Beste forumleden,
Het is een gewichtige vraag als ons gesteld wordt: Zijn onze zonden ons van harte leed?

We kunnen ons misleiden in een antwoord op deze vraag.
Immers wat verstaan we onder: van harte??

Er kan een verandering in ons leven hebben plaats gehad,
en dat we met enkele zonden hebben gebroken.
We kunnen denken dat we een waarachtig berouw hebben over onze zonden,
maar dat we er toch nog ver vandaan zijn, dat ons alle zonden van harte leed zijn.

We kunnen over geloof en bekering spreken, en breken met enkele zonden,
maar in ons hart houden we toch de zonde vast, en hebben we lang niet met alle zonden gebroken.
Waarom niet?
Omdat ons de zonde als zonde, nooit "van harte" leed zijn geworden.
We hebben wel de takken afgekapt, omdat we ons erover schaamden, dat anderen dit zouden zien.
Of omdat we er zelf ervaren hebben dat we daardoor schade hebben opgelopen.
Maar de wortel van de zonde, daar zijn we blind voor gebleven, en hebben die niet gezien en betreurd.
Het is natuurlijk niet zo, dat we hier volmaakt zijn, en dat we na ontvangen genade en bekering niet
meer zondigen, of zelfs niet in grote zonden kunnen vallen, denk maar aan David met Bathseba.

Maar elke ware gelovige, die door de Heilige Geest ontdekt wordt aan schuld, en echt zondaar
gemaakt wordt, zal op dat moment in verslagenheid zijn zonden van harte leed zijn.
En wanneer ons dan de zonden van harte ons "mishagen", zoals het avondmaalsformulier in die trant zegt,
dan zullen we pijn en verdriet hebben als we de zonden doen, en ermee willen breken met alle zonden.
En dat blijft dus niet bij een wens, als u begrijpt wat ik bedoel.

Toch kan het zijn dat we niet met alle zonden gebroken hebben.
Dan gaan we de zonden verdragen door verdraagzaamheid,
omdat mogelijk anderen ook die zonden zonder ontdekking nog doen.
We verdragen dan de zonde, eerst in ons hart, dan in onze familie of vriendenkring of gezin,
en breidt het verder maar uit: in de kerk, en tenslotte overal.
Het begint met toegeven, en dan met deelnemen.
Ik lees dat in Psalm 1:1
eerst wandelen, dan staan, en dan nederzitten.
Dus op het eind gelijkvormig worden aan de wereld.

Hoe denken de forumleden daarover ?

SecorDabar schreef:Beste forumleden,
Het is een gewichtige vraag als ons gesteld wordt: Zijn onze zonden ons van harte leed?

We kunnen ons misleiden in een antwoord op deze vraag.
Immers wat verstaan we onder: van harte??

Er kan een verandering in ons leven hebben plaats gehad,
en dat we met enkele zonden hebben gebroken.
We kunnen denken dat we een waarachtig berouw hebben over onze zonden,
maar dat we er toch nog ver vandaan zijn, dat ons alle zonden van harte leed zijn.

We kunnen over geloof en bekering spreken, en breken met enkele zonden,
maar in ons hart houden we toch de zonde vast, en hebben we lang niet met alle zonden gebroken.
Waarom niet?
Omdat ons de zonde als zonde, nooit "van harte" leed zijn geworden.
We hebben wel de takken afgekapt, omdat we ons erover schaamden, dat anderen dit zouden zien.
Of omdat we er zelf ervaren hebben dat we daardoor schade hebben opgelopen.
Maar de wortel van de zonde, daar zijn we blind voor gebleven, en hebben die niet gezien en betreurd.
Het is natuurlijk niet zo, dat we hier volmaakt zijn, en dat we na ontvangen genade en bekering niet
meer zondigen, of zelfs niet in grote zonden kunnen vallen, denk maar aan David met Bathseba.

Maar elke ware gelovige, die door de Heilige Geest ontdekt wordt aan schuld, en echt zondaar
gemaakt wordt, zal op dat moment in verslagenheid zijn zonden van harte leed zijn.
En wanneer ons dan de zonden van harte ons "mishagen", zoals het avondmaalsformulier in die trant zegt,
dan zullen we pijn en verdriet hebben als we de zonden doen, en ermee willen breken met alle zonden.
En dat blijft dus niet bij een wens, als u begrijpt wat ik bedoel.

Toch kan het zijn dat we niet met alle zonden gebroken hebben.
Dan gaan we de zonden verdragen door verdraagzaamheid,
omdat mogelijk anderen ook die zonden zonder ontdekking nog doen.
We verdragen dan de zonde, eerst in ons hart, dan in onze familie of vriendenkring of gezin,
en breidt het verder maar uit: in de kerk, en tenslotte overal.
Het begint met toegeven, en dan met deelnemen.
Ik lees dat in Psalm 1:1
eerst wandelen, dan staan, en dan nederzitten.
Dus op het eind gelijkvormig worden aan de wereld.

Hoe denken de forumleden daarover ?

Tja, wat is hier nou tegen in te brengen!?
Je ziet het ook in dit interview terug, het is praktijk:
„Het was een lijdenspreek van ds. P. Honkoop sr., over de tekst: „Zie uw Koning.” Honkoop heb ik altijd met veel aangenaamheid mogen lezen. Ik zeg het schuchter, maar de Heere heeft zijn prediking gebruikt om mij stil te zetten. Dat gebeurde toen ds. Honkoop preekte over Lukas 15:2: „Deze ontvangt de zondaars, en eet met hen.”
http://www.refdag.nl/kerkplein/kerknieu ... g_1_723337

We mogen de Heere dankbaar zijn voor Zijn Woord, in het bijzonder voor Hebreeen 12. Waar we o.a. lezen:

.......Deze kastijdt ons tot ons nut, opdat wij Zijn heiligheid zouden deelachtig worden......
......daarom, richt weder op de trage handen en de slappe knieen; en maakt rechte paden voor uw voeten, opdat hetgeen kreupel is, niet meer verdraaid worde, maar dat het veelmeer genezen worde.........
......jaagt de vrede na met allen en de heiligmaking, zonder welke niemand de Heere zien zal........

.....Want onze God is een verterend vuur.......


.....En de Heere zond Nathan tot David.........toen zeide David tot Nathan:....ik heb gezondigd tegen de Heere.......(en wat daar volgt).

h.g.
Learsi

Hoe meer men de schuld verkleint, des te meer verkleint men Gods onpeilbare liefde in de Heere Jezus Christus.
Wanneer het Evangelie voor ons ruim mag zijn, dan zal ook het leven der heiligmaking juist nauwer voor ons worden.
Een ruim Evangelie en een nauw leven.
Wie het vat, die weet daar in de praktijk van af.

SecorDabar schreef:Hoe meer men de schuld verkleint, des te meer verkleint men Gods onpeilbare liefde in de Heere Jezus Christus.
Wanneer het Evangelie voor ons ruim mag zijn, dan zal ook het leven der heiligmaking juist nauwer voor ons worden.
Een ruim Evangelie en een nauw leven.
Wie het vat, die weet daar in de praktijk van af.

Toch zal de één er "dieper" door gaan of moeten dan de ander.
Een kleine schuld of een grote schuld is daarom ook subjectief in mijn ogen.
Wat voor jou een kleine/grote schuld is, kan voor mij een grote/kleine schuld zijn.
Maar dat ieder kind van God op zijn weg schuld krijgt te beleven is zeker, om God dankbaar te zijn uit welke schuld er verlost is.

SecorDabar schreef:Hoe meer men de schuld verkleint, des te meer verkleint men Gods onpeilbare liefde in de Heere Jezus Christus.

en ook: hoe meer liefde je van God mag zien en ervaren, hoe groter en bitterder je schuld wordt (dat je Hem zo lang heb laten kloppen; dat je Hem niet eerder of meer geloofd had).

Overigens kunnen onze zonden ons nooit genoeg 'van harte leed' zijn, want niemand kan de zonde zo diep peilen als Jezus Zelf deed.

Het gaat ten diepste niet om het zoveel mogelijk voelen van (al) onze zonden. Maar, waar dat ons brengt..
En: dat we ontdekken tegen Wie we gezondigd hebben.
Zodat we verdriet hebben over onze ontrouw tegenover de goede God. En een hartelijk voornemen krijgen om voortaan Zijn wil te doen (en dan gaat het pijn doen als dat keer op keer weer mislukt.)

Ja, zonden staan tussen mij en God in de weg. Voor het eerst en opnieuw. Daarom hou ik ook zoveel van de Heere Jezus die in mijn plaats de schuld heeft gedragen, zodat ik weer met vrijmoedigheid tot God mag gaan.

Het is goed hoor, dit te vragen. Omdat we allemaal verschillende achtergronden, etc. hebben, is het goed ook om elkaar te leren.

Vanochtend stond ik nog even stil bij de vergeving. Daar kom je ook niet overuit gedacht en dat gun je een ieder.. Als ik dan hoor van overvallers van 15 of 16 jaar, waarvan de een wordt neergeschoten, terecht, dan doet het je verdriet. Zo zijn wij allemaal, het zit zo jong al in ons.. Maar er is vergeving, altijd bij Hem geweest.

Hoe groot moet ons zondebesef en ons leedwezen zijn om op Gods belofte te mogen hopen?

Elke dag moeten wij weer zeggen dat wij er weer niks van teweeg hebben gebracht?
Wij hebben toch vaak een ongevoelig hart en gaan op in de wereld van alle dag?

De belofte komt tot alle mensen... in die context van:
"Komt allen tot Mij die vermoeit en bellast zijn en Ik zal u rust geven"?

Een andere vraag is: Hoe kom ik in de schuld?
Je kan je schuld zien liggen.
Je kan zien waar het komen moet.

Maar... Wat verhinderd u?
Gelooft in de Heere Jezus Christus en u zult zalig worden?
Ja...
Ik wil niet?
Ik wil niet sterven maar leven!
En als ik kom waar ik moet komen dat betekent mij dood?
Wil ik onvoorwaardelijk het hoofd op het blok leggen?
Vluchten we van nature niet voor her Recht van God?
Dat we voelen: Zo Gij in het Recht wilt treden en mijn
ongerechtigheden gadeslaat?
Dat we voelen: Ik kan voor God niet bestaan?
Dat we voelen: Nooit heeft er zo'n mens op deze wereld
rondgelopen?
Dat we soms zelfs denken: Waartoe ben ik toch geboren?
Hebben we dan allemaal zo'n hard hart?
Of heb ik dat alleen maar?
Zomaar wat vragen die bij me opkwamen.
We kunnen allemaal verstandelijk weten dat we schuld hebben.
Maar, zo wordt wel gezegd, met een houdbare schuld kun je oud worden.

-DIA- schreef:Een andere vraag is: Hoe kom ik in de schuld?
Je kan je schuld zien liggen.
Je kan zien waar het komen moet.

Maar... Wat verhinderd u?
Gelooft in de Heere Jezus Christus en u zult zalig worden?
Ja...
Ik wil niet?
Ik wil niet sterven maar leven!
En als ik kom waar ik moet komen dat betekent mij dood?
Wil ik onvoorwaardelijk het hoofd op het blok leggen?
Vluchten we van nature niet voor her Recht van God?
Dat we voelen: Zo Gij in het Recht wilt treden en mijn
ongerechtigheden gadeslaat?
Dat we voelen: Ik kan voor God niet bestaan?
Dat we voelen: Nooit heeft er zo'n mens op deze wereld
rondgelopen?
Dat we soms zelfs denken: Waartoe ben ik toch geboren?
Hebben we dan allemaal zo'n hard hart?
Of heb ik dat alleen maar?
Zomaar wat vragen die bij me opkwamen.
We kunnen allemaal verstandelijk weten dat we schuld hebben.
Maar, zo wordt wel gezegd, met een houdbare schuld kun je oud worden.

En, DIA, heb je al gebogen?
Want ook met het stellen van deze vragen kun je heel oud (en koud) worden.

Luther schreef:

-DIA- schreef:Een andere vraag is: Hoe kom ik in de schuld?
Je kan je schuld zien liggen.
Je kan zien waar het komen moet.

Maar... Wat verhinderd u?
Gelooft in de Heere Jezus Christus en u zult zalig worden?
Ja...
Ik wil niet?
Ik wil niet sterven maar leven!
En als ik kom waar ik moet komen dat betekent mij dood?
Wil ik onvoorwaardelijk het hoofd op het blok leggen?
Vluchten we van nature niet voor her Recht van God?
Dat we voelen: Zo Gij in het Recht wilt treden en mijn
ongerechtigheden gadeslaat?
Dat we voelen: Ik kan voor God niet bestaan?
Dat we voelen: Nooit heeft er zo'n mens op deze wereld
rondgelopen?
Dat we soms zelfs denken: Waartoe ben ik toch geboren?
Hebben we dan allemaal zo'n hard hart?
Of heb ik dat alleen maar?
Zomaar wat vragen die bij me opkwamen.
We kunnen allemaal verstandelijk weten dat we schuld hebben.
Maar, zo wordt wel gezegd, met een houdbare schuld kun je oud worden.

En, DIA, heb je al gebogen?
Want ook met het stellen van deze vragen kun je heel oud (en koud) worden.

Zou jij die ijzeren zenuw kunnen buigen?

-DIA- schreef:

Luther schreef:

-DIA- schreef:Een andere vraag is: Hoe kom ik in de schuld?
Je kan je schuld zien liggen.
Je kan zien waar het komen moet.

Maar... Wat verhinderd u?
Gelooft in de Heere Jezus Christus en u zult zalig worden?
Ja...
Ik wil niet?
Ik wil niet sterven maar leven!
En als ik kom waar ik moet komen dat betekent mij dood?
Wil ik onvoorwaardelijk het hoofd op het blok leggen?
Vluchten we van nature niet voor her Recht van God?
Dat we voelen: Zo Gij in het Recht wilt treden en mijn
ongerechtigheden gadeslaat?
Dat we voelen: Ik kan voor God niet bestaan?
Dat we voelen: Nooit heeft er zo'n mens op deze wereld
rondgelopen?
Dat we soms zelfs denken: Waartoe ben ik toch geboren?
Hebben we dan allemaal zo'n hard hart?
Of heb ik dat alleen maar?
Zomaar wat vragen die bij me opkwamen.
We kunnen allemaal verstandelijk weten dat we schuld hebben.
Maar, zo wordt wel gezegd, met een houdbare schuld kun je oud worden.

En, DIA, heb je al gebogen?
Want ook met het stellen van deze vragen kun je heel oud (en koud) worden.

Zou jij die ijzeren zenuw kunnen buigen?

Ik niet, maar de Heilige Geest wel! En de gewilligheid van Christus daartoe (de Geest van Christus is het immers!) is veel groter dan alle beletselen die je hierboven noemt. Met het beschouwen van onze onwil kunnen we wel 100 jaar worden, maar ontdaan van alle degelijke franje is het uiteindelijk niet anders dan bittere vijandschap tegen Gods liefde, trouw en genade.

Luther schreef:

-DIA- schreef:

Luther schreef:

-DIA- schreef:Een andere vraag is: Hoe kom ik in de schuld?
Je kan je schuld zien liggen.
Je kan zien waar het komen moet.

Maar... Wat verhinderd u?
Gelooft in de Heere Jezus Christus en u zult zalig worden?
Ja...
Ik wil niet?
Ik wil niet sterven maar leven!
En als ik kom waar ik moet komen dat betekent mij dood?
Wil ik onvoorwaardelijk het hoofd op het blok leggen?
Vluchten we van nature niet voor her Recht van God?
Dat we voelen: Zo Gij in het Recht wilt treden en mijn
ongerechtigheden gadeslaat?
Dat we voelen: Ik kan voor God niet bestaan?
Dat we voelen: Nooit heeft er zo'n mens op deze wereld
rondgelopen?
Dat we soms zelfs denken: Waartoe ben ik toch geboren?
Hebben we dan allemaal zo'n hard hart?
Of heb ik dat alleen maar?
Zomaar wat vragen die bij me opkwamen.
We kunnen allemaal verstandelijk weten dat we schuld hebben.
Maar, zo wordt wel gezegd, met een houdbare schuld kun je oud worden.

En, DIA, heb je al gebogen?
Want ook met het stellen van deze vragen kun je heel oud (en koud) worden.

Zou jij die ijzeren zenuw kunnen buigen?

Ik niet, maar de Heilige Geest wel! En de gewilligheid van Christus daartoe (de Geest van Christus is het immers!) is veel groter dan alle beletselen die je hierboven noemt. Met het beschouwen van onze onwil kunnen we wel 100 jaar worden, maar ontdaan van alle degelijke franje is het uiteindelijk niet anders dan bittere vijandschap tegen Gods liefde, trouw en genade.

Dit klopt helemaal. Zo staat het inderdaad in de Schrift. Maar nu de praktische uitwerking in een mensenleven. Wij hebben God moed- en vrijwillig verlaten. Dat de Heiligen Geest, in de weg van bekering en geloof, een mens op andere gedachten hierover brengt, de moedwillige bedreven zonden worden nu een groot verdriet en de misdaden hebben vergeving nodig, onderschrijft iedereen. Dus ik ben het helemaal met @DIA eens. @Dia vraagt naar de beleving hiervan in de praktijk. Hierop antwoorden vanuit de theorie geeft aan dat zijn vraag niet wordt begrepen.