Steeds meer dominees lopen vast

[Jongere]

In het RD twee artikelen die wel tot nadenken stemmen.

Zijn er dingen herkenbaar van wat er geschetst wordt? Wat zou er te doen zijn?

http://www.refdag.nl/kerkplein/kerknieu ... t_1_705653
http://www.refdag.nl/kerkplein/kerknieu ... m_1_705651

[Jongere]

Overigens mag iemand me ook uitleggen wat ik me bij een 'theologenverzekeraar' moet voorstellen.

[Wilhelm]

In het RD twee artikelen die wel tot nadenken stemmen.

Zijn er dingen herkenbaar van wat er geschetst wordt? Wat zou er te doen zijn?

Uit een ander topic:

Ik ben het wel met je eens dat het een verademing zou zijn als verschil in (theologisch) inzicht normaler zou zijn. Daar wordt nu ook te snel een geestelijk oordeel aan gehangen.

Zou dat niet een van de grote problemen kunnen zijn?
Iedereen, ook predikanten, neemt zo stellig positie in dat er onbegrip heerst en conflicten ontstaan.
Ik heb wel eens het vermoeden dat men vroeger wat meer met verschillen / accenten om kon gaan.

[Erasmiaan]

Zou dat niet een van de grote problemen kunnen zijn?
Iedereen, ook predikanten, neemt zo stellig positie in dat er onbegrip heerst en conflicten ontstaan.
Ik heb wel eens het vermoeden dat men vroeger wat meer met verschillen / accenten om kon gaan.

Juist niet. Elk meningsverschil leidde toen tot een scheuring. Steek, bef en ambtsgewaad was al genoeg voor een afscheiding.

[Wilhelm]

Zou dat niet een van de grote problemen kunnen zijn?
Iedereen, ook predikanten, neemt zo stellig positie in dat er onbegrip heerst en conflicten ontstaan.
Ik heb wel eens het vermoeden dat men vroeger wat meer met verschillen / accenten om kon gaan.

Juist niet. Elk meningsverschil leidde toen tot een scheuring. Steek, bef en ambtsgewaad was al genoeg voor een afscheiding.

Dat is ook waar.
Maar theologisch was er ook wel meer begrip. Ds. Lamain schreef bv een voorwoord in het boekje van Ds. Huisman (of andersom) Ik zie het nu niet zo snel meer gebeuren dat b.v. ds de Heer een hartelijk voorwoord schrijft in een boekje van ds Vreugdenhil.

[Tiberius]

Zou dat niet een van de grote problemen kunnen zijn?
Iedereen, ook predikanten, neemt zo stellig positie in dat er onbegrip heerst en conflicten ontstaan.
Ik heb wel eens het vermoeden dat men vroeger wat meer met verschillen / accenten om kon gaan.

Juist niet. Elk meningsverschil leidde toen tot een scheuring. Steek, bef en ambtsgewaad was al genoeg voor een afscheiding.

Dat is ook waar.
Maar theologisch was er ook wel meer begrip. Ds. Lamain schreef bv een voorwoord in het boekje van Ds. Huisman (of andersom) Ik zie het nu niet zo snel meer gebeuren dat b.v. ds de Heer een hartelijk voorwoord schrijft in een boekje van ds Vreugdenhil.

Dat lijkt me dan sowieso winst. Ik krijg altijd een wat wee gevoel van die hartelijke voorwoorden in het boek van onze geliefde broeder in de bediening.

[ejvl]

Zou dat niet een van de grote problemen kunnen zijn?
Iedereen, ook predikanten, neemt zo stellig positie in dat er onbegrip heerst en conflicten ontstaan.
Ik heb wel eens het vermoeden dat men vroeger wat meer met verschillen / accenten om kon gaan.

Juist niet. Elk meningsverschil leidde toen tot een scheuring. Steek, bef en ambtsgewaad was al genoeg voor een afscheiding.

Hoho, je vergeet Datheen

[Wilhelm]

Zou dat niet een van de grote problemen kunnen zijn?
Iedereen, ook predikanten, neemt zo stellig positie in dat er onbegrip heerst en conflicten ontstaan.
Ik heb wel eens het vermoeden dat men vroeger wat meer met verschillen / accenten om kon gaan.

Juist niet. Elk meningsverschil leidde toen tot een scheuring. Steek, bef en ambtsgewaad was al genoeg voor een afscheiding.

Dat is ook waar.
Maar theologisch was er ook wel meer begrip. Ds. Lamain schreef bv een voorwoord in het boekje van Ds. Huisman (of andersom) Ik zie het nu niet zo snel meer gebeuren dat b.v. ds de Heer een hartelijk voorwoord schrijft in een boekje van ds Vreugdenhil.

Dat lijkt me dan sowieso winst. Ik krijg altijd een wat wee gevoel van die hartelijke voorwoorden in het boek van onze geliefde broeder in de bediening.

Daar gaat het niet om. Maar toen accepteerde men elkaar. En helaas is dat nu wel eens anders.

[Luther]

Zou dat niet een van de grote problemen kunnen zijn?
Iedereen, ook predikanten, neemt zo stellig positie in dat er onbegrip heerst en conflicten ontstaan.
Ik heb wel eens het vermoeden dat men vroeger wat meer met verschillen / accenten om kon gaan.

Juist niet. Elk meningsverschil leidde toen tot een scheuring. Steek, bef en ambtsgewaad was al genoeg voor een afscheiding.

Inderdaad! Lees een doorsnee-jubileumboek dat 200 jaar bestrijkt, en je vindt allerlei gedoe, ook 80 jaar geleden. Denk even aan de tijd tussen 1834-1892, en alle grote en kleinere scheurinkjes...

[Jongere]

Ik geloof inderdaad dat zulke verhoudingen veel impact kunnen hebben.
Zelf zou ik eigenlijk problemen op dit gebied eerder zien liggen bij het feit dat van predikanten wordt verwacht dat ze alleskunners zijn.

Zoals de predikant uit het tweede artikel zegt: conflicten oplossen. Leiding geven in soms heel persoonlijke en moeilijke conflicten. Leiding geven aan een kerkenraad.
Pastoraat. Veel mensen hebben psychologische klachten, de predikant moet het onderkennen en een zuivere scheiding kunnen aanbrengen tussen waar geestelijk pastoraat nodig is en waar professionele hulpverlening. Plotselinge beslissingen kunnen nemen in tal van heel zware ethische beslissingen (als incest, echtscheiding, etc.).
Catechisatie. Een predikant (die 's middags bij oude mensen op bezoek was die soms 50 jaar ouder zijn dan hijzelf) moet 's avonds opeens weer aan (soms grote) groepen pubers lesgeven en hen iets uitleggen wat vaak mijlenver van hun leefwereld vandaan staat.
Deputaatschappen. Een predikant moet soms over heel diverse onderwerpen zich een mening vormen en belangrijke (bijv. financiële) beslissingen nemen.
Classes en synodes. Idem.
En o ja, dan is er ook nog de prediking. De predikant moet iedere week de gemeente voorgaan in het Woord. Daarmee geestelijk leiding geven aan een grote groep mensen; aanvoelen welke richting gegeven moet worden op dat moment; iedere week veel exegese verrichten en voorkomen op één of twee commentaren te gaan leunen om daar iedere week de preek op te baseren; de grondtalenkennis een beetje op peil houden.
De predikant moet iedere week soms heel verschillende onderwerpen op een goede manier voor heel verschillende niveau's uitleggen in de catechismusprediking. De ene week gaat het over gezag, even later over echtscheiding. Allemaal onderwerpen waar maanden studie bij kunnen horen, wil je daar evenwichtig over spreken zonder alles zelf te verzinnen óf te vervallen in de bekende cliché's (maar daarmee niet echt meer de leerdienst te leiden). Voor ieder onderwerp zou er haast een maand studieverlof moeten zijn, maar er is nog geen week.

En als een predikant dan ook nog eens vaak de enige professional is in een gemeente van soms 1000 of meer leden, in het geval er geen pastoraal werker in de gemeente kan zijn...
Ontstaat zo niet het probleem dat van al die deelgebieden er eigenlijk maar weinig écht goed wordt uitgevoerd?

[Luther]

Ik geloof inderdaad dat zulke verhoudingen veel impact kunnen hebben.
Zelf zou ik eigenlijk problemen op dit gebied eerder zien liggen bij het feit dat van predikanten wordt verwacht dat ze alleskunners zijn.

Zoals de predikant uit het tweede artikel zegt: conflicten oplossen. Leiding geven in soms heel persoonlijke en moeilijke conflicten. Leiding geven aan een kerkenraad.
Pastoraat. Veel mensen hebben psychologische klachten, de predikant moet het onderkennen en een zuivere scheiding kunnen aanbrengen tussen waar geestelijk pastoraat nodig is en waar professionele hulpverlening.
Catechisatie. Een predikant (die 's middags bij oude mensen op bezoek was die soms 50 jaar ouder zijn dan hijzelf) moet 's avonds opeens weer aan (soms grote) groepen pubers lesgeven en hen iets uitleggen wat vaak mijlenver van hun leefwereld vandaan staat.
Deputaatschappen. Een predikant moet soms over heel diverse onderwerpen zich een mening vormen en belangrijke (bijv. financiële) beslissingen nemen.
Classes en synodes. Idem.
En o ja, dan is er ook nog de prediking. De predikant moet iedere week de gemeente voorgaan in het Woord. Daarmee geestelijk leiding geven aan een grote groep mensen; aanvoelen welke richting gegeven moet worden op dat moment; iedere week veel exegese verrichten en voorkomen op één of twee commentaren te gaan leunen om daar iedere week de preek op te baseren; de grondtalenkennis een beetje op peil houden.
De predikant moet iedere week soms heel verschillende onderwerpen op een goede manier voor heel verschillende niveau's uitleggen in de catechismusprediking. De ene week gaat het over gezag, even later over echtscheiding. Allemaal onderwerpen waar maanden studie bij kunnen horen, wil je daar evenwichtig over spreken zonder alles zelf te verzinnen óf te vervallen in de bekende cliché's (maar daarmee niet echt meer de leerdienst te leiden). Voor ieder onderwerp zou er haast een week studieverlof moeten zijn, maar die week is er niet.

En als een predikant dan ook nog eens vaak de enige professional is in een gemeente van soms 1000 of meer leden, in het geval er geen pastoraal werker in de gemeente kan zijn...
Ontstaat zo niet het probleem dat van al die deelgebieden er eigenlijk maar weinig écht goed wordt uitgevoerd?

Dus...
Gemeente splitsen boven de 500, of dan in elk geval in grotere gemeenten (1000) een fulltime pastoraal medewerker aanstellen?

[Wilhelm]

Ik geloof inderdaad dat zulke verhoudingen veel impact kunnen hebben.
Zelf zou ik eigenlijk problemen op dit gebied eerder zien liggen bij het feit dat van predikanten wordt verwacht dat ze alleskunners zijn.

Zoals de predikant uit het tweede artikel zegt: conflicten oplossen. Leiding geven in soms heel persoonlijke en moeilijke conflicten. Leiding geven aan een kerkenraad.
Pastoraat. Veel mensen hebben psychologische klachten, de predikant moet het onderkennen en een zuivere scheiding kunnen aanbrengen tussen waar geestelijk pastoraat nodig is en waar professionele hulpverlening. Plotselinge beslissingen kunnen nemen in tal van heel zware ethische beslissingen (als incest, echtscheiding, etc.).
Catechisatie. Een predikant (die 's middags bij oude mensen op bezoek was die soms 50 jaar ouder zijn dan hijzelf) moet 's avonds opeens weer aan (soms grote) groepen pubers lesgeven en hen iets uitleggen wat vaak mijlenver van hun leefwereld vandaan staat.
Deputaatschappen. Een predikant moet soms over heel diverse onderwerpen zich een mening vormen en belangrijke (bijv. financiële) beslissingen nemen.
Classes en synodes. Idem.
En o ja, dan is er ook nog de prediking. De predikant moet iedere week de gemeente voorgaan in het Woord. Daarmee geestelijk leiding geven aan een grote groep mensen; aanvoelen welke richting gegeven moet worden op dat moment; iedere week veel exegese verrichten en voorkomen op één of twee commentaren te gaan leunen om daar iedere week de preek op te baseren; de grondtalenkennis een beetje op peil houden.
De predikant moet iedere week soms heel verschillende onderwerpen op een goede manier voor heel verschillende niveau's uitleggen in de catechismusprediking. De ene week gaat het over gezag, even later over echtscheiding. Allemaal onderwerpen waar maanden studie bij kunnen horen, wil je daar evenwichtig over spreken zonder alles zelf te verzinnen óf te vervallen in de bekende cliché's (maar daarmee niet echt meer de leerdienst te leiden). Voor ieder onderwerp zou er haast een maand studieverlof moeten zijn, maar er is nog geen week.

En als een predikant dan ook nog eens vaak de enige professional is in een gemeente van soms 1000 of meer leden, in het geval er geen pastoraal werker in de gemeente kan zijn...
Ontstaat zo niet het probleem dat van al die deelgebieden er eigenlijk maar weinig écht goed wordt uitgevoerd?

Hele goede beschrijving van het probleem!
Tegelijkertijd, dat heb je nog niet genoemd, wordt een predikant of verafgood, of veracht. Zeker in rechts reformatorisch Nederland is er bijna geen tussenweg. Dat doet aan de persoonlijkheid van een mens, dat is hij tenslotte ook, geen goed.

Maar we moeten ook leren dat Woordverkondiging de hoofdtaak is en dat een predikant zeker geen alles kunner behoeft te zijn.
Ik heb wel eens gehoord "herder en leraar is een onmogelijke combinatie"
Daarnaast moet per direct de onzinnige regel worden afgeschaft dat de predikant:
- voorzitter van de kerkenraad behoort te zijn
- in deputaatschappen behoort te zitten
- voorzitter van het schoolbestuur behoort te zijn.
- bij elke zang/politieke/verenigingsavond aanwezig behoort te zijn en een meditatie moet verzorgen.

Zo kan een predikant ook zijn prioriteiten stellen. En inderdaad, in een grote gemeente zou een fulltime pastoraal werker werkzaam moeten zijn.
Een vaste vrije dag voor een predikant is ook geen overbodige luxe. We mogen daar best wat nuchterder in zijn.

[vlinder]

Ik geloof inderdaad dat zulke verhoudingen veel impact kunnen hebben.
Zelf zou ik eigenlijk problemen op dit gebied eerder zien liggen bij het feit dat van predikanten wordt verwacht dat ze alleskunners zijn.

Zoals de predikant uit het tweede artikel zegt: conflicten oplossen. Leiding geven in soms heel persoonlijke en moeilijke conflicten. Leiding geven aan een kerkenraad.
Pastoraat. Veel mensen hebben psychologische klachten, de predikant moet het onderkennen en een zuivere scheiding kunnen aanbrengen tussen waar geestelijk pastoraat nodig is en waar professionele hulpverlening. Plotselinge beslissingen kunnen nemen in tal van heel zware ethische beslissingen (als incest, echtscheiding, etc.).
Catechisatie. Een predikant (die 's middags bij oude mensen op bezoek was die soms 50 jaar ouder zijn dan hijzelf) moet 's avonds opeens weer aan (soms grote) groepen pubers lesgeven en hen iets uitleggen wat vaak mijlenver van hun leefwereld vandaan.

Dat laatste hebben toch heel veel beroepen? Ambulancechauffeurs, docenten. Zelf had ik het vorige week ook nog: familie vertellen dat na een reanimatie een jinge vrouw was overleden en in de kamer ernaast zorgde ik voor een vrouw die een nabloeding had na een geboorte, maar verder dolblij en intens gelukkig was. Dan schakel je toch ook (soms per minuut en weer terug) tussen 2 patienten met ook dat verwchil in leefwereld. Dan heb ik nog commissies waarik in zit, tienerclub, ouderenbezoekwerk.

Soms nemen veel dominees zich veel te serieus, denken dat ze onmisbaar zijn. Ik zal nooit zeggen dat een predikant het vaak niet veel te druk heeft, maar ik ken veel dominees die geen nee durven zeggen tegen commissies en spreken op zang- en jongerenavonden. Dat is extra. Deputaatschappen is ook extra. Daarnaast moeten ontettend veel mensen multitasken.
Grenzen aangeven is belangrijk, dan maar 5 kerkenraadsleden erbij en delegeren eat je niet perse zelf hoeft te doen.

[Mara]

Misschien hebben predikanten hetzelfde probleem als artsen. Vroeger hoorden deze, net als de burgemeester en de notaris, bij de notabelen van het dorp. Die sprak je niet tegen en behandelde deze met eerbied en respect. Vaak dwongen zij dat ook door hun handelwijze af.
Maar dominee is een "beroep" geworden en moet in zijn "baan" allerlei werkzaamheden verrichten waar hij niet voor heeft geleerd, zoals psych. hulpverlening, mediator zijn, tussendoor twittert hij (soms) of zit op FB (soms).

[Eppo Gremdaat]

Steeds meer domines lopen vast......
Door de complexe maatschappij en ook de kerkverlating niet te vergeten. Het artikel van Ds P.J. Stam raakte me (ook al omdat hij een `Aalders-fan`is) Hebben jullie de door hem geschreven biografie over Dr Aalders gelezen?
Zelf heb ik een aantal jaren in een Haagse wijkkerkeraad gezeten als kerkvoogd. Wat de dames en heren kereraadsleden besluiten -en dat gaat meestal over bezuinigingen. De stukken hierover komen in het kerkblad (met verzoek reacties te richten aan de (wijk)kerkvoogden. Maar nee, de dominee is en blijft voor alle zaken - ook financiele - het aanspreekpunt. Dus moet de dominee uitleggen wààrom er bezuinigd moet worden, geen èèn keer, maar -tig keer. En de dominee heeft het altijd gedaan, logisch dat hij(of zij) een burn out krijgt of (erger) op een gegeven moment vertrekt. Het gaat (vaak) nog niet zo zeer over de verkondiging maar over de financiele zaken, is mijn ervaring.
En ja, als de dominee tòch vertrekt en er geen opvolger komt en de predikantsplaats wordt opgeheven dan komt het altijd weer door......de dominee. Dus blijft de portemonnee gesloten. En....na opheffing van de predikantsplaats gaat er (weer) een kerk dicht.
Al woon ik nu in Brasil: toch maak ik maandelijks wat over (noem dat `luistergeld`)en ook doe ik mee met de jaarlijkse kerkbalans.