Dit vond ik nu een goede bijdrage aan de gedachtenvorming:

08-01-2013 07:02 | dr. S. D. Post

In veel kerken zijn op oudejaarsavond de namen afgelezen van mensen die de gemeente zijn ontvallen. Het is goed om bij een open Bijbel als gemeente dit moment te hebben. Andere namen worden niet gelezen. De namen van de broeders en zusters die de gemeente ontvallen zijn op zoek naar een gemeente waar ze zich beter thuis voelen, waar de prediking hen meer raakt. Afscheiding op microniveau.

lees verder op
http://www.refdag.nl/opinie/welbeschouw ... g_1_704780

Ik heb er wel een paar kanttekeningen bij. Als je ineens met een dominee wordt geconfronteerd die niet of nauwelijks door de kerkenraad wordt gecorrigeerd, uren aan het woord is maar verder niet veel bijdraagt aan de bezinning op zondag, dan wordt het soms wel erg moeilijk om de vereiste trouw aan de kerkelijke gemeente op te brengen. Dat geldt nog meer als je kinderen hebt.

Ik vind het wel goed dat Post benoemt hoeveel pijn kerkveranderingen vaak doen bij betrokkenen. Ik heb het van nabij meegemaakt, en mensen nemen zo'n stap naar mijn idee zelden lichtvaardig. Bijna altijd voelen ze zich door de kerkenraad niet serieus genomen. Of neemt de kerkenraad zijn eigen taken niet serieus, maar dat gaat vaak samen. Ik denk dat dat het hoofdprobleem is. Misschien dat Post daarover ook nog eens een artikel kan schrijven.

Een kerk die geleid wordt door mensen die zelf nooit volwassen zijn geworden in die zin dat ze met verschillen van inzicht kunnen omgaan zal voortdurend met kerkovergangen te maken blijven hebben. Het lijkt wel of dat probleem zich relatief vaker voordoet naarmate extreme persoonlijke ervaringen bepalend zijn voor de vraag of iemand geschikt wordt bevonden voor het ambt.

Als mensen voor ieder detail een huisbezoek kunnen verwachten (ik hoorde ooit van een gemeente waarbij zelfs wintersport een thema was...) dan is het niet zo gek dat ze het geestelijke gezin waarin God hen geplaatst heeft toch maar inwisselen voor een pleeggezin. Dat nog temeer als een kerkenraad een predikant alle ruimte geeft zijn persoonlijke stokpaardjes ook in het pastoraat en prediking te berijden ten koste van de veelkleurigheid in de gemeente van God. In zulke gevallen is het te makkelijk om de verantwoordelijkheid eenzijdig bij de kerkverlaters te leggen. Gelukkig dat Post dat ook niet doet.

Aan de andere kant is het ook terecht om de verantwoordelijkheid van leden van de kerkelijke gemeente te benadrukken om niet een kerk uit te zoeken van eigen smaak. Een detail als bijbelvertaling of zangsnelheid zou toch geen reden moeten zijn om van kerk te wisselen. Daardoor worden de onderlinge verschillen tussen kerken en gemeenten alleen maar groter.

DDD schreef:Een kerk die geleid wordt door mensen die zelf nooit volwassen zijn geworden in die zin dat ze met verschillen van inzicht kunnen omgaan zal voortdurend met kerkovergangen te maken blijven hebben. Het lijkt wel of dat probleem zich relatief vaker voordoet naarmate extreme persoonlijke ervaringen bepalend zijn voor de vraag of iemand geschikt wordt bevonden voor het ambt.

Ik vond dit een intrigerende zin. Kun je die eens uitleggen?

DDD schreef:Dit vond ik nu een goede bijdrage aan de gedachtenvorming:

08-01-2013 07:02 | dr. S. D. Post

In veel kerken zijn op oudejaarsavond de namen afgelezen van mensen die de gemeente zijn ontvallen. Het is goed om bij een open Bijbel als gemeente dit moment te hebben. Andere namen worden niet gelezen. De namen van de broeders en zusters die de gemeente ontvallen zijn op zoek naar een gemeente waar ze zich beter thuis voelen, waar de prediking hen meer raakt. Afscheiding op microniveau.

lees verder op
http://www.refdag.nl/opinie/welbeschouw ... g_1_704780

Kromme tenen krijg ik van zulke stukjes.

DDD schreef:...stokpaardjes ook in het pastoraat en prediking te bereiden...

Dit vond ik ook intrigerend: Wat zou de bereidingswijze van een stokpaardje zijn?

@Luther:
Dank. Dat was een foutje inderdaad.

@Afgewezen:

Hoezo kromme tenen?

@Erasmiaan:

In reactie op je vraag over mijn opmerking het volgende. De zin en mijn bedoeling uitleggen is eenvoudiger dan de stelling te bewijzen.

Ik begin het steeds meer aannemelijk te vinden dat de consensuscultuur in bijvoorbeeld de Gereformeerde Gemeenten en meer nog in de Gereformeerde Gemeenten in Nederland heel bepalend is voor hoe gesprekken op synodes verlopen. De neiging bestaat om de broederlijke eenheid af te meten aan het aantal verschillen van inzicht, en wel zo dat deze omgekeerd evenredig aan elkaar zijn.

En als er dan in zo'n cultuur een standpunt gewijzigd wordt, dan met allemaal tegelijk, denk bijvoorbeeld aan de verschuivingen over de vervangingstheologie. Met verschillen van inzicht kunnen deze kerken grosso modo erg moeilijk omgaan. Soms kan een kerkenraad dat nog wel, maar blijkt als een predikant komt toch de helft van de gemeente weg te lopen omdat de kerkenraad er niet in slaagt om het gevoerde beleid vast te houden. Ik denk dat dat te maken heeft met een onvolwassenheid in het denken. Volwassen worden in moderne zin: zelfstandig nadenken wordt ook niet in alle kerken als een aanbeveling gezien, dat speelt ook een rol.

Daar komt nog bij dat door de bank genomen in deze kerkgenootschappen niet de tijd en denkkracht beschikbaar is om een gesprek te voeren op academisch niveau. De kerk wordt geleid door HBO-ers, die praktisch en niet al te moeilijk willen doen. Maar dat is een discussie op zich.

Als (mede)oorzaak hiervoor geldt denk ik dat mensen eerder ambtsdrager worden als ze niet zo nuchter in elkaar zitten, uitzonderingen daargelaten. Lang niet in alle gemeenten is dat zo overigens. En ik heb het idee dat het probleem dat ik suggereer nu bij de toelating van predikanten in de GG ook minder speelt dan 10 jaar geleden. Maar het is een eenvoudig feit dat als je sorteert op bepaalde extreme of conservatieve standpunten en/of bepaalde ervaringen je bepaalde categorieen 'gemiddelde' mensen bij voorbaat uitsluit.

Maar ik kan dit niet bewijzen, natuurlijk, hoewel er wel een verband lijkt tussen het aantal conflicten in kerken en kerkenraden en dit fenomeen.

DDD schreef:@Luther:
Dank. Dat was een foutje inderdaad.

@Afgewezen:

Hoezo kromme tenen?

In reactie op je vraag over mijn opmerking het volgende. De zin en mijn bedoeling uitleggen is eenvoudiger dan de stelling te bewijzen.

Ik begin het steeds meer aannemelijk te vinden dat de consensuscultuur in bijvoorbeeld de Gereformeerde Gemeenten en meer nog in de Gereformeerde Gemeenten in Nederland heel bepalend is voor hoe gesprekken op synodes verlopen. De neiging bestaat om de broederlijke eenheid af te meten aan het aantal verschillen van inzicht, en wel zo dat deze omgekeerd evenredig aan elkaar zijn.

En als er dan in zo'n cultuur een standpunt gewijzigd wordt, dan met allemaal tegelijk, denk bijvoorbeeld aan de verschuivingen over de vervangingstheologie. Met verschillen van inzicht kunnen deze kerken grosso modo erg moeilijk omgaan. Soms kan een kerkenraad dat nog wel, maar blijkt als een predikant komt toch de helft van de gemeente weg te lopen omdat de kerkenraad er niet in slaagt om het gevoerde beleid vast te houden. Ik denk dat dat te maken heeft met een onvolwassenheid in het denken. Volwassen worden in moderne zin: zelfstandig nadenken wordt ook niet in alle kerken als een aanbeveling gezien, dat speelt ook een rol.

Daar komt nog bij dat door de bank genomen in deze kerkgenootschappen niet de tijd en denkkracht beschikbaar is om een gesprek te voeren op academisch niveau. De kerk wordt geleid door HBO-ers, die praktisch en niet al te moeilijk willen doen. Maar dat is een discussie op zich.

Als (mede)oorzaak hiervoor geldt denk ik dat mensen eerder ambtsdrager worden als ze niet zo nuchter in elkaar zitten, uitzonderingen daargelaten. Lang niet in alle gemeenten is dat zo overigens. En ik heb het idee dat het probleem dat ik suggereer nu bij de toelating van predikanten in de GG ook minder speelt dan 10 jaar geleden. Maar het is een eenvoudig feit dat als je sorteert op bepaalde extreme of conservatieve standpunten en/of bepaalde ervaringen je bepaalde categorieen 'gemiddelde' mensen bij voorbaat uitsluit.

Maar ik kan dit niet bewijzen, natuurlijk, hoewel er wel een verband lijkt tussen het aantal conflicten in kerken en kerkenraden en dit fenomeen.

Even ondeugend hoor: proef ik nu uit dit stukje dat je jezelf rekent tot een "bepaalde categorie gemiddelde mensen" en ben je gefrustreerd dat je niet in aanmerking komt voor ambtsdrager?

DDD schreef:@Afgewezen:

Hoezo kromme tenen?

Van het stukje van Post.

In reactie op je vraag over mijn opmerking het volgende. De zin en mijn bedoeling uitleggen is eenvoudiger dan de stelling te bewijzen.

Ik vraag niks. Je verwart me met Erasmiaan.

Daar komt nog bij dat door de bank genomen in deze kerkgenootschappen niet de tijd en denkkracht beschikbaar is om een gesprek te voeren op academisch niveau. De kerk wordt geleid door HBO-ers, die praktisch en niet al te moeilijk willen doen. Maar dat is een discussie op zich.

Is er zo'n waterscheiding tussen academici en HBO'ers?
Overigens is e.e.a. volgens mij helemaal niet per se afhankelijk van je opleiding, maar ook van je instelling en een bepaalde mate van intelligentie.

@ Erasmiaan:

Welnee, ik ben ver van gemiddeld. En ik heb geen problemen ter zake van het ambt.

@Afgewezen:

Ik verwarde inderdaad Erasmiaan met jou. Voor het overige gaan je opmerkingen over details, maar inderdaad is er een heel groot verschil in attitude tussen de gemiddelde academicus en HBO-er. HBO-ers willen op school graag horen hoe het zit, academici zijn daar veel minder toe geneigd, hoewel ik niet uitsluit dat dat nu wat anders is vanwege de verschoolsing van het systeem. Toen ik studeerde was het heel opvallend dat de avondstudenten WO (vaak oud-HBO-ers) een totaal andere studie- en denkhouding hadden dan de dagstudenten WO.

Maar dit doet voor het onderwerp niet zo erg ter zake natuurlijk.

Ik begreep wel dat je kromme tenen kreeg van het stukje van Post, maar daarmee is nog niet uitgelegd waaróm je die krijgt.

Ik ben het wel met je eens dat het een verademing zou zijn als verschil in (theologisch) inzicht normaler zou zijn. Daar wordt nu ook te snel een geestelijk oordeel aan gehangen.