpelmees: maar anderzijds wordt er gedacht wanneer men een tv in je huis aantreft, deze wel als voortdurend muurscherm zal worden gebruikt, m.a.w. dat er alles wat rijp en groen is gekeken zal worden.
Het tegendeel is vaak waar. TV op programma-aanbod bekijken is sowieso niet meer aan de orde.
En om het te bekijken heb je niet eens een tv nodig.
Als ik soms hoor wat mensen zonder tv allemaal zien, is dat meer dan dat wij - met tv in huis - zien.
Juist het niet mogen maakt het aantrekkelijker.
En ja, wij bepalen wanneer dat ding aan of uit gaat, zo simpel is het.
Er is geen behoefte aan "verboden" programma's, wij zien het als een nuttige bron van informatie.
Als er iets gebeurt, is dat nu eenmaal sneller op tv te zien en te horen dan in een papieren krant.
Een discussieprogramma op de radio is op zich ook prima, maar je ziet geen lichaamshouding en gezicht en mensen zijn toch visueel ingesteld.
Op zondag blijft ie uit. En vaak ook op andere dagen.
Het nieuwtje is er echt wel van af hoor. Internet is wat dat betreft een stuk spannender (en gevaarlijker).

Toch geloof ik dat het niet allemaal zo simpel is. Neem het NOS Journaal. Zelf meerder malen gezien. Maar dit 'onafhankelijke, objectieve, eerlijke' nieuwsmedium is zeer zeker doortrokken door een antichristelijke geest. Dat moeten we wel bedenken als we het nieuws van het NOS Journaal betrekken.

[Mara]

Toch geloof ik dat het niet allemaal zo simpel is. Neem het NOS Journaal. Zelf meerder malen gezien. Maar dit 'onafhankelijke, objectieve, eerlijke' nieuwsmedium is zeer zeker doortrokken door een antichristelijke geest. Dat moeten we wel bedenken als we het nieuws van het NOS Journaal betrekken.

Inderdaad, nooit zomaar achteloos met een half oor luisteren.
Ik had een keer de radio aanstaan, reclame was geweest en opeens viel er een knetterende vloek.
De nieuwslezer wist niet dat zijn microfoon al open stond.
Hij heeft later excuses aangeboden, maar toch is het erg.

[Panny]

Ik heb ook een reformatorische opvoeding gehad (en ben nog steeds lid van de Gereformeerde Gemeente).
Maar bij ons thuis werd nooit gepraat over persoonlijk geloof.
Het ging wel over kerkverbanden, dominee's, leerstellingen (hoe bekeert God mensen, zijn Gods nodigingen gemeend, etc... al die leerstellingen we wisten precies hoe het zat. Alsof het een soort wetenschap is.), wat wel en niet mag op zondag, over lichte christenen wat niets voorstelt, etc.
Maar nooit werd er iets gezegd over een persoonlijk verlangen naar God, over een persoonlijke liefde tot God, over de waarde van Christus, etc.
Ook al waren we dus uiterlijk een heel voorbeeldig net godsdienstig gezin, in de praktijk bleek eigenlijk gewoon dat God, ondanks alle godsdienst, ons eigenlijk niets interesseerde. Dat ons hart gericht was op de schatten van de aarde en niet dat al deze aardse schatten waardeloos zijn in vergelijking met de waarde van Christus.
Ik ervoer dus helemaal niet dat vrede met God alle aardse vreugde ver te boven gaat.

Zo erg was het bij ons niet. Wel een zekere terughoudendheid soms, tsja, dat toeëigenen he, maar als de "Heere overkwam" kon vader of moeder daar niet over zwijgen. En als kind begreep ik daar niet altijd alles van.
Veel dingen krijgen pas hun waarde als je ouder wordt.

Die ervaringen heb ik niet.
En die terughoudendheid kan ik ook heel goed begrijpen.

Als je van deze zaken niets begrijpt is het heel lastig om weg te blijven van werelds vermaak, speelfilms, wereldse muziek. als je het dieper liggende verlangen naar God mist. het wereldse vermaak heeft dan een enorme zuigkracht, en je hebt niets te verliezen.

Maar helaas zijn er predikanten op de verschillende kansels, die dit laten liggen.
Als dominee voorstelt om met zn allen naar de film Noach te gaan bijvoorbeeld, is de stap naar een andere film niet zo groot meer.

Het is heel verdrietig te zien dat het grootste gedeelte van de reformatorische jongeren mee gaat in het luisteren van wereldse muziek, kijken van speelfilms, tv-serie's (waarin een onchristelijke levensstijl eigenlijk gepromoot wordt), volgen van de voetbalcompetities, etc.

Ik ben het met je eens dat hier veel meer aandacht aan gegeven moet worden in de kerk.
En dat ook vooral gericht op de grote vreugde die in God te vinden is en waarbij al deze aardse vreugde niets voorstelt.
Voor deze jongeren lijkt een leven met God zover weg. Het is niet voor hen, maar voor bijzondere oude mensen (en dan heb ik het dus over de rechtse reformatorische kerken).

[-DIA-]

Toch geloof ik dat het niet allemaal zo simpel is. Neem het NOS Journaal. Zelf meerder malen gezien. Maar dit 'onafhankelijke, objectieve, eerlijke' nieuwsmedium is zeer zeker doortrokken door een antichristelijke geest. Dat moeten we wel bedenken als we het nieuws van het NOS Journaal betrekken.

Inderdaad, nooit zomaar achteloos met een half oor luisteren.
Ik had een keer de radio aanstaan, reclame was geweest en opeens viel er een knetterende vloek.
De nieuwslezer wist niet dat zijn microfoon al open stond.
Hij heeft later excuses aangeboden, maar toch is het erg.

Maar let niet alleen op wat gezegd wordt, maar (zeker zo belangrijk!) wat verzwegen wordt. Vaak categorisch moedwillig. Men weet wat men eruit wil knippen. Men weet ook wat men wil laten horen (en zien).