Gisteravond was in de uitzending van Pauw en Witteman een longarts, dr. Mariska Koster.
http://pauwenwitteman.vara.nl/gemist
Artsen die dagelijks met de dood te maken hebben, kunnen met hun emoties nergens heen. Dat breekt hen op. Mariska Koster, zelf mede om die reden gestopt als longarts, roept op tot professionele opvang.

Ze vertelde o.m. het volgende: Vroeger kreeg iemand een slechte mededeling van de artsen, "u kunt niet meer beter worden". Dan was het nog slechts aan de arts de taak deze persoon medisch te begeleiden evt. want dan kwam de dominee om het geestelijk te begeleiden.
Die dominee komt nu niet meer, wordt niet meer geroepen!
Een geestelijke begeleiding wordt dus nu vaak van de arts verwacht.
Maar die is er niet voor opgeleid en als dit heel vaak gebeurt (en dat gebeurt heel vaak in de poli bij de longarts, soms 7 x op één dag!) kan de dokter er uiteindelijk psychische klachten door krijgen.
Deze dr. Koster werd geprezen om haar empathische benadering maar het brak haar uiteindelijk op.
Ze moest stoppen met haar werk als longarts.
Met name de zin: vervolgens werd de dominee geroepen, maar die wordt nu niet meer geroepen, raakte mij enorm.
Een paar decennia was het heel gewoon dat dit gebeurde en nu gebeurt het kennelijk heel weinig.
Is de ontkerkelijking werkelijk zo hard gegaan?
Men heeft geen behoefte aan God in de goede dagen, hoe moet het dan in de kwade dagen, dan zelfs ook niet?
Dit is nu de 2e keer in korte tijd dat ik een maatschappelijk of sociaal probleem hoor koppelen aan de ontkerkelijking.
(Eenzame dood)
En let wel, het zijn geen predikanten die dit zeggen!

Als arts moet je ook 'nee' kunnen zeggen, denk ik. Het is niet je taak als arts om iemand geestelijk te begeleiden. Eventueel zou je kunnen adviseren om zo iemand door te sturen naar een psycholoog of anderszins iemand wiens taak dit wél is.

sirdanilot schreef:Als arts moet je ook 'nee' kunnen zeggen, denk ik. Het is niet je taak als arts om iemand geestelijk te begeleiden. Eventueel zou je kunnen adviseren om zo iemand door te sturen naar een psycholoog of anderszins iemand wiens taak dit wél is.

Daar zijn velen het wel over eens. Maar ik vond het zo opmerkelijk dat zij zei, dat dan vroeger de dominee erbij geroepen werd.
Nu niet meer!
Was het dus niet een stuk overzichtelijker? Net zoals de dominee trouwens nu ook taken krijgt toebedeeld, waar hij niet voor is opgeleid.
Maar dat is een beetje off topic.
Wij hebben zelf een huisarts die "nergens aan doet". Hij respecteert wel het standpunt van iemand, wel of geen actieve levensbeëindiging.
Mijn moeder had ooit een specialist, hij was afkomstig uit de ger. gem., maar in de spreekkamer was dat eigenlijk niet te merken.

Ik zou niet eens weten of mijn artsen christelijk waren of niet. Veel ervan zaten in Gent, België, dus waarschijnlijk is het niet maar wie weet. Het maakt mij ook niet zo veel uit, om bovengenoemde reden. Het is niet de taak van de arts om mij emotioneel en geestelijk te begeleiden als ik slecht nieuws te horen heb. De artsen worden wel opgeleid om slecht nieuws zo goed mogelijk te brengen, bijvoorbeeld dat iemand overleden is of dat iemand nog maar korte tijd te leven heeft. Maar daar eindigt ook de taak van de arts wat dat betreft.

En ja, natuurlijk is het een enorm voorrecht dat bij ons wél de dominee langskomt voor pastorale begeleiding. Niet-christenen missen dat stukje begeleiding en pastoraat. Natuurlijk, je hebt familie, maar die zijn zelf ook aan het treuren en zijn vaak ook niet in staat om adequate hulp aan iemand te bieden. Dat is één van de grote gemissen die ontkerkelijking met zich mee heeft gebracht. Mensen staan daar niet of onvoldoende bij stil, dat je ook externe hulp nodig kan hebben in situaties van ernstige ziekte of overlijden.

Ik zie dat seculier Nederland de laatste tijd iets meer doorkrijgt, wat het nu eigenlijk is kwijtgeraakt met de ontkerkelijking. Meer dan alleen het geloof, hoor. Je ziet aan alle kanten dat men gaten probeert op te vullen, bijvoorbeeld op paranormale beurzen en dergelijke.

Mara schreef: Daar zijn velen het wel over eens. Maar ik vond het zo opmerkelijk dat zij zei, dat dan vroeger de dominee erbij geroepen werd.
Nu niet meer!

Dat zie ik ook om mij heen ja.
Ik denk dat het te maken heeft met de gezagsverandering heden ten dage.
Vroeger zag men op tegen een dominee, stond deze op een soort voetstuk, wat hij zei werd direct als waarheid aangenomen, men hechte enorm veel waarde aan zijn aanwezigheid. (uiteraard heeft dit ook nadelen, bijvoorbeeld bijna god-verering van predikanten.)
Tegenwoordig is men meer vriendjes met, en dat geld niet alleen voor predikanten maar ook voor andere ambtsdragers, politie, leerkrachten, ouders, overheid en anderen.
Men weet het vaak zelf wel beter.
Aan de ene kant vind ik het een positieve ontwikkeling dat er zelf ook onderzoek gedaan wordt en niet alles klakkeloos wordt aangenomen, aan de andere kant raakt de gezagsverhouding wel steeds meer zoek, en dat is denk ik ook de reden van bovengenoemd.