Evangeliseren (zonder preken)

[Mara]

Gisteren was er EEN vriendin van onze zoon hier. Zij heeft sinds kort een baan, waar ze op zich heel blij mee is. Qua werk zit ze op de juiste plek.
Maar niet zozeer met haar, reformatorische, collega's. Ze was verdrietig, voelt zich steeds onzekerder worden, want zij kent van huis uit die "ongeschreven regels" helemaal niet.
Bij het sollicitatiegesprek was ter sprake gekomen, dat de werknemers vrijwel allemaal christelijk zijn, of zij daar bezwaar tegen had?
Nee hoor, zei ze, ik heb op een christelijke lagere school gezeten.
Ze werd aangenomen vanwege haar kwaliteiten.
Maar ze voelt zich nu "bekeken". Ze is gewend om af en toe een lange broek te dragen. Daar is niet over gesproken in het kennismakingsgesprek.
Ze ziet er normaal uit, als een moderne jonge vrouw. Geen overdadige make up, geen korte rokjes, of te blote shirtjes.
Tussen de middag eten ze vaak met elkaar en haar collega's zijn gewend om te bidden en te danken.
Maar i.p.v. dit gewoon met haar te bespreken, wordt er op luide toon SSSSJT tegen haar "gesist".
En als ze iets wil vertellen over een film die ze gezien heeft, wordt dat meteen afgekapt.
Ze heeft hier haar hart zitten luchten, ik had erg met haar te doen.
Maar het zette me ook aan het denken.
Wat denken haar collega's nu te bereiken?
We evangeliseren soms zo "makkelijk" met woorden, maar is het niet beter om dat (ook) met een liefdevolle en bewogen houding te doen?
Als ze hier eet, vouwt ze haar handen en sluit haar ogen, als wij bidden.
We lezen een stukje uit een jongerendagboek dan. Ze luistert aandachtig en stelt soms vragen.
Haar ouders hadden haar destijds op de chr. school aangemeld, omdat, zoals zij zeiden:" je er nooit minder van wordt."
Ze vroeg ons wat ze nu moest doen, nooit meer een lange broek dragen, toch maar dingen gaan vragen?
Het werk vindt ze zo leuk en ze zou het heel erg vinden om dat niet meer te mogen doen.
Ik heb tegen haar gezegd, dat ze vooral zichzelf moest blijven.
Geen aanstoot geven, maar dat doet ze m.i. helemaal niet.
En dan maar eerst vragen: vinden jullie het goed dat ik iets over een film vertel, of heb je dat liever niet?

Maar dan lijkt het me nog ingewikkeld, want hoe weet je als buitenkerkelijke nu, wat "verboden onderwerpen" zijn?
Er komen hier best veel buitenkerkelijke jongeren over de vloer, omdat één kind op een seculiere school heeft gezeten en ze tijdens hun studie ook weer nieuwe vriendschappen sluiten.
Wij kappen nooit iets af, tenzij er gevloekt zou worden, maar dat gebeurt nooit!
Ze mogen hier alles vertellen, zelfs als ze bij een popconcert zijn geweest.

Hoe lossen jullie dit op, ouders met kinderen die ook buitenkerkelijke vrienden hebben?
En is dit niet een eye opener voor ons, als je zo'n verhaal hoort?
We maken iemand toch niet "jaloers" op deze manier?

We hoorden wel onlangs, dat een vroegere vriend, die wij ooit één keer mee naar de kerk hadden genomen, nu lid is geworden van een kerk. Daar zijn we heel blij mee.
Hij hoopt in september op belijdeniscatechisatie te gaan. Hij mag er desnoods meerdere jaren over doen, zei hun dominee.

[refo]

Ik zie niet goed in wat het iemand zou helpen als we een film gaan bespreken die we niet gezien hebben of een popconcert waar we niet zo blij mee zijn.
Te tolerant werkt ook niet. Je kunt maar beter meteen zeggen waar het op staat.

Ze kan zich maar het beste aanpassen aan de situatie daar. Groepsgedrag valt moeilijk om te buigen en echt problematisch groepsgedrag heerst daar niet.

[helma]

Als er onkerkelijke vrienden (collega's of medestudenten) komen dan kan er hier overal over gepraat worden.
Zijn er kerkelijke vrienden en gaat het gesprek een kant op die ik niet wens; dan kap ik gerust af en zeg: ander onderwerp.

Mijn ervaring is dat onkerkelijke mensen die hier, om welke reden dan ook, over de vloer komen, heel geïnteresseerd zijn in onze manier van leven. We hebben zo spontaan al heel wat gesprekken gevoerd.
Ik weiger geen mensen met een lange broek in huis (maar ik hoor inderdaad dat dat gebeurt). Ik hoef andere mensen niet op te voeden naar onze Reformatorische regels. Vragen ze: waarom dragen jullie een rok? dan zal ik ze wel vertellen waar deze traditie vandaan komt.

Raad haar aan om, als er nog eens zoiets voorvalt, te zeggen dat ze zo weinig weet en dat ze niemand wil kwetsen. Maar dat ze absoluut niet weet wat gebruikelijk is en wat niet in Reformatorisch Nederland (want ik begrijp dat het voornamelijk refo's zijn?)

[Mara]

Als er onkerkelijke vrienden (collega's of medestudenten) komen dan kan er hier overal over gepraat worden.
Zijn er kerkelijke vrienden en gaat het gesprek een kant op die ik niet wens; dan kap ik gerust af en zeg: ander onderwerp.

Mijn ervaring is dat onkerkelijke mensen die hier, om welke reden dan ook, over de vloer komen, heel geïnteresseerd zijn in onze manier van leven. We hebben zo spontaan al heel wat gesprekken gevoerd.
Ik weiger geen mensen met een lange broek in huis (maar ik hoor inderdaad dat dat gebeurt). Ik hoef andere mensen niet op te voeden naar onze Reformatorische regels. Vragen ze: waarom dragen jullie een rok? dan zal ik ze wel vertellen waar deze traditie vandaan komt.

Raad haar aan om, als er nog eens zoiets voorvalt, te zeggen dat ze zo weinig weet en dat ze niemand wil kwetsen. Maar dat ze absoluut niet weet wat gebruikelijk is en wat niet in Reformatorisch Nederland (want ik begrijp dat het voornamelijk refo's zijn?)

Zoals ik dat van haar begrijp, wel.
Ze was heel verbaasd toen ze hoorden dat wij hier eigenlijk ook "onder vielen".
(en eigenlijk toch weer niet, als je de "refomaatstaven" neemt)
Er is tussen mijn oudste zuster en mij, al een heel verschil in kleding, haardracht etc. Misschien omdat zij in een "biblebelt dorp" woont en wij in de stad.
Buitenkant is belangrijker dan men op het eerste oog zou denken!

[MoesTuin]

vind toch wel dat er problematisch groepsgedrag heerst

bijvoorbeeld....als de hele groep voordat ze willen bidden..... alleen sssssjjt roepen en verder niks....

Bidden ze dan uit gewoonte, of met het hart

Zeker in het nabij zijn van een nieuw iemand in de groep, kan dat toch wel anders, met enige uitleg.

Het gaat ten diepste om het innerlijk en niet uiterlijk vertoon.

Pas dan kan je van daaruit ook in liefde vanuit je hart de ander hierin betrekken en meenemen op een nette manier en niet kortaf... ssssssssjjjt.

MoesTuin

[Mara]

We gaan er misschien te makkelijk van uit dat alle mensen het maar in één keer moeten begrijpen?
Zich aan moeten passen aan ons.
Terwijl wij zelf onderling verdeeld zijn!
Dus als we het zelf niet helemaal snappen, hoe zou een buitenstaander het dan moeten begrijpen?
Ik leer dagelijks, omdat ik veelal met buitenkerkelijken werk, omga.
Dan ga je echt alles met andere ogen bekijken.
Zinloze wetjes vallen dan weg, zijn niet te verdedigen, het gaat het om het geloof.

[MoesTuin]

Ik leer dagelijks, omdat ik veelal met buitenkerkelijken werk, omga.
Dan ga je echt alles met andere ogen bekijken.
Zinloze wetjes vallen dan weg, zijn niet te verdedigen, het gaat het om het geloof.

Mara, bovenstaande is zeer herkenbaar
Met uiterlijk vertoon kom je er niet, het geloof moet in je hart zijn en dan pas kan je er van harte uit leven en het ook uitdragen op een manier van begrip geduld en liefde.

Het moet ook van 2 kanten komen, we kunnen niet verlangen dat een ongelovig iemand zich aanpast aan onze levens stijl
We kunnen aanhoren en hierop onze visie en uitleg geven (op een eenvoudige en laagdrempelige wijze)
Andersom hoeven wij ons ook niet aan te passen aan een ongelovig iemand, je stelt je grenzen en bewaakt deze.

Zelf bevind ik me in het dagelijks leven niet in de beschermde christelijke cultuur (gelukkig niet zeg ik zelfs)
Ik vind het heerlijk om midden in de wereld te staan, en daar een klein lichtje proberen te zijn, met vallen en op staan.
Ik probeer een heel eind mee te gaan in de belevingswereld van een ongelovig iemand, om ze ook te leren begrijpen (tot een grens) maar dat werkt heel begripvol wederzijds en daarmee kan je ver komen soms....
Dat is een proces, dat gaat niet in 1 dag, dat kost soms veel , veel tijd, liefde en geduld.

MoesTuin

[jan34willem]

Als ik een van de collega's was, zou ik voorstellen dat iemand van ons hardop zou bidden en danken voor het eten, als dat mogelijk is. Ik weet het, dat vergt lef, maar hier heeft deze vrouw veel meer aan dan aan sssssjjt roepen.

[sirdanilot]

Bij ons op de vereniging roepen we standaard ssjjt, anders wordt het nooit stil. Maar dat is natuurlijk anders dan dit tegen een niet christen roepen !

Het beste is om gewoon uit te leggen wat er gebeurt. In elke sociale situatie (of dit nu refo's zijn of een andere groep) gelden andere sociale regels, en als 'nieuwkomer' moet je daar altijd aan wennen. Het zou men sieren om even uit te leggen 'okee, we gaan nu even bidden voor het eten, of iedereen even stil wil zijn', dat soort dingen. Maar ja, het gevaar van enkel en alleen in een christelijke bubbel leven is dat het besef dat dit soort dingen voor buitenstaanders niet vanzelfsprekend zijn wegvalt.

Aan de andere kant: op een gegeven moment raak je gewoon gewend aan de sociale codes in een groep, en pas je je aan. Dat zal deze dame ook wel gebeuren. En echt niet alleen omdat het een refo-groep betreft, in elke nieuwe sociale groep dien je je eigen aan te passen en te wennen aan de sociale omgang aldaar.

[DDD]

Ik zie niet goed in wat het iemand zou helpen als we een film gaan bespreken die we niet gezien hebben of een popconcert waar we niet zo blij mee zijn.
Te tolerant werkt ook niet. Je kunt maar beter meteen zeggen waar het op staat.

Ze kan zich maar het beste aanpassen aan de situatie daar. Groepsgedrag valt moeilijk om te buigen en echt problematisch groepsgedrag heerst daar niet.

Ik ben het hier helemaal niet mee eens. Dat uitsluiting een normaal groepsproces kan zijn wil nog niet zeggen dat het uit christelijk oogpunt acceptabel is. En de genoemde voorbeelden zijn al helemaal treurig.

Mensen die niet over iets kunnen praten waar ze persoonlijk minder affiniteit mee hebben zijn sociaal gehandicapt of asociaal of beide. Je kunt toch als dat nodig is aangeven waarom je zelf zo'n film niet zou bekijken? Dat is dan een mooie aanleiding om over je geloof te spreken.

Ik kan me voorstellen dat dit soort hooghartig en onaangenaam gedrag precies is waar Jezus op doelde in zijn tirades tegen de Farizeeën.

Overigens is het ook wel zo dat sommige mensen een zeldzaam gebrek aan algemene ontwikkeling hebben. Ik maakte onlangs mee dat voor het eten om stilte gevraagd werd en dat een meisje heel hard zei: "Nou, dit is wel heel erg stil!". Dan mis je toch iets in je opvoeding. Maar dan nog is het zaak daar zoals Christus op te reageren.

[Mara]

Je kunt ook even vragen: we willen graag een ogenblik stilte, omdat we willen bidden.
Of als je een gast in je huis hebt, voordat je aan tafel gaat of als je net gaat zitten zeggen dat je gewend bent om te bidden en danken voor het eten.
Dan weet de gast wat hem/haar te wachten staat.
Het meisje in kwestie weet echt wel dat er gebeden wordt voor het eten, ze heeft op een chr. school gezeten, heeft regelmatig bij ons in huis meegegeten, maar kennelijk gaan ze er op dat bedrijf nogal "spastisch" mee om.
Evangeliseren is wat mij betreft niet huis aan huis gaan bellen en opdringen, maar vóórleven en gastvrijheid betrachten.
Als je wilt dat mensen naar ons luisteren, ons geloof moeten respecteren, moeten wij dat omgekeerd ook doen.
Dus zij heeft van die film genoten, wil daar iets over vertellen, dan luister ik daar ook naar en probeer te begrijpen waarom ze die film zo mooi had gevonden.
Of waarom die jongen naar dat popconcert is geweest, was het vanwege de muziek, de teksten, en wat doet dat met hem?
Het vergt enige inspanning en je moet bereid zijn vanuit het standpunt van die ander alles te bezien en niet vanuit ons eigen, reformatorische, standpunt.

[Dodo]

Kennen die collega's haar achtergrond, dat ze geen refo is? Is ze de enige die geen refo is?
Wat ze kan doen, is met een leidinggevende praten hierover, aangeven dat ze haar werk erg leuk vindt maar moeite heeft met de 'ongeschreven regels' in de sociale omgang.
Ze kan ook een leuke invoelende collega in vertrouwen nemen en vragen wat ze best kan doen en niet doen.
Maar eigenlijk vind ik het meer iets van de leiding die moet zorgen voor een prettige veilige werksfeer.

[Mara]

Kennen die collega's haar achtergrond, dat ze geen refo is? Is ze de enige die geen refo is?
Wat ze kan doen, is met een leidinggevende praten hierover, aangeven dat ze haar werk erg leuk vindt maar moeite heeft met de 'ongeschreven regels' in de sociale omgang.
Ze kan ook een leuke invoelende collega in vertrouwen nemen en vragen wat ze best kan doen en niet doen.
Maar eigenlijk vind ik het meer iets van de leiding die moet zorgen voor een prettige veilige werksfeer.

Ja dat wisten ze van begin af aan. Ze kwam solliciteren in een lange broek bijv. en het is toen helemaal niet ter sprake gekomen.
Alleen haar kwaliteiten.
Maar ik wilde de discussie breder trekken hoor. Niet persé over dat meisje, zij redt zich wel. Ze is sociaal vaardig.
Ik wilde het over onze opstelling hebben, een spiegel voorhouden hoe wij tegenover iemand staan die er niet in opgegroeid is, of zelfs vijandig is.
"Preken" werkt averechts, dat is mijn persoonlijke stelling.
Als je het vanuit het standpunt van de ongelovige bekijkt, waarom zou ik moeten gaan geloven dan? Wat heb ik daaraan, wat word ik er wijzer van? Het leven is toch goed zo?
Het is iets anders als iemand op een ziekbed ligt.
Maar zolang iemand gezond en sterk is, het leven hem toelacht, is er geen reden om te gaan geloven.

[hmprff]

Kennen die collega's haar achtergrond, dat ze geen refo is? Is ze de enige die geen refo is?
Wat ze kan doen, is met een leidinggevende praten hierover, aangeven dat ze haar werk erg leuk vindt maar moeite heeft met de 'ongeschreven regels' in de sociale omgang.
Ze kan ook een leuke invoelende collega in vertrouwen nemen en vragen wat ze best kan doen en niet doen.
Maar eigenlijk vind ik het meer iets van de leiding die moet zorgen voor een prettige veilige werksfeer.

Ja dat wisten ze van begin af aan. Ze kwam solliciteren in een lange broek bijv. en het is toen helemaal niet ter sprake gekomen.
Alleen haar kwaliteiten.
Maar ik wilde de discussie breder trekken hoor. Niet persé over dat meisje, zij redt zich wel. Ze is sociaal vaardig.
Ik wilde het over onze opstelling hebben, een spiegel voorhouden hoe wij tegenover iemand staan die er niet in opgegroeid is, of zelfs vijandig is.
"Preken" werkt averechts, dat is mijn persoonlijke stelling.
Als je het vanuit het standpunt van de ongelovige bekijkt, waarom zou ik moeten gaan geloven dan? Wat heb ik daaraan, wat word ik er wijzer van? Het leven is toch goed zo?
Het is iets anders als iemand op een ziekbed ligt.
Maar zolang iemand gezond en sterk is, het leven hem toelacht, is er geen reden om te gaan geloven.

Ik neem aan dat je dat ook bedoelt vanuit het standpunt van een ongelovige? Anders ben ik het in ieder geval helemaal met je oneens!

Om deze reden kun je denk ik nooit volstaan met evangeliseren zonder woorden... Je moet de mensen eerlijk vertellen dat God hun Schepper is (en dus van hen mag vragen om op een bepaalde wijze te leven, in ieder geval dat ze Hem erkennen als hun God en Schepper). Het is ook oneerlijk om mensen niet te wijzen op het zondeprobleem wat ze hebben. Als je evangeliseert zonder dat te zeggen, sus je het geweten van de mensen die je spreekt, terwijl ze onderweg zijn naar de hel.

[Ditbenik]

Je kunt ook even vragen: we willen graag een ogenblik stilte, omdat we willen bidden.
Of als je een gast in je huis hebt, voordat je aan tafel gaat of als je net gaat zitten zeggen dat je gewend bent om te bidden en danken voor het eten.
Dan weet de gast wat hem/haar te wachten staat.
Het meisje in kwestie weet echt wel dat er gebeden wordt voor het eten, ze heeft op een chr. school gezeten, heeft regelmatig bij ons in huis meegegeten, maar kennelijk gaan ze er op dat bedrijf nogal "spastisch" mee om.
Evangeliseren is wat mij betreft niet huis aan huis gaan bellen en opdringen, maar vóórleven en gastvrijheid betrachten.
Als je wilt dat mensen naar ons luisteren, ons geloof moeten respecteren, moeten wij dat omgekeerd ook doen.
Dus zij heeft van die film genoten, wil daar iets over vertellen, dan luister ik daar ook naar en probeer te begrijpen waarom ze die film zo mooi had gevonden.
Of waarom die jongen naar dat popconcert is geweest, was het vanwege de muziek, de teksten, en wat doet dat met hem?
Het vergt enige inspanning en je moet bereid zijn vanuit het standpunt van die ander alles te bezien en niet vanuit ons eigen, reformatorische, standpunt.

Ik geloof dat evangeliseren vooral betekent mensen tot je vrienden maken. Buren, collega's, enz. Zodat er een relatie ontstaat waarbinnen je kunt luisteren en waarbinnen zo ook ruimte ontstaat om te spreken, om te getuigen. Dat is wat anders dan preken.
Toch gaan we volgende week ook maar weer langs de deuren. Gewoon omdat de Heere Jezus de mensen er ook 2 aan 2 op uit zond.